οι «κακοί» ινδιάνοι και οι «καλοί» καουμπόηδες

 Μερικές φορές, όταν θυμάμαι το παρελθόν μου, νιώθω εντελώς ηλίθιος.

Τώρα που έχω τα χρονάκια μου και έχω ένα παρελθόν,  μπορώ να θυμηθώ πάρα πολλές φορές που ήμουν εντελώς ανόητος.

….πχ όταν ήμουν παιδί και έφηβος, θαύμαζα τους καουμπόηδες και μισούσα ή περιφρονούσα τους ινδιάνους.

Οι καουμπόηδες ήταν πολύ μάγκες αλλά καλοί ,  κατα βάθος, ενώ οι Ινδιάνοι ήταν ύπουλοι , κακοί και πρωτόγονοι.

Έπρεπε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια μέχρις ότου  καταλάβω ότι οι ινδιάνοι  δεν ήταν ούτε ύπουλοι, ούτε κακοί, ούτε ιδιαίτερα πρωτόγονοι: 

βασικά ήταν κάτι κακομοίρηδες , τροφοσυλλέκτες και κυνηγοί,  που προσπαθούσαν να επιβιώσουν στους αγριότοπους της Αμερικής.

Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα κουλτουριάρηδες -δεν είχαν γραπτό λόγο και ομηρικά έπη- ούτε είχαν συναυλίες αντάξιες του Μπετόβεν και του Μπαχ αλλά,  επιτέλους,  είχαν  κι αυτοί ένα πολιτισμό με παραδόσεις οικολογικές , με σεβασμό στην οικογένεια, την κοινοτική οργάνωση και την φυλή και ζούσαν σε μια αρμονική συνύπαρξη με τη φύση.

Είχαν την ησυχία τους: σημαντικό.

…αλλά, όταν πήγαν εκεί οι ευρωπαίοι -Αγγλοσάξονες , Γάλλοι και Ισπανοί- τους ξέσκισαν τα πέταλα.

Πυροβολούσαν για καλαμπούρι μέσα από τα τραίνα τους βίσονες και τους αφάνισαν,  με αποτέλεσμα,  οι ινδιάνοι να πεθαίνουν από την πείνα.

Δηλαδή οι μουσαφιραίοι,  όχι μόνο κατέκτησαν την γη των αυτοχθόνων με το ζόρι,  αλλά εξόντωσαν και την τροφή τους,  μόνο και μόνο για να διασκεδάσουν.

Και αφού τους κατάντησαν ζητιάνους  και διακονιαρέους, και αφού τους στρίμωξαν στα πιο άγονα εδάφη, τους ανάγκασαν να εξεγερθούν  και,  έτσι, βρήκαν την ευκαιρία να τους περάσουν μαχαίρι.

Καταπάτησαν κάθε συμφωνία που είχαν  κάνει μαζί τους για να τους δοθούν ορισμένες γαίες και,  τελικά, τους έδωσαν πολύ λιγότερες. 

Οι «πολιτισμένοι» δηλαδή αποδείχτηκαν πολύ μεγάλοι απατεώνες, πολύ επιθετικοί,  πάρα πολύ εγωιστές και εξαιρετικά μοναχοφάηδες.

Τελικά,  τους ξεφτίλισαν κι όλας  αποκαλώντας τους «αμερικανούς πολίτες» και δίνοντας τους για σύμβολο την αμερικανική σημαία, πειθοντάς τους ότι είναι τιμή τους που αρνήθηκαν τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής τους και έγιναν από ελεύθεροι άνθρωποι στον τόπο τους,  εξαθλιωμένοι υπηρέτες και ακτήμονες που ξέχασαν τις παραδόσεις τους και έχασαν την αυτοεκτίμησή τους.

Έτσι , σταδιακά, άρχισα να νιώθω και εγώ σαν εκφυλισμένος «Ινδιάνος» : 

να καταλαβαίνω πόσο ηλίθιος ήμουν όταν θαύμαζα τον  πιστολά Κλιντ Ήστγουντ και πόσο φαιδρός όταν χόρευα ντίσκο σαν τον Τραβόλτα.

