Ο Βέρθερος

Γράφει ο Γκαίτε στα αποπνημονεύματά του «είχα ζήσει, είχα αγαπήσει, είχα υποφέρει πολύ. Θα ήταν κρίμα αν κανείς στο τέλος της ζωής του κοιτάζοντας πίσω δεν δει τον εαυτό του έτσι».

Στις 29 Οκτωβρίου του 1772, ο Carl Wilhelm Jerusalem αυτοκτονεί στην επαρχιακή πόλη του Wetzlar της Γερμανίας. 

O νεαρός τότε Γκαίτε  ξαφνιάζεται και αναστατώνεται από το θάνατο εκείνου τον οποίο αποκαλούσε χαμογελώντας «ο ερωτευμένος», όταν τον συναντούσε να περιπλανιέται στο φεγγαρόφωτο. 

Η απροσδόκητη σύνδεση του Γκαίτε  με τον Τζερούσαλεμ ως προς την περιφρονητική στάση της κοινωνίας στο πρόσωπό τους, την κακή σχέση που και οι δύο είχαν με τους προϊσταμένους τους καθώς και τη σύμπτωση να ερωτευτούν και οι δυό τους με κυρίες χωρίς ανταπόκριση, οδηγούν τον έναν στην αυτοκτονία και τον άλλον στη συγγραφή του επιστολογραφικού μυθιστορήματος «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου».

Ο νεαρός Γκαίτε ταυτίστηκε ψυχολογικά με τον καταπιεσμένο και βασανισμένο καψούρη.

Το νεανικό επιστολογραφικό μυθιστόρημα του Γκαίτε Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, από την πρώτη του κιόλας έκδοση, το 1774, γνώρισε τεράστια επιτυχία και επηρέασε έντονα τα ήθη της εποχής. 

Θεωρήθηκε πρόδρομο έργο  του κινήματος του ρομαντισμού και άσκησε έντονη επιρροή στην τέχνη και τη φιλοσοφία:

«Ο Βέρθερος αγαπά παράφορα, αλλά αδυνατεί να κατακτήσει τη Λόττε, τη μνηστή και μετέπειτα γυναίκα ενός φίλου του. Ποθεί την εξιδανικευμένη εικόνα της και ξοδεύεται ψυχικά, αδυνατώντας να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Σ' αυτό το δράμα της απουσίας, βυθίζεται στην ανία και στη μελαγχολία, ζηλεύει, κλαίει, γίνεται το έμβλημα του mal de vivre. Μοναχικός και απροσάρμοστος, φετιχιστής και νάρκισσος, αποκλεισμένος στον ερωτικό του πόθο, πληγωμένος και παράφορος, διακατέχεται από μια πνοή αφανισμού και αναζητά την αιώνια ελευθερία του θανάτου. Μέσα από τον προβληματισμό για την απόλυτη ελευθερία των επιλογών του ατόμου ενάντια στα ήθη και τις κοινωνικές συμβάσεις, γίνεται ο συμβολικός μέγας μυθιστορηματικός αυτόχειρας του ρομαντισμού».

Ενδιαφέρον: παλιά ο καψούρης ήταν ένα πρόσωπο ηρωικό.

Σημερα ο καψούρης είναι ένα προσωπο αξιολύπητο και γελοίο.

Παρ όλα αυτά, ο ανεκπληρωτος έρωτας έχει την ταλαιπωρία του αλλά έχει και την  χάρη του.

….δεν χρειάζεται να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό και να τον φας στα μπουζούκια για να γίνεις ευτυχής.

….ίσως η πεποίθηση πως  κάποτε θα σου κάτσει το λαχείο, να είναι επαρκής βοήθεια για μια ψευδαίσθηση ευτυχίας.

Ψευδαισθήσεις είναι…ούτως ή άλλως.

Σάμπως, και η «ερωτική ευωχία» δεν συνίσταται από ψευδαισθήσεις ?

Ο ερωτευμένος κατασκευάζει στο κεφάλι του, ό,τι θέλει.

