Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ένα κρυφό όνειρο.
Και δεν ισχυρίζομαι ότι όνειρα τέτοια έχουν μόνο όσοι δεν είναι ικανοποιημένοι από τη δουλειά τους, από τη ζωή τους και νιώθουν φτωχοί, καταπιεσμένοι ή αποτυχημένοι.
Βλέπουμε εξαιρετικά επιτυχημένους ανθρώπους που στη ζωή τους, στον τομέα τους, να έχουν ένα κρυφό ψώνιο το οποίο το καλλιεργούν κρυφά η φανερά.
...ή δεν το καλλιεργούν καθόλου... απλά φαντασιώνονται ότι θα ‘θελαν να κάνουν κάτι σχετικό.
Ξέρω καταπληκτικούς ζωγράφους που είναι γιατροί... πολιτικοί...πχ ο Τσώρτσιλ ζωγράφιζε καλά και στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας και μετά.
Και δεν λέω ότι μόνο όσοι κάνουν μιά πρακτική δουλειά, έχουν την ανάγκη για ένα κρυφό καλλιτεχνικό ψώνιο... είναι και καλλιτέχνες που έχουν μιά δεύτερη καλλιτεχνική ασχολία ...σαν πάρεργο: παραδείγματος χάριν, ο Γιάννης Ρίτσος ζωγράφιζε με μελάνι πέτρες και βότσαλα με καταπληκτικό τρόπο (έχουν εκδοθεί σε άλμπουμ οι σχετικές φωτογραφίες).
Όλα αυτά δε νομίζω ότι είναι απλά μία απόσπαση της προσοχής, μια χαλάρωση από το στρες της κυρίας δουλειάς, ένας τρόπος ξεκούρασης.
Νομίζω ότι έχει σχέση με έναν «εσώτερο εαυτό» που υπάρχει όλους τους ανθρώπους και ο οποίος θέλει με κάποιο τρόπο να εκφραστεί, να μιλήσει, να δείξει ότι υπάρχει.
Ποιος είναι αυτός ο «εσώτερος εαυτός»?
Πρέπει να έχει σχέση με την αίσθηση του εαυτού που έχει κάθε άνθρωπος από την εποχή που ήταν παιδί.
Ανέμελο παιδί που κατασκευάζει κόσμους.
Το παιδί έχει αυθόρμητη κλίση προς το παιχνίδι το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια δήλωση ύπαρξης σε ένα κόσμο κατασκευασμένο από το ίδιο.
Το παιδί κατασκευάζει κάθε φορά ένα φανταστικό κόσμο και συμμετέχει μέσα σ’ αυτόν.
Κρατάει ένα σανιδάκι και το τσουλάει μέσα στις λάσπες , σπρώχνοντας πέτρες?
...νιώθει ότι είναι ο Μπομπ ο μάστορας, καβάλα σε μια μεγάλη μπουλντόζα, σε ένα φανταστικό εργοτάξιο.
Το πρόβλημα είναι ότι η ενηλικίωση και η εκπαίδευση προσπαθεί - και σχεδόν το πετυχαίνει- να σκοτώσει το παιδί μέσα μας.
Όμως πολύ συχνά, το παιδί δεν έχει σκοτωθεί εντελώς:
είναι βαριά τραυματισμένο η πολύ καλά κρυμμένο σε μια τρύπα.
Βρίσκει καταφύγιο στο υποσυνείδητο... έχει λουφάξει εκεί και, μόλις του δοθεί μια ευκαιρία, βγαίνει έξω μασκαρεμένο είτε σαν ζωγράφος, είτε σαν ποιητής, είτε σαν συγγραφέας.
Αλλά βγαίνει μασκαρεμένο και σαν τραγουδιστής, σαν ροκάς, σαν ήρωας που κάνει διάφορες αποκοτιές, σαν κομμάντο που σκαρφαλώνει σε βουνά, που πεφτει με αλεξίπτωτα, που γίνεται πρωταθλητής στο μπιλιάρδο στο συνοικιακό πρωτάθλημα.
Όσο πιο πολύ ζωντανό παραμένει το παιδί, κρυμμένο, σε αυτές τις σκοτεινές τρύπες του υποσυνειδήτου, τόσο πιο επιτυχώς μασκαρεμένο βγαίνει εξω και σουλατσάρει.
Και τόσο πιο νέος νιώθει ο άνθρωπος.
Ψυχολογικά νέος.
Δημιουργικός. Ενθουσιώδης. Παραγωγικός.
Γιατί «γέρος», ψυχολογικά, δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι αυτός ο εσωτερικός εαυτός, αυτό το κρυμμένο παιδί στο υποσυνείδητο, έχει πεθάνει.
Ή απλά έχει χεστεί από το φόβο του και δεν τολμάει πλέον να βγεί εξω να παίξει.
