ΟΙ ΣΕΞΥ ΠΕΝΗΝΤΑΡΕΣ ΔΕΝ ΛΥΝΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

 Μου αρέσει που βλέπω φωτό προφίλ  με  κάτι σεξυ πενηντάρες με μίνι φούστες, μαύρες κάλτσες και σέξυ γόβες,  σε πολλά υποσχόμενες πόζες.

🙂

Είναι ένα θετικό κοινωνικό μήνυμα ότι η ζωή συνεχίζεται και μπορούμε να ελπίζουμε σε περαιτέρω απολαύσεις.

Θέλω να πειστώ ότι οι άνθρωποι είναι καλοί και η ζωή ωραία.

Δύσκολο.

Θέλω να πειστώ ότι ο οι άνθρωποι είναι στην πλειοψηφία τους, καλοί.

Πρέπει να πεισθεί και η κοινωνία ότι ο άνθρωπος είναι στην ουσία του, καλός.

Αν όλος ο λαουτζίκος αποδεχτεί την ιδέα ότι όλος ο κόσμος είναι κακός, τότε η κυριαρχία του κακού θα είναι αναπόφευκτη στην κοινωνία. 

Αν παραδεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι από την φύση του  κακός - και μόνο σπάνια , όταν έχει ανάγκη η συμφέρον, παριστάνει τον καλό- τότε κάθε κοινωνική αλλαγή για περισσότερη ανθρωπιά και δικαιοσύνη, είναι μάταιη. 

Δεν αντέχω ένα κακό κόσμο γεμάτο τραμπούκους. 

Είναι σαν να μου λένε: εσείς μικρά , ταλαίπωρα ποντίκια της ζούγκλας, αποδεχτείτε την φυσική υπεροχή των λιονταριών και λοιπών δυνατών αρπακτικών και πάψτε να συνασπίζεστε σε «κόμματα αδυνάτων» για να αλλάξετε τους φυσικούς νόμους της ζούγκλας σε νομοθεσία ισότητας και δικαιοσύνης. 

Απλά επιβιώστε:  με πονηριά, γλύψιμο και ξεφτίλα.

Και πάνω απ´ όλα: «κρυφτείτε έγκαιρα στις τρύπες σας».

Είναι ένα δηλητηριώδες κοινωνικό μήνυμα που καταλήγει στην κοινωνική αποδοχή των δυνατών τραμπούκων παντός είδους.

Τέλεια φάση για τα αφεντικά : 

να είσαι αδιαμφισβήτητος ηγέτης πάνω σε φοβισμένα ποντίκια...

…ποντίκια που δεν ελπίζουν τίποτε.

Τίποτε, πέρα από την ποντικίσια ζωή τους.

…στο τέλος, τα ποντίκια θα σε ευγνωμονούν κιόλας.

…επειδή αναπνέουν.

Δεν με σώζουν ούτε οι σέξυ πενηντάρες.

«ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΣΤΟ»

 …όταν ο πατέρας μου πήγε στην Ιταλία, προπολεμικά, για να σπουδάσει Κτηνιατρική, ενδιαφέρθηκε στοιχειωδώς να δει τι διάλο χώρα είναι αυτή και τι ιστορία και λογοτεχνία έχει: 

ηξερε ποιος είναι ο Δάντης και είχε αγοράσει και διαβάσει την Θεία Κωμωδία.

Ακόμη έχω το βιβλίο αυτό που το έβλεπα μικρός και απορούσα τι στο καλό έβρισκε να διαβάζει ένα τεράστιο ποίημα στα Ιταλικά.

Και ήταν ένα χωριατάκι απο την Κρήτη.

…χωριατάκι μεν, αλλά περίεργο και φιλομαθές.

 Θυμάμαι επίσης που διάβαζα τα απομνημονεύματα του Νικολάου Λούρου που περιέγραφε τα φοιτητικά του χρόνια στην Γερμανία και Ελβετία: εκτός από την ιατρική είχε γνώση,  ενδιαφέρον και αγάπη για την ιστορία, την Τέχνη και την λογοτεχνία των γερμανικών λαών.

