αυτοί που μας εμπνέουν

 

...εγώ τον νιώθω τον Τσίπρα...έχουμε παρόμοια εγκεφαλική βλάβη:

εγώ πήγα στο κατηχητικό και αυτός στην ΚΝΕ.

Το κατηχητικό και η ΚΝΕ, αν και διαφορετικές σχολές, αφήνουν το ίδιο - μόνιμο, μη αναστρέψιμο- εντύπωμα στον νεανικό εγκέφαλο: 

όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες διαφορετικές ιδέες και απόψεις και αν υιοθετήσεις, βαθειά μέσα στην ψυχούλα σου πάντα κάτι θα δονείται, κάτι θα ριγεί,  όταν θα θυμάσαι αυτά που σε συγκινούσαν τότε.

Αν και εχω χρόνια που έπαψα να είμαι ιδιαίτερα θρησκευόμενος, πάντα έχω ένα σεβασμό σε όλα αυτά.

Σεβασμό... αν όχι τόσο  στα δόγματα, τουλάχιστον  στα πρόσωπα: 

για τις θεωρητικές δογματικές λεπτομέρειες..οκ... μπορεί να αμφιβάλλω....για τα ιστορικά γεγονότα επίσης, αλλά π.χ  για το ότι ο άγιος Νεκτάριος ήταν ψυχούλα και άγιος, όχι.

Τα δόγματα είναι κατασκευές, το πρόσωπο είναι σχέση.

Ο Άγιος είναι ένας δικός σου άνθρωπος..,.ίσως είναι ο  ιδανικός σου άλλος:  η ιδανική μορφή του εαυτού σου.

Ο Τσιπράκος μεγάλωσε προστατευμένος και φραγκάτος στην ασφαλή Ελλαδίτσα: αλήθεια...τι είδους Τσε Γκεβάρα να γίνεις στην Ελλάδα του Σημίτη?

Το πολύ που  σου μένει να κάνεις, από επαναστατιλίκια,  είναι  μιά κατάληψη στο Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων.

Αλλά τους Αγίους, τους δικούς σου Αγίους, πάντα τους σέβεσαι: 

 Μαρξ,  Ένγκελς,  Λένιν...(ίσως και Στάλιν...στα κρυφά).

Και εγώ σέβομαι  τους σύγχρονους γέροντες.

Τον γέροντα Πορφύριο, τον  γέροντα Παΐσιο , τον Ιάκωβο Τσαλίκη κλπ.

...τους έχω πάντα στην καρδιά μου.

Ο Αλέξης έχει και αυτός τους δικούς του, σύγχρονους μύθους...τους δικούς του γέροντες: τον Κάστρο , τον Τσε, τον Μοράλες.

Δυστυχώς οι δύο πρώτοι πέθαναν και έμεινε μόνο ο Μοράλες.

Μάλιστα τον συνάντησε πριν χρόνια και πήρε την «ευλογία» του.

Αλλά είναι  εντελώς άτιμος ο καπιταλισμός.

Ανήθικος.

Πάει να του γκρεμίσει και το τελευταίο ψυχολογικό αποκούμπι που του έμεινε.

Τον Μοράλες τον διώξανε, με βίαιες διαδηλώσεις, μετά από 14 χρόνια στην εξουσία.

Κατάρα!

Ο καπιταλισμός δεν αφήνει κανένα να αγιάσει.

συμφέρει να είσαι φτωχός και ασήμαντος: δεν σε παρακολουθεί κανείς

 Ευτυχώς που είμαι μικρός και ασήμαντος και γλιτώνω ένα σωρό μπελάδες.

Πχ εμείς οι μικροαστοί , το πολύ να χρειαστεί να παρακολουθήσουμε την γυναίκα μας.

Να διαπιστώσουμε αν ξενοπηδιέται…

…και αν το κάνουμε και αυτό.

Γενικά είναι εκνευριστικό , κουραστικό και οδηγεί σε περιττούς καυγάδες, οπότε, συνήθως, κάνουμε το κορόιδο.

