Νέα κλίμακα αξιολόγησης της νεύρωσης

…σκέφτομαι να εγκαινιάσω μιά νέα πρακτική κλίμακα αξιολόγησης τής νεύρωσης :

1) πόσα πακέττα τσιγάρα καπνίζετε? 

…ένα πακέττο, 5 μονάδες νεύρωσης, 

…δύο πακεττα, 10 μονάδες,  

…τρία πακεττα, 15 μονάδες νεύρωσης

2) πόσες γάτες? 

…μία γάτα,  2 μονάδες, 

…δύο γάτες, 4 μονάδες, 

τρείς γάτες, 8μονάδες (πάει εκθετικά)

3)…λάιτ φυτοφάγος (τρως γάλα/τυρί) 2 μονάδες, 

…φουλ βίγκαν (μόνο φυτικές τροφές/σπόρους) , 6 μονάδες, 

…επιθετικός βίγκαν (μισείς όλους τους κρεοφάγους), 12 μονάδες.

4) πιστεύεις σε εξωγήινους?

…3 μονάδες.

...μας επισκέφθηκαν εξωγήινοι στο παρελθόν και δημιούργησαν μνημεία πολιτισμού? 

6 μονάδες

....μας κυβερνούν τώρα εξωγήινοι? 

12 μονάδες.

5) εναλλακτική φροντίδα της υγείας: 

…λιγη εναλλακτική ιατρική συν κανονική ιατρική, 2 μονάδες, 

…μόνο εναλλακτική, 4 μονάδες, 

…δεν εμβολιάζεις τα μωρά σου , 6 μονάδες

…καθαρίζεις τσάκρας , 8 μονάδες

…οι γιατροί είναι μέλη της διεθνούς συνωμοσίας για την εξόντωση της ανθρωπότητας:

10 μονάδες. 

Η αιτία των δεινών

Ευημερία , σημαίνει «καλή ημέρα». 

Πολλές καλές μέρες , συνιστούν την ευτυχία.

Ευτυχία, είναι η φροντίδα του Θεού.

Δυστυχία, η έλλειψη φροντίδας.

Θεϊκή φροντίδα είναι η Θεϊκή παρουσία. 

Έλλειψη Θεϊκής φροντίδας είναι η Θεϊκή απουσία.

Η Θεϊκή παρουσία προυποθέτει τη μνήμη του Θεού. 

Η Θεϊκή απουσία προϋποθέτει την λήθη του.

Συμπέρασμα: όλα τα δεινά προκύπτουν από την λήθη του Θεού.

δύσκολο το πλαίσιο γιά ερωτικές ιστορίες στην Ελλάδα

 

 Ζήλεψα τον Φίλιπ Ροθ που κάνει τις φαντασιώσεις του μυθιστορήματα και βάζει πάντα ένα κουλτουριάρη γερολιγούρη να ερωτεύεται μια πολύ νέα.

Μιά νέα  που, όπως είναι αναμενόμενο, αυτός την ερωτεύεται ενώ αυτή του βγάζει την Παναγία και, μετά, μπλέκουν τα πραγματα κλπ κλπ.

Γοητευτικό θέμα.

Αρχισα λοιπόν να κατεβάζω ιδέες για το μυθιστόρημα «σε στυλ Φίλιπ Ροθ» :

…πρώτα το γενικό πλαίσιο: ο τόπος.

…πχ στην Αιδηψό για ιαματικά λουτρά και στα Καμμένα Βούρλα γιά αρθριτικά….μπα …όχι…είναι μπαναλαρία και θλίψη ο ερωτευμένος με  εκφυλιστική αρθροπάθεια.

Αν είναι δύσκαμπτος, πως θα τα βγάλει πέρα στο ερωτικό τρέξιμο?

Μετά σκέφτηκα ένα δυστυχισμένο γιατρό του ΕΣΥ που τον πήγαν με «εντέλλεσθε» σε ένα κοσμοπολίτικο νησί να κάνει εφημερίες στο τοπικό ψωρονοσοκομείο που κοντεύει να βαρέσει διάλυση.

