Αγιοβασιλιάτικοι σκούφοι, παντού

Ένα ακόμα δείγμα πολιτιστικού μαρασμού και αλλοτρίωσης είναι ο αγιοβασιλιάτικος σκούφος: 

πας στην καφετέρια να αγοράσεις ένα καφέ?

…ο καφετζής φοράει αγιοβασιλιάτικο σκούφο. 

Πας να αγοράσεις κάτι σε ένα πολυκατάστημα?

…οι πωλήτριες φορούν αγιοβασιλιάτικους σκούφους. 

Γίνεται σχολική γιορτή; 

Φοράνε αγιοβασιλιάτικους  σκούφους οι δασκάλες, οι μαθητές , οι γονείς και η καθαρίστρια.

Ακόμη και στις γιορτές στα νοσοκομεία, οι σκούφοι θεωρούνται απαραίτητοι. 

Εγώ προτείνω να τους φορέσουμε και στους αρρώστους: 

θεραπεύθηκες από οξεία χολοκυστίτιδα; 

Εξιτήριο και ένας σκούφος δώρο.

 …και καπάκι φωτογραφία ευτυχισμένου ασθενή  για το φέισμπουκ  με τον γιατρό αγκαλιά.

Τους γύψους στα ορθοπεδικά  θα τους στολίζουμε με Γκυ, στο Μαιευτικό θα  παίζουν ευτυχισμένα αγγελάκια μωρά   και στο Ουρολογικό καλύτερα να μην πω.

Αγγλοσαξονικές μελωδίες με τζιγκλ μπελ θα παίζουν συνεχώς για να να ηρεμούν οι διεγερτικοί. 

Όσοι δεν πάνε καλά θα καλούμε παπάδες για ευλογία όπως τότε στα ΤΕΠ. 

Ευτυχία! 

Αυτή είναι η λέξη-κλειδί . 

Ευτυχία   με κρατική φροντίδα από «εξειδικευμένα στελέχη» . 

Λάθος! 

Όχι αμιγώς κρατική φροντίδα: 

με ΣΔΙΤ!!!

Σύμπραξη Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα.

Μόνο έτσι.

Πακιστανός γαμπρός στην Βρετανία

 

Πακιστανός τραπεζικός υπάλληλος στη Βρετανία έβαλε τον εαυτό του σε αφίσα ψάχνοντας νύφη: στην αφίσα γράφει «σώστε με από το προξενιό»!

Αυτό κι αν είναι κρίση ταυτότητας: 

θέλει μουσουλμάνα νύφη αλλά θέλει να τον επιλέξει ελεύθερα. 

Είναι παραδοσιακός -όπως δείχνει και η γενειάδα του, είναι πιστός μουσουλμάνος- αλλά είναι και μέσα στο πνεύμα της Δύσης: εργάζεται σε τράπεζα που βάζει επιτόκια - ανεπίτρεπτη πρακτική στο μουσουλμανικό δίκαιο-  και παράλληλα χαίρεται την ελευθερία της Δυτικής κοινωνίας.

Τελικά,  δεν έχει αποφασίσει αν περισσότερη επιρροή ασκούν πάνω του οι θείες του που θέλουν να του κάνουν το προξενιό,  ή το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και εργάζεται.

Νόμιζαν όλοι αυτοί ότι θα έρθουν στη Δύση και θα χαίρονται τα αγαθά της, διατηρώντας πλήρως την ταυτότητα τους. 

Ουδέν ψευδέστερον: όταν συζείς με το «Διάβολο», σίγουρα θα πάρεις μερικά από τα χούγια του.

ο Μπομπ ο μάστορας, ο άλλος εαυτός μου

 Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ένα κρυφό όνειρο.

Και δεν ισχυρίζομαι ότι όνειρα τέτοια έχουν μόνο όσοι δεν είναι ικανοποιημένοι από τη δουλειά τους, από τη ζωή τους και νιώθουν  φτωχοί, καταπιεσμένοι ή αποτυχημένοι.

Βλέπουμε εξαιρετικά επιτυχημένους ανθρώπους που  στη ζωή τους,  στον τομέα τους, να έχουν ένα κρυφό ψώνιο το οποίο το καλλιεργούν κρυφά η φανερά.

  ...ή δεν το  καλλιεργούν καθόλου... απλά φαντασιώνονται ότι θα ‘θελαν να κάνουν κάτι σχετικό.

Ξέρω καταπληκτικούς ζωγράφους που είναι γιατροί... πολιτικοί...πχ ο Τσώρτσιλ  ζωγράφιζε καλά και στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας και μετά.

