Διαβάστε Γκαγκούλια

 ….αν και είχα αποφασίσει να σταματήσω την  μαζοχιστική κατάδυση στην ιστορία του εμφυλίου - μου προκαλεί πραγματική αποστροφή, πόνο  και απαισιοδοξία για την ράτσα μας και το μέλλον της - τελικά, λύγισα και ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Γιώργου Γκαγκούλια, πρώην πολιτικού επιτρόπου της 7ης μεραρχίας του ΔΣΕ.

(1η φωτο) 

Λέει τρομερα πράγματα, απίστευτα.

Δεν τον έχουν διαψεύσει.

 Καταγγέλλει συγκεκριμένα, με ημερομηνίες , τόπους και ονόματα , ακόμα και πρωταγωνιστές, όπως τον Βλαντά, που τον βασάνισε προσωπικά.

Απίστευτο: αναμνήσεις έγραψαν και άλλοι, που ομολόγησαν ότι είναι πράκτορες και μετά έβγαλαν  βιβλία για να προβληθούν, σαν να μην τρέχει τιποτε! ( βλ δεύτερη φωτο).

Βιβλία πρώην «συναγωνιστών» που αλληλοδιαψεύδονται.

Ένας αιματηρός βόθρος που παρουσιάστηκε σαν έπος.

Δεν έχω ψευδαισθήσεις και γιά την άλλη πλευρά.

Οποιος έχει ψευδαισθήσεις,  ας δει φωτογραφίες ΜΑΥδων ή παρακρατικών…πχ της συμμορίας Σούρλα.

Εγκληματικές φυσιογνωμίες.

Αίμα που χύθηκε ποτάμι….και φυσικά την πλήρωσαν οι πιό αφελείς , οι πιό αγνοί, οι πιό ευκολόπιστοι και οι πιό απλοικοί.

Οι «ηγέτες» είναι πάντα μανούλες στην μεταφορά ευθυνών.

Και εμείς?

Βαλαμε μυαλό?

…σιγά!

….μάλλον δεν διδάχθηκε  κανένας.

Τα ηλίθια αριστερά φοιτητάκια σήμερα κραυγάζουν στα αμφιθέατρα :

ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ!

…και  τα δεξιά ηλίθια φοιτητάκια, απαντούν :

…ΣΤΟ ΒΙΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ,ΣΑΣ ΧΩΣΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΜΜΟ!

Δεν υπάρχει σωτηρία.

Να τον διαβάσετε τον Γκαγκούλια όσοι έχετε μαζοχιστικές τάσεις.

οι χειρότερες δουλειές στην Ελλάδα

 ….μιά από τις χειρότερες δουλειές στην Ελλάδα είναι  αυτή του υπουργού υγείας: 

…αν είχες την «τύχη» να αναλάβεις  υπουργός υγείας εν Ελλάδι, έχεις τεράστιες πιθανότητες να φας τα μούτρα σου , να φορτωθείς αποτυχημένες πολιτικές και πρακτικές δεκαετιών, να σου σκάσει μιά ξεχασμένη βόμβα του προηγούμενου ή προ-προ- προηγούμενου υπουργού στα χέρια  και, γενικά, να χρεωθείς κάθε πιθανό και απίθανο ατύχημα, ρεζιλίκι ή συμφορά που υπάρχει στον χώρο της υγείας  και να φύγεις σαν κυνηγημένος χαρτοπαίκτης στο Φαρ Ουέστ καλυμμένος με πίσσα και πούπουλα.

Θα έλεγα ότι αυτή  είναι η χειρότερη πολιτική δουλειά στην Ελλάδα αν δεν υπήρχε αυτή του υπουργού Παιδείας… 

…μια δουλειά που, μάλλον , είναι η χειρότερη απ´ όλες τις δουλειές που μπορεί να πάρει κάποιος… αφού αυτός,  ό υπουργός Παιδείας   όπως και όλοι οι πρυτάνεις των ΑΕΙ, έχει να απασφαλίσει βόμβες κάθε 17 Νοέμβρη, κάθε 6 Δεκέμβρη, να αντιμετωπίσει τελετουργικές καταλήψεις με φωτιές, τραυματισμούς, εκρήξεις, απεργίες πείνας, καταγγελίες , εγκλεισμούς, χτισίματα, φτυσίματα και κρέμασμα αυτοκριτικών πινακίδων στο λαιμό με τίτλους όπως «φταίω», «είμαι ξεφτίλας», «προδότης» και «εχθρός του λαού».