Με παρηγορεί πάντως το γεγονός  ότι οι περισσότεροι συνομήλικοί μου έγιναν και αυτοί, «Ινδιάνοι»: 

αλλοτριωμένες μαιμούδες που μαιμούδισαν ξενόφερτους τρόπους,  ιδέες,  και συνθήματα .

Δεν εκστασιάστηκαν μεν, όλοι, με τις αμερικάνικες μάρκες και δεν χόρεψαν όλοι ντίσκο… οκ….είχαν όμως κακομεταφρασμένες σοβιετικές κομματικές μπροσούρες που τις θεωρούσαν  ευαγγέλια και τραγουδούσαν σοβιετικά εμβατήρια με ελληνικούς στίχους.

Βασικά,  όλοι μας, γίναμε αλλοτριωμένοι Ινδιάνοι: το μόνο που διαλέξαμε   ήταν το είδος των φτερών που βάλαμε στο κεφάλι μας.

Κολακειοθεραπεία του Καλοκαιριού

Η θεραπεία διά της κολακείας...δηλ. λές στον βασανισμένο αυτά που θέλει να ακούσει.

Δεν θεραπεύεται βέβαια αυτός αλλά εσύ: 

σε ψηφίζει, σε πιστεύει, σε πληρώνει.

Παρατηρώντας πολιτικούς, συγγραφείς, λαοφιλείς καλλιτέχνες, κωδικοποίησα κάποιες συχνές ατάκες της κολακειοθεραπείας.

Απόφθεγμα 1ον

Δεν υπάρχουν ωραίοι και άσχημοι, στο σώμα, αλλά στην ψυχή.

Ανακάλυψε την ομορφιά που κρύβεις μέσα σου.

(Αν δεν πειστεί με αυτό, πάμε στο δεύτερο απόφθεγμα)

Απόφθεγμα 2ον:

Δεν έχει τόση σημασία να είσαι ωραίος/α όσο να νιώθεις ωραίος.

Αν το νιώθεις, το εκπέμπεις ως γεγονός.

(Άρα δεν τρέχει τίποτα που θα είναι ο άλλος σαν κουβάς, θα τον παραμυθιάσεις εσύ ότι εκπέμπει γοητεία, αν την βιώνει-τρομάρα του)

Αποφθεγμα 3ον

Η Σοφία είναι μέσα σου: ψάξε να την βρείς.

( Η Σοφία πάντα με Σιγμα κεφαλαίο για τάχαμου μυστικιστική διάσταση -πάντα εντυπωσιάζει).

Αρα, περιττεύει κάθε κοπιαστική μελέτη: κάθε μπούφος κρύβει ένα σοφό μέσα του. 

Βολικό.

Άσε που, η πολλή μελέτη, σε κάνει ανέραστο σπασίκλα... 

(που είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε να αποφύγουμε).

Απόφθεγμα 4ον

Σημασία δεν έχει πόσο χρονών είσαι αλλά πόσο νιώθεις.

(Σαφές, κρυστάλλινο και δροσιστικό σαν νεράκι της πηγής. Ανακουφίζει πρόσκαιρα όλα τα πουρά)

Και...το ανώτατο όλων...το γνωστό... του μεγάλου.. 

του υπέρτατου γκουρού του είδους της κολακειοθεραπείας, Κοέλο:

Απόφθεγμα 5ον

Όταν επιθυμήσεις κάτι πάρα πολύ, όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να εκπληρωθεί η επιθυμία σου.

( δυστυχώς με εμένα δεν έπιασε: η Μόνικα Μπελούτσι δεν ενέδωσε στο Σύμπαν...)

και οι βρισιές θέλουν μέτρο

 Και οι βρισιές θέλουν μέτρο... η κατάχρηση τις αποδυναμώνει : 

πχ αν τους λες όλους μαλάκες, τελικά, ουδείς προσβάλλεται. 

Αν τους λες όλους φασίστες,ρατσιστές , ομοφοβικούς , στο τέλος θα σου πουν «χέσε μας ρε φίλε»

Προτείνω στους πολιτικά ορθούς να βρουν άλλα υβριστικά επίθετα, πιό κόσμια, για να δείχνουν και οι ίδιοι μυαλωμένοι, ήρεμοι και νηφάλιοι.

