όταν πεθαίνεις έξω απ´ τα ΤΕΠ

 Το περιστατικό με τον άντρα που πέθανε ακριβώς έξω από τα ΤΕΠ σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης,  δε λέει να μου φύγει απ’ το μυαλό.

Ένας νέος άνδρας 43 χρονών,  χωρίς ιατρικό ιστορικό, παρουσιάζει ένα δυνατό,  ανυπόφορο,  πόνο στο πόδι και πάει στο νοσοκομείο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης. 

…βλέπει το πόδι του ένας χειρουργός που εφημερευε και αποφαίνεται ότι δεν εχει τίποτε: δεν κάνει   καμιά παρακλινική  εξέταση , ούτε αίματος ούτε τρίπλεξ αγγείων, δε ζητάει την γνώμη κανενός.

Ο ασθενής διαμαρτύρεται , δεν θέλει να φύγει αλλά ο γιατρός τον διώχνει  με το ζόρι. 

Τελικά ο ασθενής αρνείται να φύγει,  μένει στον προθάλαμο των ΤΕΠ και πεθαίνει μετά από λίγες ώρες. 

Το πιο πιθανό είναι να έπαθε πνευμονική  εμβολή από θρομβοφλεβίτιδα των κάτω άκρων.

Θα γίνει νεκροτομή και θα διαπιστωθεί ακριβώς τί έφταιξε .

Προσπαθώ να μην δώ μονομερώς και απλοϊκά το θέμα :

όχι σαν ένα απλό περιστατικό ιατρικής αμελείας ενός επιπόλαιου  γιατρού.

Πιστεύω ότι όλα όσα αφορούν την ιατρική περίθαλψη  έχουν εξελιχθεί λάθος. 

Και η ιατρική εκπαίδευση είναι λάθος, και η επιλογή και η αξιολόγηση των γιατρών είναι λάθος, και η ιατρική ιεραρχία είναι προβληματική, και το μάνατζμεντ της υγείας είναι λάθος (και ανεπαρκές), και οι πολιτικές υγείας είναι λάθος. 

Και η κοινωνία πιστεύει πράγματα που είναι λάθος: 

όσα πιστεύει ο κόσμος για τους γιατρούς και για την ιατρική είναι, τα περισσότερα, λάθος.

Ας αρχίσω από το τελευταίο: ο κόσμος πιστεύει ότι οι γιατροί είναι μια προνομιούχα κάστα, συμφεροντολογική και εγωκεντρική, που κοιτάζει μόνο την τσέπη της και δε δίνει δεκάρα για τίποτε άλλο. 

Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος: οι περισσότεροι γιατροί είναι μη προνομιούχοι, δεν είναι πιό φιλοχρήματοι και πιό εγωκεντρικοί από τον μέσο Έλληνα και δεν είναι η φιλοδοξία και το χρήμα το κύριο κίνητρό τους.

Η πλειοψηφία των γιατρών έχει φιλότιμο, έχει ενδιαφέρον για τον άρρωστο και δεν είναι διατεθειμένη να πουλήσει τη μάνα της για να βγάλει κανα φράγκο παραπάνω,  όπως πιστεύει ο κόσμος.

Όλα αυτά βέβαια δε σημαίνουν ότι οι πιό πολλοί γιατροί κάνουν καλά τη δουλειά τους: 

δυστυχώς,  πολλοί,  δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. …

…και φταίνε και οι ίδιοι που δεν την κάνουν: 

γιατί δεν κατέβαλαν την απαιτούμενη προσπάθεια , γιατί δεν έχουν ικανότητες.

…αλλά και γιατί δεν τους βοηθούν οι συνθήκες, γιατί είναι  εξαντλημένοι, γιατί είναι καταθλιπτικοί,  ψυχωσικοί, ή γιατί είναι απογοητευμένοι.

Αλλά και γιατί νιώθουν  παραγκωνισμένοι… γιατί νιώθουν θύματα εκμετάλλευσης και, πως αυτά που λένε  και προτείνουν, οι ιθύνοντες της υγείας τα έχουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια. 