Όλα αυτά τα θυμάμαι κάθε παραμονές 17 Νοέμβρη… 

….που τις μέρες αυτές, από παλιά,  κάνω ένα είδος ενδοσκόπησης και φιλοσοφικοπολιτικού αναστοχασμού.

Επίσης όλα αυτά τα σκέφτηκα διότι στίβω  το κεφάλι μου να καταλάβω τι φταίει και το ΕΣΥ έχει αποδιοργανωθεί τελείως και γιατί γενικά η υγεία πάει κατά διαβόλου στην Ελλάδα. 

Και μη μου πει κανείς εξυπνάκιας ότι μόνο η δημόσια περίθαλψη πάει κατά διαβόλου ενώ ιδιωτική πάει καλά διότι έχω πλέον άποψη ότι και η ιδιωτική παροχή υπηρεσιών υγείας  είναι ένα χάλι:

απλά είναι μία γυαλιστερή πόρνη με κρεμασμένα πολλά μπιχλιμπίδια και μακιγιάζ  στο πρόσωπο και στο σώμα και η οποία πληρώνεται τεράστια ποσά παριστάνοντας την διανοουμένη.

Δεν θα καταλήξω στο αγαπημένο συμπέρασμα των αριστερών νεοελλήνων ότι και για το πρόβλημα αυτό φταίει ο «καπιταλισμός»: 

το παραμύθι της ευθύνης του καπιταλισμού είναι αρκετά απενοχοποιητικό για όλους μας… αφού έτσι  αποφεύγουμε κάθε ευθύνη για κάθε παράλλειψη, ανοησία ή μικροαθλιότητα που διαπράττουμε.

Ούτε όμως και η «ατομική  ευθύνη» των δεξιών μου αρέσει ως μοναδική αιτία κακοδαιμονίας του νεοελληνικού βίου:  

Και αυτή είναι απλοϊκή αλλά και βολική για κάθε απατεώνα που πήρε την εξουσία με πολιτικά τερτίπια ή για κάθε οικονομικό παράγοντα- απατεώνα που έγινε «ελίτ» ληστεύοντας το κράτος  και τον κοσμάκη.

Ψάχνω… ψάχνω… και απάντηση δυσκολεύομαι να δώσω για το τι φταίει. 

Τελικά, καταλήγω ότι μια ρίζα του κακού είναι η διαστροφική αντίληψη που έχουμε ως κοινωνία να μην αποδίδουμε στον καθένα το ρόλο που του αρμόζει. 

Για παράδειγμα ο γιατρός είναι ένας επιλυτής προβλημάτων.

Λύνει προβλήματα.

Ο γιατρός δεν είναι ούτε η κουμπάρα σου που θα πιείς καφέ μαζί και θα χαχανίσεις,  ούτε η κομμώτρια που θα σου κάνει μασαζάκι στο κεφαλάκι, ούτε  ένα μέντιουμ που θα σου πει αυτά που θέλουν να ακούσουν τα ηλίθια αυτάκια σου.

Ο γιατρός είναι ένας άνθρωπος που κάνει μια πολύ δύσκολη και υπεύθυνη δουλειά, που προσπαθεί συνεχώς να την μάθει αφού  δε μαθαίνεται ποτέ καλά, που αναλαμβάνει τεράστιες ευθύνες, που έχει πολύ άγχος και που αναλαμβάνει μεγάλα ρίσκα και κινδυνεύει να μπει φυλακή.

Δεν είναι πολιτικό γρανάζι.

Δεν είναι υπαλληλίσκος και δεν μπορεί να έχει νοοτροπία υπαλληλίσκου.

Δεν είναι πολιτικός χειροκροτητής ή γκαουλάιτερ.

Ο γιατρός είναι πλέον ένας απλός , σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος που  αξίζει το σεβασμό όλων:

και των ασθενών… και της κοινωνίας… και του κυρίου υπουργού.

…και  του κυρίου Διοικητού  και λοιπού παρατρεχάμενου  που θέλει να παρουσιάσει έργο πάνω στην καμπούρα του γιατρού...

