Αντιλαλούνε οι φυλακές
τ’ Ανάπλι και Γεντί Κουλές
Αντιλαλούνε τα σήμαντρα
Συγγρού και παραπήγματα
Αν είσαι μάνα και πονείς
έλα μια μέρα να με δεις
Έλα πριν με δικάσουνε
κλάψε να μ’ απαλλάξουνε…
Δεν τολμάω να παω σε ταβέρνα να φάω κατι να ευχαριστηθώ και να χαλαρώσω σαν άνθρωπος, και πρέπει να με βομβαρδίσει ο ταβερνιάρης με περιθωριακά ρεμπέτικα ή βαριά λαικοκαψούρικα τραγούδια.
Υποθέτουν πως είμαι περιθωριακός;
Μόλις βγήκα από την στενή;
Κάποιος που κλαίει την μοίρα του επειδή τον αδίκησε η κοινωνία;
Ένα πιάτο φαί ήθελα να φάω…όχι να καταγγείλω την κοινωνική αδικία.
Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα χαζοτράγουδα, μου κόβουν την όρεξη αντί να την αυξάνουν:
έχω ενοχές που εγώ είμαι χορτάτος και βολεμένος ενώ το Κερατσίνι υποφέρει και οι φτωχοί αλανιάρηδες νιώθουν τόσο πόνο στο πετσί τους.
Υπάρχει μία παρεξήγηση κύριοι ταβερνιάρηδες: ούτε εσείς υποφέρετε ούτε εγώ.
Αφήστε λοιπόν τα τραγούδια του είδους της κλάψας στην άκρη : ούτε εσάς εκφράζουν ούτε εμένα.
Πρέπει να μάθετε επιτέλους την αξία της σιωπής.
Η σιωπή είναι η υπέρτατη μουσική.
Η αξία της μελιτζανοσαλάτας αναδεικνύεται στη σιωπή.