Και δεν λέω ότι  μόνο όσοι κάνουν μιά πρακτική δουλειά,  έχουν την ανάγκη για  ένα κρυφό καλλιτεχνικό ψώνιο... είναι και καλλιτέχνες που έχουν μιά  δεύτερη καλλιτεχνική ασχολία ...σαν πάρεργο:   παραδείγματος χάριν, ο Γιάννης Ρίτσος ζωγράφιζε με μελάνι πέτρες και βότσαλα με καταπληκτικό τρόπο (έχουν εκδοθεί σε άλμπουμ οι σχετικές φωτογραφίες).

Όλα αυτά δε νομίζω ότι είναι απλά μία απόσπαση της προσοχής, μια χαλάρωση από το στρες της κυρίας δουλειάς,  ένας τρόπος ξεκούρασης.

Νομίζω ότι έχει σχέση με έναν «εσώτερο εαυτό» που υπάρχει όλους τους ανθρώπους και ο οποίος θέλει με κάποιο τρόπο να εκφραστεί, να μιλήσει, να δείξει ότι υπάρχει.

Ποιος είναι αυτός ο «εσώτερος  εαυτός»?

Πρέπει να έχει σχέση με την αίσθηση του εαυτού που έχει κάθε άνθρωπος από την εποχή που ήταν παιδί. 

Ανέμελο παιδί που κατασκευάζει κόσμους.

Το παιδί έχει αυθόρμητη κλίση προς το παιχνίδι το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια δήλωση ύπαρξης σε ένα κόσμο κατασκευασμένο από το ίδιο. 

Το παιδί κατασκευάζει κάθε φορά ένα φανταστικό κόσμο και συμμετέχει μέσα σ’ αυτόν.

Κρατάει ένα σανιδάκι και το τσουλάει μέσα στις λάσπες , σπρώχνοντας πέτρες?   

...νιώθει ότι είναι ο Μπομπ ο  μάστορας,  καβάλα  σε μια μεγάλη μπουλντόζα, σε ένα φανταστικό εργοτάξιο.

Το πρόβλημα είναι ότι η ενηλικίωση και η εκπαίδευση προσπαθεί - και σχεδόν το πετυχαίνει- να σκοτώσει το παιδί μέσα μας. 

Όμως πολύ συχνά, το παιδί  δεν έχει σκοτωθεί εντελώς: 

 είναι βαριά τραυματισμένο η πολύ καλά κρυμμένο σε μια τρύπα.

Βρίσκει καταφύγιο στο υποσυνείδητο... έχει λουφάξει εκεί και, μόλις του δοθεί μια ευκαιρία, βγαίνει έξω μασκαρεμένο  είτε σαν ζωγράφος, είτε σαν ποιητής, είτε σαν συγγραφέας.

Αλλά βγαίνει μασκαρεμένο και σαν τραγουδιστής, σαν ροκάς,  σαν ήρωας που κάνει διάφορες αποκοτιές, σαν κομμάντο που σκαρφαλώνει σε βουνά,  που πεφτει με αλεξίπτωτα, που γίνεται πρωταθλητής στο μπιλιάρδο στο συνοικιακό πρωτάθλημα.

Όσο πιο πολύ ζωντανό παραμένει το παιδί, κρυμμένο, σε  αυτές τις  σκοτεινές τρύπες του υποσυνειδήτου, τόσο πιο επιτυχώς μασκαρεμένο βγαίνει εξω και σουλατσάρει.

Και τόσο πιο νέος  νιώθει  ο άνθρωπος. 

Ψυχολογικά νέος. 

Δημιουργικός. Ενθουσιώδης. Παραγωγικός. 

Γιατί  «γέρος», ψυχολογικά, δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι αυτός  ο εσωτερικός εαυτός, αυτό το κρυμμένο παιδί στο υποσυνείδητο, έχει πεθάνει.

Ή απλά έχει χεστεί από το φόβο του και δεν  τολμάει πλέον να βγεί εξω να παίξει.

Πρωτοχρονιάτικος μονόλογος

...όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, εχω δύο εαυτούς: ο ένας είναι ένα τίμιο, καλό και φιλότιμο ανθρωπάκι.

«ψυχούλα».

Ο άλλος , ο πιο κρυμμένος, είναι «αληταράς» και σιγανοπαπαδιά: 

απλά προσπαθεί να χαλασει  ό,τι φτιάχνει η «ψυχούλα».

Η «ψυχούλα» προσπαθεί να με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

...και όχι μόνο. ...θέλει να με βάλει να κάνω το σωστό για μένα αλλά και για για τους άλλους και την κοινωνία.

Εμένα προσπαθεί και να με κάνει βελτιώσω την ζωή μου κάνοντας την πιο ήρεμη, πιό δημιουργική,  πιο αξιοπρεπή.