Αν δεν τα καταλάβει αυτά η κοινωνία και η πολιτική ηγεσία, δεν πρόκειται ποτέ να στερεωθεί ένα σύστημα υγείας που θα έχει σαν πρώτο ρόλο την αξιοπρεπή  και σοβαρή αντιμετώπιση των ασθενών και της ασθένειας.

Αντε…γιατί πολλές γελοιότητες έχουμε ακούσει και για πάρα πολλά χρόνια.

αυτοί που μας εμπνέουν

 

...εγώ τον νιώθω τον Τσίπρα...έχουμε παρόμοια εγκεφαλική βλάβη:

εγώ πήγα στο κατηχητικό και αυτός στην ΚΝΕ.

Το κατηχητικό και η ΚΝΕ, αν και διαφορετικές σχολές, αφήνουν το ίδιο - μόνιμο, μη αναστρέψιμο- εντύπωμα στον νεανικό εγκέφαλο: 

όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες διαφορετικές ιδέες και απόψεις και αν υιοθετήσεις, βαθειά μέσα στην ψυχούλα σου πάντα κάτι θα δονείται, κάτι θα ριγεί,  όταν θα θυμάσαι αυτά που σε συγκινούσαν τότε.

Αν και εχω χρόνια που έπαψα να είμαι ιδιαίτερα θρησκευόμενος, πάντα έχω ένα σεβασμό σε όλα αυτά.

Σεβασμό... αν όχι τόσο  στα δόγματα, τουλάχιστον  στα πρόσωπα: 

για τις θεωρητικές δογματικές λεπτομέρειες..οκ... μπορεί να αμφιβάλλω....για τα ιστορικά γεγονότα επίσης, αλλά π.χ  για το ότι ο άγιος Νεκτάριος ήταν ψυχούλα και άγιος, όχι.

Τα δόγματα είναι κατασκευές, το πρόσωπο είναι σχέση.

Ο Άγιος είναι ένας δικός σου άνθρωπος..,.ίσως είναι ο  ιδανικός σου άλλος:  η ιδανική μορφή του εαυτού σου.

Ο Τσιπράκος μεγάλωσε προστατευμένος και φραγκάτος στην ασφαλή Ελλαδίτσα: αλήθεια...τι είδους Τσε Γκεβάρα να γίνεις στην Ελλάδα του Σημίτη?

Το πολύ που  σου μένει να κάνεις, από επαναστατιλίκια,  είναι  μιά κατάληψη στο Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων.

Αλλά τους Αγίους, τους δικούς σου Αγίους, πάντα τους σέβεσαι: 

 Μαρξ,  Ένγκελς,  Λένιν...(ίσως και Στάλιν...στα κρυφά).

Και εγώ σέβομαι  τους σύγχρονους γέροντες.

Τον γέροντα Πορφύριο, τον  γέροντα Παΐσιο , τον Ιάκωβο Τσαλίκη κλπ.

...τους έχω πάντα στην καρδιά μου.

Ο Αλέξης έχει και αυτός τους δικούς του, σύγχρονους μύθους...τους δικούς του γέροντες: τον Κάστρο , τον Τσε, τον Μοράλες.

Δυστυχώς οι δύο πρώτοι πέθαναν και έμεινε μόνο ο Μοράλες.

Μάλιστα τον συνάντησε πριν χρόνια και πήρε την «ευλογία» του.

Αλλά είναι  εντελώς άτιμος ο καπιταλισμός.

Ανήθικος.

Πάει να του γκρεμίσει και το τελευταίο ψυχολογικό αποκούμπι που του έμεινε.

Τον Μοράλες τον διώξανε, με βίαιες διαδηλώσεις, μετά από 14 χρόνια στην εξουσία.

Κατάρα!

Ο καπιταλισμός δεν αφήνει κανένα να αγιάσει.

συμφέρει να είσαι φτωχός και ασήμαντος: δεν σε παρακολουθεί κανείς

 Ευτυχώς που είμαι μικρός και ασήμαντος και γλιτώνω ένα σωρό μπελάδες.

Πχ εμείς οι μικροαστοί , το πολύ να χρειαστεί να παρακολουθήσουμε την γυναίκα μας.

Να διαπιστώσουμε αν ξενοπηδιέται…

…και αν το κάνουμε και αυτό.

