…κακός και στριμμένος γέρος? …ναι, το προτιμώ.

 κοινωνικο-πολιτικός προβληματισμός

...όσο γερνάω, τόσο πιό στριμμένος γίνομαι.

 Και όχι μόνο στριμμένος, αλλά και δύσπιστος και καχύποπτος. 

Βασικά η κατάστασή μου αυτή, με στενοχωρεί πολύ : μου θυμίζει τον καιρό που ήμουν παιδί και διαβαζα νεανικά μυθιστορήματα, στα οποία πάντα υπήρχε ένας κακός και μοχθηρός γέρος.

Όταν τα διάβαζα, σκεφτόμουν: «μα γιατί αυτός ο σκατόγερος να είναι τόσο κακός? τι κερδίζει με όλη αυτή την προβληματική και μισάνθρωπη συμπεριφορά? Δεν θα ήταν καλύτερα -και για  αυτόν, και γιά τους άλλους- να είναι καλός? 

Θα τον αγαπούσαν όλοι  και θα τους αγαπούσε και αυτός...και , καθώς ο γέρος ήταν  πάντα και φραγκάτος - όλοι οι κακοί γέροι είναι φραγκάτοι στα μυθιστορήματα- θα μοίραζε τα λεφτά του  δεξιά  και αριστερά, στην φτωχολογιά.

Έτσι, θα γινόταν ένας αξιαγάπητος λαϊκός ήρωας. 

Ένας αξιολάτρευτος παπούς».

Αυτές τις απλοικές μαλακίες σκεφτόμουν, όσο ήμουν παιδί, και ήταν  αναμενόμενο να μην προκόψω καθόλου, οικονομικά τουλάχιστον.

Το πρόβλημα είναι πως αν είσαι φτωχός , στριμμένος και γέρος, είσαι στο όριο  της κοινωνικής απόρριψης και δεν καλοπερνάς.

Τέλος πάντων.

Όλα αυτά τα λέω , όχι για να δικαιολογηθώ -δεν έχω καμμιά ανάγκη δικαιολογιών αφού τις γνώμες των πολλών τις έχω χεσμένες- ούτε σαν μιά προσπάθεια αυτοδικαίωσης.

Θέλω απλά να περιγράψω ένα ψυχολογικό και κοινωνικό φαινόμενο: 

στην σύγχρονη κοινωνία, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να είναι καλός. 

Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι κακοί, γιατί αναπόφευκτα θυμώνουν  με τον σκατόλακκο που τους έχουν πετάξει. 

Μόλις ενηλικιωθούν, αρχίζουν να κολυμπάνε  στο σκατό, χωρίς να καταλάβουν  πως παραπάτησαν και έπεσαν εκεί.

Έπεσαν...πώς? ...να...απλά, εκεί που διάβαζαν τα μαθήματά τους - ήταν πάντα εξαιρετικοί μαθητές- κάποια παλιοτόμαρα τους έσπρωξαν στον σκατόλακκο.

Ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί που τους έσπρωξαν, δεν το ξέρουν..

Ίσως γιατί εκείνη την ώρα ήταν σκοτεινά.

 Ισως γιατί το μυαλό τους ήταν προσηλωμένο στα βιβλία του Λυκείου και του Πανεπιστημίου και δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γίνεται γύρω τους.

Μου είναι οδυνηρό να αποδεχτώ την ιδέα ότι καλοί, γενναιόδωροι, ανοχτοχέρηδες και καλοπροαίρετοι άνθρωποι   γίνονται μόνο οι μαλάκες: οι εύπιστοι και αγαθιάρηδες  που πιάνονται εύκολα  κορόϊδα.

Είχα αποφασίσει πως εγώ θα γίνω ένας αξιαγάπητος, χοντρός , χαμογελαστός και χουβαρντάς παππούς.

Ένας χοντροπαππούς που θα μοιράζει παντού ευχές, χαρτζηλίκια και κουλούρια.

Δυστυχώς, απ´,όλα αυτά, μόνος χοντρός έγινα.

Μέσα σε όλα τα βάσανά   μου, ένα κάρο λαμογιόφατσες προσπαθούν να με πείσουν   να τους ψηφίσω: δηλαδή να τους εξουσιοδοτήσω να κλέβουν και να ρημάζουν τον κοσμάκη.

Να πάνε να γαμηθούν όλοι τους.

Ως γνωστόν, οι πουτάνες  και οι πολιτικοί, κάνουν την ίδια δουλειά: πουλάνε ψεύτικη αγάπη. 