Αυτό το απέρριψα αμέσως διότι θυμήθηκα, από την εμπειρία μου στην Σαντορίνη, ότι στα κοσμοπολίτικα νησιά όλοι περνάνε καλά  εκτός από τους κακομοίρηδες γιατρούς που τραβάνε κουπί εικοσιτετράωρα και που δεν έχουν καιμάκι, όχι για ειδύλλια …αλλά ούτε για να πάνε βόλτα τον σκύλο τους.

Μετά σκέφτηκα έναν μεγαλοσυνταξιούχο ΔΕΚΟ με κυριλέ εφάπαξ που αποφασίζει να το φάει κάνοντας τον γύρο του κόσμου, με την κουμπάρα του, που έμεινε χήρα.

Το σενάριο εδώ πάσχει αφενός μεν στο γεγονός ότι τα εφάπαξ έχουνε ξεφτιλιστεί εντελώς και δε φτάνουν όχι για το γύρο του κόσμου αλλά ούτε για το γύρο της Πελοποννήσου αλλά και από το γεγονός ότι η κουμπάρα με τον πρόσφατο θρήνο , δεν θα έχει όρεξη για ρομαντικά ταξιδάκια με ένα συνταξιούχο. 

Άν ήταν βέβαια κανένας λεβεντάνθρωπος  και νεότερος,  ίσως το συζήταγε το πράγμα. 

Τελικά απογοητεύτηκα.

 Μάλλον είναι δύσκολο να μιμηθώ τον Φίλιπ Ροθ. 

Δε με βοηθάει το γενικό πλαίσιο. 

Πρέπει να αλλάξουν οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες…για να ευοδωθεί ένας Έρωτας  στα Καμμένα Βούρλα.

Παρ´ το αυγό και κούρεφτο.

Αν είναι να περιμένω τον Σοσιαλισμό για να γράψω ερωτικό μυθιστόρημα…

«στην Ελλάδα δεν αλλάζει τίποτα»

 Όταν ήμουνα μικρός έβλεπα κάτι γέρους που λέγανε με …φιλοσοφικό τόνο , πως «στην Ελλάδα  τίποτα δεν αλλάζει» και,  ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς να γίνει καλύτερη η κοινωνία γιατί…  «τίποτα δεν αλλάζει».

Εγώ θυμάμαι ότι τσαντιζόμουνα… γιατί,  έλεγα ότι όλοι αυτοί είναι ξοφλημένοι γέρο-ξεκούτηδες, απογοητευμένοι από τη ζωή τους και γι’ αυτό δεν ελπίζουν να αλλάξει τίποτα… 

Ενώ εμείς οι νέοι, θα κάναμε  ένα σωρό «κοινωνικές και  επαναστατικές τομές» και «θα τα αλλάζαμε όλα»…

Μετά,  μου έφαγε όλο το καϊμάκι η ιατρική - που προσπαθείς  να την μάθεις μιά ζωή και ποτέ δεν την μαθαίνεις -και τα ξέχασα όλα αυτά…αλλά άρχισα να  τα θυμάμαι πάλι, τώρα στα γεράματα.

Καταρχήν βλέπω να επικρατούν λαμόγια σε όλους τους τομείς και όχι μόνο στην πολιτική, όπως νομίζει ο κόσμος.

 Προφανώς υπάρχουν λαμόγια και τενεκέδες στην πολιτική… αλλά δυστυχώς υπάρχουν και σε όλους τους άλλους τομείς του δημόσιου βίου  και της καθημερινή ζωής. 

Και στην ιατρική υπάρχουν ένα σωρό τενεκέδες και λαμόγια, και στο εμπόριο, και στην δικηγορία, και στους δασκάλους και στους μπετατζήδες και στους κηπουρούς και παντού.