Άσε που με τον ανεκπλήρωτο, γλιτώνει και από ένα σωρό μπελάδες: 

από την ερωτική εγκατάλειψη μέχρι τον έρπητα γεννητικών οργάνων.

Ο πόνος είναι μεγάλος όταν αποδομείται  το ερωτικό σου είδωλο: 

παρακολουθείς  τον άγγελό σου να ρυτιδιάζει,  να φθείρεται, να σου υπενθυμίζει και σένα την τραγική σου μοίρα.

Από μακριά, είναι καλύτερα.

Είναι πάντα άγγελος.

Πάντα ήρωας.

Πάντα ιδανικός.

Το εικόνισμα δεν φθείρεται.

Το προσκυνάς πάντα με την ίδια συγκίνηση αλλά δεν αυτοκτονείς όπως ο Βέρθερος.

Σήμερα κανείς δεν αυτοκτονεί για κανένα.

Προτιμά να τον βρίζει πίσω από την πλάτη του: 

«…ποιός, αυτός?

Μεγάλος μαλάκας!»

Πιό υγιές.

η πηγάδα

 https://panosz.wordpress.com/2009/09/11/civil_war-23/?wref=tp

η κλαψομουνίαση ως κλινικό συνδρομο

 Η κλαψομουνίαση είναι ένα κλινικό σύνδρομο που ενδημεί στα σόσιαλ μίντια. 

Είναι η αίσθηση δυσφορίας ότι κάποιοι σε αδίκησαν ενώ εσύ  είσαι πολύ εντάξει και σπέσιαλ τύπος. 

Άρα, γι αυτό,  δικαιούσαι να γκρινιάζεις συνεχώς ώστε οι άλλοι, οι παρατηρητές, να σε προσέξουν και να σε παρηγορήσουν.

Η κλαψομουνίαση έχει κυρίως δύο αίτια: 

τούς γκόμενους και τον καπιταλισμό.

Οι κλαψομουνίαση ερωτικής αιτιολογίας εμπεριέχει μια έκκληση, μια μικρή ελπίδα.

Κάποιος «καλός» μπορεί να βρεθεί μετά απο  μιά σειρά «μαλάκες».

Η κλαψομουνίαση καπιταλιστικής αιτιολογίας είναι αδιέξοδη: πρέπει να γκρεμίσεις τον καπιταλισμό για να ευτυχήσεις.

Είναι και τα δύο αδιέξοδα: ούτε ο «ιδανικός Έραστής» υπάρχει , ούτε ο καπιταλισμός θα γκρεμιστεί.

Όχι σύντομα, τουλάχιστον.

Ο κλαψομούνης / κλαψομούνα, είναι τραγικές φιγούρες: 

έχουν την εντύπωση ότι η κλάψα θα προσελκύσει μαγικά  την λύση του προβλήματος.

πορτιέρης σκέψεων

 Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα για να διατηρεί κάποιος την σκέψη του τακτοποιημένη, ήρεμη και δημιουργική είναι να βάλει στο μυαλό του έναν πορτιέρη, έναν Μπράβο σκέψεων. 

Υπάρχουν καλές σκέψεις και κακές σκέψεις. 

Δημιουργικές σκέψεις και παραλυτικές σκέψεις.

Σκέψεις οδηγούν στο στόχο, και σκέψεις που αποπροσανατολίζουν. 

Σκέψεις που σε κάνουν ήρεμο και θετικό και σκέψεις που σε αποδιοργανώνουν.

Φαντάζομαι το μυαλό  σαν ένα κλαμπ: 

έχει ωραία ήπιας έντασης μουσική, έχει ανθρώπους πολιτισμένους που συζητούν ήρεμα, αρμονικά και λένε ενδιαφέροντα πράγματα.

Και τσουπ! Εκεί που πάνε όλα καλά, ένας μεθυστακας, ένας αλήτης, ένας καυγατζής, προσπαθεί να μπει μέσα γιά  να πίνει μπύρες και να αναστατώσει τους ήδη υπάρχοντες πελάτες.