«Γίνε άνθρωπος» , μου λέει... «τι αξία έχει να ζείς μιά ζωή κούφια από δημιουργία , αξιοπρέπεια και περιεχόμενο?»

Αυτα όλα βέβαια, θέλουν κόπο, υπομονή,  πείσμα, ιδρώτα, κούραση, αγώνα. 

Κουραστικά, βαρετά, μικροαστικά πράγματα.

...οκ... το καταλαβαίνω... τίποτα  καλό δε γίνεται τσάμπα.

...κανένας δεν έβγαλε 100 λαγήνια νερό από το πηγάδι, χωρίς να κουραστεί.

Δυστυχώς.

Ο «αληταράς» εαυτός, είναι φυγόπονος.

Και αντιδραστικός,  κακεντρεχής, καταστροφικός.

Προσπαθεί να καταστρέψει κάθε τι καλό.

Καταστροφικές δυνάμεις εναντίον δημιουργικών. 

Μια προαιώνια πάλη.

Ο Αληταράς είναι ζηλιάρης, ύπουλος, κακοήθης.

Τα βασικά του όπλα είναι η αμφιβολία και η αναβολή: 

...έλα μωρέ τώρα θα κάθεσαι και θα διαβάζεις... 

...μόνο οι μαλάκες διαβάζουν,  τα φυτά.

Καλά μαλάκας είσαι και δεν κλέβεις? 

...αφού όλοι κλέβουν!

Εσύ θα σώσεις τον κόσμο? 

Θα κάνεις και φιλανθρωπία τώρα θα βοηθάς  ατομικά τον κάθε πικραμένο? 

Ψώνιο είσαι ρε? μεγαλομανής? παριστάνεις την Μαριάννα Βαρδινογιάννη?

Εσύ θα σώσεις το λούμπεν προλεταριάτο?

Σοβαρά?

Είσαι τελείως ηλίθιος,  αν νομίζεις ότι εσύ, σαν άτομο, μπορείς να καταφέρεις κάτι: 

μόνο οι ευρύτερες, οργανωμένες  προσπάθειες και η ταξική πάλη μπορούν να διορθώσουν τα  πράγματα.

Τι κάθεσαι και δουλεύεις και πληρώνεις φόρους σαν  μαλάκας?

Βρες μια αργομισθία στο Δημόσιο... για να κάθεσαι να τρως με την ησυχία σου χωρίς άγχος.

Άσε που θα υποσκάπτεις και το «σύστημα» εκ των έσω.

Αυτά μου λέει η «ψυχούλα» από το αριστερό αυτί,  και τα άλλα μου λέει ο «αληταράς» από το δεξιό. 

Η ανάποδα, διαλέξτε και πάρτε.

Μπερδεύτηκα...ποιο είναι το αριστερό και ποιο είναι το δεξιό.

Προσπαθώ να ακούσω την ψυχούλα.... αν  και δεν έχω καταλάβει σε πιο  αυτί απευθύνεται. 

Στο δεξιό ή το αριστερό.

Ή μάλλον θα τα πω αλλιώς : υποψιάζομαι ότι ψυχούλες υπάρχουν και από τα αριστερά και από  τα δεξιά.

Αμ και οι  αληταράδες, άλλοτε στην πέφτουν απ´ το αριστερό αυτί και άλλοτε από το δεξιό.

Και αυτοί δεν έχουν προτίμηση αριστερού- δεξιού.

Γι’ αυτό ο Οδυσσέας βούλωσε και τα δυό αυτιά.

Για να μην ακούει τίποτα και να κάνει του κεφαλιού  του.

Ευθεία μπροστά.

Επιστροφή στην Πατρίδα.

Μία είναι η Ιθάκη.

Καλή χρονιά να έχουμε.

αρμονία στην σκέψη

 Χρόνια πολλά σε όλους και καλή χρονιά με υγεία και αρμονία στις σχέσεις μας: 

οικογενειακές, συζυγικές, ερωτικές, επαγγελματικές, κοινωνικές και ...διακρατικές. 

Να τα βρούμε με τους γείτονες, ει δυνατόν, αλλά χωρίς εκπτώσεις σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα. 

Εργασία με θετική σκέψη.

Η θετική σκέψη , βοηθάει: 

όχι η χαζή σκέψη-ευχολόγιο αλλά η υγιής και δημιουργική σκέψη...η σκέψη με αξίες, δημιουργικότητα και ανθρωπιά.

Η σκέψη που λύνει προβλήματα και όχι η σκέψη που παράγει προβλήματα.

