ο Θάνατος του ΕΣΥ

Το ΕΣΥ πεθαίνει.

…ή μάλλον αυτή η κυβέρνηση,  έχει πάρει απόφαση,  να το αφήσει να πεθάνει και να φορτώσει τον θάνατό του στην καμπούρα των γιατρών.

Όπως τους φορτώνει και τους θανάτους των ασθενών που οφείλονται στην δυσλειτουργία του συστήματος.

Δηλαδή, θα μου πείτε , δεν φταίνε και οι γιατροί?

…προφανώς, φταίνε και αυτοί… κυρίως όσοι δεν κάνουν την δουλειά τους σωστά, όσοι δεν έμαθαν ποτέ την δουλειά , όσοι είναι προσανατολισμένοι στο χρήμα.

Και ο ιδιωτικός τομέας? 

…η ιδιωτική ιατρική, είναι η λύση?

…αμφιβάλλω: ούτε σε ποιότητα υπερέχει, ούτε σε ήθος.

Είναι τα ίδια χάλια με το ΕΣΥ και ίσως χειρότερος.

Ισχύουν οι ίδιοι κανόνες: αν είσαι τυχερός και πέσεις σε καλό γιατρό, είσαι οκ.

Αν είσαι άτυχος, και πέσεις σε εκμεταλλευτή ή σκιτζή, ατύχησες.

Και οι πιθανότητες? 

….που έχεις περισσότερες πιθανότητες να γλυτώσεις?

Δεν ξέρω…δεν έχω κάνει μελέτη αξιολόγησης ούτε είμαι αρμόδιος να την κάνω.

….πάντως , από την εμπειρία μου, παραπέμπω ανάλογα με το πρόβλημα….όπου νομίζω ότι θα είναι καλύτερα για τον συγκεκριμένο ασθενή.

Συνήθως σε δημόσια νοσοκομεία…ιδίως για σοβαρά περιστατικά.

Σπάνια σε ιδιώτες και ιδιωτικά.

Η παραπομπή ασθενούς δεν είναι απλή υπόθεση…μπορεί να σώσει ή να καταστρέψει έναν άνθρωπο.

Υπάρχουν γιατροί και κλινικές διαμάντια στον δημόσιο τομέα… αλλά λιγοστεύουν.

Πολλοί καλοί γιατροί παίρνουν σύνταξη  και νέοι γιατροί δεν υπάρχουν να τους αντικαταστήσουν.

Όλες οι κυβερνήσεις χρόνια τώρα, μπαλώνουν τις τρύπες με επικουρικούς.

Αυτό δείχνει -αποδεικνύει - δύο πράγματα: 

έλλειψη ειλικρινούς ενδιαφέροντος για τους ασθενείς και έλλειψη σεβασμού στο πολύπλοκο και απαιτητικό ιατρικό επάγγελμα/λειτούργημα.

Κακά πράγματα, κακή στάση , κακά αποτελέσματα.

Δράματα εξελίσσονται κάθε μέρα.

η κοινή λογική που έπαψε να είναι κοινή

 ...όσο η επιστήμη έδινε δωράκια στους λαουτζίκους  της  Δύσης, ήταν εύκολο να πάρει την θέση της Θρησκείας: 

ψυγείο, πλυντήριο, αυτοκίνητο, αεροπλάνο, αντιβιοτικά, αντιφυματικά, αντιψυχωσικά, ηρεμιστικά, ταξίδια, βιβλία, πανεπιστήμια, σινεμά, μουσικές.

Όλα τα ωραία , σχεδόν τζάμπα.

Το σεξ , επίσης.

Η αλήθεια είναι πως ο Χριστιανισμός είχε ήδη αρχίσει να χάνει επιρροή στις ψυχές. 

Από πιό πριν.

Η ζωή λοιπόν έγινε πιό εύκολη και οι απαντήσεις σε όλα, επίσης.

Μιά γενική αισιοδοξία κατείχε τους πάντες πως η επιστήμη, η νέα ορθολογική θρησκεία, είχε απαντήσεις και λύσεις για όλα.

Αλλά, μετά, άρχισαν τα προβλήματα: 

νέες, ανίατες εκφυλιστικές αρρώστιες (του πολιτισμού) , μόλυνση του περιβάλλοντος, οικολογικές και οικονομικές καταστροφές, ανισότητα, πείνα, εκμετάλλευση, κατάθλιψη, υπαρξιακό άγχος.

Η επιστήμη δεν είχε λύσεις σε αυτά.

Η επιστήμονες βέβαια, έδειχναν γεμάτοι αυτοπεποίθηση και συνέχιζαν να εκπέμπουν αισιόδοξα μηνύματα...αλλά, η πραγματικότητα τους διέψευδε.