Αντίθετα ένας άλλος νέος πελάτης οποίος είναι έξυπνος και δημοφιλής μπορεί να κινητοποιήσει με ενθουσιασμό διάφορες πολιτικές η καλλιτεχνικές συζητήσεις, μπορεί να αλλάξει στο καλύτερο το κλίμα μέσα στο κλαμπ.

Ο Μπράβος - Πορτιέρης πρέπει να εμποδίσει τούς προβληματικούς να μπουν  μέσα και να ενθαρρύνει τους καλούς.

Οι καλοί πελάτες θα ανταλλάξουν ιδέες,  θα ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο, θα αποφασίσουν διάφορα προγράμματα και ενέργειες και θα τραγουδήσουν στο τέλος όλοι μαζί.

Οι αληταράδες να πάνε αλλού και σίγουρα πρέπει να μείνουν έξω από το μαγαζί.

Το πρόβλημα είναι πως διαμορφώνεις αυτόν τον «μπράβο σκέψεων» μέσα στο κεφάλι σου.

Υπάρχουν διάφορες τεχνικές…πχ υπάρχει η μέθοδος της «θετικής κατάκλυσης»…πχ 

οι ορθόδοξοι μοναχοί λένε συνεχώς την προσευχή του Ιησού…ακόμη και την ώρα που κόβουν ξύλα ή καθαρίζουν φασολάκια: 

« Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Μια θετική ομολογία πίστεως αλλά και επίκληση βοήθειας από τον Θεό που καταλαμβάνει μεγάλο μέρος  του χώρου της σκέψης, μη επιτρέποντας σε ανεπιθύμητες σκέψεις να βρούν μέρος να ριζώσουν.

Κατάκλυση του νού από μιά θετική σκέψη.

Είναι  σημαντική  και η μέθοδος της αποφυγής αρνητικών σκέψεων.

Αποφεύγεις ότι σου δημιουργεί απαισιοδοξία, έλλειψη αυτοπεποίθησης ,  θυμό, φόβο, μνησικακία: ό,τι σου αφαιρεί θετική ενέργεια .

Προσωπικά αποφεύγω ανθρώπους, λογοτεχνία, ταινίες και λοιπά που μου προκαλούν απαισιοδοξία, θυμό, ανησυχία, αίσθηση τεμπελιάς και ματαιότητας.

Δεν μπορώ να κάνω κεφάλι μου σκουπιδότοπο.

εξ όνυχος , τον λέοντα

 «Αρχή άνδρα δείκνυσι» λέγανε οι σοφοί αρχαίοι και , ως συνήθως, είχαν δίκιο: 

η ανάληψη εξουσίας αναδεικνύει τον χαρακτήρα. 

Αυτό το λένε και το παραδέχονται και οι σύγχρονοι γκουρού του management που  μελετούν την αποτελεσματικότερη  άσκηση και   διαχείριση της εξουσίας.

Το πρόβλημα είναι ότι άλλοτε η εξουσία κάνει τον άνθρωπο καλύτερο και άλλοτε τον κάνει χειρότερο…

 …και δεν υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να προβλέψεις πότε θα συμβεί το ένα και πότε το άλλο. 

Για παράδειγμα, έχω δει καλούς  και μετριόφρονες ανθρώπους που μόλις πάρουν την εξουσία, παίρνουν τα μυαλά τους αέρα και γίνονται αμετροεπείς , εξουσιολάτρες και  εγωκεντρικοί.

Και από την άλλη, έχω δει διάφορους παρακατιανούς  που δεν τους εκτιμούσε κανένας και οι οποίοι, όταν πάρουν ευθύνες και εξουσία,  κατά κάποιο τρόπο ανθίζουν. 

Γίνονται πιο εργατικοί, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, θέτουν στόχους, γίνονται πιο υπεύθυνοι.

Απίστευτα πράγματα. 

Τελικά ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά πολύπλοκη κατασκευή: μερικοί διαφθείρονται εύκολα και μερικοί, με  λίγη εμπιστοσύνη που τους δείχνεις, γίνονται  λιοντάρια. 