Επίσης οι γιατροί  δεν είναι ένα πράγμα…δεν είναι μιά ενιαία ομάδα: 

είναι πολλές ετερόκλητες ομάδες από αγροτικούς γιατρούς και ειδικευόμενους ή γιατρούς πρωτοβάθμιας περίθαλψης,  μέχρι συνδικαλιστές-κομματοσκυλα και μεγαλογιατρούς των ιδιωτικών νοσοκομείων ή καθηγητάδες διαπλεκόμενους,  πολιτικά και οικονομικά.

Βγάλε άκρη.

Για να μην μακρηγορώ, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι γιά να μπορέσει να γίνει κάποια σοβαρή αλλαγή στο σύστημα ιατρικής περίθαλψης, αυτό πρέπει να ξεκινήσει από την κοινωνία: 

η κοινωνία θα ωριμάσει και θα καταλήξει να πάρει αποφάσεις και θα πληρώσει το λογαριασμό

Μέχρι να  το αποφασίσει αυτό η κοινωνία, μέχρι να καταλήξει να πάρει τις σωστές αποφάσεις, πρέπει να γίνουν αρκετές ζυμώσεις οι οποίες θα αλλάξουν τις στραβές απόψεις  της σχετικά με τους γιατρούς και την υγεία:

θα πρέπει η κοινωνία να υιοθετήσει άλλες,  ρεαλιστικές και πρακτικές πολιτικές, να τις ψηφίσει και να απαιτήσει  την εφαρμογή τους. 

Και να τις πληρώσει.

Διότι το κόστος των ιατρικών υπηρεσιών -αλλά και της έρευνας και της φαρμακευτικής δαπάνης- είναι τόσο μεγάλο,  που δεν μπορούν να το αντέξουν ούτε εύπορα  κράτη όπως η Σουηδία:

βλέπουμε πως κι αυτά ακόμη,  επιβάλλουν περιορισμούς. Χρειάζεται μεγαλο νοικοκύρεμα και τόλμη… 

Τόλμη στην αναδιοργάνωση των πανεπιστημίων που έχουν γίνει κέντρα νεποτισμού, διαφθοράς και αναρχίας.

Τόλμη στον σχεδιασμό νέων αξιοκρατικών και δίκαιων δομών.

Τόλμη στην χρηματοδότηση.

Τόλμη , νοικοκυριό και αυτοκριτική.

Να δω ποιος θα μπορέσει να κάνει το νοικοκύρεμα και πόση τόλμη και περίσκεψη,  θα δείξει η κοινωνία. 

Ελπίζω όχι πολύ αργά. 

Διότι μέχρι τότε θα πεθαίνουν σαραντάχρονοι,  στα ΤΕΠ, αβοήθητοι.

Πικάσο κυβιστής, Γκίκας μιμητής

 …πολιτιστική αποικιοκρατία: 

επειδή στο Παρίσι ο Πικάσσο προπολεμικά ζωγράφιζε «κυβιστικά» (δηλαδή με ευθείες, τρίγωνα  και τετράγωνα ως τάχα συστατικά στοιχεία της εικόνας) έσπευσε και ο Χατζηκυριάκος Γκίκας να κάνει το ίδιο ζωγραφίζοντας την Ύδρα κλπ με τρίγωνα και τετράγωνα.

Μετά, η λόξα πέρασε του Πικάσσο και τόριξε πάλι στις καμπύλες και στις τροφαντές γυναίκες.

Ο δικός μας επέμενε στα τρίγωνα…

…σκοτώστε την τέχνη και την την ομορφιά! …ζήτω η ασχήμια!

 Υπάρχει μουσική χωρίς ηχητική αρμονία? Υπάρχει ποίηση χωρίς λόγο? 

Υπάρχει ζωγραφική χωρίς μορφή και περιεχόμενο?

Δεν ξέρω...σαν να γίνεται μιά προσπάθεια αποδόμησης κάθε καθιερωμένης αισθητικής αξίας: ό,τι μας άρεσε και μας συγκινούσε  βαθειά μέχρι τώρα, πρέπει να αμφισβητηθεί από ασχήμια και πρόκληση.

