Ο κροκόδειλος

Ένας κυβερνητικός υπάλληλος, ένας μάλλον    ημιμαθής φιλόδοξος και ανόητος που θεωρούσε  τον εαυτό του πανέξυπνο, επισκέπτεται με τη νεαρή και ευπαρουσίαστη σύζυγό του - μια ανεγκέφαλη και φιλάρεσκη μικροαστή -  ένα τσίρκο όπου εκτίθεται ένας κροκόδειλος. 

Κι ενώ η σύζυγος διασκεδάζει με τους πιθήκους, που εκτίθενται στην ίδια αίθουσα, ο σύζυγος αρχίζει να ενοχλεί τον κροκόδειλο. 

Και ξαφνικά, μια τρομερή κραυγή συγκλόνισε την αίθουσα: ο τρομερός κροκόδειλος έκανε τον δημόσιο υπάλληλο μιά μπουκιά!

Τον κατάπιε ολόκληρο!

Το καταπληκτικό είναι ότι  τον κατάπιε ακέραιο και αυτός, όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά και …βολεύτηκε μέσα στον κροκόδειλο!

Ήταν ωραία , ζεστά και ξεκούραστα και δεν τον ενοχλούσε κανένας.

Έγινε μάλιστα και το επίκεντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος καθώς άρχισε να τον επισκέπτεται χιλιάδες κόσμος πληρώνοντας εισιτήριο και αυτός έκανε το κομμάτι του βγάζοντας λόγους - μέσα απο το στόμα του κροκόδειλου ακουγόταν -με τις πρωτότυπες ιδέες του……έτσι άρχισε να γίνεται μεγάλη φίρμα και είδε την τύχη του να αλλάζει μέσα στην ατυχία του.

Προσπάθειες των φίλων του να αγοράσουν τον κροκόδειλο και να του σκίσουν την κοιλιά για να τον βγάλουν, απέτυχαν γιατι τους αποθάρρυνε ο ίδιος.

Η γυναίκα του άρχισε να γκομενίζει απο την μιά αλλά και να συζητάει να εγκατασταθεί  και αυτή μέσα στον κροκόδειλο… για παρέα και συμπαράσταση αλλά και για να γίνει φίρμα και αυτή.

Είχε μεγάλη κοιλιά ο κροκόδειλος.

Η δημόσια υπηρεσία και το υπουργείο στο οποίο εργαζόταν ο υπάλληλος ενεπλάκησαν για το νομικό καθεστώς του φαγωμένου υπαλλήλου: έπρεπε να θεωρείται αγνοούμενος? ζωντανος? πιθανός νεκρός ? 

….ή απλά υπάλληλος με απόσπαση από την θέση του στην κοιλιά του κροκόδειλου?

…πχ σαν  μιά προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδυτών καθώς ο κροκόδειλος και το τσίρκο ανήκαν  σε Γερμανό επιχειρηματία?

Είναι απίστευτα αστεία σάτιρα…. ίσως το πιο αστείο και παρανοικό κείμενο του Ντοστογιέφσκι.

Και επίκαιρο…όπως είναι πάντα επίκαιρη η σάτιρα της ανοησίας, της γραφειοκρατίας και του καιροσκοπισμού.

Μεγαλοβδομαδιάτικα

 …σχεδόν κάθε φορά που έρχεται η Μεγάλη  Εβδομάδα, με πιάνει μιά φιλοσοφική διάθεση πάνω στα έσχατα: 

στην ζωή και τον θάνατο.

Θα μου πείτε, είναι το θέμα των ημερών: 

εδώ, ολόκληρος ενανθρωπισθείς Θεός, μέσα σε μιά βδομάδα, περνάει διαδοχικά από την φάση δόξας των Βαίων, στην φάση του διωγμού, της άδικης κατηγορίας και καταδίκης, του ατιμωτικού θανάτου και μετά…πάλι  θρίαμβος: 

Ανάσταση!

Εμείς οι κοινοί θνητοί -και ειδικά οι μικροστοί στους οποίους συγκαταλέγω και τον εαυτό μου - ζούμε ζωές μέ λιγότερες συγκινήσεις, περιπέτειες, σκαμπανεβάσματα και δόξες.

Αυτό βέβαια,   δεν μας εμποδίζει να σκεφτόμαστε την Ζωή και τον Θάνατο… αφού είναι η κοινή μας μοίρα, όλων, σπουδαίων και ασήμαντων.

Αναρωτιέμαι αν ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας σκέφτονται ποτέ την ματαιότητα του βίου.

Δεν το θεωρώ πολύ πιθανό καθώς το βασικό που σκέφτονται  είναι οι εκλογές και τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις ειδικά τώρα που επικεινται εκλογές.