Το σημαντικό είναι να μπορείς να κάνεις διάγνωση εκ των προτέρων ποιός θα γίνει πόντικας και ποιος λέοντας.

Δεν είναι εύκολο…αλλά νομίζω υπάρχει τρόπος: η ανάθεση μικρών καθηκόντων που σταδιακά αυξάνουν σε δυσκολία και απαιτήσεις.

Αν στα μικρά τα πάει καλά, μάλλον θα τα πάει καλά και στα μεγάλα, αργότερα.

Αν στα μικρά αρχίσει τις τσαπατσουλιές, τις απατεωνιές και τα ψέμματα…άστον….είναι καμμένο χαρτί.

Στα μικρά πράγματα βλέπεις τον χαρακτήρα.

Δεν χρειάζεται να πιάσεις την αγαπημένη  σου , επ´ αυτοφόρω, σε παρτούζα: 

ένας κρυφός καφές με τον πρώην της , είναι αρκετό σημάδι ότι είναι μάλλον αναξιόπιστη σύντροφος.

όταν σκουριάζει η πανοπλία…

 Κάποτε διάβασα ένα πολύ ωραίο παραμύθι για ενήλικες,  που λεγόταν «ο ιππότης με την σκουριασμένη πανοπλία». 

Αφορούσε έναν ιππότη ο οποίος ήταν υπόδειγμα αλτρουισμού, γενναιότητος, υπόδειγμα οικογενειάρχη, υπόδειγμα κοινωνικού ακτιβιστή…..

…ακτιβιστή πολεμιστή  που πάντα προσπαθούσε να σκοτώσει τους δράκους που απειλούσαν την οικογένειά του και την πατρίδα του. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι,  ενώ αρχικά άρχισε να σκοτώνει δράκους που πραγματικά υπήρχαν εκεί στην περιοχή του και πραγματικά απειλούσαν τους δικούς του ανθρώπους, όταν τελείωσαν αυτοί οι δράκοι, άρχισε να πλήττει αφόρητα…

…άρχισε  να νιώθει  ένα υπαρξιακό κενό, να είναι «χωρίς στόχο και χωρίς αντικείμενο».

…επαψε να νιώθει σημαντικός όπως πριν που ήταν ήρωας που σκότωνε δράκους. 

Τελικά, αποφάσισε πως αφού τελείωσαν οι κοντινοί δράκοι , «έπρεπε» , «είχε καθήκον» να σκοτώσει και τους μακρινούς δράκους.

…έτσι, έβαλε πάλι την πανοπλία του και έφυγε για να βρεί και να σκοτώσει τους  πιο μακρινούς δράκους.

Αφου τα κατάφερε, πήγε και σε πιο μακρινούς και μετά,  όλο και πιο μακρινούς,  με αποτέλεσμα να λείπει συνεχώς από την οικογένεια του αλλά και στο τέλος να μη βγάζει καθόλου την πανοπλία του !

Η οποία πανοπλία, στο τέλος,  σκούριασε απάνω του και τον παγίδευσε…. διότι δεν μπορούσα την βγάλει!

 Έμεινε μόνιμα εγκλωβισμένος εκεί μέσα!. 

Δηλαδή η πανοπλία του , αυτή που τον έκανε άτρωτο, ήταν και αυτή που τον παγίδευσε!

Έγινε η φυλακή του!. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά τσακώθηκε και με την οικογένειά του:

 και η γυναίκα του και τα παιδιά του τον έβριζαν που έγινε ένας αόρατος για αυτούς ήρωας,  αφού συνεχώς έλειπε. 

Τον κατηγορούσαν για αναλγησία, για έλλειψη ενδιαφέροντος και τελικά, γιά εγωισμό και για σκληρότητα. 

Ποιόν?

…. αυτόν που ήτανε «ο πιο άνθρωπος από όλους»,  αυτός «που θυσίασε την ζωή του για τους άλλους» κλπ.

Έμεινε μόνος, έρημος, εγκαταλειμμένος και …μαλάκας, μέσα στην σκουριασμένη πανοπλία του.

