ευτυχείτε ιδιωτικώς

 …κάποτε ο Μπουκόφσκι, σε μια από τις πολλές προκλητικές του δηλώσεις, είχε πει ότι δεν του αρέσουν οι όμορφοι,  έξυπνοι και επιτυχημένοι άνθρωποι αλλά οι άσχημοι, οι ξεδοντιάρηδες και οι αποτυχημένοι.

Προφανώς ήθελε να πει ότι ο κόσμος είναι γεμάτος περισσότερο από δυστυχία και λιγότερο γεμάτος από λάμψη, εξυπνάδα και χαμόγελα Κολγκέιτ.

«Ο κόσμος» δεν είναι μόνο οι  αυτάρεσκοι χαμογελαστοί μπρατσάδες αλλά και οι αδύναμοι, οι «χτικιάρηδες» και οι απελπισμένοι: 

πως να τα αγνοήσουμε όλα αυτά αφού κολυμπάμε μέσα τους;

Η δημόσια εγωκεντρική απόλαυση έχει μιά χυδαιότητα.

Χυδαίος δεν είναι μόνο όποιος βγάζει το τσουτσούνι του σε δημόσια θέα .

Χυδαίος είναι και όποιος επιδεικνύει χυδαία τα λεφτά, την υγεία, την αστακομακαρονάδα.

Ακόμα και τον έρωτα.

Γέμισαν τα social media με «ευτυχισμένους» που «περνάνε γαμάτα».

Επειδή δουλειά μου είναι και η «διαχείριση της δυστυχίας»,  είμαι πάντα επιφυλακτικός προς όλους όσους δηλώνουν πολύ ευτυχισμένοι.

Εντάξει, ας χαλαρώσουν οι άνθρωποι -όπως το δικαιούνται- αλλά ας το κάνουν ιδιωτικώς.

Δεν χρειάζονται και  βούκινο.

Γιωτ, Λεφτά και βυζιά, είναι καλά πράγματα αν δεν προκαλούν όσους δεν έχουν ούτε λεφτά ούτε βυζιά.

Εξ άλλου, πρόσκαιρα είναι όλα αυτά και αμφίβολης ανθεκτικότητας. 

Και τα λεφτά και τα βυζιά.

…”the temporary relief of loneliness

🙂

by a blonde”

“I've never been lonely. I've been in a room -- I've felt suicidal. I've been depressed. I've felt awful -- awful beyond all -- but I never felt that one other person could enter that room and cure what was bothering me...or that any number of people could enter that room. In other words, loneliness is something I've never been bothered with because I've always had this terrible itch for solitude. It's being at a party, or at a stadium full of people cheering for something, that I might feel loneliness. I'll quote Ibsen, "The strongest men are the most alone." I've never thought, "Well, some beautiful blonde will come in here and give me a fuck-job, rub my balls, and I'll feel good." No, that won't help. You know the typical crowd, "Wow, it's Friday night, what are you going to do? Just sit there?" Well, yeah. Because there's nothing out there. It's stupidity. Stupid people mingling with stupid people. Let them stupidify themselves. I've never been bothered with the need to rush out into the night. I hid in bars, because I didn't want to hide in factories. That's all. Sorry for all the millions, but I've never been lonely. I like myself. I'm the best form of entertainment I have. Let's drink more wine!"

• Charles Bukowski

η επίδραση της μηχανής μεγάλου κυβισμού στα αθηρωματικά αγγεία

 ...το πρόβλημα με τις μορφωμένες νέες κοπέλλες, αυτές που τρέχουν σε πρωτοπορειακά θέατρα και ποιοτικά μουσικά σύνολα με κάτι καλά παιδιά με μεταπτυχιακό, είναι πως κατά βάθος θα προτιμούσαν έναν μπρατσωμένο τύπο με τατουάζ και μηχανή μεγάλου κυβισμού.

Κάποιον λιγομίλητο μπρατσά που θα  πάει την κοπελιά βολίδα μέχρι την Βάρκιζα - κολλημένη πάνω του-  μέσα σε ένα μίγμα φόβου και ενθουσιασμού.

Αυτο το κατάλαβαν τώρα  και κάτι σαρανταπενηντάρηδες, που επένδυσαν σε μεγάλη μηχανή έστω και με σημαντική χρονική  καθυστέρηση και με σαφώς λιγότερο στιβαρά μπράτσα.

Πάντως είναι  έλπιδοφόρο φαινόμενο για όλους.