Κανείς δεν κάνει διάλογο με υστερικούς και παλαβούς.

Μιμηθείτε τους παπάδες ρε κορόιδα: 

δεν εγκαταλείπουν ποτέ το μειλίχιο ύφος .

Δυο χιλιάδες χρόνια πείρα στο μπλα μπλά, σε πέντε ηπείρους . 

Πρώτα τους βρίζεις, μετά τους φιλάς το χέρι και στο τέλος τους τα γράφεις όλα στην διαθήκη σου.

Ο Ρουμί

 Ο Ρουμί ήταν μυστικιστής μουσουλμάνος ποιητής που έγραψε υπέροχους στίχους για τον «Αγαπημένο» του που ήταν ο Θεός. 

Κάποιοι που τους βγάζουν όλους ομοφυλόφιλους - κατά την αλεπού με την κομμένη ουρά- είπαν πως ήταν και α Ρουμί αδερφή και πως «ο αγαπημένος» του είχε σάρκα και οστά .

Τέλος πάντων, βγάλε άκρη…πάντως έγραψε  τρομερή ποίηση.

«Όταν αρχίζεις να περπατάς την οδό, η οδός εμφανίζεται»

Το καταλαβαίνω ως εξής: πολλά πράγματα  είναι μισοκρυμμένα: δεν τα βλέπει καλά ούτε το μυαλό ούτε η καρδιά.

Γιά να σου αποκαλυφθούν καλά και να τα δεις στις σωστές τους διαστάσεις, χρειάζονται δυό πράγματα:

απόφαση και δράση .

…να αποφασίσεις να πάρεις το  - συνήθως ανηφορικό- μονοπάτι, να σκοντάψεις, να πέσεις, να σηκωθείς, να επιμείνεις, να στρίψεις τον λόφο και τότε , ίσως δείς πως ο δρόμος οδηγεί στη πεδιάδα με το ποταμάκι και τις πορτοκαλιές.

Ιστορία έρωτα και επιτυχίας

 True story of love.

Πριν από 70 χρόνια σε ένα χωριό του Ηρακλείου, ζούσε ένα φτωχό, όμορφο, γλυκό κορίτσι, γύρω στα 15. 

Ο πατέρας του ήταν ένας φτωχός σιδεράς και η μητέρα του φρόντιζε  το νοικοκυριό.

Φτώχεια.

Το κορίτσι έβγαλε τη δεύτερα γυμνασίου αλλά παράτησε το σχολείο για να δουλέψει στο σπίτι αλλά και στο μπακάλικο του χωριού. 

Εκεί γνώρισε ένα νεαρό καθηγητή φιλόλογο, ο οποίος ήταν αριστερός και κουλτουριάρης βιβλιόφιλος.

Τα φτιάξανε τα δυό τους και, μετά από δύο χρόνια, παντρευτήκανε.

 Ο δάσκαλος - σύζυγος μπήκε σώγαμπρος στο σπίτι ενώ το κορίτσι ξεκίνησε πάλι να βγάλει το σχολείο και απέκτησε και φιλοδοξία να σπουδάσει: πράγματι, μπήκε στο Φιλολογικό- Αρχαιολογικό, στην Αθήνα.

Η φοιτήτρια σπούδαζε στην Αθήνα ενώ ο σύζυγος της δίδασκε  στο γυμνάσιο στην Κρήτη.

Συναντιόντουσαν μόνο τα καλοκαίρια. 

Η Φοιτήτρια παρακολουθούσε και τα μαθήματα ιστορίας της τέχνης στην σχολή καλών τεχνών από ένα καθηγητή εκεί και γνωστό λογοτέχνη , τριάντα  χρόνια μεγαλύτερο της  ,  τον οποίο έκανε  μέντορά της.

Αυτός είχε σπουδάσει στο Παρίσι ιστορία της τέχνης και έτσι, όταν το κορίτσι τελείωσε, την έπεισε να κάμει το ίδιο.