Κυρίως πρόκληση... έστω και χωρίς κεντρικό μήνυμα: απλά κάποιος τενεκές μας βγάζει την γλώσσα και μας λέει ότι είναι σπουδαίος , έτσι, στα καλά καθούμενα.

Και φυσικά μας λέει και πως μας έχει όλους χεσμένους: αυτά που οι πολλοί αγαπάμε και σεβόμαστε, αυτός τα χέζει.

Το αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολης, δεν είναι ένα τυχαίο μουσείο: θεωρείται το κορυφαίο αρχαιολογικό μουσείο της Ιταλίας και ένα απο τα σημαντικότερα του κόσμου : στεγάζει πλήθος αρχαίων γλυπτών- ελληνικών και ρωμαϊκών- μεγάλο μέρος των οποίων προέρχονται απο την περίφημη συλλογή Φαρνέζε.

Τα καταπληκτικά ευρήματα της Πομπηίας, ψηφιδωτά και τοιχογραφίες, εκτίθενται εκεί.

Και εκεί που μεθάς από συγκίνηση , περιέργεια και αισθητική ευωχία, βλέπεις ένα μισοκαμένο καραβόπανο: είναι η νέα αισθητική πρόκληση ενός  Κινέζου που φτιάχνει μισοκαμένα καραβόπανα από μπαρούτι, σε ελεγχόμενες μικροεκρήξεις.

Ένωσε μπόλικα τέτοια καραβόπανα, μισοκουρελιασμένα και τα κρέμασε πάνω από τα υπέροχα αρχαία γλυπτά.

Έκανε και άλλες παπαριές: έφτιαξε γύψινα αντίγραφα των γνωστών γλυπτών και, αφού τα τσουρούφλισε με μπογιές και μπαρούτι , τα έστησε σε ...αντιπαράθεση με τα αρχαία, αυθεντικά γλυπτά.

Το θέμα είναι ότι οι υπεύθυνοι του μουσείου, βρήκαν τις αηδίες αυτές, ενδιαφέρουσες.

Το ίδιο είχα δει και πέρισυ στην  Βενετία: σε έκθεση για τον Τιντορέτο μέσα στο Παλάτσο Ντουκάλε, ανάμεσα στα αριστουργήματα της αναγέννησης, έβαλαν και τα πασαλείμματα ενός σύγχρονου Αμερικανού.... τα είχα δείξει  πέρισυ.

Δεν γλυτώνουμε.

Πολιτική? Συνωμοσία? 

Πιθανόν....το θέμα είναι ποιός κινεί αυτό το κίνημα ασχήμιας.

«Συνωμοσία» της ασχήμιας ενάντια στην ομορφιά  και την αρμονία: αν δεν είναι συνωμοσία , είναι σίγουρα βαθύ , αξεπέραστο κόμπλεξ .

…ένα μισοφαγωμένο κουλούρι

 ...όταν ήμουνα στο Δημοτικό, είχαμε κάνα δυό κοριτσάκια πολύ όμορφα και χαριτωμένα που άρεσαν πολύ στα αγόρια.

Άλλες εποχές τότε...τα παιδιά ήταν πολύ πιό μαζεμένα και δύσκολα ξανοιγόσουν στο άλλο φύλο.

Μερικοί συμμαθητές μου όμως, οι πιό τολμηροί και «μάγκες», για να τραβήξουν την προσοχή των κοριτσιών, άρχισαν να τα προσβάλλουν και να τα κοροϊδεύουν.

Κάνα δυό φορές μάλιστα, τους άρπαξαν και το κουλούρι.

Ήταν, υποθέτω, μιά αδέξια προσπάθεια επικοινωνίας: προσέλκυαν με αρνητικό και αντιπαθητικό τρόπο την προσοχή των κοριτσιών με στόχο να τα βρουν αργότερα και να γίνουν «φίλοι».

Προφανώς, μιά τόσο ηλίθια τακτική δεν αποδίδει: 

αν σε αντιπαθήσει ο άλλος, πως διάολο θα ξεχάσει τα καψόνια που του έκανες και θα σε συμπαθήσει μετά?