Πηγαινε σε συναυλίες, εκθέσεις,  λογοτεχνικές εκδηλώσεις κλπ…δεν ήταν ένα βόδι που απλά μεταφυτεύτηκε για λίγο στη ξένη γλάστρα μέχρι να πάρει ένα πτυχίο και να ασκήσει ένα επάγγελμα.

Ετσι, μου προξενούν  κατάπληξη οι Έλληνες φοιτητές του εξωτερικού σε Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία κλπ που είναι ανίδεοι γιά το παρελθόν και την κουλτουρα των λαών εκεί…τους λαούς αυτούς που τους έμαθαν(?)  γράμματα.

Πάνε στη Αγγλία και πίνουν φραπέ ( στο  πανεπιστήμιο του Luton φτιάχνανε φραπέδες οι καφετέριες), κλαψουρίζουν που δεν έχουν  καλά σουβλάκια , παίρνουν τάπερ με τα γεμιστά της μαμάς και μετράνε τις μέρες ανάποδα για την Μύκονο.

Αλλά, για να μην αδικώ τους Έλληνες φοιτητές, τα ίδια βλέπω και με τους ξένους που σπουδάζουν στην Ελλάδα.

Δεν λέω να διαβάσουν οπωσδήποτε Σεφέρη και Ελύτη… αλλά, ρε παιδί μου, τουλάχιστον  να ξέρουν τα ονόματα.

Να ξέρουν τι έγινε το 1821 , το 1922 και το 1940.

Να ξέρουν τα ονόματα Κολοκοτρώνης, Καραισκάκης, Μακρυγιάνης, Βενιζέλος,  Πλαστήρας, Ζαχαριάδης, Αρης Βελουχιώτης….έστω και δυό ή τρία από αυτά.

Ποταμοί αίματος χύθηκαν με αυτά τα ονόματα πρωταγωνιστές.

Δεν έχουν ιδέα.

Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ. Ζουνε σε παράλληλο σύμπαν: ακούνε αραβικούς σταθμούς, αραβικές ειδήσεις, αραβική μουσική.

Και οι λοιποί ξένοι φοιτητές… ακόμη και οι Ελληνοαμερικάνοι συμφοιτητές μου, δεν είχαν ιδέα από Ελλάδα ούτε έμαθαν και ελληνικά της προκοπής.

Δεν αγόρασαν ποτέ βιβλίο με ένα ελληνικό μυθιστόρημα.

Εγώ, πάντως,  πήγα δύο χρόνια στη Σαουδική Αραβία και αγόρασα δυό ράφια βιβλία με αραβική ιστορία, τέχνη , θρησκεία κλπ.

Και στην Κίνα,  όταν είχα πάει στα νιάτα μου.

Να δώ τι διάλο γίνεται εκεί, τι πιστεύουν, τι καπνό φουμάρουν.

Γνώρισα μάλιστα στην Σαουδία ένα γαστρεντερολόγο απο την Ιορδανία που είχε σπουδάσει στην Θεσσαλονίκη.

Ειχε σχεδόν ξεχάσει εντελώς τα λίγα, προφανώς, ελληνικά που είχε μάθει…στα σχεδόν δέκα χρόνια που είχε μείνει.

Είναι γενικό φαινόμενο: οι σπουδές απλά δίνουν δίπλωμα επαγγελματικής αποκατάστασης.

Ουδείς ενδιαφέρεται γιά γνώση που ξυπνάει παρά μόνο γιά πληροφορία που θρέφει.

Γί αυτό, όταν ακούω διάφορους πολιτικάντηδες να μιλάνε  για «ενσωμάτωση προσφύγων και μεταναστών στον ελληνικό κοινωνικό ιστό», απλά κατουριέμαι στα γέλια.

Και αυτοί γελάνε απο μέσα τους… αλλά, κρυφά: 

τα φράγκα «ενίσχυσης και ενσωμάτωσης ευπαθών ομάδων» να πέφτουν… και όλα καλά.

Η ΠΑΤΣΟΚΟΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

 ...όλοι θέλουν να πάρουν μιά θεσούλα μικροεξουσίας.

...δεν είναι μόνο για τα λεφτά... συχνά δεν είναι απο λαμογιά: είναι από ψώνιο.

Κάθε μαλάκας που παίρνει λίγη εξουσία στα χέρια του ,  νομίζει  πως γίνεται έξυπνος και σέξυ.