Στην εποχή μου, οι σαραντάρηδες κολλούσαν αφίσσες του ΠΑΣΟΚ τα βράδυα, σε τοίχους και κολώνες, με ατλακόλ , για να διοριστούν σε  ΔΕΚΟ.

Χαίρομαι που ωριμάζουμε ως κοινωνία.

η δυστυχία του να είσαι μεσοαστός

 ...αρχίζω να πιστεύω πως οι μορφωμένοι μεσοαστοί με κάμποση περιουσία βγάζουν τα πιό άχρηστα παιδιά.

Δεν έννοώ, αγράμματα ή ανίκανα: εννοώ ψυχολογικά αδύναμα.

Είναι ένα φαινόμενο που παρατηρώ εδώ και κάμποσα χρόνια: μορφωμένοι γονείς, δραστήριοι, που τα κονόμησαν σαν ελεύθεροι επαγγελματίες, βγάζουν παιδιά που τα προετοιμάζουν σε κάτι ανάλογο με την δική τους καρριέρα.

Ή για να τους διαδεχτούν στην «δουλειά».

Η γιά να πάρουν αξιοζήλευτη θέση σε κάποιο «καλό πλαίσιο».

Το υποστηρίζουν το «παιδί».

Το σπρώχνουν σε «καλές σπουδές».

Σε καλά πανεπιστήμια... ή, αν δεν μπορέσει , σε δεύτεροκλασάτα μεν, αλλά μετά,  σε «καλά μεταπτυχιακά».

Το παιδιά κάνουν ότι λένε οι γονείς.

...δεν τους αμφισβητούν.

Δεν θέλουν συγκρούσεις.

...λένε ναί σε όλα.

Θέλουν την γονική επιβράβευση.

Νιώθουν ασφαλή: ο μπαμπάς ή η μαμά, θα καθαρίσουν σε ό,τι δυσκολία προκύψει.

Η πατρική περιουσία, ακόμη και αν δεν είναι πολύ μεγάλη , είναι  αρκετή γιά  να νιώθουν κάποια «ασφάλεια».

Και τα χρόνια περνάνε.

Οι «αξιόλογοι γονείς»  παρακμάζουν και γερνάνε.

...και τα παιδιά παλεύουν ακόμη με τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά.

Συχνά σε κλάδους χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα.

Κουλτούρα ή μισοκουλτούρα.

Και, εκεί που «οι γέροι» περιμένουν να καμαρώσουν τα βλαστάρια τους να σταδιοδρομούν, αυτά κάνουν πίσω: 

δεν τολμούν θέσεις , ευθύνες και καριερρες αντίστοιχες με τα προσόντα τους.

Πάνε και τρυπώνουν σε ασφαλείς θεσούλες.

Σε θεσούλες  χωρίς κινδύνους αλλά και χωρίς πολύ μέλλον.

Σίγουρα σε θέσεις κατώτερες από τις σπουδές και τις ικανότητές τους.

Γιατί τα παιδιά αυτά, δεν είναι κουτά.

Δεν είναι καθόλου κουτά...είναι έξυπνα...

...αλλά είναι φοβισμένα.

Έχουν ένα είδος κοινωνικής φοβίας: ένα βαθύτερο φόβο  που δεν είναι εμφανής στην πρώτη ματιά.

Δεν μπορούν να αναλάβουν ρίσκο.

Φοβούνται τις ευθύνες.

Φοβούνται την αποτυχία.

Φοβούνται την κριτική γονιών και φίλων.

Φοβούνται τον αγώνα επιβίωσης, τον αγώνα διάκρισης, τον ανταγωνισμό.

Το προστατευμένο περιβάλλον που μεγάλωσαν έγινε ψυχολογική παγίδα.

Δεν τολμούν να εγκαταλείψουν την γονεική φωλιά: 

ψευτοπετάνε γύρω της.

Οι μεσοαστοι γονείς, σπάνε το κεφάλι τους να βρούν τι φταίει...

...δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που φταίει, είναι  αυτό που είναι αυτοί : που είναι «μεσοαστοί».

Αν ήταν άφραγκοι εργάτες ή μικροαστοί, τα παιδιά δεν θα αισθάνονταν ασφαλή: θα τολμούσαν  να πετάξουν από τη ετοιμόρροπη και ανασφαλή, στις βροχές και τους ανέμους, γονεική φωλιά.