Και άρχισε ο ανορθολογισμός: αφού η λογική ήταν αδύναμη, η άρνηση της λογικής ίσως ήταν η λύση.

Αλλά και οι νέες επιστημονικές ανακαλύψεις συνέτειναν στον ανορθολογισμό: 

είναι το ηλεκτρόνιο σώμα ή κύμα? 

...και τα δύο...έλεγαν οι σοφοί.

Αλλοτε συμπεριφέρεται ως κύμα και άλλοτε ως σωματίδιο.

Παλαβό, έ? 

…όχι, είναι επιστημονικό.

Η ταχύτητα καμπυλώνει τον χρόνο?

Το παρατηρούμενο αντικείμενο αλλάζει φύση ανάλογα τον παρατηρητή?

Ναι...

...ένα σωρό τρελλά, ήταν επιστημονικά.

Αρα, ο ορθολογισμός, τέρμα...

…έχει όρια και αυτός.

Και άρχισαν τα άλλα πανηγύρια.

….της φιλοσοφίας των μεταμοντέρνων: 

δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια .

…της μόδας υποκειμενισμός, παντού.

…ερμηνειοκρατία: τάχα δεν υπάρχουν σταθερές αλήθειες, όλα είναι θέμα ερμηνείας.

Αλλά και άλλες κοινωνικές ψυχοπαθολογίες ξεφύτρωσαν με θράσος και επιθετικότητα νέας θρησκείας:

ο παλαβός δικαιωματισμός , ο άκρατος ατομικισμός, αποθέωση της ατομικότητας στην έκφραση…έστω και αν είναι αντικοινωνική.

Οι τραβεστί έγιναν της μόδας: και οι τραβεστί άνθρωποι και οι τραβεστί απόψεις 

Τρανς καταστάσεις, παντού.

Και ο σοβαρός επιστήμονας που έφαγε μιά ζωή να ψάχνει στοιχεία και γεγονότα, ίδια κι όμοια με τον Μπάμπη τον μπλόγκερ που έχει άποψη και βεβαιότητα γιά όλα.

Με τις υγείες μας.

και αν δεν είσαι μαλάκας, πρέπει να τον προσποιείσαι

... στην ζωή, οι  βασικές επιλογές είναι τρεις: 

...ή θα είσαι καλός, ή θα είσαι κακός, ή θα είσαι μαλάκας. 

«Καλός»,  είναι  κάποιος που ωφελεί τους άλλους.

«Κακός»,  είναι  κάποιος που βλάπτει τους άλλους.

Ο «Μαλάκας» , έχει πιό δύσκολο ορισμό.

Ο «Μαλάκας» δεν είναι ένα πράγμα: είναι πολλά διαφορετικά είδη.

Ποιό είναι όμως, το κοινό συστατικό, σε όλα αυτά τα είδη μαλάκα; 

Ποιά είναι η κοινή ουσία που εμπεριέχεται και συνιστά το βασικό γνώρισμα του μαλάκα;

....νομίζω... η κοινή ουσία,  που προσδιορίζει, όλα τα είδη μαλάκα, είναι κυρίως η ασυνέπεια: 

η αναξιοπιστία, η αστάθεια, η αντιφατικότητα  στις ιδέες και την συμπεριφορά. 

Όλα αυτά, σε τελική ανάλυση, είναι μιά έλλειψη αρχών: 

ο μαλάκας δεν έχει σταθερές αρχές.

Είναι «ανεμάνθρωπος», φτερό στον άνεμο.

Ο «Μαλάκας», συνήθως δεν έχει την κακή πρόθεση του «Κακού», γιατί τότε θα ήταν υβρίδιο : 

θα ήταν «κακός μαλάκας».

 Ο μαλάκας με καλή πρόθεση, είναι αυτό που λέμε, χαζομαλάκας.

Υπάρχει μιά εξαίρεση...ένα είδος μαλάκα που νομίζω ότι είναι το πιό επιτυχημένο απ’ όλα: 

είναι ο «μαιμού μαλάκας».

Ο «μαιμού μαλάκας » ένας τύπος κατά βάση  πονηρός που,  όταν το απαιτούν οι περιστάσεις,  το παίζει μαλάκας. 

Δεν έχει απολυτα σταθερές αρχές αλλά καταλαβαίνει τα κοινωνικά ρεύματα.

Μιλάει με όρους πολιτικής ορθότητας: λέει ό,τι είναι αρεστό στα αυτιά της κοινωνίας.

Ανάλογα το κοινό και την μόδα, θα μιλάει για «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό», «οικονομία της αγοράς», «κοινωνικό κράτος», «φιλεύθερο μοντέλο», «αυτονομία και αυτοοργάνωση».

Όλα μαζί ή ξεχωριστά, κατα το ακροατήριό  του,  και με μπόλικη ασάφεια.