Ισως μάλιστα οι μπετατζήδες και οι κηπουροί να είναι οι πιό έντιμοι και αξιοπρεπείς απ´ τους υπόλοιπους.

Φτιάχνουν τα μπετά και τους κήπους και τέρμα…είναι ξεκάθαρη η δουλειά.

Δεν ξέρω τι σκατά γίνεται σε άλλες χώρες - αν και έχω ζήσει σε κάποιες-  και πραγματικα μου δόθηκε η εντύπωση ότι ίσως προοδεύουν, κάπως,  οι άλλοι λαοί.

Οι Κινέζοι και οι Σαουδάραβες, σίγουρα προόδευσαν.

Στην Ελλάδα δε λέω ότι δεν προοδεύουμε καθόλου αλλά σίγουρα έχουμε μείνει πίσω σε πολλά βασικά πράγματα τα οποία είναι και πολύ ενοχλητικά. 

Και κυρίως έχουμε  μείνει πίσω στην νοοτροπία η οποία σε μεγάλο βαθμό είναι προβληματική. 

Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε στοιχειώδη πράγματα… ακόμα και σε αυτά που είναι θέματα απλής λογικής.

Έχουμε και ένα πρωτογονισμό στην σκέψη και την συμπεριφορά.

Τελικά με βλέπω σε ένα καφενείο να πίνω φραπέ και να λέω στους νέους ότι «τίποτε δεν θα αλλάξει».

Ούτε οι δομές, ούτε οι συνήθειες ούτε οι γέροι αλλάζουν στην Ελλάδα.

Μόνο οι νόμοι αλλάζουν συνέχώς, ανάλογα με τα συμφέροντα των κομμάτων και των κολλητών τους.

Όλα τα άλλα μένουν ίδια.

Η Παναγία, μεγάλη μητέρα

 ...μιά από τις κύριες διαφορές της Ορθοδοξης και της Καθολικής εκκλησίας με όλα τα προτεσταντικά δόγματα, είναι η θέση της Παναγίας στην ζωή των πιστών: 

οι Ορθόδοξοι και οι Καθολικοί, μέσα από την ιερά παράδοση της εκκλησίας, την έχουν σαν μιά μεγάλη, σχεδόν θεική, μητρική φιγούρα.

Μιά γλυκειά μητρική φιγούρα που προστατεύει (υπέρμαχος στρατηγός), κατανοεί και αποδέχεται.

Όπως όλλες οι μάννες.

Όλες οι μάννες βλέπουν αλλιώς: και η μάννα του Ρωχάμη ή του Πάσσαρη, προφανώς βλέπουν τα βλαστάρια τους  σαν αγαθά παιδάκια.

Ό,τι και να έχουν κάνει.

Η κύρια μητρική ιδιότητα είναι η αποδοχή: 

η μάννα σε δέχεται όπως και αν είσαι...κουτσός, στραβός, κακός, άθλιος, δειλός.

Ο Χριστός είναι πιό αυστηρός.

 Μάλλον πιό απρόβλεπτος: άλλοτε συγχωρεί τους πάντες -και τον εγκληματία στον σταυρό- και άλλοτε του την δίνει και αρπάζει το μαστίγιο.

Ανάλογα. 

Στους τρούλους των ναών, ως Παντοκράτωρ, είναι αυστηρός.

Και η Κόλαση δεν αστειεύεται...καραδοκεί.

Ενώ η Παναγία...είναι δεδομένη: έχει τοση μητρική καλοσύνη, που αποκλείεται να σε τιμωρήσει.

Θα στενοχωρηθεί, θα «μεσολαβήσει» -μεσίτρια- στον Υιό, αλλά, γιά  να σου ρίξει σφαλιάρα, αποκλείεται.

Κανείς δεν έχει πεί ότι τον τιμώρησε η Παναγία.

Ισως γιαυτό είναι τόσο δημοφιλής: όλοι θέλουμε αποδοχή και συγχώρεση...