Αν πάλι ήταν κατεστημένο και μεγαλοαστοί, τα παιδιά τους θα είχαν  την αντίστοιχη ψυχολογία του μεγαλοαστού: ότι «δικαιούνται» τα πάντα... γιατί είναι «ανώτεροι».

Το πιστεύω ακράδαντα: η αίσθηση ασφάλειας βλάπτει.

Ο Μπιλ Γκέιτς και ο Γουώρεν Μπάφφετ, δεν θα κληροδοτήσουν φράγκο στα παιδιά τους.

Δεν θέλουν να γίνουν αλαζονικοί τενεκέδες.

Δεν τα θέλουν  γόνους  εκατομμυριούχων.

Οι φτωχοί θα τα πετάξουν στον ωκεανό να κολυμπήσουν.

Αναγκαστικά.

Ή θα κολυμπήσουν...

...ή θα πνιγούν.

Οι μεσοαστοί είναι οι πιό ταλαίπωροι.

...θα δουν τα παιδιά τους ψιλοκακόμοιρους ευνούχους  με κληρονομημένη μαιζονέτα και εξοχικό.

Θα Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου συνεχώς

 

…καμμιά φορά όταν πέφτει η ψυχολογία μου, φαντάζομαι ότι είμαι κάτι σαν την ...Αρβελέρ: 

να κοντεύω τα εκατό και να παίρνω μιά γερή  συνταξάρα -η συνταξάρες - που να κοντεύουν να φαλιρίσουν το ασφαλιστικό μου ταμείο.

Καλό να είσαι ο τελευταίος προνομιούχος!

Να το παίζω σοφός γέρος που συμβουλεύει πρόθυμα τους χαζονέους.

Όταν πλήττω , θα θυμώνω και θα «κρούω τον κώδωνα του κινδύνου» για την «έκπτωση των πολιτικών και ηθικών αξιών».

Αν θέλω να διασκεδάσω,  θα αρχίσω την κινδυνολογία για την «επερχόμενη καταστροφή»: οικολογική, οικονομική , πανδημία.

…η θα καταγγέλλω την «φασιστική - αυταρχική λαίλαπα» που κολλάει παντού .

Ένα σωρό μπαμπούλες υπάρχουν: 

ένας κάθε φορά,  κατά την μόδα και την περίσταση.

Προφανώς η καλύτερη πλάκα του κακού γέρου είναι να τρομοκρατεί τους νέους:  

να τους δηλητηριάζει την ξεγνοιασιά και την φυσική ροπή τους προς την διασκέδαση.

Είναι φοβερό να βλέπεις όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες να μεθάνε στα μπαράκια και να πηδιούνται στις παραλίες.

...σκέτη  κατάθλιψη.

Το πήρα απόφαση...θα γίνω Αρβελέρ : 

ψευτοκαλοκάγαθος σοφός.

...και αμα μου κολλήσει κανείς , θα τον υποχρεώσω να ακούσει πως έγινα Πρύτανης στην Σορβόνη...

...ή δήμαρχος στο Λιδωρίκι...

ή  πρόεδρος της επιτροπής κατανόησης και αποδοχής των μειονοτήτων Τάδε και Δείνα…

…κάτι τέλος πάντων....

οι μπανιστηρτζήδες του διαδικτύου έχουν μικρή ελπίδα θεραπείας

 Ένα είδος  ανθρώπων που με εκνευρίζει, ειναι οι ...μπανιστηρτζήδες: 

οι κοινωνικοί μπανιστηρτζήδες.

Θέλουν  να βλέπουν  τι κάνουν οι άλλοι... 

....έτσι, θέλουν να συμμετέχουν στα κοινωνικά δίκτυα....

Φτιάχνουν λοιπόν  ένα προφίλ -άλλοτε ψεύτικο και άλλοτε πραγματικό- αλλά ποτέ δεν εκτίθενται:

 ποτέ δεν αποκαλύπτουν κάτι από τον εαυτό τους, ποτέ δεν αποκαλύπτουν έστω και μία συνηθισμένη σκέψη τους.

Το μόνο που κάνουν, είναι να παρατηρούν τους άλλους: 

 προσπαθούν να βγάλουν συμπεράσματα για το αν οι γνωστοί, φίλοι ή και οι συγγενείς ακόμη, εξακολουθούν να ζουν καλά...

...εάν έχουν λεφτά, εάν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση, εάν άλλαξαν γκόμενο/γκόμενα, αν έγινε κάποια σημαντική αλλαγή στη ζωή τους.

 Και τι πολιτικά ή αλλα πιστεύω έχουν για να τους ρουφιανέψουν..