…μάλιστα πήρε μία υποτροφία, και ξεκίνησε να σπουδάσει και αυτή ιστορία της τέχνης στο Παρίσι όπου κάθησε δυό τρία χρόνια και έκανε διδακτορικό.

Μετά από δύο χρόνια, ο καθηγητής πανεπιστημίου και Λογοτέχνης  πήρε σύνταξη από το πανεπιστήμιο (Σχολή Καλών Τεχνών) και η πρώην μαθήτρια του υπέβαλε υποψηφιότητα στην ίδια έδρα και έγινε καθηγήτρια πανεπιστημίου, στα 36 της, παμψηφεί.

Ο γέρο καθηγητής είχε φιλίες με σημαντικούς λογοτέχνες:

ήταν κολλητός με τον Καζαντζάκη και τον Σικελιανό και έγραψε αξιόλογα μυθιστορήματα.

Μετά την συνταξιοδότηση του προσπάθησε να γράψει ένα ακόμα μυθιστόρημα αλλά το άφησε ημιτελές: αφορούσε την ιστορία ενός διακεκριμένου πανεπιστημιακού διανοούμενου που από  την μιά  παλεύει να διατηρήσει την ακεραιότητα του μέσα σε ένα δικτατορικό καθεστώς - πχ  σαν την 21 Απριλίου να πούμε- και από την άλλη να ισορροπήσει τον έρωτα του για μια νεαρή, πρώην φοιτήτρια του. 

Τελικά το μυθιστόρημα αυτό δεν τελείωσε ποτέ και ο γέρο καθηγητής, μετά από λίγα χρόνια, πέθανε. 

Η πρώην φοιτήτρια  και προστατευόμενη του,  παρέμενε παντρεμένη με τον αριστερό φτωχοδάσκαλο του Ηρακλείου, οπότε κι αυτός μετά από λίγα χρόνια, πέθανε. 

Η ίδια δεν έκανε ποτέ παιδιά αλλά έκανε μεγάλη καριέρα και θριάμβευσε με όλες τις κυβερνήσεις και με όλους τους υπουργούς πολιτισμού.

Μάλιστα διαχειρίστηκε μεγάλα ποσά για θέματα κουλτούρας και πήρε πολλά βραβεία, μετάλλια και διακρίσεις.

Φαίνεται ότι ήταν αναντικατάστατη αφού κανείς  δεν την κούνησε από την προνομιούχα θέση της,  ως διευθύντριας μεγάλου Μουσείου,  μέχρι τα 83 χρόνια της,  οπότε και πέθανε.

Όταν πέθανε, η ζωή της προβλήθηκε από τα ΜΜΕ ως παράδειγμα έρωτα και επιτυχίας της φτωχής κοπέλας με τον  αριστερό δάσκαλο- σύζυγο- μεντορα.

Ο άλλος γερο-μέντορας, ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου, δεν προβλήθηκε πολύ από τα ΜΜΕ.

Και τώρα θα μου πείτε…και τι μας τα λές όλα αυτά ρε φίλε;

Νομίζω είναι μιά καλή ιστορία.

Μου αρέσουν οι ιστορίες που πάντα ο Έρωτας, παρά την φτώχεια και τις δυσκολίες, βρίσκει διέξοδο προς την επιτυχία.

κάτω οι γλύφτες σκύλοι

 

…όταν ήμουνα αγροτικός γιατρός, έμενα σε ένα σπίτι που ο σπιτονοικοκύρης είχε ένα μεγαλόσωμο σκύλο τρομερά κοκκαλιάρη και πεινασμένο, και κανά δυό γάτες, πειναλέες και αυτές.

Τότε δεν ήταν  τις μόδας οι σκυλοτροφές  , ιδιαίτερα στα χωριά. Απλά έδιναν στο σκύλο τίποτε κόκκαλα, αλλά, προφανώς,  δεν αρκούσαν για να τραφεί επαρκώς.

Εγώ του ´δινα πότε-πότε κανα στήθος κοτόπουλου που δεν μου αρέσει αφού προτιμώ τα πόδια.

Αλλά, πάλι πείναγε.  

Πιό πεινασμένο σκύλο δεν έχω ξαναδεί.