Εκτός από τους πολιτικούς, την ζωή και τον Θάνατο δεν τον σκέφτονται και άλλοι: 

οι απατεώνες και οι ερωτευμένοι.

Αυτοί σκέφτονται μόνο να περάσουν καλά στο παρόν και στο μέλλον.

Είναι αρκετά περίεργη αυτή η σύμπτωση στην στάση ζωής των απατεώνων και των ερωτευμένων: 

…να ένα θέμα που πρέπει να το σκεφτώ λιγάκι… καθώς υπάρχουν κοινά στοιχεία.

Εξ άλλου πάντα πίστευα ότι οι ερωτευμένοι  είναι και λίγο απατεώνες.

Επίσης κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τον θάνατο που τους αξίζει: 

οι καλοί πεθαίνουν  γαλήνια καθώς έχουν αίσθηση πως δεν έβλαψαν  και δεν προκάλεσαν πόνο σε κανένα.

Οι κακοί το αντίθετο: μιά ζωή ήταν εαυτούληδες και μάσαγαν με απληστία, σαν άγρια θηρία.

Μόλις έρθουν στο τέλος, αντιμέτωποι με το άγνωστο χάος, τους φεύγει η μαγκιά: 

εκεί δεν περνάνε ούτε  ψέμματα ούτε κόλπα.

Λίγο πριν πεθάνουν , βλέπουν μιά μικρή κινηματογραφική  ταινία με θέμα την ζωή τους.

Είναι  μιά αστραπιαία ταινία που  προβάλλει  με ασύλληπτη ταχύτητα όλες τις αθλιότητες που έχουν κάνει.

Τότε τους πιάνει πανικός και πεθαίνουν απ´ τον φόβο  τους,  έστω και αν ιατρικά δεν είχε έρθει το τέλος.

Οι απλοικοί λένε ότι τους τιμωρεί ο Θεός και ίσως, από μιά άποψη να έχουν δίκιο.

Ο Μεγάλος ρυθμίζει  έτσι τα ρολόγια που να σταματάνε από μόνα  τους  μιά ώρα αρχύτερα  όταν τα ελατήρια τους δεν κινούνται αρμονικά.

Τι δουλειά κάνει ο γιατρός

Γιατρός είναι συνήθως ένας πρώην σπασίκλας -και νυν μαλάκας- που ξεκωλώνεται  στην δουλειά για να βοηθήσει ανθρώπους που του δείχνουν λίγη εμπιστοσύνη και πολλή αγνωμοσύνη  και προσπαθεί να συνεργαστεί με άλλους που πάνε να τον βοηθήσουν για να παράξει  έργο που θα παρουσιάσουν για δικό τους.

ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ ΜΕ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΚΑΙ ΜΗΔΕΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ

 Στην Ελλάδα υποτίθεται ότι τσακωνόμαστε για τις ιδεολογίες ενώ, στην ουσία,  έχουμε προσωπικές αντιδικίες και συμφέροντα : θεσιθηρία, κονόμα, μικροφιλοδοξίες, μωροφιλοδοξίες, «ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε» κλπ.

Οι παρακεντέδες κάθε υπουργού - ή ακόμα και βουλευτή - προσπαθούν να του μοιάσουν…. εμφανισιακά αλλά και στην συμπεριφορά και στο στυλ.

Κάποτε που ήμουνα στο κόμμα του Τσοβόλα, ήταν ένας τύπος που ηταν ιδιος ο Τσοβόλας  σε νεαρή ηλικία. 

Και δεν ήταν συγγενείς. 

Απλά του φερνε λίγο στη φάτσα, έφτιαξε και το μαλλί και την έκφραση, και , έγινε ίδιος ο Τσοβόλας.

Στελεχάρα.

Το βλέπω και τώρα  σε παρατρεχάμενους : 

κάτι τενεκέδες ξεγάνωτοι… που είτε φόρεσαν ένα κουστούμι  και μια γραβάτα…είτε μια ψευτοαγωνιστική περιβολή -ανάλογα το «αφεντικό»…

Αντιγράφουν το στυλ και τις ατάκες του αφεντικού τους  και νομίζουν ότι έπιασαν τον Πάπα από τα  «παπά….».

Αρχίζουν να φαντάζονται και τον εαυτό τους βουλευτή… 

Βλέπουν ότι, στην ουσία,  δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά από τους υπάρχοντες… Άρα σου λέει γιατί αυτός και όχι και εγώ»…»

Βέβαια, άμα γράψουν δύο γραμμές,  κάνουν 30 ορθογραφικά και συντακτικά λάθη.

Λεπτομέρειες.