Εγώ όμως, δεν  θέλω αγάπη: θέλω μόνο δικαιοσύνη.

Αλλά... που δικαιοσύνη... με όλα αυτά τα πολιτικά λαμόγια να κάνουν κουμάντο? Μόνο πουλάνε αγάπη και κοροιδεύουν.

Και οι πολιτικάντηδες και οι πουτάνες. 

Η διαφορά είναι ότι τις πουτάνες τις πηδάς, ενώ οι πολιτικοί σε πηδάνε.

Ευγνωμονώ τον Θεό που έγινα στριμμένος , δύσπιστος και κακός.

Αυτό, το αντέχω.

Μαλάκας, χαζιοβόλης γέρος, δεν το αντέχω.

Ευχαριστώ Θεούλη μου.

τα εύκολα συμπεράσματα βλάπτουν

 Η κακή λογοτεχνία συνήθως  είναι απλουστευτική: 

από τη μία είναι οι  πολύ καλοί άνθρωποι, από την άλλη είναι οι  πολύ κακοί άνθρωποι, θα είναι σαφές πιο είναι το  σωστό και πιο είναι το λάθος, και, γενικά,  θα υπάρχει μία τάση διδασκαλίας, κηρύγματος και σωτηρίας.

Μαθήματα δημοτικού από τον ιδεολόγο, τον αγωνιστή, τον πολεμιστή , τον επαναστάτη, τον εραστή, τον άγιο. 

Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ κανένας δεν είναι αμιγώς ενάρετος, αμιγώς άγιος, ξεκάθαρα λιοντάρι  και ποτέ ποντίκι, ούτε  και ιδεολόγος  η πιστός, χωρίς αμφιβολίες.

Η καλή λογοτεχνία έχει πιό σύνθετους χαρακτήρες: 

ο καλός είναι  συνηθως καλός αλλά, σπάνια,  γίνεται και κακός…ή αδιάφορος ή εγωκεντρικός, ή ευτελής.

Ο γενναίος έχει στιγμές αδυναμίας,  ο Άγιος έχει -σπάνια- ροπή στην αμαρτία και ο πιστός στην αμφιβολία.

Η κακή λογοτεχνία συνήθως δίνει απαντήσεις ενώ η καλή λογοτεχνία θέτει ερωτήματα. 

Ο Ντοστογιέφσκι θέτει  ερωτήματα ενώ η Λένα Μαντά δίνει απαντήσεις.

Το ίδιο γίνεται και στη ζωή: υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα πάντα απλουστευτικά και έχουν έτοιμες τις  «σοφές» απαντήσεις…

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που βλέπουν τα πράγματα πιο σύνθετα και δεν δίνουν εύκολα απαντήσεις αλλά θέτουν κατάλληλα ερωτήματα. 

Τα σωστά ερωτήματα είναι που διαμορφώνουν ενδιαφέρον πλαίσιο σκέψης.

Μ´αρέσουν οι άνθρωποι που δεν απαντάνε αμέσως, όταν τους ρωτάω.

Όταν  ο Χριστός λέει «να μην κρίνουμε»,  δεν το λέει μόνο γιατί είμαστε αμαρτωλοί  και πρέπει να κοιταμε την καμπούρα μας…

…ούτε πως πρέπει να είμαστε μαλάκες,   χωρίς γνώμη.

Νομίζω ότι εννοούσε να μην είμαστε μαλάκες που βγάζουν εύκολα συμπεράσματα. 

Γιατί απέτυχα στην ζωή μου

 …όλα λάθος τα έκανα στην ζωή μου: 

..κατ αρχήν, στην φοιτητική μου ζωή, ήμουνα προβληματισμένος απολίτικος και ψιλοθεούσος…

…ΛΑΘΟΣ!

….το σωστό θα ήταν  να γίνω  Κνίτης ή Ρηγάς και, μετά, να μεταγραφώ στο ΠΑΣΟΚ γιά να μασήσω Ευρωπαικά προγράμματα, ΠΑΚΕΤΑ ΝΤΕΛΟΡ και να πάρω ζεστές θεσάρες με «κοινωνική προσφορά και δράση».

Στις περιόδους ΝΔ /Καραμανλή κλπ θα τόπαιζα σοσιαλδημοκράτης με «οικονομικό ρεαλισμό» και «κοινωνικό πρόσημο».

Οι μαλάκες οι δεξιοί γουστάρουν μετανοημένους αριστερούς.

