και οι βρισιές θέλουν μέτρο

 Και οι βρισιές θέλουν μέτρο... η κατάχρηση τις αποδυναμώνει : 

πχ αν τους λες όλους μαλάκες, τελικά, ουδείς προσβάλλεται. 

Αν τους λες όλους φασίστες,ρατσιστές , ομοφοβικούς , στο τέλος θα σου πουν «χέσε μας ρε φίλε»

Προτείνω στους πολιτικά ορθούς να βρουν άλλα υβριστικά επίθετα, πιό κόσμια, για να δείχνουν και οι ίδιοι μυαλωμένοι, ήρεμοι και νηφάλιοι.

Κανείς δεν κάνει διάλογο με υστερικούς και παλαβούς.

Μιμηθείτε τους παπάδες ρε κορόιδα: 

δεν εγκαταλείπουν ποτέ το μειλίχιο ύφος .

Δυο χιλιάδες χρόνια πείρα στο μπλα μπλά, σε πέντε ηπείρους . 

Πρώτα τους βρίζεις, μετά τους φιλάς το χέρι και στο τέλος τους τα γράφεις όλα στην διαθήκη σου.

Ο Ρουμί

 Ο Ρουμί ήταν μυστικιστής μουσουλμάνος ποιητής που έγραψε υπέροχους στίχους για τον «Αγαπημένο» του που ήταν ο Θεός. 

Κάποιοι που τους βγάζουν όλους ομοφυλόφιλους - κατά την αλεπού με την κομμένη ουρά- είπαν πως ήταν και α Ρουμί αδερφή και πως «ο αγαπημένος» του είχε σάρκα και οστά .

Τέλος πάντων, βγάλε άκρη…πάντως έγραψε  τρομερή ποίηση.

«Όταν αρχίζεις να περπατάς την οδό, η οδός εμφανίζεται»

Το καταλαβαίνω ως εξής: πολλά πράγματα  είναι μισοκρυμμένα: δεν τα βλέπει καλά ούτε το μυαλό ούτε η καρδιά.

Γιά να σου αποκαλυφθούν καλά και να τα δεις στις σωστές τους διαστάσεις, χρειάζονται δυό πράγματα:

απόφαση και δράση .

…να αποφασίσεις να πάρεις το  - συνήθως ανηφορικό- μονοπάτι, να σκοντάψεις, να πέσεις, να σηκωθείς, να επιμείνεις, να στρίψεις τον λόφο και τότε , ίσως δείς πως ο δρόμος οδηγεί στη πεδιάδα με το ποταμάκι και τις πορτοκαλιές.

Ιστορία έρωτα και επιτυχίας

 True story of love.

Πριν από 70 χρόνια σε ένα χωριό του Ηρακλείου, ζούσε ένα φτωχό, όμορφο, γλυκό κορίτσι, γύρω στα 15. 

Ο πατέρας του ήταν ένας φτωχός σιδεράς και η μητέρα του φρόντιζε  το νοικοκυριό.

Φτώχεια.

Το κορίτσι έβγαλε τη δεύτερα γυμνασίου αλλά παράτησε το σχολείο για να δουλέψει στο σπίτι αλλά και στο μπακάλικο του χωριού. 

Εκεί γνώρισε ένα νεαρό καθηγητή φιλόλογο, ο οποίος ήταν αριστερός και κουλτουριάρης βιβλιόφιλος.

Τα φτιάξανε τα δυό τους και, μετά από δύο χρόνια, παντρευτήκανε.

 Ο δάσκαλος - σύζυγος μπήκε σώγαμπρος στο σπίτι ενώ το κορίτσι ξεκίνησε πάλι να βγάλει το σχολείο και απέκτησε και φιλοδοξία να σπουδάσει: πράγματι, μπήκε στο Φιλολογικό- Αρχαιολογικό, στην Αθήνα.

Η φοιτήτρια σπούδαζε στην Αθήνα ενώ ο σύζυγος της δίδασκε  στο γυμνάσιο στην Κρήτη.

Συναντιόντουσαν μόνο τα καλοκαίρια. 