Η θεσούλα είναι ένας μαγικός καθρέφτης που σε δείχνει λεπτό, μυώδη , τύπο...  και ...γκόμενο.

Έτσι νιώθεις.

Έτσι σε κάνουν να νιώθεις οι φτωχογλύφτες που σε περιτριγυρίζουν γιά κάνα ξεροκόμματο.

Μόλις χάσεις την θεσούλα όμως , η μαλακία και η πατσοκοιλιά εμφανίζονται  αδίστακτες.

Γίνονται αμέσως ορατές, από ...αόρατες που ήταν.

Καταραμένη μιζέρια .

Γαμώτο.

Χώρια που «οι κακοί»  δεν σε άφησαν «να ολοκληρώσεις το έργο σου».

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ: Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ

 ... κάτι άλλο ενδιαφέρον που είχα ρωτήσει την Κική Δημουλά: 

τι είναι η έμπνευση....και πως ξεκινάει να γράψει ένα ποίημα.

....αν είχα  καταλάβει καλά, η απάντηση της ήταν ότι της έρχεται ξαφνικά η έμπνευση από ένα ερέθισμα του περιβάλλοντος:  

μπορεί να είναι μια εικόνα, ένα γεγονός, μια ανάμνηση... που μένει κάπου σε μιά συναισθηματική εκκρεμότητα.

Κινητοποιεί συναίσθημα και, μετά,  κινητοποιείται και πάλι  απο μια λέξη ή φράση.

Και ξεκινάει η σύνθεση.

Όπως στον ζωγράφο.

Δηλαδή οι λέξεις είναι οι μπογιές που ζωγραφίζουν την εικόνα. 

Αλλά για να ζωγραφίσουν  ένα καλό πίνακα, πρέπει να υπάρχει μία συγκεκριμένη, ειδική, συναισθηματική κινητοποίηση.

Το  συναίσθημα κάνει όλη  τη δουλειά.

Το συναίσθημα  είναι η κινητήρια δύναμη για ιδέες, έκφραση, λόγο.

Μοιάζει  ένα είδος ενέργειας που καταπιέζεται και που κάπου  πρέπει να εκφραστεί με κάποιο τρόπο... να πάρει μορφή. 

Ο Βαν Γκογκ που ήταν διπολικός - μανιοκαταθλιπτικός- στην φάση της μανίας ( δηλαδή της υπερδιέγερσης του συναισθήματος) ζωγράφιζε τους πίνακες με τα καταπληκτικά, πλούσια, λαμπερά χρώματα που θαυμάζουμε.

...στην καταθλιπτική φάση έκανε πίνακες σκούρους, όλο με γκρίζα και σκούρα καφέ.

Στο μουσείο του στο Αμστερνταμ, είναι σαφές: καταλαβαίνεις με την μία  πότε είχε μανιακή και πότε καταθλιπτική φάση.

Αλλά συναίσθημα, είχε.

Στην μανία, ενθουσιασμό και ευεξία.

Και στη καταθλιπτική φάση, ....αδιέξοδο και πόνο.

Στους λογοτέχνες,  οι λέξεις.

...στους ζωγράφους, τα χρώματα.

Οι λέξεις είναι σαν μικρά κουτάκια που κουβαλάνε μέσα τους συναίσθημα, ιδέες, αμφιβολίες, υπαινιγμούς, αντιφάσεις.

Το καταπληκτικό γίνεται όταν κουτάκια αυτά όταν τακτοποιούνται στη σειρά: δημιουργούν ένα σύνολο που δίνει μια νέα οντότητα.

Ένα νέο πίνακα.

Ενα νέο ποίημα.

Το άτιμο το συναίσθημα.

Όλο πάει να το διδάξει κάτι η Λογική.... αλλά είναι πανούργο.

Ξεφεύγει πανεύκολα.

ΤΕΛΩΝΗΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ

Δεν ξέρω.

Η ιστορία του Τελώνη και του Φαρισαίου, που διαβάζεται στις εκκλησίες στην αρχή του Τριωδίου, μου δημιουργούσε πάντα, κάμποσα ερωτηματικά.

Εντάξει...το καταληκτικό συμπέρασμα «ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται και ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται», είναι ένας υπέροχος και ενθαρρυντικός  προσδιορισμός της αξίας της ταπεινότητας και της ανάγκης για σεμνή αυτογνωσία και αυτοβελτίωση.