Τα κόμματα είναι τα μεγαλύτερα διαφθορεία: παίρνουν ασήμαντους  ανθρώπους και, αντί να τους μορφώσουν και εκπαιδεύσουν, τους διαμορφώνουν φιλοδοξίες χωρίς να βελτιώνουν καθόλου το ποιόν  τους.

Και μετά διαμαρτύρονται οι κομματικοί ηγήτορες ότι δεν έχουν στελέχη να κάνουν μια δουλειά σωστή...

Αφού εσείς τους φτιάχνετε ρε… καθ´ εικόνα  και ομοίωσιν…

πως θέλω να είναι η γιατρός μου

…έτυχε να πέσω, σαν ασθενής,  σε γυναίκες γιατρούς τα τελευταία χρόνια , και μελέτησα τις ψυχολογικές αντιδράσεις μου όταν τις πρωτοέβλεπα.

Μερικές ήταν πολύ μοντέρνες…

….κούρεμα πρωτοπορειακό, ροκάδικο, υπερβολικά περιποιημένο, υπερβολικά εντυπωσιακό: 

όλα αυτά απορρίπτονται...μου δημιούργησαν αρνητική εντύπωση.

Δεν θέλω την γιατρό μου να μοιάζει με τραγουδίστρια νυκτερινού κέντρου.

Τα ίδια ισχύουν και γιά το μακιγιάζ…

…το υπερβολικό, απορρίπτεται…όσο ωραίο και να είναι: 

η γιατρός μου πρέπει να έχει το μυαλό της στην ιατρική, όχι στην βλεφαρίδα και στο αιλάινερ.

Προσέξτε:

…δεν είμαι μια αρσενική, σεξιστική,  συντηρητικούρα.

Δεν μου φταίει το κατηχητικό που πήγαινα μικρός.

Απλά πιστεύω στο κριτήριο της διαχείρισης του χρόνου: 

αν την μισή μέρα βγάζεις τα φρύδια σου, μάλλον δεν μελετάς σωστά τα ιστορικά των ασθενών. 

Αν όλο το απόγεμα παίζεις στοίχημα , μάλλον δεν είσαι και ο πιο μελετηρός επιστήμων του κόσμου.

Οι ψηλοτάκουνες γόβες με προδιαθέτουν θετικά σε ένα ρομαντικό ραντεβού σε κυριλέ εστιατόριο το βράδυ αλλά,   μάλλον αρνητικά,  στα εξωτερικά ιατρεία του Λαικού νοσοκομείου,  το πρωί.

Ένα αργό λικνιστικό βαδισμα με στενό φόρεμα είναι οκ όταν μπαίνεις στο Ηρώδειο αλλά προφανώς λίγο βολικό γιά να ανεβοκατεβαίνεις σκάλες  και να τρέχεις στους διαδρόμους, την κλινική και στα ΤΕΠ, στο Σισμανόγλειο.

Πείτε ό,τι θέλετε.

Η  γιατρός μου προτιμώ  να έχει παραμελημένο χτένισμα, να φοράει άσχετα και χαλαρά ρούχα και μαλακά παπούτσια.

Να φοράει ρολόι των 100- 150 ευρώ και όχι χρυσό ρόλεξ.

Να έχει χλωμή φάτσα από τις  εφημερίες και όχι μιά μαυρισμένη μούρη  από το σόλαρ και την Αράχωβα.

Να έχει στο κεφάλι της διαγνωστικούς αλγόριθμους και όχι το τελευταίο μήνυμα του Τάκη, του Μάκη ή του Λάκη.

Πείτε ό,τι θέλετε.

Θα πω και για τους άνδρες γιατρούς, τα ίδια.

Κάποτε μου σύστησαν ένα οφθαλμίατρο για την πεθερά μου.

Τον απέρριψα με μιά ματιά.

Φορούσε χρυσό ρόλεξ.

Με μιά Νίκη, χωρίς νίκη

…Ο Θεός δεν συμπαθεί τους «άριστους»:

μόνο η κυβέρνηση τους συμπαθεί, στα χαρτιά, τουλάχιστον.

🙂

Ο Θεός συμπαθεί τους μέτριους ή και τους κάτω του μετρίου.

….αρκεί να έχουν επίγνωση της μετριότητας και της μικροαθλιότητάς τους. 

Οι αμαρτωλοί με γνώση και συντριβή για την έλλειψη της αρετής τους , θα δικαιωθούν. 

Είναι μία σκέψη που σχεδόν με παρηγορεί: 

οι άριστοι , οι τέλειοι, οι λαμπεροί και αψεγάδιαστοι, σπάνια δικαιώνονται στην ζωή. 

…άρα, προς τι η άμετρη φιλοδοξία?

🙂

Θυμάμαι την συμμαθήτριά μου την Νίκη, στο Δημοτικό: 

ήταν τόσο τέλεια σε όλα!