Η Φοιτήτρια παρακολουθούσε και τα μαθήματα ιστορίας της τέχνης στην σχολή καλών τεχνών από ένα καθηγητή εκεί και γνωστό λογοτέχνη , τριάντα  χρόνια μεγαλύτερο της  ,  τον οποίο έκανε  μέντορά της.

Αυτός είχε σπουδάσει στο Παρίσι ιστορία της τέχνης και έτσι, όταν το κορίτσι τελείωσε, την έπεισε να κάμει το ίδιο.

…μάλιστα πήρε μία υποτροφία, και ξεκίνησε να σπουδάσει και αυτή ιστορία της τέχνης στο Παρίσι όπου κάθησε δυό τρία χρόνια και έκανε διδακτορικό.

Μετά από δύο χρόνια, ο καθηγητής πανεπιστημίου και Λογοτέχνης  πήρε σύνταξη από το πανεπιστήμιο (Σχολή Καλών Τεχνών) και η πρώην μαθήτρια του υπέβαλε υποψηφιότητα στην ίδια έδρα και έγινε καθηγήτρια πανεπιστημίου, στα 36 της, παμψηφεί.

Ο γέρο καθηγητής είχε φιλίες με σημαντικούς λογοτέχνες:

ήταν κολλητός με τον Καζαντζάκη και τον Σικελιανό και έγραψε αξιόλογα μυθιστορήματα.

Μετά την συνταξιοδότηση του προσπάθησε να γράψει ένα ακόμα μυθιστόρημα αλλά το άφησε ημιτελές: αφορούσε την ιστορία ενός διακεκριμένου πανεπιστημιακού διανοούμενου που από  την μιά  παλεύει να διατηρήσει την ακεραιότητα του μέσα σε ένα δικτατορικό καθεστώς - πχ  σαν την 21 Απριλίου να πούμε- και από την άλλη να ισορροπήσει τον έρωτα του για μια νεαρή, πρώην φοιτήτρια του. 

Τελικά το μυθιστόρημα αυτό δεν τελείωσε ποτέ και ο γέρο καθηγητής, μετά από λίγα χρόνια, πέθανε. 

Η πρώην φοιτήτρια  και προστατευόμενη του,  παρέμενε παντρεμένη με τον αριστερό φτωχοδάσκαλο του Ηρακλείου, οπότε κι αυτός μετά από λίγα χρόνια, πέθανε. 

Η ίδια δεν έκανε ποτέ παιδιά αλλά έκανε μεγάλη καριέρα και θριάμβευσε με όλες τις κυβερνήσεις και με όλους τους υπουργούς πολιτισμού.

Μάλιστα διαχειρίστηκε μεγάλα ποσά για θέματα κουλτούρας και πήρε πολλά βραβεία, μετάλλια και διακρίσεις.

Φαίνεται ότι ήταν αναντικατάστατη αφού κανείς  δεν την κούνησε από την προνομιούχα θέση της,  ως διευθύντριας μεγάλου Μουσείου,  μέχρι τα 83 χρόνια της,  οπότε και πέθανε.

Όταν πέθανε, η ζωή της προβλήθηκε από τα ΜΜΕ ως παράδειγμα έρωτα και επιτυχίας της φτωχής κοπέλας με τον  αριστερό δάσκαλο- σύζυγο- μεντορα.

Ο άλλος γερο-μέντορας, ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου, δεν προβλήθηκε πολύ από τα ΜΜΕ.

Και τώρα θα μου πείτε…και τι μας τα λές όλα αυτά ρε φίλε;

Νομίζω είναι μιά καλή ιστορία.

Μου αρέσουν οι ιστορίες που πάντα ο Έρωτας, παρά την φτώχεια και τις δυσκολίες, βρίσκει διέξοδο προς την επιτυχία.

κάτω οι γλύφτες σκύλοι

 

…όταν ήμουνα αγροτικός γιατρός, έμενα σε ένα σπίτι που ο σπιτονοικοκύρης είχε ένα μεγαλόσωμο σκύλο τρομερά κοκκαλιάρη και πεινασμένο, και κανά δυό γάτες, πειναλέες και αυτές.

Τότε δεν ήταν  τις μόδας οι σκυλοτροφές  , ιδιαίτερα στα χωριά. Απλά έδιναν στο σκύλο τίποτε κόκκαλα, αλλά, προφανώς,  δεν αρκούσαν για να τραφεί επαρκώς.