Τα λέω όλα αυτά με αφορμή κάποιες σαραντάρες κυρίες -κυρίως διαδικτυακές γνωστές- που βρίζουν συνολικά τους άντρες ως αδιόρθωτους μαλάκες, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρούν τον ένα, τον ιδανικό άντρα που θα «τις καταλάβει», αφού, προφανώς, όλοι οι προηγηθέντες «μαλάκες» δεν κατάφεραν να τις «καταλάβουν».

Με την ιδιαίτερη συμπάθεια που επιδεικνύω σε όλους τους βασανισμένους ανθρώπους, θα τολμήσω να δώσω μιά συμβουλή στις κυρίες αυτές: 

αγαπητές μου κυρίες,  σας θυμίζω τους συμμαθητές μου του δημοτικού.

Ουδείς κατάφερε να κερδίσει συμπάθεια από τα όμορφα κοριτσάκια... απλά θεωρήθηκαν απαίσιοι.

Τελικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να φάνε ένα μισοφαγωμένο κουλούρι.

Ο μάντης της Ομάχα

 ...διασκεδάζω με όσους γέρους και ...ημιγέρους νεάζουν, αθλούνται και προσέχουν σπαστικά  την διατροφή τους,  σε βαθμό ...κακουργήματος, από φόβο την αρρωστήσουν ή γεράσουν.

Και δώστου να ιδρώνουν πάνω στα ποδήλατα, στις ραχούλες, στους διαδρόμους βάδισης στις κρεβατοκάμαρες.

Και δώστου να κοιτάνε τα ψιλά γράμματα στις βιολογικές τροφές που αγοράζουν πανάκριβα.

Και δώστου βιταμίνες, συμπληρώματα και ειδικές «αποτοξινώσεις».

Και δώστου εξέταση και του  τελευταίου εκατοστού του κορμιού τους στον καθρέφτη,  με κατάλληλο ρούφηγμα της κοιλιάς και με φούσκωμα των μυών.

Δεν είναι έγκλημα, βέβαια,  να ανησυχείς για την υγεία σου... 

....ούτε να φοβάσαι την γήρανση.

Φυσιολογικό είναι, ως ένα βαθμό.

Αλλά πάνω από ένα όριο ανησυχίας, καταντάει νεύρωση και βασανιστήριο.

Κακοποίηση ψυχολογική, που καταλήγει σε σωματική.

Διότι το πολύ άγχος, είναι σαράκι χειρότερο από τα τρανς λιπαρά οξέα.

Ένας από τους σούπερ πλούσιους του πλανήτη είναι ένας γέρος 87 χρονών που τα έχει τετρακόσια: ο Γουώρεν Μπάφετ, ο επιλεγόμενος και  «μάντης της Ομάχα».

Επειδή ποτέ δεν   έφυγε από την επαρχιακή πόλη  που γεννήθηκε, δεν μεγαλοπιάστηκε παρά τα δισεκατομμύριά  του και, πάντα,  κατάφερνε να μαντεύει ποιες μετοχές θα ανέβουν.

Λοιπόν, αυτός ο σοφός και παμπόνηρος  γέρος, που ακόμη κουμαντάρει επιχείρηση εκατοντάδων δισεκατομμυρίων , δεν απέκτησε ακριβά γούστα, μένει σε ένα μετριο σπίτι, οδηγάει ένα παλιό αυτοκίνητο και είναι φιλοσοφημένος.

Δεν έχει ιδιαίτερο φόβο θανάτου και νευρώσεις.

Εξακολουθεί μιά στο τόσο να πηγαίνει στο αγαπημένο του χαρμπουργκεράδικο και να τρώει ωραίες σαβουρίτσες με κόκα κόλα.

Και όταν τον ρώτησαν γιατί δεν τρώει πιο υγιεινά, απάντησε: 

«...είμαι 87 , δόξα τω Θεώ και τρώω ότι θέλω.

Αν έτρωγα υγιεινά μπορει να πήγαινα 89...αλλά δεν με νοιάζει: ας ευχαριστηθώ τρώγοντας ότι μ´ αρέσει και ας ζήσω δυο χρόνια λιγότερο...δεν χάθηκε ο κόσμος!»