Αν είχα φύγει εξωτερικό  - ΗΠΑ , Βρετανία κλπ - θα έκανα καριέρα εκεί όσο με έπαιρνε,  γλείφοντας και υπηρετώντας τα σωστά αφεντικά και φυσικά κάνοντας την πάπια για το αριστερό παρελθόν μου.

Εκεί, μούγγα…δεν σηκώνει να λες  για κομμουνισμούς και Μαρξισμούς.

Θα ήμουν το καλό παιδί.

Όταν θα γύριζε η φάση στην Ελλάδα - με Τσίπρα κλπ - θα έβρισκα τους παλιούς καθοδηγητές μου που πλέον θα ήταν υπουργοί και θα ξαναγινόμουν ψιλοαγριεμένος αριστερός με φινέτσα εξωτερικού.

Τα ευρωπαικά προγράμματα φυσικά δεν θα τα περιφρονούσα…έτερον εκάτερον…ο απαίσιος καπιταλισμός  έχει και τα καλά του.

Αυτά σκέφτομαι και μελαγχολώ….

Γενικά τα έκανα όλα λάθος γιατί και λεφτα δεν μάσησα και δεν πούλησα μούρη με αγωνιστιλίκι και αριστεριλίκι.

Δεν το χα ρε παιδάκι μου….αφελής μέχρι το κόκκαλο…τι προκοπή να κάνω?

η μαύρη βίβλος της ψυχανάλυσης

Διαβάζοντας την «Μαύρη Βίβλο της ψυχανάλυσης», όπου διακεκριμένοι ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές και άλλοι ιστορικοί της ιατρικής, αμφισβητούν την αντικειμενικότητα και αυθεντικότητα των ψυχαναλυτικών θεωριών και των σχετικών μαρτυριών των ασθενών, κάνω …μαύρες σκέψεις .

🙂

Πολλές καταγγελίες κακοποίησης, ήταν καθαρές φαντασιώσεις...

Πολλές τις είχε υποβάλλει ο ψυχαναλυτής στον αναλυόμενο…

Αν ζούσαν σήμερα όλοι αυτοί , με το MeToo θα είχαν μπει φυλακή…

η σχέση εμπιστοσύνης με τον Παθολόγο είναι το κλειδί στην πρωτοβάθμια

 …όλα τα νομοσχέδια που αφορούν την πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι σχεδιασμοί επί χάρτου από λογιότατους καθηγητάδες που δεν έχουν αντιμετωπίσει κανένα πραγματικό άρρωστο στην ζωή τους στα επείγοντα,  τα τελευταία τριάντα χρόνια. 

Φιλολογικούρες μεταφρασμένες απο τα αγγλικά…δηλαδή από άλλους λαούς με άλλες συνήθειες και , κυρίως , με άλλη σχέση γιατρού -ασθενή.

Πολιτική της Υγείας και λοιπές παπαρολογίες.

Νομοσχέδια που συνεχώς αλλάζουν,  γιατί είναι προορισμένα να αποτύχουν.

Η αποτυχία είναι εγγενές στοιχείο τους, είναι μέσα στο DNA τους.

Για να μην μακρυγορώ, γιατί είναι και κουραστικό και βαρετό να λέω πολλά,  πιστεύω  πως το κλειδί για μιά σωστη πρωτοβάθμια είναι ένα: 

σωστοί Παθολόγοι και σωστοί γενικοί γιατροί.

Γιατροί  με γερή παθολογική παιδεία (και προφανώς να μην κάνουν τα πάντα…από τον γυναικολόγο μεχρι τον παιδίατρο και τον ωρλ…) και οικοδόμηση εμπιστοσύνης του κόσμου σε αυτούς.

Ο κόσμος, ο λαός, οι ασθενείς, πρέπει να ξαναμάθουν να πιστεύουν τον γιατρό τους .

Να χτίσουν σχέση μαζί του.

Και αυτός ο γιατρός θα είναι ένας….

….ένας και σταθερός: ο Παθολόγος τους ή ο Γενικός γιατρός τους.

Σε αυτόν θα πηγαίνουν, αυτόν θα συμβουλεύονται και αυτόν θα πιστεύουν.

Θα είναι πρόσωπο εμπιστοσύνης και κύρους, ακέραιος και άρχοντας, όχι κακόμοιρος και ψιλικατζής.

Αυτός θα συζητάει, θα ξέρει το ιστορικό, θα ξέρει την οικογένεια.