Εγώ του ´δινα πότε-πότε κανα στήθος κοτόπουλου που δεν μου αρέσει αφού προτιμώ τα πόδια.

Αλλά, πάλι πείναγε.  

Πιό πεινασμένο σκύλο δεν έχω ξαναδεί.

Τον λυπόμουνα τον κακομοίρη αλλά δεν με έπαιρνε και να παρέμβω μην παρεξηγηθεί ο ιδιοκτήτης.

Μια μέρα πέταξα στα σκουπίδια μια φρατζόλα ξερό ψωμί που την είχα ξεχάσει καιρό και είχε γίνει σκληρή σαν πέτρα.

Δεν την μάσαγε ούτε κροκόδειλος.

Ε, λοιπόν,  ο σκύλος,  την έφαγε σαν λουκούμι.

Μιά άλλη μέρα, μου είχε περισέψει ένα θαυμάσιο κριθαρότο θαλασσινών που είχα φτιάξει: εκτός απο κριθαράκι είχε μικρά  κομμάτια καλαμάρι, χταπόδια και μύδια αλλά είχε και χορταρικά, κρεμμυδάκια κλπ.

Απλά είχε κρυώσει και δεν ήθελα να το φάω και είπα να το δωσω στην γάτα, εξ ίσου πειναλέα και αυτή με τον σκύλο.

Ε λοιπόν, η κυρία γάτα έδειξε λίγο ενδιαφέρον, έφαγε με το ζόρι ένα δυό κομματάκια χταπόδι που προεξείχαν και το υπόλοιπο, που ήταν ωραιότατο και μύριζε θάλασσα, το περιφρόνησε.

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις: αφού και τα δύο ζώα είνα σαρκοφάγα, γιατί το ένα έγινε και φυτοφάγο ενώ το άλλο όχι?

Εξ ίσου πεινασμένα ήταν.

Η διαφορά στον χαρακτήρα τους είναι εμφανής: 

ο σκύλος κάνει εκπτώσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Θα παρακαλέσει, θα ικετέψει, θα υποστεί εξευτελισμούς.

Η γάτα όχι.

Είναι ασυμβίβαστη, ανυποχώρητη και περήφανη.

Αν θέλεις να δώσεις , δώσε. 

Δεν θα σε προσκυνήσει.

Δεν ξέρω πιό είδος από τα δύο θα επιβιώσει πιο εύκολα σε περίοδο λιμού.

Η γάτα ίσως πεθάνει... πάντως, θα πάει πιό αξιοπρεπώς.

Ξεροκόμματα δεν καταδέχεται.

Ούτε πρόβατα προσέχει ούτε κάνει τον σεκιούριτι.

Θα φάει ποντικό επειδή τον γουστάρει, όχι για να σε ευχαριστήσει εσένα.

Σκύλος ή γάτα?

φάτσες καθρέφτες

 ….είναι φοβερό πόσο η εξουσία, η απληστία, ο φόβος , η κατάθλιψη, όλα τα ισχυρά πάθη , πόσο αλλοιώνουν την φάτσα του ανθρώπου.

πχ βλέπεις έναν τύπο πριν γίνει υπουργός και είναι ένα φιλόδοξο ποντίκι…

…μετά το υπουργιλίκι γίνεται κοκκόρι, ύαινα ή παγώνι, ανάλογα την περίσταση.

Ακόμη και οι μικροεξουσίες αλλοιώνουν την φάτσα και το βλέμμα: 

γελάω όταν βλέπω πως αλλάζει η φάτσα με τις προαγωγές στην ακαδημαική ιεραρχία.

Τώρα πλέον,  με τα χρόνια, έχω γίνει ειδικός φυσιογνωμιστής.

πχ βλέπω μια εταιρεία με μιά πολλά υποσχόμενη υπηρεσία: κοιτάζω την φάτσα του διευθύνοντα συμβούλου, του προέδρου.

Αμέσως μου δημιουργεί θετική η αρνητική αντίδραση.

Τους απατεώνες τους πιάνω σε ποσοστό πάνω απο 80%.

Και αν μου ξεφύγουν στην αρχή, σίγουρα θα τους πιάσω στην πορεία.