Γενικά είναι εκνευριστικό , κουραστικό και οδηγεί σε περιττούς καυγάδες, οπότε, συνήθως, κάνουμε το κορόιδο.

Αν όμως είσαι πρωθυπουργός,  είσαι αναγκασμένος να παρακολουθείς  ένα σωρό κόσμο: 

μη σε ανατρέψουν, μη σε υπονομεύσουν, μη σε κακολογήσουν.

Φαντάσου,  για να διατηρήσω την θέση μου,  να πρέπει  να παρακολουθώ τη γυναίκα του Άδωνι και του Πατούλη. 

Τέτοια ταλαιπωρία, ούτε να την φανταστώ.

πολυπολιτισμικές ευαισθησίες στην Νέα Ερυθραία

 Βολεμένοι, φραγκάτοι, κρατικοδίαιτοι, ΜΚΟθρεφτοι, έχουν πολλές πολυπολιτισμικές και ανθρωπιστικές ευαισθησίες...

...ενώ οι φτωχόγεροι και οι φτωχόγριες στην Κυψέλη και τα Πατήσια, όχι.

Αυτές  οι στενοκέφαλες και συντηρητικές φτωχάντζες, φοβούνται να πάνε μέχρι το μπακάλη, μην τους σπάσουν το κεφάλι και τους παρουν την φτωχοσύνταξη.

Ποιός? μα τα νεοφερμένα γειτονάκια...κάτι σκατόφατσες, ο Θεός να φυλάει.

Οι φραγκάτοι, με τις ευαισθησίες, μένουν σε μαιζονέτα στην Νέα Ερυθραία και πάνε με το SUV στον Βασιλόπουλο στον παράδρομο της Εθνικής.

Δεν έχει «πρόσφυγες»,  εκεί.

Κρίμα. 

Θα τους βοηθούσαν τόσο.

Ο Νεοέλλην

 Άκου να δεις τι εστί νεοέλληνας φίλε μου σήμερα. 

Ο νεοέλληνας όταν βγαίνει έξω, είναι σοσιαλιστής. Του αρέσει να χαιρετάει κόσμο, να τον χαιρετάνε, να τον ξέρουν όλοι, να έχει πάρε-δώσε με όλους, ώστε να έχει τα κονε του, τα τηλεφωνάκια του, τις καβάτζες του, για τον ίδιο, τους δικούς του και τα γκομενάκια του φυσικά. ΠΑΣΟΚ δηλαδή μέχρι το κόκκαλο. 

Στη διαχείριση των οικονομικών του απ’ την άλλη, είναι άκρως καπιταλιστής. Όνειρο ζωής του, το κεφάλαιο, οι καταθέσεις, τα ακίνητα, οι μετοχές, οι τζιπάρες και ας πάνε να γαμηθούν όλοι. Αυτός είναι μάγκας τέλος. Είναι και μάνατζερ επίσης, άρα και στυγνός και αυτός που δουλεύει για αυτόν στρατιωτάκι, τον πληρώνει τι; Δεν επιδέχεται λάθος και με την πρώτη στραβή, απολύει γιατί δεν είναι asset στις οικονομοτεχνικές μελέτες τρομάρα του. Κάργα Ν.Δ δηλαδή. 

Στη διαχείριση τώρα των οικονομικών του σπιτιού του, κουμουνιστής μέχρι το κόκκαλο. Είναι συγκεντρωτικός, όλα πρέπει να περνάνε από αυτόν, αυτός πρέπει να παρέχει τα επιδόματα στην εργατική τάξη (γυναίκα-παιδιά), γιατί αυτός είναι ο φιλοσοφημένος, ο διαβασμένος, ο πειθαρχημένος, ο ολιγαρκής και αυτός που ξέρει να προστατέψει το σπιτικό του, από την ανήθικη διαφθορά του κεφαλαίου έξω.

Επίσης, όταν σκάει πρόβλημα έξω ακριβώς από σπίτι του, με την μια γίνεται χρυσαυγίτης. Το αντιμετωπίζει με τσαμπουκά, τα χώνει στα ίσια, πάει να σπάσει μούτρα τάχατες, σαν ταγματασφαλίτης, πορώνεται, εκφοβίζει και κτλ. Όταν όμως το πρόβλημα είναι μακριά απο αυτόν, βλέπε Γαλλία π.χ., α εκεί είναι δημοκράτης, ανθρωπιστής, ευαίσθητος, αλληλέγγυος..τι πόνο περνάει τότε αφάνταστο!  