...τζάμπα.

Χωρίς κόστος.

Είσαι άσωτος μιά ζωή, έχεις κάνει ό,τι αθλιότητα υπάρχει, κλέβεις, σκοτώνεις, εμπορεύεσαι πρέζα και πετάς βόμβες σε γάμους και πανηγύρια...

...η Μάννα σου είναι εκεί: η μόνη δεδομένη.

Οι συντροφισες και οι σύζυγοι,  συνήθως την έχουν κοπανήσει από νωρίς.

Δρουν με την Λογική...δεν τις αδικώ.

Οι Μαννάδες είναι μη ορθολογικές.

Πιό σοφές...ίσως.

Πάντως, μόνο αυτές,  έχουν εξασφαλισμένο Παράδεισο.

μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι και ταπεινοί τη καρδία

 Η Θρησκευτική ζωή δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας, ένα μέτρο και ένα ρυθμό. 

Ασφάλεια, γιατί νιώθεις πως έχεις τον Θεό, τους Αγίους και τους αγγέλους να σε υποστηρίζουν. 

Ασφάλεια, γιατί μετέχεις σε μια υποστηρικτική κοινότητα πιστών με τα ίδια μυαλά, συνήθειες και αρχές.

Μέτρο, γιατί ο Θεός ελέγχει και οριοθετεί την εφήμερή σου φύση.

Μέτρο, γιατί είσαι μικρή, ευάλωτη και ελαττωματική μονάδα: ένα προιόν παραγωγής ενός άπειρου και τέλειου όντος.

Ρυθμό, γιατί η ζωή σου μπαίνει σε ρυθμό εορτών , γεγονότων και τελετουργιών που σου υπενθυμίζουν τα παραπάνω. 

Ρυθμό, που δεν τον καθορίζει η εναλλαγή των εποχών και η βιολογία αλλά και οι κανόνες από το υπερπέραν. 

Κάποτε γνώρισα ένα παλιό αριστερό, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος : μακάρι να  μπορούσα να πιστέψω, μου είπε κάποτε . 

Ειλικρινά το έλεγε.

Το υπαρξιακό άγχος είναι διαφορετικό στους αριστερούς και τους δεξιούς άθεους . 

Οι άθεοι δεξιοί είναι ευχαριστημένοι αν κονομάνε: 

η υπαρξιακή τους αγωνία είναι μικρής διάρκειας… την νιώθουν μόνο λίγο πριν πεθάνουν.

Οι άθεοι αριστεροί έχουν αγωνία διαρκείας: είναι πιό θρησκευτικές φύσεις.

Αν ο Θεός-Κόμμα , οι Μαρξ Εγκέλς -Προφήτες , οι Ηγέτες - Ηγούμενοι και το προλεταριάτο - Εκκλησία, δεν υποκαταστήσουν αποτελεσματικά την θρησκευτική πίστη, η αγωνία θα είναι διά βίου.

Τελικά,  οι πιό ευτυχισμένοι ήταν οι αγράμματοι παππούδες μας: 

έκαναν το σταυρό τους ευλαβικά μπροστά στην εικόνα της Μεγαλόχαρης και είχαν μιά μητρική παρουσία , παρηγοριά και προστασία,  για πάντα.

Ήταν η μόνη που τους καταλάβαινε καλά.

Η Παναγία προσέχει όσους την πιστεύουν

  Τώρα που μελετάω βίους Αγίων, διαπιστώνω πως δεν έχουν όλοι το ίδιο στυλ: 

άλλοι άγιοι είναι αυστηροί, άλλοι είναι καλοκάγαθοι, άλλοι δίνουν συμβουλές,  άλλοι δίνουν   μόνο ευχές, άλλοι συγχωρούν τα πάντα,  άλλοι τιμωρούν κιόλας.

 Άλλοι δε μιλάνε καθόλου και άλλοι κηρύττουν διαρκώς.