Είμαι σαν τις απατημένες συζύγους: μυρίζομαι όχι μόνο την κουτσουκέλα αλλά και την πρόθεση κουτσουκέλας.

Μόνο ο Στάλιν και οι μαφιόζοι το κατάφερναν αυτό.

Σοφία, προιόν πόνου.

Ο Απόλλων ζει στις Κυκλάδες

 …κοιτάζω το ζωηρό γαλάζιο της θάλασσας και το αχνό, χρυσογάλανο γαλάζιο του ουρανού, και σκέφτομαι τους Θεούς που πέρασαν και λατρεύτηκαν εδώ, στο Αιγαίο.

Αρχικά , στην προιστορική και Μινωική εποχή, την μυθική εποχή της Κρητικής αυτοκρατορίας, την εποχή του χαλκού και πιό πριν, η κυρίαρχη  Θεότητα ήταν ένα θηλυκό: 

η Μεγάλη ή Λευκή, Θεά.

Ένα μητρικό αρχέτυπο με μεγάλα μαστάρια και  μεγάλα καπούλια, όπως ακριβώς απεικονίζεται στα κυκλαδικά ειδώλια.

Τελικά η Μητρότητα, το μεγάλο μυστήριο της Δημιουργίας νέας Ζωής, ήταν το κλειδί της Θρησκείας.

Η μάννα ήταν το κλειδί… και , κακά τα ψέμματα, Ζωή χωρίς Μάννα, παύει να υπάρχει.

…οκ δεν είναι αυτή καμμιά τρομερά πρωτότυπη ιδέα, αλλά είναι μιά ιδέα λογική και σύμφωνη με την βιολογία: 

αυτές οι δυνάμεις του σύμπαντος που σχεδίασαν , επέτρεψαν και επέβαλαν την Μητρότητα ως απαραιτητη προυπόθεση της βιολογικής ύπαρξης, αυτές επέβαλαν και την Μεγάλη Θεά- Μάννα.

Λογικό.

Αλλά, η ιστορία έχει πολλά τερτίπια, πολλές ιδιοτροπίες:

Έφτασε μιά εποχή επανάστασης και αμφισβήτησης: 

ο χαλκός αμφισβητήθηκε από το σίδερο και η Μεγάλη Θεά- Μάννα, απο το Δωδεκάθεο.

Ο  σίδηρος ήταν ένα ανθεκτικό υλικό που έφτιαχνε καλύτερα σπαθιά από τα χάλκινα.

Όποιος δεν το πίστευε, το διαπίστωνε στον πόλεμο χάνοντας το κεφάλι του.

Μαζί με το σίδερο έχασε εξουσία και η Θηλυκή Θεότητα: 

ήρθε ο Δίας, ένα αυθεντικό , σεξιστικό και αλαζονικό αρσενικό.

Νέα εποχή επικράτησης των αρσενικών και , όποιος τολμά, ας σηκώσει το μπόι του.

Ο Απόλλων ήταν ένας γυιός του Δία , απο τους πιο σημαντικούς: εξουσίαζε το Φώς, τον Ήλιο, την Μουσική , την αρμονία και και Λογική.

Τέλειος Θεός…ό,τι πρέπει για το Αιγαίο…την περιοχή του φωτός και της αρμονίας.

Στην Δήλο, στο κέντρο των Κυκλάδων , σε στρατηγική θέση αρμονίας σε σχέση με άλλα σπουδαία ιερά… ήταν το θρησκευτικό σπίτι του Απόλλωνα και το μήνυμα ήταν  ένα: 

ο Απόλλων νιώθει καλά όπου υπάρχει αρμονία, φως και ομορφιά.

Απλά και λιτά.

Αιγαίο.

Εεεε …μετά ήρθε ο Χριστός και τα άλλαξε όλα, πάλι.

Ο Χριστός δεν ενδιαφέρεται για την ομορφιά και το φώς : ενδιαφέρεται για την καλή ψυχή και την προετοιμασία για την μετά θάνατον ζωή.

Ο Χριστιανισμός είναι μάλλον  συμφιλίωση με τον θάνατο παρά έρωτας με την ζωή.