Αλλά ο Τελώνης, πέρασε μιά ζωή μέσα στο σκατό.

Έγκλημα διαρκείας έκανε... επί χρόνια: 

έβαζε βαρειά φορολογία, έγδυνε φτωχούς και χήρες και,  μετά,  τα έδινε στα αφεντικά.

Και στην τσέπη του, έχωνε αρκετά .

Φυσικά.

Κανείς δεν δουλεύει τζάμπα για τα αφεντικά.

Και αφού έκανε ένα σωρό αθλιότητες επί χρόνια - έγινε βλέπεις έφορος ή προιστάμενος στην Ρωμαική εφορία , συν τίς υποκλίσεις στους Ρωμαίους, συν τις σφαλιάρες στις φτωχές χήρες...αν δεν τους έπιασε και τον κώλο πάνω στην παντοδυναμία του- τελικά συνειδητοποίησε την αθλιότητά του και μετάνιωσε.

Αλλά τα εγκλήματα έγιναν. 

Οι φτωχοί, πέθαναν, στραβώθηκαν, αρρώςτησαν, τρελλάθηκαν.

Δεν το λές και λίγο.

....ούτε το ξεπερνάς με ένα:  «συγγνώμη, Θεούλη μου».

Εντάξει, ας πούμε,  το λές...

....με συντριβή.

Πάνω στον τάφο του άλλου, όμως, πόσο τον βοηθάς?

Καθόλου.

Ενώ ο Φαρισαίος, τι έκανε?

Ο Φαρισαίος , οκ, είναι αντιπαθητικός.

Είναι αλαζονικός, αυτάρεσκος, ίσως και υποκριτής.

Εγωίσταρος…χωρίς καμμιά πραγματική εναισθησία.

Αλλά...έδωσε και ένα μέρος του εισοδήματός του στους φτωχούς.

Δεν έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό κανενός.

Δεν είναι, βέβαια, πρότυπο αγιότητος... αλλά δεν είναι και κάθαρμα.

Καλούτσικος είναι...ανεκτός, για μένα.

Εγώ δεν θα του παιρνα το κεφάλι.

Ο άλλος, ο εφοριακός, μου την δίνει περισσότερο.

Δεν ξέρω.

Δεν μου αρέσουν οι απλουστεύσεις.

Εχω άλλη εμπειρία πάνω στο θέμα

Όποτε έδωσα εύκολη συγχώρεση σε κάποιο μαλάκα, έγινε χειρότερος.

Θεέ μου, συγχώρεσέ με αλλά η παραβολή θέλει τελειοποίηση.

Ένα κάποιο χτένισμα.

Λοιπά σχόλια

1…φαίνεται ότι οι προθέσεις αξιολογούνται: ο Φαρισαίος είχε ταπεινη πρόθεση...να φαίνεται ευλαβής.

Στην πραγματικότητα έκανε φιλανθρωπίες για να προβληθεί, όχι από αγάπη στους φτωχούς.

Ο Τελώνης είναι πρώην κάθαρμα αλλά πλέον είναι αυθεντικός: έχει ειλικρινή πρόθεση να αλλάξει.

2…λίγη ασέβεια παρατηρείται και στους ευσεβείς.

Εδώ ο ίδιος ο Χριστός αγανάκτησε με τον Πατέρα του και τον ρώτησε «γιατί τον εγκατέλειψε».

Επί του θέματος: πάλι ασεβώς, μου φαινεται - με την φτωχή ανθρωπινη λογική - ότι ο Θεός ή Πανάγαθος θα είναι, ή Δίκαιος.

Και τα δυό, δύσκολα πάνε μαζί.

Η Δικαιοσύνη προυποθέτει  κάποια σκληρότητα και η μεγάλη καλοσύνη προυποθέτει σημαντική ανοχή και παράλειψη της τιμωρίας.

Χώρια που η καλή πρόθεση των Εφοριακών και η αρετή  τους στα γεράματα , είναι συνήθως αποτέλεσμα υπαρξιακής αγωνίας και μεταφυσικού φόβου.