...γιατι το κάνει?

Γιατί είναι αποτελεσματικό: είναι τόσο πονηρός που ξέρει πως οι μαλάκες δεν διορθώνονται: 

συνήθως άγονται και φέρονται απο τα ΜΜΕ. 

Επειδή, φυσικά, οι μαλάκες πλειοψηφούν στην κοινωνία, είναι σημαντικό να σε νιώθουν «δικό τους».

Ο μαιμού μαλάκας, λοιπόν, ντύνεται  εκούσια μαλάκας και συνενοείται τέλεια μαζί τους.

Αυτή είναι και η «μαγκιά» του:

κατάλαβε έγκαιρα πως οι μαλάκες είναι ανίκητοι.

Άρα, μόνο σαν μαλάκας,  μπορεί να προκόψει.

...και, κυρίως, να διαπρέψει στην Πολιτική.

Έτσι, όταν ρωτάμε... «μα τι μαλάκες είναι αυτοί που μας κυβερνούν?»...η εξήγηση είναι απλή: 

είναι αυτοί που μας μιμούνται.

και μας ποιός θα μας κοιτάξει?

 ….όταν περιγράφεις μια πιθανή σοβαρή διάγνωση που απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση με εξετάσεις , νοσηλεία και παραπομπή σε άλλες ειδικότητες και οι συγγενείς του υπερηλίκου ασθενούς, σου λένε…

«μήπως να μην τον βασανίζουμε γιατρέ?»

…εγώ καταλαβαίνω ότι εννοούν…

«μήπως να μην βασανιζόμαστε εμείς, γιατρέ?»

…γιατί, ό υπερήλικος συγγενής, συχνά αντιμετωπίζεται σαν μιά γλάστρα με βασιλικό: 

όσο κάθεται ήσυχος στην γωνιά, δεν απαιτεί συχνό πότισμα, φροντίδα και λιπάσματα, είναι οκ.

Αν είναι όμως να μαζεύει μυγάκια και να τρέχουμε να αγοράζουμε λιπαντικά και φάρμακα, ας λείπει και το φυτό εσωτερικού χώρου.

Ο γιατρός έχει καθήκον να νομιμοποιήσει τις σκέψεις και τις προθέσεις μας.

Για αυτό τον έχουμε.

Αν δεν συμφωνεί και είναι υπέρ του φυτού, προφανώς κάτι κρύβει:

μάλλον  το κάνει από ναρκισσισμό, παραξενιά ή συμφέρον.

«εεε…πια!    …αμάν με τις παραξενιές και τις εμμονές τους, οι γιατροί.

Και εμείς έχουμε βάσανα και δουλειές…

….εμάς ποιός θα μας κοιτάξει?  εεε…ποιός?»

η ηδύτης του μηδέν πράττειν

 

…έχει τεράστια σημασία για την  ψυχολογική και σωματική ισορροπία και υγεία, ο ελευθερος χρόνος :

με απομόνωση, σιωπή , μηδενική σκέψη και δράση.

Απλά να μην κάνεις  τίποτα… να μην σκέφτεσαι τίποτα: 

μόνο να βλέπεις, να ακούς και να μυρίζεις.

Σαν τα ζώα που ξεκουράζονται.

Ούτε κυνηγάνε συνέχεια , ούτε προετοιμάζονται συνέχεια για κυνήγι.

“This is very important ―― to take leisure time. Pace is the essence. Without stopping entirely and doing nothing at all for great periods, you're gonna lose everything... just to do nothing at all, very, very important. And how many people do this in modern society ? Very few. That's why they're all totally mad, frustrated, angry and hateful.”

―― Charles Bukowski

Αμαρτία = Αστοχία

 αμαρτία σημαίνει  αστοχία:

αμαρτία είναι η αστοχία του ανθρώπου να πετύχει αυτό για το οποίο  τον έστειλε ο Θεός στην Γη

(ο άνθρωπος να μοιάσει στον Θεό, αφού είναι πλασμένος κατ'εικόνα και ομοίωση)  ,

Να γίνει δηλαδή  Αγάπη

(δηλαδή δίκαιος, ανθρώπινος, ανιδιοτελής, αλληλέγγυος)

πόθος και πάθος στους δημοσίους υπαλλήλους

 .... Θυμάμαι πως ήμουν ένας μάλλον αφελής, εικοσιπεντάχρονος νεαρός που μόλις είχα διοριστεί σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο, αμέσως  μετά το πανεπιστήμιο,  για να γράψω ένα χρόνο ειδικότητα παθολογία. 

Μεγαλωμένος  σε μια μικροαστική συνοικία της Αθήνας,  από μια συντηρητική οικογένεια, και αμέσως μετά φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, είχα μια μάλλον ασαφή, φτωχή και απλοϊκή εικόνα του κόσμου που με περιέβαλε.