Η σκέψη  με ευγένεια, λιτότητα και μετριοπάθεια και όχι οι σκέψεις αλαζονείας, μεγαλαυχίας και κομπορρημοσύνης.

Η ουσία του είναι μας δεν είναι το ύψος, το ωραίο πρόσωπο, ο τουρλωτός κώλος και τα στρογγυλά βυζιά: καλά είναι και αυτά 😉 αλλά δεν αρκούν. 

Η ουσία της ύπαρξής μας είναι οι σκέψεις μας: 

οι καλές , σωστές και υγιείς σκέψεις... αυτές που οδηγούν σε μια υγιή, αρμονική και δημιουργική ζωή. 

Εγώ το κατάλαβα αυτό εδώ και κάμποσα χρόνια : γι αυτό προσπαθώ να απωθώ τις κακές και ευτελείς σκέψεις.

...είναι δηλητηριώδεις . 

Το μυαλό μου το νιώθω σαν ένα μικρό χωραφάκι για την καλλιέργεια ζαρζαβατικών...δεν έχει χώρο  για αγριόχορτα . 

Πχ ξεγράφτηκα από το Netflix: τα προβλήματα των περιθωριακών , των κακοποιών και των βαρόνων ναρκωτικών,  δεν με αφορούν.

Από μια νοσηρή ταινία προτιμώ ένα διήγημα του Τσέχωφ.

Δεν είναι πως ο Τσέχωφ και οι άλλοι μεγάλοι λογοτέχνες, δουλεύουν  με ροζ σύννεφα: ανθρώπους και βάσανα περιγράφουν. 

Αλλά όχι με χυδαιότητα. 

 Περιγράφουν το άδηλο με ματιά γεμάτη οξυδέρκεια, ευαισθησία και ανθρωπιά.

Είμαστε οι σκέψεις  μας, καλές ή κακές.

Το σύμπαν όμως έχει αυτιά που πιάνουν μόνο τις αρμονικές σκέψεις που του εκπέμπουμε.

ήρωες

 

Ο πραγματικός ήρωας συνήθως είναι ήρωας κατά λάθος- ονειρεύεται να είναι ένας τίμιος απλός άνθρωπος  όπως όλοι οι άλλοι.

Αλλά, είναι ένας άνθρωπος του καθήκοντος.

Το καθήκον τον κάνει ήρωα, όχι η φιλοδοξία.

Απλά, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Τον καθήκον , το χρέος, τον δεσμεύει.

Ο αστυνομικός που σκοτώθηκε κυνηγώντας ένα ληστή, ο γιατρός που έμπαινε στην μονάδα covid19 και κόλλησε, δεν ήταν ήρωες από φιλοδοξία αλλά από καθήκον.

Όσο λιγοστεύουν οι άνθρωποι του καθήκοντος, τόσο περισσότερη η παρακμή και η κοινωνική αποδιοργάνωση.

Εχω πάντα στο μυαλό μου κάποιες παλιές μου επιμελήτριες στο ΕΣΥ: ανώνυμες,  εργατικές,  τίμιες.

Τσακισμένες μετά από κάθε εφημερία.

….απλές ηρωίδες.

Κάτι τέτοιες κρατάνε τα νοσοκομεία.

Όταν φύγουν, θα καταρεύσουν και αυτά.

Κοντεύουν.

ο κοινωνικός φθόνος

Ένα σωρό κόσμος ταλαιπωρείται τζάμπα και αγχώνεται και ζηλεύει γιατί θεωρεί ότι δεν έχει καταφέρει όσα θα έπρεπε και όσα θα ήθελε . 

Η πλάκα είναι ότι αυτό το άγχος το έχουνε νέοι οι οποίοι είναι δικαιολογημένο να μην έχουν προλάβει να κάνουν πολλά πράγματα είτε γιατί δεν έχουν καλλιεργηθεί επαρκώς στη δουλειά τους είτε γιατί δεν πρόλαβαν κάποια καλή ευκαιρία στην καριέρα τους είτε γιατί δεν τους δόθηκαν τα χρονικά περιθώρια να οικοδομήσουν μία καλή καριέρα.  

Και βλέπεις ένα παιδάριο 25-30 χρονών να συγκρίνει εαυτό με έναν εξηντάρη…πράγμα τελείως αφύσικο και εντελώς άδικο.

..,και όμως… το βλέπεις να ζηλεύει , να βγάζει ανταγωνιστικότητα και , τελικά , να ταλαιπωρείται από την ανοησία του χωρίς λόγο και να υπονομεύει με το αυξημένο άγχος την περαιτέρω εξέλιξη του.

Don’t compare your step one to someone else’s 20th step. 

Stupid.