Λαμπερή στην εμφάνιση, με μιά elegant παρουσία, όταν όλοι ήμασταν σαν γυφτάκια.

Μυαλό τόσο έξυπνο, καθαρό και κοφτερό!

...μυαλό που μάθαινε πανεύκολα και κατανοούσε σε βάθος, όταν οι υπόλοιποι «καλοί μαθητές» ιδρώναμε και ξε-ιδρώναμε να μάθουμε τα βασικά.

Την είχα ερωτευτεί, την ζήλευα και την μισούσα ταυτόχρονα. 

Ήταν προικισμένη από τον Θεό.

Ήταν σίγουρο πως θα είχε ένα λαμπρό μέλλον.

Ήμουν βέβαιος πως,  για αυτήν η ζωή θα ήταν  μια παρέλαση σε λεωφόρο και για μας ένα περπάτημα στα κατσάβραχα. 

Δεν ξέρω ακριβώς τι κάνει και πως είναι,  τώρα, η Νίκη…απ´ ό,τι έμαθα δεν έκανε τίποτε αξιόλογο.

Προσπάθησε να σταδιοδρομήσει στο ερωτικό παιχνίδι: διεκδίκησε τον μεγάλο Έρωτα.

Χοντρό παιχνίδι για λίγους παίκτες.

…συνήθως χαμένο απο χέρι,  όπως το καζίνο.

…λυπάμαι που δεν έγινε κάτι τόσο λαμπερό όσο την προόριζε ο θαυμασμός μου. 

Είναι και αυτό μιά δική μου απογοήτευση: 

οι ηρωίδες μου πρέπει να σκίζουν.

Αναρωτιέμαι πως θα έδειχνε η φάτσα της αν διάβαζε σήμερα την είδηση πως η Κιμ Καρντάσιαν έγινε  δισεκατομμυριούχα. 

...μάλλον το ξέρω: η Νίκη θα το αντιμετώπιζε αδιάφορα. 

Η Νίκη θα ένιωθε αδιαφορία για την Κιμ Καρντάσιαν.

…ίσως και περιφρόνηση  γιά τον κόσμο των θαυμαστών της Κιμ?

…ποιός ξέρει.

Η ζωή δεν ήταν σχεδόν ποτέ δίκαιη με τους άριστους, Νίκη.

ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΗΝ ΣΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΑΡΕΣΚΕΙΑΣ ΣΑΣ

 …ο ταραγμένος Δεκέμβριος του 2008,  μετά την δολοφονία Γρηγορόπουλου,  άφησε ψυχολογικά τραύματα σε πολύ κοσμάκη :

 εκτός από τους εμάς τους μικροαστούς του Αθηναικού κέντρου, άφησε ψυχολογικό τραύμα  και στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Θυμάμαι τον έντρομο Προκόπη Παυλόπουλο, υπουργό τότε, να ικετεύει τρομοκράτες και τρομοκρατούμενους, τον εξαφανισμένο χοντρο-Καραμανλή να μην τολμά μιά ανακοίνωση, τους περιδεείς αστυνομικούς που δεν μπορούσαν  να προφυλάξουν κανένα..ούτε καν τον εαυτό τους.

Μέχρι και τα νήπια διαδήλωναν οργισμένα.

Έκτοτε αντιλήφθηκα ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε κυβέρνηση που σέβεται και ακολουθεί νόμους αλλά ομάδες θρασύτατων καλοπερασάκηδων που τρωγοπίνουν τζάμπα με έξοδα των ψηφοφόρων/φορολογουμένων και που απλά θέλουν την ησυχία τους.

 Για σοβαρό έργο , ιδεολογικές αρχές και αποφασιστικότητα επώδυνων μεταρρυθμίσεων, απευθυνθείτε αλλού.

Η αποφασιστικότητα όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων εξανεμίζεται μπροστά σε μιά δυσμενή δημοσκόπηση.

Θα πιστέψω ότι «γίναμε Ευρώπη» και  «κράτος δικαίου» όταν δώ απόλυτο σεβασμό ενός υπουργού μπροστά στον τροχονόμο που του κόβει κλήση και ένα τρομαγμένο υπουργικό βλέμμα όταν του γνωστοποιείται έναρξη εισαγγελικής έρευνας σε βάρος του.

Μέχρι τότε, δεν έχουμε κυβέρνηση… αλλά σπείρες που διαπραγματεύονται μεταξύ τους.

Σπείρες που δηλώνουν δεξιές, σπείρες που δηλώνουν αριστερές και γόνους βορείων προαστείων που καταπολεμούν την πλήξη τους σε αναρχοαυτόνομες σπείρες, μέχρις ότου πάρουν κυβερνητικά πόστα από τον μπαμπά τους.