Βέβαια,  ο καθένας διαλέγει τον άγιο που του ταιριάζει: αυτόν που νομίζει ότι του έχει κάποια συμπάθεια γιατί έχει το ίδιο όνομα, είτε γιατί είναι ο τοπικός Άγιος.

Η Παναγία  είναι ιδιαίτερη περίπτωση: 

όχι μόνο είναι Αγία ως μητέρα του Χριστού- Θεού αλλά και διότι είναι η τέλεια μητρική φιγούρα. 

Η Παναγία είναι μιά τέλεια μάνα που έζησε και τον μέγιστο πόνο της απώλειας του παιδιού της.

Ο Χριστός ήταν καλός  αλλά μερικές φορές θύμωνε κιόλας.

Πήρε και το μαστίγιο μιά φορά.

Η Παναγία , ποτέ: μια μάννα πάντα δικαιολογεί.

Η μάννα του Αλ Καπόνε σίγουρα θα έλεγε πως ο Αλ είναι «παιδί από καλή πάστα».

Όλοι έχουμε ανάγκη από μία ιδανική μητέρα, πέρα από αυτή την βιολογική που μας έδωσε ζωή: οι ψυχαναλυτές λένε πως  η εμπειρία  του τοκετού μπορεί να είναι θαυμάσια για την μητέρα αλλά είναι τραυματική για το παιδί.

Το μωρό εγκαταλείπει ένα θαυμάσιο περιβάλλον μέσα στη μήτρα όπου είναι απόλυτα προστατευμένο, ασφαλές, σε σταθερή θερμοκρασία, με σταθερή διατροφή και ησυχία και, κάποια στιγμή, γίνεται ένα γεγονός και βγαίνει χωρίς τη θέληση του έξω σε ένα περιβάλλον άγνωστο,  με φώτα, ήχους ,φωνές , κρύο, και διαλείμματα φαγητού και πείνας.

Απειλητικό περιβάλλον.

Λένε λοιπόν πως όλοι οι άνθρωποι υποσυνείδητα επιθυμούν επιστροφή στη μήτρα, δηλαδή στην ασφαλή μητρική φωλιά. 

Και που είναι αυτή η τέλεια μητρική φωλιά;

Στην τέλεια Μητρική φιγούρα.

Μια θεϊκή μορφή, προφανώς, η οποία είναι αθάνατη, πανίσχυρη, και εξαιρετικά αγαθή.

Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλοι οι λαοί έχουν μια θεϊκή μητρική μορφή την οποία λατρεύουν. 

Πριν από το Δωδεκάθεο, οι Έλληνες λάτρευαν την «μεγάλη Θεά» η «Λευκή Θεά».

Φαίνεται πως, κατά βάθος, οι  άνθρωποι παραμένουν μωρά που νιώθουν ανυπεράσπιστα και ζητούν ένα ασφαλή μαστό να προσκολληθούν. 

Το καταπληκτικό  είναι ότι ο μαστός αυτός υπάρχει : από την στιγμή που υπάρχει στην συνείδηση των ανθρώπων, είναι υπαρκτός .

Παίρνει υπόσταση μέσα στις ψυχές αυτών που  τόν πιστεύουν : αυτοί έχουν την ικανότητα να τον δουν και να τον πλησιάσουν.

Αν το κάνουν ταπεινά -με συντριβή,  εμπιστοσύνη και σεβασμό- η Θεική Μητέρα θα τους ακούσει και τους δώσει τον «μαστό» της: θα δώσει προστασία, δύναμη και αντοχή να τα βγάλουν πέρα .

Εξ άλλου είναι  γνωστό πως η Θεϊκή Μητέρα συμπαθεί πιο πολύ τα μικρά ανθρωπάκια : 

τους  ντροπαλούς , τους αδύναμους τους αδικημένους, τους κακομοίρηδες.

Αν έχουν καλή καρδιά και καθαρό μυαλό.