Αν όμως είσαι πρωθυπουργός,  είσαι αναγκασμένος να παρακολουθείς  ένα σωρό κόσμο: 

μη σε ανατρέψουν, μη σε υπονομεύσουν, μη σε κακολογήσουν.

Φαντάσου,  για να διατηρήσω την θέση μου,  να πρέπει  να παρακολουθώ τη γυναίκα του Άδωνι και του Πατούλη. 

Τέτοια ταλαιπωρία, ούτε να την φανταστώ.

πολυπολιτισμικές ευαισθησίες στην Νέα Ερυθραία

 Βολεμένοι, φραγκάτοι, κρατικοδίαιτοι, ΜΚΟθρεφτοι, έχουν πολλές πολυπολιτισμικές και ανθρωπιστικές ευαισθησίες...

...ενώ οι φτωχόγεροι και οι φτωχόγριες στην Κυψέλη και τα Πατήσια, όχι.

Αυτές  οι στενοκέφαλες και συντηρητικές φτωχάντζες, φοβούνται να πάνε μέχρι το μπακάλη, μην τους σπάσουν το κεφάλι και τους παρουν την φτωχοσύνταξη.

Ποιός? μα τα νεοφερμένα γειτονάκια...κάτι σκατόφατσες, ο Θεός να φυλάει.

Οι φραγκάτοι, με τις ευαισθησίες, μένουν σε μαιζονέτα στην Νέα Ερυθραία και πάνε με το SUV στον Βασιλόπουλο στον παράδρομο της Εθνικής.

Δεν έχει «πρόσφυγες»,  εκεί.

Κρίμα. 

Θα τους βοηθούσαν τόσο.

Ο Νεοέλλην

 Άκου να δεις τι εστί νεοέλληνας φίλε μου σήμερα. 

Ο νεοέλληνας όταν βγαίνει έξω, είναι σοσιαλιστής. Του αρέσει να χαιρετάει κόσμο, να τον χαιρετάνε, να τον ξέρουν όλοι, να έχει πάρε-δώσε με όλους, ώστε να έχει τα κονε του, τα τηλεφωνάκια του, τις καβάτζες του, για τον ίδιο, τους δικούς του και τα γκομενάκια του φυσικά. ΠΑΣΟΚ δηλαδή μέχρι το κόκκαλο. 

Στη διαχείριση των οικονομικών του απ’ την άλλη, είναι άκρως καπιταλιστής. Όνειρο ζωής του, το κεφάλαιο, οι καταθέσεις, τα ακίνητα, οι μετοχές, οι τζιπάρες και ας πάνε να γαμηθούν όλοι. Αυτός είναι μάγκας τέλος. Είναι και μάνατζερ επίσης, άρα και στυγνός και αυτός που δουλεύει για αυτόν στρατιωτάκι, τον πληρώνει τι; Δεν επιδέχεται λάθος και με την πρώτη στραβή, απολύει γιατί δεν είναι asset στις οικονομοτεχνικές μελέτες τρομάρα του. Κάργα Ν.Δ δηλαδή. 

Στη διαχείριση τώρα των οικονομικών του σπιτιού του, κουμουνιστής μέχρι το κόκκαλο. Είναι συγκεντρωτικός, όλα πρέπει να περνάνε από αυτόν, αυτός πρέπει να παρέχει τα επιδόματα στην εργατική τάξη (γυναίκα-παιδιά), γιατί αυτός είναι ο φιλοσοφημένος, ο διαβασμένος, ο πειθαρχημένος, ο ολιγαρκής και αυτός που ξέρει να προστατέψει το σπιτικό του, από την ανήθικη διαφθορά του κεφαλαίου έξω.