Αυτός θα κατευθύνει στις άλλες ειδικότητες: με παραπεμπτικό -ενημερωτικό σημείωμα και θα παίρνει έγγραφη απάντηση.

Με Μαίηλ.

Ολα γραπτά… και για νομική κατοχύρωση.

Τέρμα τα λόγια του αέρα: όλα με υπογραφές.

Διαφάνεια και κυριλίκι…όχι συναλλαγές και κακομοιριά.

Παθολόγος: η τοπ ιατρική ειδικότητα για να γίνει κάποιος σωστός διαγνωστής και θεραπευτής.

Μα αυτόν θα σπάσει η πολυφαρμακία και η ηλίθια κατάχρηση παρακλινικών εξετάσεων.

Με αυτόν θα μπεί τάξη στο σύστημα και θα γίνει οικονομία πόρων.

Αλλά ο παθολόγος χρειάζεται αναβάθμιση και εμπιστοσύνη.

Δηλαδή καταλήγουμε πάλι ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό και κοινωνικό.

Πολιτικάντηδες, σοβαρευτείτε.

Χωρίς σωστούς γιατρούς κύρους, όλα σας τα σχέδια είναι πεθαμένα.

ένα ξεροκόμματο γιά τα λιγούρια, αρκεί

...αυτή η ιστορία με τα 150 ευρώ σαν μπόνους εμβολιασμού είναι ανόητη και μπανάλ:   

θεωρούν ότι ο ηλίθιος και λιγούρης λαουτζίκος θα ξεπεράσει τον φόβο του( ?) και την αδιαφορία(?) του με 150 ευρουδάκια?

...ισα- ίσα γιά να πάρει το καινουργιο μοντέλο παπούτσια  της Nike. 

...ή ένα σετ σέξυ εσωρούχων?

...ή τους μπάφους του μήνα?

...αλήθεια, προσπαθώ να καταλάβω  πως το φαντάστηκε ο «επικοινωνιολόγος».

Αλλά... ας μην τα φορτώνουμε όλα στους επικοινωνιολόγους: 

και αυτοί μεροκαματιάρηδες -παπατζήδες!-  είναι.

Απλά βρίσκουν κορόιδα και πουλάνε πραμμάτια: πολιτική επικοινωνία και χειρισμό των «μαζών».

Των ηλίθιων μαζών, φυσικά.

...τι? ...δεν ειναι ηλίθιες οι μάζες? 

...έχουν ευθύνη?

...ψηφίζουν? ( ναι να το κάνουμε απο τα δεκαέξι! να τους παραμυθιάζουμε ευκολότερα!)

Φυσικά είναι ηλίθιες οι μάζες: γενιές επιτυχημένων και λαοπρόβλητων πολιτικάντηδων, το επιβεβαιώνουν.

Κάνουν, απλά, ό,τι  κόλπα έκαναν οι πατεράδες και οι παπούδες τους... 

(που ήταν και αυτοί επιτυχημένοι πολιτικοί).

´Η θα αγρίευαν στις «μάζες» ή θα τους πετούσαν ένα ξεροκόμματο.

Ανάλογα την «συγκυρία».

Αλλά μου φαίνεται πως άλλαξαν οι εποχές.

Μερικοί θυμώνουν εύκολα: και με τις αγριάδες και με τα μπόνους-ξεροκόμματα.

φιλόζωος και επιτυχημένος πολιτικός

 ... ένας ακόμη βασικός κανόνας πολιτικής επιτυχίας είναι να πηγαίνεις με τα ισχύοντα κοινωνικά ρεύματα: παλιά έπρεπε να είσαι φιλοσοβιετικός, τώρα αρκεί να είσαι ζωόφιλος.

Δεν είναι κακό...είναι και πιό εύκολο: αντί να τρέχεις στα φεστιβάλ της ΚΝΕ , να απευθύνεις ατελείωτους «αγωνιστικούς χαιρετισμούς» και να τρέχεις σε «πορείες συμπαράστασης» μεσα στο λιοπύρι, αρκεί να χαιδεύεις πότε πότε κανένα σκύλο.

...και, αν είναι μικρό και χαριτωμένο σκυλάκι, καλό είναι να το φιλάς και στο στόμα.

Απαραίτητη είναι η σωστή προσφώνηση... 

...με ένα μίγμα ενθουσιασμού, τρυφερότητας και γονεικής στοργής: 

«ααααχχχ....μωρό μου, γλυκούλι μου....γουτσου-γούτσου, ΓΟΥΤΣΟΥ!!!»