Μέσα στο σπίτι του είναι ανατολίτης. Η γυναίκα πρέπει να τον ταΐζει στο στόμα, να τον πλένει, να το ξεσκατίζει, να του στρώνει το κρεβάτι, να τον σιδερώνει, αυτός να μην έχει και πολλά πολλά με την ανατροφή των παιδιών και όταν κάτι από όλα αυτά δεν γίνεται καλά, αυτός να είναι ο τιμωρός, να μπορεί να χώνει τα σιχτίρια του, να σηκώσει και κανα χέρι άμα λάχει και η άλλη να κάνει τουμπεκί.

Έξω απ’ το σπίτι του όμως, ακριβώς το αντίθετο πάλι, τέρμα δυτικός. Με τα ταξιδάκια του στις Ευρώπες, με τις μάρκες ρουχαλάκια του, διότι χωρίς μόστρα-μάρκετινγκ σήμερα πως θα τον σεβαστούν έξω; Με τις διασκεδάσεις του, τα ουισκάκια του, τα πούρα του, με χαμηλές τανίνες τα κρασιά του, γιατί η παλέτα του βλέπεις δεν επιδέχεται κάτι λιγότερο, επίσης τις γκομενίτσες του και τα σέξυ στριγκάγκια για δωράκια του, γιατί είναι και πολύ ανοιχτοχέρης τότε ρε παιδί μου και ανοιχτόμυαλος ανήρ.

Στα εύκολα  σκεπτικιστής και άθεος, στα δύσκολα Παναγιά μου και Χριστέ μου. Εκατό ξυλιές σε ξένο κώλο “καλά να πάθει” λέει, μια ξυλιά στον δικό του, πρόβλημα μεγάλο και γκρίνια καταραμένη και μιζέρια. Όταν ακούει κάποιον δημόσια να εκφέρει άποψη ίδια με την δική του, τον αποθεώνει, όταν κάποιος διαφωνεί, τον κατακεραυνώνει. Όταν έχει ανάγκη γλείφει και γαλυφιάζει και όταν δεν έχει, το σιχαίνεται το γλείψιμο. Όταν αγοράζει σπίτι βρίσκει όλα τα στραβά, όταν πουλάει όλες τις μελλοντικπές αξίες. Όταν κερατώνει αυτός μάγκας, όταν τον κερατώνουν, όλες οι γυναίκες πουτάνες. 

Ο νεοέλληνας είναι εν τέλει ιστορικός, φιλόσοφος, πολιτικός, δικαστής, προπονητής, διαιτητής, μετεωρολόγος, φαρμακοποιός, γιατρός, μηχανικός, ψυχολόγος, γεωστρατηγικός αναλυτής, μελλοντολόγος, προφητάναξ, είναι τα πάντα όλα ρε παιδί μου, όλα σε ένα και άντε βγάλε άκρη.

Και γι’ αυτό ακριβώς δεν βγαίνει άκρη, γιατί τα κόμματα όλα είναι κομμάτια του χαρακτήρα του και σιγά μην φταίει ο ίδιος για την κατάντια του!

Βασίλης Παπαδόπουλος

«λιώνουν τα νιάτα μου στην βιοπάλη»

 «Όλη μέρα στα λιμάνια και στα ναυπηγεία 

στου θανάτου τα καζάνια,  στα μηχανουργεία, 

λιώνουν τα νιάτα μας,  στην βιοπάλη 

με τα κομμάτια μας δένει τ´ ατσάλι!»

Η κάπως ένρινη φωνή του Νταλάρα, με καταδίωκε για χρόνια: είχα ιατρείο ακριβώς απέναντι απο την «ηρωική πύλη» του Πολυτεχνείου.

Κάποια χρόνια μάλιστα, έμενα εκεί.

Στις παραμονές 17 Νοεμβρίου, επί τρείς ημέρες, τεράστια μεγάφωνα τοποθετημένα στην Πατησίων  με ένταση φρικιαστική, μετεδιδαν τραγούδια σαν το ανωτέρω, από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Δεν ξέρω ποιος ήταν ο DJ…κάποιος Κνίτης προφανώς.

Αλλά με περιορισμένο ρεπερτόριο: δέκα - είκοσι τραγούδια το πολύ, στο σύνολο.