Ρουφιανιά και μπανιστήρι είναι αδέρφια.

οι αυθεντικοί μπανιστηρτζήδες, κάθονται  στην σκιά . 

Και παρατηρούν.

Όλα είναι σημαντικά: κάθε τί είναι σημαντικό για να βγάλουν συμπέρασμα για την ζωή του άλλου.

Το πιό σημαντικό είναι βέβαια ο άλλος να δυστυχεί:

 νιώθουν υπέροχα με τις κακοτυχίες των άλλων γιατί οι ίδιοι είναι δυστυχισμένοι .

Η πλάκα είναι ότι η συμπεριφορά- μπανιστηρτζή, αποκαλύπτει πάρα πολλά για τον χαρακτήρα: προφανώς είναι ένας ανασφαλής τύπος, κρυψίνους...

...αντικοινωνικός κατ´ ουσίαν.

Γιατί ψευτοκοινωνικός μπορεί να είναι.. αλλά πραγματικά κοινωνικός - με την έννοια της προσωπικής κοινωνίας- δεν είναι.

Ο μπανιστηρτζής θα πάει στο καφενείο... δεν θα πεί όμως σε κανένα τα βάσανα και τις σκέψεις του.

Γι αυτό, αγαπητοί «μπανιστηρτζήδες», επιτρέψτε μου να σας δώσω μιά φιλική συμβουλή: 

ή πάψτε να είστε μπανιστηρτζήδες, που είναι και το καλύτερο, ή τουλάχιστον προσπαθειστε σε μιά προοδευτική αυτοέκθεση: 

π.χ βάλτε φωτογραφία με τον σκύλο σας, η δίπλα στο χρυσόψαρο, στην γυάλα.

Μετά, πέστε ένα ρητό του Νίτσε που σας άρεσε.

Μετα από δέκα χρόνια, ίσως πείτε και μιά σκέψη σας.

Σιγά - σιγά.

με βλέμμα δαρμένου σκύλου

 Δεν μπορώ να γράφω μαλακίες. 

Ο κόσμος είναι γεμάτος πόνο και αγωνία και δεν έχω όρεξη να τον πρήζω με πολλά λόγια.

Μιλάω μόνο όταν είναι απαραίτητο. 

Μόνο όταν είναι χρήσιμο για τους άλλους ή ανακουφιστικό για μένα.

Δεν αντέχω τα πονεμένα βλέμματα των ανθρώπων και των σκύλων. 

Μοιάζουν μερικές φορές τα βλέμματα των ανθρώπων και των σκύλων: 

…κάτι αδεσποτάκια που έχουν ρίξει πολύ πείνα και έχουν φάει πολλές κλωτσιές, έχουν ένα βλέμμα γεμάτο πόνο και ικεσία.

Είναι σα να σου λένε… «έλεος ρε παιδιά,  ανθρωπιά ρε παιδιά… λίγο βοήθεια ρε παιδιά… φτάνει ρε παιδιά… 

Μη βαράτε άλλο… Δεν αντέχω»

……………………………………………….

Την μικρή την έβλεπα πρώτη φορά… ή μάλλον δεύτερη, αλλά το είχα ξεχάσει ότι την είχα ξαναδεί πριν από κάνα χρόνο, όταν συνόδευε τον άντρα της.

Αλλά σαν ασθενή, πρώτη.

Ειχε το βλέμμα του πονεμένου σκύλου: ήταν στα όριά της, σωματικά και ψυχολογικά. 

Μικρόσωμη, ασθενική, ήδη εξαντλημένη: 

 με μια δωδεκάωρη δουλειά ημερησίως - χωρίς ρεπό φυσικά- σε ορθοστασία, με ένα μαλακισμένο αφεντικό.

….και μετά, να έχεις να φροντίσεις δυό παιδιά και ένα ακόμα πιο μαλάκα, άχρηστο και προβληματικό σύζυγο.

Πόσες καρπαζιές ακόμα, να αντέξεις από τη ζωή?

…πόσα κεραμίδια ακόμη να σου πέσουν στο κεφάλι?

Και πως να μην πονάει κι αυτό το μαλακισμένο το κεφάλι; 

Ένα κεφάλι είναι… 

Ένα απλό κεφάλι.

Και αυτός ο μαλάκας ο γιατρός… 

Αλήθεια… 

…Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ένας γιατρός; 

Του λέω απλά ότι υποφέρω και ότι δεν μπορώ να βρω τίποτα να με ανακουφίσει,   και αυτός, όλο κάθεται και ψάχνει να με «κατατάξει»,  κάπου. 

