….όταν περιγράφεις μια πιθανή σοβαρή διάγνωση που απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση με εξετάσεις , νοσηλεία και παραπομπή σε άλλες ειδικότητες και οι συγγενείς του υπερηλίκου ασθενούς, σου λένε…
«μήπως να μην τον βασανίζουμε γιατρέ?»
…εγώ καταλαβαίνω ότι εννοούν…
«μήπως να μην βασανιζόμαστε εμείς, γιατρέ?»
…γιατί, ό υπερήλικος συγγενής, συχνά αντιμετωπίζεται σαν μιά γλάστρα με βασιλικό:
όσο κάθεται ήσυχος στην γωνιά, δεν απαιτεί συχνό πότισμα, φροντίδα και λιπάσματα, είναι οκ.
Αν είναι όμως να μαζεύει μυγάκια και να τρέχουμε να αγοράζουμε λιπαντικά και φάρμακα, ας λείπει και το φυτό εσωτερικού χώρου.
Ο γιατρός έχει καθήκον να νομιμοποιήσει τις σκέψεις και τις προθέσεις μας.
Για αυτό τον έχουμε.
Αν δεν συμφωνεί και είναι υπέρ του φυτού, προφανώς κάτι κρύβει:
μάλλον το κάνει από ναρκισσισμό, παραξενιά ή συμφέρον.
«εεε…πια! …αμάν με τις παραξενιές και τις εμμονές τους, οι γιατροί.
Και εμείς έχουμε βάσανα και δουλειές…
….εμάς ποιός θα μας κοιτάξει? εεε…ποιός?»