Με πολύ ψυχικό κόπο άρχισε να κάνει αυτοκριτική : 

ξεκίνησε ένα αργό ταξίδι αυτογνωσίας.

Αναγνώρισε ότι οι «αποστολές διάσωσης» και οι δρακομαχίες ήταν μάλλον ασκήσεις αυτοεπιβεβαίωσης.

Τελικά , δεν ήταν ήρωας : ήταν απλά ένας ανώριμος, ένας κουφιοκεφαλάκης που έκανε τον σπουδαίο.

Ήθελε να εκβιάσει την ευγνωμοσύνη τους με το στανιό.

Ήταν τόσο ανασφαλής που είχε ανάγκη αισθήματα ευγνωμοσύνης για να νιώθει ασφάλεια πως δεν θα εγκαταλειφθεί.

Αποφάσισε να κάνει μιά προσπάθεια να βγάλει  την πανοπλία και να γίνει κανονικός άνθρωπος.

…αλλά, η γαμημένη η πανοπλία του ήταν πλέον  η ταυτότητά του.

….χωρίς αυτήν ήταν ένα μηδενικό…ένας γυμνοσάλιαγκας:

γλοιώδης, ευάλωτος , αηδιαστικός.

Ζήτησε βοήθεια…ποιός? 

ΑΥΤΟΣ!

Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ!

Ο ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΟΣ!

Ήταν μια μακρά, επώδυνη διαδικασία.

Τελικά την έβγαλε μετα κόπων , πόνων και βασάνων.

Τον βοήθησαν και οι δικοί του άνθρωποι.

Έγινε πιό ανθρώπινος όταν έγινε πιό ευάλωτος.

Και πιο πονεμένος.

Fuck you! : το τέλειο μάντρα ψυχικής ευεξίας και βελτίωσης

 ….οι λέξεις δεν είναι απλά εργαλεία επικοινωνίας: 

 συνιστούν και αδιόρατα κοινωνικά σημάδια και  κοινωνικά μηνύματα.

…μηνύματα που χρήζουν περαιτέρω ερμηνείας και επεξεργασίας.

Μηνύματα πάνω σε κοινωνικές αλλαγές.

….σοβαρές αλλαγές στην σκέψη και  στο συναίσθημα που αρχικά περνάνε ξώφαλτσα , αόρατες στα μάτια, την ψυχή  και το μυαλό .

…στην αρχική φάση δεν τις παίρνεις είδηση και, όταν θεριέψουν, γίνονται τσουνάμι που σε παρασέρνει… 

…σαν ανίσχυρο  άχυρο σε ορμητικό ποτάμι.

…πχ η αλλαγή λεξιλογίου  που κάνει ο Κασελάκης είναι τεράστιας σημασίας πάνω στην πολιτική κατεύθυνση του ΣυΡιζΑ: 

 αλλάζοντας λεξιλόγιο,  αλλάζεις προτεραιότητες,  αλλάζεις και πολιτική.

Στο παρακάτω βίντεο που μοιάζει χιουμοριστικό γιατί ο Οσσο ή αλλιώς Σρι Ρασνίς  είχε αναγάγει το τρολάρισμα σε τεχνική περάσματος φιλοσοφικών ιδεών στους οπαδούς του και στην κοινωνία, λέει σοβαρά πράγματα. 

Το να εγκαταλειφθεί από την κοινωνία η λέξη «Θεός» και να αντικατασταθεί με τη λέξη «fuck», είναι επαναστατικής σημασίας.

Τρολάρει φυσικά και τον Νίτσε  ο οποίος γκρέμισε τον Θεό  από το βάθρο του, για να φτιάξει  τον «υπεράνθρωπο»…

…. αλλά αν ζωντάνευε ξανά…. και έβλεπε ότι, αντί για υπεράνθρωποι οι άνθρωποι  έγιναν  κλόουν, προφανώς θα έφερνε τον Θεό πίσω στο βάθρο του.

https://youtu.be/6D7rWLzloOI?si=tOCULASUx5IAxFDd