Τα ίδια και τα ίδια…σε βαθμό βασανιστηρίου.

Τα χωρίζω σε δυό κατηγορίες: στα «τραγούδια της κλάψας» (βλ ανωτέρω) και στα «τραγουδια του αγώνα» ( ένα το χελιδόνι, ο Πετρος ο Γιόχαν και Φραντς κλπ).

Με τα νεύρα όλων των περιοίκων, τσατάλια - και τα δικά μου επίσης- συν την αδυναμία να έρθουν ασθενείς στο ιατρείο, συν την πιθανότητα ταραχών κλπ, για κάμποσα χρόνια έφευγα τις μέρες από 13-18 Νοεμβρίου και πήγαινα σε ένα δωμάτιο στην Ευβοια, δίπλα στην θάλασσα και κοίταζα τα κύματα.

Διάβαζα  λογοτεχνία και στοχαζόμουν για την φθορά της υγείας απο την μουσική :

 φθορά απο την ένταση και από το περιεχόμενο.

…διότι δεν ήταν μόνο η ένταση απάνθρωπη… ήταν  και το ιδεολογικό περιεχόμενο των τραγουδιών, βλαπτικό της υγείας.

Όλη αυτή η κλάψα… το πένθος, η αίσθηση αδιεξόδου στον καπιταλισμό, τα νιάτα που λιώνουν στην βιοπάλη, οι σάρκες που δένουν  το ατσάλι… όλα αυτά……δεν μπορεί να είναι υγιεινά πράγματα.

…και να μην είσαι καταθλιπτικός , θα γίνεις.

Βεβαια, δίνεται μιά αμυδρή ελπίδα μέσω του αγώνα: προλεταριακή επανάσταση κλπ.

Αλλά, κακά τα ψέμματα: αν πρέπει πρώτα να γκρεμίσω το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα για να δώ άσπρη μέρα, χέσε μέσα.

Τι να έλπίσει και ο κοσμάκης?

….μες το ψυχολογικό αδιέξοδο είναι.

…. και η κλάψα στο φούλ.

…αυτά σκεφτόμουν στην Εύβοια, δίπλα στα κύματα, με κάποια ηδονή, αφού ένιωθα ότι είχα  γλυτώσει -έστω προσωρινά- από την ηχητική κόλαση και την τρομοκρατία των μπαχαλάκηδων.

Καμμιά φορά κατέληγα και σε περίεργα συμπεράσματα: 

πχ οι δεξιοί πρέπει  να είναι, ψυχολογικά, πιό υγιείς απο τους αριστερούς: 

υποφέρουν λιγότερο, νιώθουν λιγότερο καταπιεσμένοι απο το «Σύστημα» και,  τις ατυχίες τους τις αποδίδουν στον εαυτό τους και στον Θεό.

Τον Θεό  που προσπαθεί,  με παιδευτικό τρόπο, να τους στρέψει στην αρετή.

Όσοι δεξιοί είναι θρησκευόμενοι, είναι πιό ήρεμοι.

Οι δεξιοί που δεν πιστεύουν στον Θεό, είναι μόνο γιά την τσέπη τους: αλλοτριωμένοι φραγκοφονιάδες ή εντελώς χαζοβιόληδες καρπαζοεισπράκτορες.

Οι χαζοαριστεροί πάλι , παρά την συνεχή -και ανεπιτυχή- αυτοκριτική τους, δεν αποδίδουν την ευθύνη ούτε  στον εαυτό τους ούτε και στον Θεό. (αφού δεν τον πιστεύουν).

Για όλους και γιά όλα φταίει ο Καπιταλισμός: 

ένας αόρατος εχθρός , ένα απαίσιο χταπόδι με χίλια πλοκάμια,  που ένα κόβεις και εκατό ξεφυτρώνουν.

Ασε που τα τσιράκια του είναι οι εργοδότες σου.

Παρε τ´ αυγό και κούρεφτο.

Φρίκη.

Σωτηρία δεν υπάρχει γιά τον αριστερό.

Και δόστου κλάψα: «λιώνουν τα νιάτα μας στην βιοπάλη…»

Και εγώ απλά να ακούω τα κύματα στην Εύβοια: 

….φφφρρρρρ…..φφφφφρρρρρρρρρρρρ….