Έκτακτο επίδομα

…από μικρός η πιο ισχυρή μου φιλοδοξία ήταν να είμαι ανεξάρτητος και η η πιο ευγενική μου φιλοδοξία ήταν να κατανοήσω τον κόσμο. 

Να κατανοήσω και τους ανθρώπους, φυσικά.

Οι άνθρωποι είναι σημαντικό- ίσως  το σημαντικότερο- στοιχείο του κόσμου.

Μας αρέσει να το πιστεύουμε αυτό… από τότε που ξεκινήσαμε διάλογο με τις ουράνιες δυνάμεις.

Δυστυχώς, νιώθω ένα αίσθημα αποτυχίας: 

ούτε ανεξαρτησία πέτυχα, ούτε  κατανόηση. 

Μάλλον και τα δυό είναι πολύ δύσκολα, σχεδόν ανέφικτα…ειδικά η ανεξαρτησία.

…αλλά, ανεξαρτησία από τί; 

Από τους εργοδότες, τα αφεντικά, τις συζύγους, την αστυνομία, τα δικαστήρια και τους νομοθέτες ; 

Πρέπει να ζεις σαν αγριάνθρωπος… στα βουνά… και πάλι θα είσαι δέσμιος του χιονιά, της καταιγίδας και της αρρώστειας.

…μπα… ακόμα και οι ισχυροί λεφτάδες υπόκεινται σε περιορισμούς.

Όσο για την κατανόηση του κόσμου και των ανθρώπων… άστο… άλλο μεγάλο κουβάρι γρίφων. 

Αφού και οι σοφοί διαφωνούν και τρώγονται μεταξύ τους για τα ίδια  θέματα.

Εγώ ήλπιζα ότι με την μελέτη και τα χρόνια θα μάθω τους ανθρώπους μέχρι να γεράσω: 

δεν τα κατάφερα γιατί είναι δύσκολη δουλειά αφού η ανθρώπινη φύση είναι αντιφατική και ευμετάβλητη.

Χώρια που κουβαλάει ένα σωρό άγνωστα κουσούρια από τα γονίδια αλλά και επιρροές από την παιδική ηλικία , την οικογένεια και την κοινωνία.

Επειδή έζησα και σε διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς τελείως διαφορετικούς - Ευρώπη , Κίνα , Αραβία - κατάλαβα μόνο δυό τρία πράγματα: 

Πρώτον οι άνθρωποι είναι ανασφαλή όντα και ψάχνουν ασφάλεια σε μητρικές φιγούρες, πρόσωπα κύρους, ερωμένες, ιδέες και μεταφυσικά δεκανίκια.

Δεύτερον είναι βλαμμένοι από τον εγωισμό και την εξουσιομανία: 

θέλουν να είναι στο κέντρο της προσοχής, της αγάπης , ακόμη και της λατρείας . 

Άλλο κουσούρι και αυτό…δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλες οι θρησκείες προσπαθούν να μικρύνουν τον εγωισμό των ανθρώπων.

Και τρίτο και σπουδαιότερο - για να πώ και κάτι καλό- θέλουν ένα στόχο ζωής που θα τους δημιουργεί αίσθημα ότι αξίζουν να ζούν: αίσθηση αυτοεκπλήρωσης.

Ότι η ζωή τους,  αξίζει.

Όλος ο πολιτισμός μπαίνει εδώ: 

φτιάχνουν από  Παρθενώνες και γοτθικούς ναούς μέχρι Ιλιάδα και οδύσσεια , γέφυρες και μαθηματικά θεωρήματα.

Αίσθηση πληρότητας και αξίας που ενισχύει την αυτοεκτίμηση.

Οι πολιτικοί έχουν αυτήν την αποστολή: 

να βοηθήσουν τους ανθρώπους να δημιουργήσουν με χαρά και έμπνευση και να πετύχουν αίσθημα αυτοεκπλήρωσης.

Έτσι προοδεύει η κοινωνία και προχωράει ο κόσμος.