Αγχωμένος πολύ γιατί ήμουνα μόνος μου σε ένα νοσοκομείο της πλάκας να εφημερεύω για όλες τις ειδικότητες και  για όλο το νομό , χωρίς κάλυψη από ειδικούς (προ ΕΣΥ), προσπαθούσα να ανταποκριθώ  στοιχειωδώς στα περιστατικά και κυρίως να μην κάνω κάποιο σημαντικό λάθος: βασικά μόνο αυτό με ενδιέφερε .

Μόνο  αυτό, πραγματικά, με ένοιαζε :  όλα τα άλλα , για μένα, ήταν ασήμαντα .

Όχι όμως για όλους.

Εκείνο το απόγευμα που αναγκάστηκα να κατέβω στην κουζίνα για κάποιο λόγο, συνέλαβα επ´αυτοφώρω τον μάγειρα να πηδάει μια τραπεζοκόμα.

Ήταν δυο χοντρομπαλάδες μέσης ηλικίας που αγκομαχούσαν κατευχαριστημένοι. 

Παντρεμένοι και οι δυο, φυσικά.

Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη, για το φτωχό μου μυαλό: 

η ερωτική πράξη ήταν μια δραστηριότητα που αφορούσε τους νέους. 

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας χοντρομπαλάς, μεσήλικας χάλιας και μια επίσης χοντρομπαλού, μισοκλιμακτηριακή ασχημομούρα, ήταν δυνατόν να κυριαρχούνται από τόσο έντονο πάθος.

Δεν το πολυσκέφτηκα τότε... διότι, συνήθως, ό,τι  με εκπλήσσει το βάζω στην άκρη: το αφήνω στις εκκρεμότητες για περαιτέρω σκέψη.

Έκτοτε συνάντησα και άλλα παρόμοια περιστατικά από χοντρομπαλάδες και μη χοντρομπαλάδες δημόσιους υπαλλήλους που κυριαρχούνταν από φλογερά ερωτικά πάθη.

Κατέληξα ότι ο έρωτας των δημοσίων υπαλλήλων έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: μάλλον δεν ήταν ο έρωτας που έχει την αυθεντικότητα του βιολογικού πάθους των εφήβων...

....αλλά και δεν ήταν  ο έρωτας που έχει το υπαρξιακού τύπου πάθος και το άγχος φθοράς και θανάτου που βλέπουμε στον  γεροντοέρωτα...

Ο δημοσιοϋπαλληλικός έρωτας είναι ο έρωτας της πλήξης.

Ο δημοσιοϋπαλληλικός έρωτας ήταν  ο έρωτας του μικρομεσαίου… 

Ο έρωτας του Τσιγκουνάκου, του Ματζίρη… 

Αυτουνού που κάνει υπολογισμούς εσόδων και εξόδων.

Ο δημόσιος  υπάλληλος έχει περιορισμένο budget αλλά ισοφαρίζει με μιά ασφάλεια: ξέρει ότι ο μισθός θα πέφτει κάθε μήνα έστω  και λίγος.

Μπορεί να προβάλει τις αποδοχές του σε βάθος εικοσαετίας .

Από σήμερα και μέχρι αρκετά χρόνια, μπορεί  να λογαριάσει  ακριβώς πόσα βγάζει αυτός, πόσα η γυναίκα του και πόσα μπορεί να υπολογίζει απο τον πεθερό του: 

όλα ήταν προβλέψιμα τότε.

Λειτουργώντας μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι φυσικό σε κάποια στιγμή να τα παίξει: είναι φυσικό να αναζητήσει μια ψυχολογική διέξοδο εκτόνωσης που θα δίνει το μήνυμα ότι είναι ακόμα νέος, απρόβλεπτος, αυθόρμητος αυθεντικός και ορμητικός.

Δηλαδή ζωντανός.

Όλα αυτά βέβαια συνέβαιναν πριν από την κρίση. 

Επί ΠΑΣΟΚ, ως λαός, νιώσαμε τις πιο ωραίες δημοσιοϋπαλληλικές ερωτικές συγκινήσεις στη ζωή μας.

Αναπολώ την ξεγνοιασιά του ΠΑΣΟΚ.

Θα νιώσω ότι βγήκαμε από την κρίση, μόνο  όταν δω ευτυχισμένους ερωτικά δημόσιους υπαλλήλους:

ευτυχισμένους χαρτογιακάδες που θα τρέχουν, στα διαλείμματα του μεσημεριού, σε ξενοδοχεία βραχυχρόνιας μίσθωσης.

Μόνο τότε θα πειστώ ότι βγήκαμε από την κρίση.