Buraydah, , επαρχία Qassim, Σαουδική Αραβία:
Πέμπτη, 25 Δεκεμβρίου 2014.
Εργάσιμη, ημέρα. Φυσικά.
Ξύπνησα όπως κάθε πρωί στις επτά και μισή .
Η εργασία μου στο νοσοκομείο, αρχίζει στίς εννέα και η απόσταση είναι δύο λεπτά με τα πόδια: άρα έχω χρόνο για ξύπνημα, καφέ, χάζεμα στο ιντερνετ, χαλάρωση.
Πάντα ξεκινάει μιά δύσκολη ημέρα: ένα ήρεμο πρωινό, είναι ανεκτίμητο.
Μπορεί η μέρα να περάσει σχετικά ήρεμα -κουραστικά και πιεστικά πάντα- αλλά μπορεί και να προκύψουν και έκτακτα προβλήματα και θέματα με ασθενείς, συγγενείς, διοικητικά κλπ που μπορεί να φορτώσουν πολύ στρες.
Είμαι ήδη τέσσερις και βάλε μήνες, με ανάμικτα συναισθήματα:
...οκ είναι δύσκολη η ζωή αλλά, όπως μου είπε και κάποιος συνάδελφος Έλληνας αγγειοχειρουργός, είμαστε σαν στρατιώτες που πάμε σε μιά αποστολή.
Ήταν ένας σαρανταπεντάρης οικογενειάρχης, με δύο μικρά παιδιά, που δούλευε σε δημόσιο νοσοκομείο στην Βόρεια Ελλάδα και τα έβγαζε πέρα πολύ δύσκολα.
Η γυναίκα του δούλευε κάπου, χαμηλόμισθη.
Τον είχα δεί στις συνεντεύξεις για την πρόσληψη: «τι δουλειά έχεις εσύ εδώ, οικογενειάρχης άνθρώπος? ...και μάλιστα προνομιούχος του ΕΣΥ?»
Είχε χαμογελάσει πικρά και μου εξήγησε τα χάλια των γιατρών του ΕΣΥ.
«Και δεν σε νοιάζει που παρατάς γυναίκα και παιδιά?», τον είχα ρωτήσει, κάπως προβοκατόρικα.
Η απάντησή του μού είχε κάνει εντύπωση: «κύτταξε να δείς», μου είπε.
«το βλέπω σαν δεύτερη στρατιωτική θητεία. Πρέπει να την κάνω και θα την κάνω. Δεν γίνεται αλλιώς»
«Και μάλιστα στις ειδικές δυνάμεις», είχα σκεφτεί εγώ, από μέσα μου.
Στις εννέα παρά τρία λεπτά, είχα μπεί ήδη στο νοσοκομείο και σχεδόν είχα φτάσει στο γραφείο μου, στον τρίτο όροφο.
Ήταν μιά συνηθισμένη ημέρα: δεν υπήρχε κανένα ίχνος Χριστουγέννων.
Σαν να ήμασταν σε ένα άλλο πλανήτη.
Κάθε θρησκευτική εκδήλωση και κάθε θρησκευτικό σύμβολο - πλην των ισλαμικών, φυσικά- ήταν απαγορευμένα.
Δεν επιτρέπεται να κατέχεις Βίβλο, να φοράς σταυρό, να κάνεις τον σταυρό σου.
Και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο -ή ότι μπορεί να μοιάζει με Χριστουγεννιάτικο δέντρο- απαγορευμένο και αυτό.
Υπήρχαν ξένοι στο νοσοκομείο, Χριστιανοί: πολλές Φιλιππινεζες νοσηλεύτριες (καθολικές) λίγες Ινδές Καθολικές, κάποιοι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί (όχι ιδιαίτεροι θρήσκοι) και άλλοι... Ινδοί, Ινδουιστές κλπ.
Αλλά όλοι, μούγκα: γενικά, δεν μίλαγε κανείς για θρησκεία.
Ήταν ευαίσθητο , επικίνδυνο και παρεξηγήσιμο θέμα συζήτησης.
Εγώ , χωρίς να είμαι ιδιαίτερα θρησκευόμενος - παλιά ήμουν- ένιωθα κάπως παράξενα να είμαι σε φουλ ισλαμικό περιβάλλον, χριστουγενιάτικα: διότι νοσοκομείο μεν, κυριλάτο και δυτικότροπο στο στυλ , αλλά με μικρούς λατρευτικούς χώρους μέσα, σε κάθε όροφο, για την προσευχή, με τζαμί ακριβώς απ´έξω - κάθε μεγάλη επιχείρηση φτιάχνει και ένα τζαμί στο προαύλιό της...ακόμα και το σουπερμάρκετ Καρεφούρ είχε φτιάξει ένα- και το κυριότερο, όλες οι τηλεοράσεις στους κοινόχρηστους χώρους, ακόμη και στα δωμάτια των ασθενών, να είναι σε ζωντανή σύνδεση με την προσευχή στην Καάμπα, στην Μέκκα.
Ένα θρησκευτικό κλίμα, παντού.
Προχωρώντας στον διάδρομο, διασταυρώθηκα με μιά Φιλιππινέζα νοσηλεύτρια που την ήξερα εξ όψεως...δηλαδή δεν είχαμε πολλά πάρε δώσε.
Ήξερε όμως από που είμαι και πως είμαι Χριστιανός.
Καθώς πλησιάσαμε, στά δύο-τρία μέτρα, την κοίταξα γιά να την χαιρετήσω με ένα καλημέρα και μιά κίνηση του κεφαλιού, ως συνήθως.
Αλλά το ύφος της ήταν παράξενο: με κοίταξε με ένα επίμονο συνωμοτικό βλέμμα και δεν είπε το συνηθισμένο «Good Morning!»
Πλησίασε λίγο ακόμη στο ένα μέτρο και μου λέει με χαμηλή φωνή...”Merry Christmas, Doctor”.
«Merry Christmas!», είπα και εγώ. «Best wishes to you and your family!»
Ηταν το μυστικό μας: ξέραμε , καταλαβαίναμε τι νιώθει ο άλλος.
Σίγουρα, πρέπει να ήταν τα θερμότερα «Καλά Χριστούγεννα» που μου έχουν πεί.
Και τα πιο συνωμοτικά.