Επίσης, όταν σκάει πρόβλημα έξω ακριβώς από σπίτι του, με την μια γίνεται χρυσαυγίτης. Το αντιμετωπίζει με τσαμπουκά, τα χώνει στα ίσια, πάει να σπάσει μούτρα τάχατες, σαν ταγματασφαλίτης, πορώνεται, εκφοβίζει και κτλ. Όταν όμως το πρόβλημα είναι μακριά απο αυτόν, βλέπε Γαλλία π.χ., α εκεί είναι δημοκράτης, ανθρωπιστής, ευαίσθητος, αλληλέγγυος..τι πόνο περνάει τότε αφάνταστο!  

Μέσα στο σπίτι του είναι ανατολίτης. Η γυναίκα πρέπει να τον ταΐζει στο στόμα, να τον πλένει, να το ξεσκατίζει, να του στρώνει το κρεβάτι, να τον σιδερώνει, αυτός να μην έχει και πολλά πολλά με την ανατροφή των παιδιών και όταν κάτι από όλα αυτά δεν γίνεται καλά, αυτός να είναι ο τιμωρός, να μπορεί να χώνει τα σιχτίρια του, να σηκώσει και κανα χέρι άμα λάχει και η άλλη να κάνει τουμπεκί.

Έξω απ’ το σπίτι του όμως, ακριβώς το αντίθετο πάλι, τέρμα δυτικός. Με τα ταξιδάκια του στις Ευρώπες, με τις μάρκες ρουχαλάκια του, διότι χωρίς μόστρα-μάρκετινγκ σήμερα πως θα τον σεβαστούν έξω; Με τις διασκεδάσεις του, τα ουισκάκια του, τα πούρα του, με χαμηλές τανίνες τα κρασιά του, γιατί η παλέτα του βλέπεις δεν επιδέχεται κάτι λιγότερο, επίσης τις γκομενίτσες του και τα σέξυ στριγκάγκια για δωράκια του, γιατί είναι και πολύ ανοιχτοχέρης τότε ρε παιδί μου και ανοιχτόμυαλος ανήρ.

Στα εύκολα  σκεπτικιστής και άθεος, στα δύσκολα Παναγιά μου και Χριστέ μου. Εκατό ξυλιές σε ξένο κώλο “καλά να πάθει” λέει, μια ξυλιά στον δικό του, πρόβλημα μεγάλο και γκρίνια καταραμένη και μιζέρια. Όταν ακούει κάποιον δημόσια να εκφέρει άποψη ίδια με την δική του, τον αποθεώνει, όταν κάποιος διαφωνεί, τον κατακεραυνώνει. Όταν έχει ανάγκη γλείφει και γαλυφιάζει και όταν δεν έχει, το σιχαίνεται το γλείψιμο. Όταν αγοράζει σπίτι βρίσκει όλα τα στραβά, όταν πουλάει όλες τις μελλοντικπές αξίες. Όταν κερατώνει αυτός μάγκας, όταν τον κερατώνουν, όλες οι γυναίκες πουτάνες. 

Ο νεοέλληνας είναι εν τέλει ιστορικός, φιλόσοφος, πολιτικός, δικαστής, προπονητής, διαιτητής, μετεωρολόγος, φαρμακοποιός, γιατρός, μηχανικός, ψυχολόγος, γεωστρατηγικός αναλυτής, μελλοντολόγος, προφητάναξ, είναι τα πάντα όλα ρε παιδί μου, όλα σε ένα και άντε βγάλε άκρη.

Και γι’ αυτό ακριβώς δεν βγαίνει άκρη, γιατί τα κόμματα όλα είναι κομμάτια του χαρακτήρα του και σιγά μην φταίει ο ίδιος για την κατάντια του!

Βασίλης Παπαδόπουλος

«λιώνουν τα νιάτα μου στην βιοπάλη»

 «Όλη μέρα στα λιμάνια και στα ναυπηγεία 

στου θανάτου τα καζάνια,  στα μηχανουργεία, 

λιώνουν τα νιάτα μας,  στην βιοπάλη 

με τα κομμάτια μας δένει τ´ ατσάλι!»