Είναι  κάπως στραβοφτιαγμένο το ανθρώπινο ον - μεταπτωτική βλάβη? - που δεν σώζεται εύκολα και αναγκάζει τον Θεό να συμβιβάζει τα ασυμβίβαστα.

Μάλλον λάθος πρότζεκτ.

🙂

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΣΤΟ ΔΑΦΝΙ

 

...ο Χριστός, στο Δαφνί.

Η μονή Δαφνίου, είναι μιά μονή.

«Η Μονή Δαφνίου βρίσκεται στο Χαϊδάρι, στις παρυφές του Ποικίλου Όρους, επί της Λεωφόρου Αθηνών, στο ρεύμα προς Αθήνα 11 χλμ. από το κέντρο της, και είναι κτισμένη στη θέση που υπήρχε το Ιερό του Απόλλωνα στο Δαφνί. 

Η εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της και η ιδιαίτερη ψηφιδωτή διακόσμηση του ναού της μονής, την καθιστούν ένα από τα πλέον εξαιρετικά μνημεία της βυζαντινής τέχνης. Από το 1990 αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. 

Η μονή ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα πάνω στα ερείπια του ναού του Δαφναίου Απόλλωνα ο οποίος είχε καταστραφεί από τους Γότθους το 395. 

Κάποιοι κίονες ιωνικού ρυθμού του αρχαίου ναού χρησιμοποιήθηκαν και πάλι. Σήμερα έχει διασωθεί μόνο ένας, ενώ οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν στο Λονδίνο από τον Λόρδο Έλγιν.

Το καθολικό της μονής χρονολογείται στον όψιμο 11ο αιώνα και ανήκει στον αρχιτεκτονικό τύπο του οκταγωνικού σταυροειδούς ναού. Στον τύπο αυτό ο κεντρικός χώρος του κυρίως ναού διευρύνεται με την αντικατάσταση των τεσσάρων κιόνων που στηρίζουν τον τρούλο από οκτώ κίονες τοποθετημένους πλησιέστερα στους τοίχους. Η διάταξη των κιόνων που διαμορφώνει περίστωο γύρω από τον κεντρικό χώρο και διατηρεί τις σταυροειδώς διατεταγμένες καμάρες στην οροφή με την παρεμβολή ημιχωνίων ανάμεσά τους, χαρακτηρίζει ειδικότερα τον λεγόμενο σύνθετο οκταγωνικό (ή "ηπειρωτικό") τύπο της μεσοβυζαντινής ναοδομίας.

Στο καθολικό της μονής σώζονται ψηφιδωτά, τα καλύτερα διατηρημένα της πρώτης περιόδου (Δυναστεία Κομνηνών, 1100 περίπου) που αντιπροσωπεύεται από την αυστηρή και ιερατική απεικόνιση του Παντοκράτορα Χριστού στο εσωτερικό του τρούλου, κύριο χαρακτηριστικό της Μακεδονικής εποχής»

...λοιπόν, αυτά.

....ακριβώς απέναντι από την Μονή Δαφνίου, είναι το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, το ΨΝΑ. 

Το «Δαφνί», το γνωστό Τεράστιο Ψυχιατρείο.

Είναι μιά ενδιαφέρουσα σύμπτωση: στην μιά πλευρά της Λεωφόρου είναι ένα Βυζαντινό μοναστήρι.

Στην άλλη πλευρά του δρόμου, ένα σύγχρονο ψυχιατρείο.

Στην μιά πλευρά ο Χριστός, στον τρούλο.

Αυστηρός, σοβαρός, αρρενωπός, στιβαρός.

 Για πάνω από χίλια χρόνια έχει μιά παρουσία εκεί.

 Δεν είναι μικρό το κατόρθωμά του: άντεξε απο Έλγιν και Τούρκους, μεχρι Σαρακηνούς και Γερμανούς.

Στην άλλη πλευρά το δρόμου,  ένα  ψυχιατρείο.

Ψυχικός πόνος, σύγχιση, στέρηση, αναπηρία.

Ο Χριστός αυτός μου πάει πολύ: κατ´ αρχήν, είναι μελαχροινός.

Μαυροτσούκαλο σαν και μένα.

Οι ξανθοί Χριστοί μου την δίνουν.

Είναι γλυκεροί και όμορφοι σαν σκανδιναυικά φωτομοντέλα.