Αυτά σκεφτόμουν όταν διάβασα ότι ο πρωθυπουργός θα μοιράσει προεκλογικά  στα νέα παιδιά 150 ευρώ για να φάνε σουβλάκια και να βάλουν βενζίνη στο παπί.

Καλύτεροι ψεύτες είναι αυτοί που λένε μισές αλήθειες

 Οι καλύτεροι απατεώνες δεν είναι αυτοί που λένε ψέμματα: είναι αυτοί που λένε μισές αλήθειες.

Οι μπανάλ απατεώνες λένε χονδροειδή ψέμματα χωρίς ίχνος αλήθειας.

Οι εκλεπτυσμένοι απατεώνες απλά υπερβάλλουν. 

Πουλάνε υπερεκτιμημένες μετριότητες.

Το βλέπω στα κυριλέ μαλακοεστιατόρια και στους κυριλέ μαλακογιατρούς: 

δεν λέω ότι πουλάνε πράγματα που σου κάνουν κακό...δεν είναι χάλια  προιόντα ή λάθος υπηρεσίες: είναι οκ...αλλά να...είναι μακαρονάδες της γειτονιάς που παριστάνουν το υψηλό γκουρμέ.

Και οι τιμές, στον Θεό.

Άρα δεν σημαίνει ότι δεν προσφέρουν κάτι...φυσικά, κάτι προσφέρουν...

Είναι μιά αποδεκτή μετριότητα - ή και κάτω απο το μέτριο -αλλά υπερεκτιμημένο και επενδεδυμένο με κατασκευασμένους μύθους.

Διότι ο καλός απατεώνας κατασκευάζει μιά μυθολογία: ο μύθος είναι η ζωοποιός δύναμη που κάνει αξιόπιστο τον απατεώνα.

Όλοι οι βασιλιάδες ήταν θεόσταλτοι.

Όλοι  είχαν δικαιώματα  από αναντάμ- παπαντάμ...

...και, τα πήραν τα δικαιώματα από τρομερές, αδιευκρίνιστες , μυθικής προέλευσης, πηγές εξουσίας.

Τα πολιτικά τζάκια δουλεύουν έτσι, οι επαναστάτες ο ίδιο.

Οι τρείς κακόμοιροι μικρέμποροι της Φιλικής Εταιρείας δεν είπαν : « αυτοί είμαστε»...προφανώς θα γέλαγαν και οι πέτρες. 

Είπαν ότι της «Εταιρείας» προίσταται η «Αρχή» υπονοώντας κάποιον ισχυρό πρίγκηπα, ηγεμόνα , Τσάρο, Υψηλάντη κλπ.

Και ας πίστευε ο καθένας ότι γούσταρε.

Οι  «αγωνιστές» πρόγονοι επίσης θεωρείται πως μεταδίδουν με θαυματουργικό,  αδιευκρίνιστο τρόπο τα χαρίσματα και τις αρετές στους απογόνους.

Πάντα και ειδικά σε αυτούς που έχουν τα σωστό επώνυμο.

Άλλο χάρισμα έχεις άν σε λένε Λιάπη και άλλο Καραμανλή.

Τα εστιατόρια με Μισελέν μπορούν να σερβίρουν ίχνη ζυμαρικού ανακατεμένο με φακές , όλο μαζί μισή μπουκιά, σαν εισαγωγικό πιάτο.

Είναι μιά σαδιστική αυτοεπιβεβαίωση να βάζεις να πληρώνουν μαλακίες πανάκριβα και να σε έπαινούν και από πάνω.

Και ο Πικάσσο αυτό  έκανε...και άλλοι φιρμάτοι.

Κάθε λαϊκό-γκόμενος χαίρεται να εξευτελίζει την κουλτουριάρα μορφωμένη γκόμενα που της το παίζει Ζορμπάς.

Χαρά στο κουράγιο της.

Μαλάκες πάσης φύσεως, ξυπνήστε.

Τα αστέρια Μισελέν στην γεύση και στην ζωή, τέρμα.

Το ταπεινό ταβερνάκι της γειτονιάς που προσπαθεί να επιβιώσει, τίμια, είναι προορισμένο για σας.