Η κάπως ένρινη φωνή του Νταλάρα, με καταδίωκε για χρόνια: είχα ιατρείο ακριβώς απέναντι απο την «ηρωική πύλη» του Πολυτεχνείου.

Κάποια χρόνια μάλιστα, έμενα εκεί.

Στις παραμονές 17 Νοεμβρίου, επί τρείς ημέρες, τεράστια μεγάφωνα τοποθετημένα στην Πατησίων  με ένταση φρικιαστική, μετεδιδαν τραγούδια σαν το ανωτέρω, από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Δεν ξέρω ποιος ήταν ο DJ…κάποιος Κνίτης προφανώς.

Αλλά με περιορισμένο ρεπερτόριο: δέκα - είκοσι τραγούδια το πολύ, στο σύνολο.

Τα ίδια και τα ίδια…σε βαθμό βασανιστηρίου.

Τα χωρίζω σε δυό κατηγορίες: στα «τραγούδια της κλάψας» (βλ ανωτέρω) και στα «τραγουδια του αγώνα» ( ένα το χελιδόνι, ο Πετρος ο Γιόχαν και Φραντς κλπ).

Με τα νεύρα όλων των περιοίκων, τσατάλια - και τα δικά μου επίσης- συν την αδυναμία να έρθουν ασθενείς στο ιατρείο, συν την πιθανότητα ταραχών κλπ, για κάμποσα χρόνια έφευγα τις μέρες από 13-18 Νοεμβρίου και πήγαινα σε ένα δωμάτιο στην Ευβοια, δίπλα στην θάλασσα και κοίταζα τα κύματα.

Διάβαζα  λογοτεχνία και στοχαζόμουν για την φθορά της υγείας απο την μουσική :

 φθορά απο την ένταση και από το περιεχόμενο.

…διότι δεν ήταν μόνο η ένταση απάνθρωπη… ήταν  και το ιδεολογικό περιεχόμενο των τραγουδιών, βλαπτικό της υγείας.

Όλη αυτή η κλάψα… το πένθος, η αίσθηση αδιεξόδου στον καπιταλισμό, τα νιάτα που λιώνουν στην βιοπάλη, οι σάρκες που δένουν  το ατσάλι… όλα αυτά……δεν μπορεί να είναι υγιεινά πράγματα.

…και να μην είσαι καταθλιπτικός , θα γίνεις.

Βεβαια, δίνεται μιά αμυδρή ελπίδα μέσω του αγώνα: προλεταριακή επανάσταση κλπ.

Αλλά, κακά τα ψέμματα: αν πρέπει πρώτα να γκρεμίσω το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα για να δώ άσπρη μέρα, χέσε μέσα.

Τι να έλπίσει και ο κοσμάκης?

….μες το ψυχολογικό αδιέξοδο είναι.

…. και η κλάψα στο φούλ.

…αυτά σκεφτόμουν στην Εύβοια, δίπλα στα κύματα, με κάποια ηδονή, αφού ένιωθα ότι είχα  γλυτώσει -έστω προσωρινά- από την ηχητική κόλαση και την τρομοκρατία των μπαχαλάκηδων.

Καμμιά φορά κατέληγα και σε περίεργα συμπεράσματα: 

πχ οι δεξιοί πρέπει  να είναι, ψυχολογικά, πιό υγιείς απο τους αριστερούς: 

υποφέρουν λιγότερο, νιώθουν λιγότερο καταπιεσμένοι απο το «Σύστημα» και,  τις ατυχίες τους τις αποδίδουν στον εαυτό τους και στον Θεό.

Τον Θεό  που προσπαθεί,  με παιδευτικό τρόπο, να τους στρέψει στην αρετή.

Όσοι δεξιοί είναι θρησκευόμενοι, είναι πιό ήρεμοι.

Οι δεξιοί που δεν πιστεύουν στον Θεό, είναι μόνο γιά την τσέπη τους: αλλοτριωμένοι φραγκοφονιάδες ή εντελώς χαζοβιόληδες καρπαζοεισπράκτορες.