Αλλά οι Κυκλάδες αντιστέκονται, το Κυκλαδικό Φώς είναι εδώ και ο Απόλλων είναι τραυματισμένος αλλά όχι πεθαμένος: 

μερικές φορές κρύβεται μέσα στο Φώς, μερικές άλλες μασκαρεύεται σε Προφήτη Ηλία και,  τελικά,  λατρεύεται σε μικρά , λευκά, εκκλησάκια στις κορυφές των λόφων.

Αη Λιάς.

Τον Χριστό τον λατρεύω όποτε πονάω και όποτε νιώθω αδύναμος: 

το είπε και ο ίδιος… μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες…

…την δικαιοσύνην…οκ την δικαιοσύνην είπε.

Μέσα και εγώ…. «την δικαιοσύνην»

Αλλά ο Απόλλων , ζεί… αφού τον νιώθω και τον βλέπω.

Είναι δίπλα μου , όταν βλέπω το γαλαζόχρυσο πέλαγος.

Ο Χριστός είναι καλός, τον τιμώ, αλλά ο Απόλλων  είναι εδώ, δίπλα μου!

…είναι ένας λαμπερός γείτονας…πως να τον αγνοήσω?

Ακόμη και ο σαραβαλιασμένος εγκέφαλος κάνει θαύματα

 …όλοι οι νευρολόγοι ξέρουν πως ο εγκέφαλος των γέρων γερνάει, συρρικνώνεται, μαζεύει «τρύπες» απο  μικροεγκεφαλικά: 

το βλέπουν στις αξονικές και τις μαγνητικές…το διαπιστώνουν σε μιά απλή κλινική εξέταση. 

…βέβαια, κανείς νευρολόγος δεν μπορεί να προβλέψει ποιός γεροντικός εγκέφαλος θα εκφυλιστεί λίγο και ποιός,  πολύ.

Σημασία πάντως έχει ότι η εκφύλιση επηρρεάζει και τον αριθμό των νευρώνων και την αρτιότητα των κυκλωμάτων: 

και οι πρίζες πάσχουν, και ο πίνακας, και οι ασφάλειες και τα καλώδια.

Και όταν λέμε πρίζες και καλώδια, μιλάμε όχι για εκατομύρια… αλλά για δισεκατομμύρια.

Για να πιάσω την μύτη μου και να την ξύσω,  πρέπει να συνεργαστουν μερικές δεκάδες μύες που θα πάρουν  ταυτόχρονη,  συντονισμένη εντολή από χιλιάδες νευρικά  κύτταρα στον εγκέφαλο και που θα συνεργαστούν με ακρίβεια χιλιοστού δευτερολέπτου.

Αλλοι μύες θα εργαστούν και θα παράγουν κίνηση  , άλλοι θα χαλαρώσουν,  άλλοι θα ακινητοποιηθούν…  και όλα αυτά με ακρίβεια ορχήστρας.

Γιά να παίξω πιάνο, έστω και της πλάκας, πρέπει να γίνει χείμαρρος ταυτόχρονων κινήσεων αμφοτερόπλευρα: 

δύο χέρια, συν πόδια, και δέκα δάκτυλα, με ρυθμό υπερπολυβόλου,  να βαράνε τα πλήκτρα σωστά,  σε ρυθμό και ένταση και πάθος,  για να παραχθεί σωστή μουσική.

Ολα αυτά πρέπει να τα κάνουν τα σωστά κέντρα του εγκεφάλου,  ταυτόχρονα,  που βρίσκονται και στα δύο ημισφαίρια, ώστε να δοθούν χιλιάδες ταυτόχρονες ή διαδοχικές εντολές το δευτερόλεπτο.

Αυτά σκέφτομαι όταν βλέπω γέρους να παίζουν πιάνο καταπληκτικά…όπως ο εικονιζόμενος «ρήαλ μπούκι μαν», όπως αυτοαποκαλείται.

Είναι ένα κορμί που συνιστά μιά ζωντανή απόδειξη της απλοικής σκέψης των νευρολόγων: 

οι εκφυλισμένοι νευρώνες και τα κακοπαθημένα καλώδιά τους μπορούν , ακόμη και όταν είναι στα χάλια τους,  να κάνουν θαύματα.

Το θαύμα υπάρχει…

https://youtu.be/uHmmid1pLi8