Ασε που θα ναι και τσιγκουναραίοι, όπως όλοι οι Βορειοευρωπαίοι.

Προφανώς μετράνε και την δεκάρα που σου δίνουν.

Αυτός ο Χριστός είναι από την εγγύς Ανατολή.

Άντε και νοτιοβαλκάνιος.

Πάντως όχι «Ευρωπαίος»

Μου αρέσει που είναι σοβαρός και αγέλαστος.

Ασχολείται σοβαρά με τους ανθρώπους: έχει να κάνει με ένα σωρό αδιόρθωτους.

Με  κακομοίρηδες που,  την μιά υπόσχονται να στρώσουν και να γίνουν άνθρωποι,  και, αμέσως μετά, ξεχνάνε τα πάντα και γίνονται γαιδούρια.

Ίσως και χειρότεροι από γαιδούρια: αλεπούδες και λύκοι.

Ο Χριστός αυτός είναι ρεαλιστής και ιδεαλιστής μαζί: 

ξέρει ότι παλεύει με ανεμομύλους αφού, η πιθανότητα να αλλάξουν οι μαλάκες, όπου Γής, είναι λίγες.

Αλλά είναι και ιδεαλιστής:  αγωνίζεται θυσιαστικά  με αίσθηση αποστολής.

Και ό,τι γίνει.

Πάντως κορόιδο δεν είναι: μας ξέρει, πατάει γερά στο έδαφος.

Αλλά προσπαθεί να οργώσει το πέτρινο χωράφι.

Μου αρέσει αυτός ο τύπος.

Αν είμουνα σχιζοφρενής, διπολικός, διαλυμένος αλκοολικός ή απεγνωσμένο πρεζόνι, αυτόν θα ήθελα για γιατρό.

Κάποιον που του μοιάζει.

Αλλά και μπερδεμένος έφηβος, τσαλαπατημένος μεσήλικας ή αδύναμος γέρος αν  ήμουνα, κάποιον τέτοιον συγγενή, θα ήθελα να με στηρίζει.

Δεν είναι τυχαίος αυτός ο τύπος.

Χίλια χρόνια άντεξε εκεί πέρα και η φάτσα του παραμένει το ίδιο αποφασιστική.

ΕΞΩ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΑΒΕΡΝΕΣ!

 Αντιλαλούνε οι φυλακές

τ’ Ανάπλι και Γεντί Κουλές

Αντιλαλούνε τα σήμαντρα

Συγγρού και παραπήγματα

Αν είσαι μάνα και πονείς

έλα μια μέρα να με δεις

Έλα πριν με δικάσουνε

κλάψε να μ’ απαλλάξουνε…

Δεν τολμάω να παω σε ταβέρνα  να φάω κατι να ευχαριστηθώ και να χαλαρώσω σαν άνθρωπος, και πρέπει να με βομβαρδίσει ο ταβερνιάρης με περιθωριακά ρεμπέτικα ή βαριά λαικοκαψούρικα τραγούδια.

Υποθέτουν πως είμαι περιθωριακός; 

Μόλις βγήκα από την στενή; 

Κάποιος που κλαίει την μοίρα του επειδή τον αδίκησε η κοινωνία; 

Ένα πιάτο φαί ήθελα να φάω…όχι να καταγγείλω την κοινωνική αδικία.

Στην πραγματικότητα,  όλα αυτά τα χαζοτράγουδα, μου κόβουν την όρεξη αντί να την αυξάνουν:

έχω ενοχές που εγώ είμαι χορτάτος και βολεμένος ενώ το Κερατσίνι υποφέρει και οι φτωχοί αλανιάρηδες νιώθουν τόσο πόνο στο πετσί τους. 

Υπάρχει μία παρεξήγηση κύριοι ταβερνιάρηδες: ούτε εσείς υποφέρετε ούτε εγώ. 

Αφήστε λοιπόν τα τραγούδια του είδους της κλάψας στην άκρη : ούτε εσάς εκφράζουν ούτε εμένα. 

Πρέπει να μάθετε επιτέλους την αξία της σιωπής. 

Η σιωπή είναι η υπέρτατη μουσική. 

Η αξία της μελιτζανοσαλάτας αναδεικνύεται στη σιωπή.