Οι χαζοαριστεροί πάλι , παρά την συνεχή -και ανεπιτυχή- αυτοκριτική τους, δεν αποδίδουν την ευθύνη ούτε  στον εαυτό τους ούτε και στον Θεό. (αφού δεν τον πιστεύουν).

Για όλους και γιά όλα φταίει ο Καπιταλισμός: 

ένας αόρατος εχθρός , ένα απαίσιο χταπόδι με χίλια πλοκάμια,  που ένα κόβεις και εκατό ξεφυτρώνουν.

Ασε που τα τσιράκια του είναι οι εργοδότες σου.

Παρε τ´ αυγό και κούρεφτο.

Φρίκη.

Σωτηρία δεν υπάρχει γιά τον αριστερό.

Και δόστου κλάψα: «λιώνουν τα νιάτα μας στην βιοπάλη…»

Και εγώ απλά να ακούω τα κύματα στην Εύβοια: 

….φφφρρρρρ…..φφφφφρρρρρρρρρρρρ….

…προβλέπει η ψυχιατρική πολιτικές εξελίξεις?

….ένα μοναδικό παράδειγμα ψυχιάτρου που πρόβλεψε και προειδοποίησε για μιά κοινωνικο- πολιτική  έκρηξη: 

Ψυχίατρος του Γέηλ  προειδοποίησε με άρθρο της ότι οι οπαδοί του Τραμπ έχουν ψυχολογία συμμορίας εξαρτώμενης από τον αρχηγό τους και είναι κίνδυνος για την δημοκρατία…

 …αφού δεν ακολουθούν  κανόνες και νόμους και υπόκεινται μόνο στην εξουσία του αρχηγού. 

Οκτώ μήνες  μετά, η ψυχίατρος επιβεβαιώθηκε.

Το άρθρο γράφτηκε τον Απρίλιο 2020, οκτώ περίπου  περίπου πριν από την επίθεση των οπαδών του Τράμπ στο Καπιτώλιο, τον Ιανουάριο  του 2021,  αμέσως μετά τις προεδρικές εκλογές στις οποίες βγήκε ο Μπάιντεν πρόεδρος!

Θαυμαστή πρόβλεψη κοινωνικών εξελίξεων… όχι απο επιστήμονα που ασχολείται με συμπεριφορά ομάδων - πχ από Κοινωνιολόγο ή πολιτικό επιστήμονα ή επικοινωνιολόγο -  αλλά από ψυχίατρο….δηλ. επιστήμονα που ασχολείται με ψυχολογία ατόμων ή μικρών ομάδων πχ οικογένειας.

https://www.salon.com/2020/04/23/yale-psychiatrist-bandy-lee-lockdown-protesters-resemble-child-soldiers-and-urban-gangs/?fbclid=IwAR0FSHHgPrHEDzeRZUgANdA8IedvPaZ70LgGKLu0yb8y2Rft_NxxwvQ640g

Ο Βέρθερος

Γράφει ο Γκαίτε στα αποπνημονεύματά του «είχα ζήσει, είχα αγαπήσει, είχα υποφέρει πολύ. Θα ήταν κρίμα αν κανείς στο τέλος της ζωής του κοιτάζοντας πίσω δεν δει τον εαυτό του έτσι».

Στις 29 Οκτωβρίου του 1772, ο Carl Wilhelm Jerusalem αυτοκτονεί στην επαρχιακή πόλη του Wetzlar της Γερμανίας. 

O νεαρός τότε Γκαίτε  ξαφνιάζεται και αναστατώνεται από το θάνατο εκείνου τον οποίο αποκαλούσε χαμογελώντας «ο ερωτευμένος», όταν τον συναντούσε να περιπλανιέται στο φεγγαρόφωτο. 

Η απροσδόκητη σύνδεση του Γκαίτε  με τον Τζερούσαλεμ ως προς την περιφρονητική στάση της κοινωνίας στο πρόσωπό τους, την κακή σχέση που και οι δύο είχαν με τους προϊσταμένους τους καθώς και τη σύμπτωση να ερωτευτούν και οι δυό τους με κυρίες χωρίς ανταπόκριση, οδηγούν τον έναν στην αυτοκτονία και τον άλλον στη συγγραφή του επιστολογραφικού μυθιστορήματος «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου».