Να βρει μια «διάγνωση». 

Αυτό είναι το πρόβλημα του: «να θέσει διάγνωση».

Χώρια που είναι και χαζός… 

Στραβούλιακας: αφού με βλέπει ότι είμαι κουτσή… Τι με ρωτάει τι έπαθε το πόδι μου; 

Και όταν του είπα ότι είμαι από γεννησιμιού μου με αδύναμο πόδι, δαγκώθηκε ο μαλάκας με τη μαλακία που είπε.

Μάλλον μπερδεύτηκε γιατί δεν μπορούσε να βάλει μαζί το κεφάλι και το πόδι,  σε μια διάγνωση.

Οι μαλακογιατροί δεν κοιτάνε να σε βοηθήσουν, δεν κοιτάνε να σε ανακουφίσουν…το παίζουν ντετέκτιβ που πρέπει να «θέσουν την διάγνωση».

Σαν το ντόκτορ Χάουζ: λίγο θεραπευτής και πολύ ντετέκτιβ.

Κοίτα τον πως με κοιτάζει… Σαν να με λυπάται… 

Ναι κοίτα με ρε… είμαι για λύπηση, πραγματικά. 

Και εγώ σε λυπάμαι γιατρέ.

….κι εσύ για λύπηση είσαι.

Έχεις βλέμμα δαρμένου σκύλου.

η ιερότητα του γάμου

 ....βγήκαν πάλι όλες  οι θυμωμένες «φεμινίστριες» -που δεν τις κατάλαβαν οι «μαλάκες οι άντρες» πόσο σπουδαίες είναι - και έβγαλαν χολή εναντίων όλων των ανδρών, των «σεξιστικών γουρουνιών», των «νάρκισσων εγκληματιών» κλπ.

Κακοποιηση?

...ναι,

Υπάρχει.

Κακοποιημένοι άνδρες , όμως? 

...υπάρχουν?

...υπάρχουν πολλοί...και το αποδεικνύουν μελέτες.

Ειδικά όταν έχουν γυναίκες πιό δυνατές η πιό νέες.

Κάποιοι φιλοξενήθηκαν σε καταψύκτες, κάποιοι απλά πυροβολήθηκαν απο εραστές.

Μην απλουστεύουμε, μην γενικεύουμε.

....η αλήθεια είναι άλλη: 

η ρίζα του προβλήματος είναι ότι ο γάμος, η συζυγική σχέση, η γέννηση και η ανατροφή παιδιών, έχασαν την ιερότητα που είχαν.

Όλοι έγιναν απόλυτα εγωκεντρικοί.

Ανάλγητοι.

Επιφανειακοί.

«να περνάμε καλά».

...μα ... «Ιερότητα»? θα μου πείτε.

«Τι ιερότητα και μαλακίες, ρε φίλε?»

...ναι, ιερότητα: η έννοια του  ιερού,  υπήρχε στον βίο των ανθρώπων απο καταβολής κόσμου.

«Ιερότητα» είναι το δέος,  ο σεβασμός πρός τον Θεό, το σύμπαν , την Δημιουργία.

Αν δεν βλέπεις ιερότητα στην κατασκευή  του αχανούς  κοσμήματος που λέγεται Κόσμος, σημαίνει ότι δεν σέβεσαι τις δημιουργικές δυνάμεις του.

Νομίζεις ότι εσύ και το σύμπαν είσαστε ισότιμοι συνεταίροι.

Ποιός? εσύ!

Ενα τυχαίο προιόν αντιδράσεων μορίων του άνθρακα.

Έτσι δεν λες?

Ένα τυχαίο  οργανικό προιόν με τεράστια ιδέα για τον εαυτό του.

Αλλά , προφανώς, αυτά τα περί «ιερού στην ζωή και τον κόσμο» οι θυμωμένες φεμινίστριες δεν τα έμαθαν στην σχολή ψυχολογίας,  στο Ντιρή Κόλετζ της Αγίας Παρακευής.

Ούτε στο Πάντειο.

Λιγα τσιτάτα από Φρουντ και Γιούνγκ, τους αρκούν..

Και λίγα απο Μαρξ,  που τα έμαθαν στην απέναντι καφετέρια με τον Τάσο τον Κνίτη.

Και ας μην ταιριάζουν καθόλου Φρόυντ και Μαρξ.

Λεπτομέρειες.