Τον λυπόμουνα τον κακομοίρη αλλά δεν με έπαιρνε και να παρέμβω μην παρεξηγηθεί ο ιδιοκτήτης.

Μια μέρα πέταξα στα σκουπίδια μια φρατζόλα ξερό ψωμί που την είχα ξεχάσει καιρό και είχε γίνει σκληρή σαν πέτρα.

Δεν την μάσαγε ούτε κροκόδειλος.

Ε, λοιπόν,  ο σκύλος,  την έφαγε σαν λουκούμι.

Μιά άλλη μέρα, μου είχε περισέψει ένα θαυμάσιο κριθαρότο θαλασσινών που είχα φτιάξει: εκτός απο κριθαράκι είχε μικρά  κομμάτια καλαμάρι, χταπόδια και μύδια αλλά είχε και χορταρικά, κρεμμυδάκια κλπ.

Απλά είχε κρυώσει και δεν ήθελα να το φάω και είπα να το δωσω στην γάτα, εξ ίσου πειναλέα και αυτή με τον σκύλο.

Ε λοιπόν, η κυρία γάτα έδειξε λίγο ενδιαφέρον, έφαγε με το ζόρι ένα δυό κομματάκια χταπόδι που προεξείχαν και το υπόλοιπο, που ήταν ωραιότατο και μύριζε θάλασσα, το περιφρόνησε.

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις: αφού και τα δύο ζώα είνα σαρκοφάγα, γιατί το ένα έγινε και φυτοφάγο ενώ το άλλο όχι?

Εξ ίσου πεινασμένα ήταν.

Η διαφορά στον χαρακτήρα τους είναι εμφανής: 

ο σκύλος κάνει εκπτώσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Θα παρακαλέσει, θα ικετέψει, θα υποστεί εξευτελισμούς.

Η γάτα όχι.

Είναι ασυμβίβαστη, ανυποχώρητη και περήφανη.

Αν θέλεις να δώσεις , δώσε. 

Δεν θα σε προσκυνήσει.

Δεν ξέρω πιό είδος από τα δύο θα επιβιώσει πιο εύκολα σε περίοδο λιμού.

Η γάτα ίσως πεθάνει... πάντως, θα πάει πιό αξιοπρεπώς.

Ξεροκόμματα δεν καταδέχεται.

Ούτε πρόβατα προσέχει ούτε κάνει τον σεκιούριτι.

Θα φάει ποντικό επειδή τον γουστάρει, όχι για να σε ευχαριστήσει εσένα.

Σκύλος ή γάτα?

φάτσες καθρέφτες

 ….είναι φοβερό πόσο η εξουσία, η απληστία, ο φόβος , η κατάθλιψη, όλα τα ισχυρά πάθη , πόσο αλλοιώνουν την φάτσα του ανθρώπου.

πχ βλέπεις έναν τύπο πριν γίνει υπουργός και είναι ένα φιλόδοξο ποντίκι…

…μετά το υπουργιλίκι γίνεται κοκκόρι, ύαινα ή παγώνι, ανάλογα την περίσταση.

Ακόμη και οι μικροεξουσίες αλλοιώνουν την φάτσα και το βλέμμα: 

γελάω όταν βλέπω πως αλλάζει η φάτσα με τις προαγωγές στην ακαδημαική ιεραρχία.

Τώρα πλέον,  με τα χρόνια, έχω γίνει ειδικός φυσιογνωμιστής.

πχ βλέπω μια εταιρεία με μιά πολλά υποσχόμενη υπηρεσία: κοιτάζω την φάτσα του διευθύνοντα συμβούλου, του προέδρου.

Αμέσως μου δημιουργεί θετική η αρνητική αντίδραση.

Τους απατεώνες τους πιάνω σε ποσοστό πάνω απο 80%.

Και αν μου ξεφύγουν στην αρχή, σίγουρα θα τους πιάσω στην πορεία.

Είμαι σαν τις απατημένες συζύγους: μυρίζομαι όχι μόνο την κουτσουκέλα αλλά και την πρόθεση κουτσουκέλας.

Μόνο ο Στάλιν και οι μαφιόζοι το κατάφερναν αυτό.

Σοφία, προιόν πόνου.