Ο νεαρός Γκαίτε ταυτίστηκε ψυχολογικά με τον καταπιεσμένο και βασανισμένο καψούρη.

Το νεανικό επιστολογραφικό μυθιστόρημα του Γκαίτε Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, από την πρώτη του κιόλας έκδοση, το 1774, γνώρισε τεράστια επιτυχία και επηρέασε έντονα τα ήθη της εποχής. 

Θεωρήθηκε πρόδρομο έργο  του κινήματος του ρομαντισμού και άσκησε έντονη επιρροή στην τέχνη και τη φιλοσοφία:

«Ο Βέρθερος αγαπά παράφορα, αλλά αδυνατεί να κατακτήσει τη Λόττε, τη μνηστή και μετέπειτα γυναίκα ενός φίλου του. Ποθεί την εξιδανικευμένη εικόνα της και ξοδεύεται ψυχικά, αδυνατώντας να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Σ' αυτό το δράμα της απουσίας, βυθίζεται στην ανία και στη μελαγχολία, ζηλεύει, κλαίει, γίνεται το έμβλημα του mal de vivre. Μοναχικός και απροσάρμοστος, φετιχιστής και νάρκισσος, αποκλεισμένος στον ερωτικό του πόθο, πληγωμένος και παράφορος, διακατέχεται από μια πνοή αφανισμού και αναζητά την αιώνια ελευθερία του θανάτου. Μέσα από τον προβληματισμό για την απόλυτη ελευθερία των επιλογών του ατόμου ενάντια στα ήθη και τις κοινωνικές συμβάσεις, γίνεται ο συμβολικός μέγας μυθιστορηματικός αυτόχειρας του ρομαντισμού».

Ενδιαφέρον: παλιά ο καψούρης ήταν ένα πρόσωπο ηρωικό.

Σημερα ο καψούρης είναι ένα προσωπο αξιολύπητο και γελοίο.

Παρ όλα αυτά, ο ανεκπληρωτος έρωτας έχει την ταλαιπωρία του αλλά έχει και την  χάρη του.

….δεν χρειάζεται να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό και να τον φας στα μπουζούκια για να γίνεις ευτυχής.

….ίσως η πεποίθηση πως  κάποτε θα σου κάτσει το λαχείο, να είναι επαρκής βοήθεια για μια ψευδαίσθηση ευτυχίας.

Ψευδαισθήσεις είναι…ούτως ή άλλως.

Σάμπως, και η «ερωτική ευωχία» δεν συνίσταται από ψευδαισθήσεις ?

Ο ερωτευμένος κατασκευάζει στο κεφάλι του, ό,τι θέλει.

Άσε που με τον ανεκπλήρωτο, γλιτώνει και από ένα σωρό μπελάδες: 

από την ερωτική εγκατάλειψη μέχρι τον έρπητα γεννητικών οργάνων.

Ο πόνος είναι μεγάλος όταν αποδομείται  το ερωτικό σου είδωλο: 

παρακολουθείς  τον άγγελό σου να ρυτιδιάζει,  να φθείρεται, να σου υπενθυμίζει και σένα την τραγική σου μοίρα.

Από μακριά, είναι καλύτερα.

Είναι πάντα άγγελος.

Πάντα ήρωας.

Πάντα ιδανικός.

Το εικόνισμα δεν φθείρεται.

Το προσκυνάς πάντα με την ίδια συγκίνηση αλλά δεν αυτοκτονείς όπως ο Βέρθερος.

Σήμερα κανείς δεν αυτοκτονεί για κανένα.

Προτιμά να τον βρίζει πίσω από την πλάτη του: 

«…ποιός, αυτός?

Μεγάλος μαλάκας!»

Πιό υγιές.