είμαι μειονότητα και απαιτώ το δίκιο μου

 

Κάποτε μία νεαρή φίλη μου, μου δήλωσε πως,  επειδή ανήκει σε  σεξουαλική μειονότητα,  γι’ αυτό και κατανοεί  τις μειονότητες, έστω και αν κανουν υπερβολές «ως κίνημα».

Η συζήτηση είχε έρθει από το γεγονός ότι στο δυτικό κόσμο - και κυρίως στην Αμερική και στην Ευρώπη-  οι μειονότητες έχουν προτεραιότητα στους διορισμούς, στα πανεπιστήμια,  στα διοικητικά συμβούλια των ανωνύμων εταιρειών, στις προσλήψεις κλπ διότι θεωρούνται «ευάλωτες ομάδες» όπως οι πρόσφυγες, οι  κουτσοί και οι γύφτοι.

Όλα αυτά με έβαλαν σε σκέψεις γιατί ένιωσα αδικημένος: 

και εγώ ως χοντρός ανήκω σε μια περιφρονημένη μειονότητα.

Είναι απαίσιο να σε περιθωριοποιούν επειδή είσαι χοντρός ή επειδή είσαι γέρος  ή επειδή είσαι καραφλός.… 

Πράγματα απαίσια που σε μένα συμβαίνουν και τα τρία.

Βέβαια θα ήταν καλύτερα να ήμουνα μιά τρανσεξουαλ η  μιά κακοποιημένη μουσουλμάνα «προσφύγισσα» με κλειτοριδεκτομή.

Αλλά είμαι  αδικημένος.

Μέχρι τώρα δεν έχω πάρει ούτε ένα επίδομα. 

Φαίνεται,  το να είσαι χοντρός ή να είσαι καραφλός,  στην κοινωνία μας, δεν αρκεί. 

Και εδώ διαχωρισμοί και διακρίσεις.

…μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση: 

δεν θα γίνω ποτέ μέλος διοικητικού συμβουλίου δημόσιου οργανισμού που να διαχειρίζεται κονδύλια της ευρωπαϊκής ένωσης. 

Κρίμα, γαμώτο.

…κάθε κοπρόσκυλο θέλει μιά κλωτσιά στον κώλο.

 …ο πατήρ Λίβυος, η Μαρω Βαμβουνάκη, ο Πετρούνιας ο ψυχολόγος και λοιποί παρηγορητές του διαδικτύου, προσπαθούν - καλοπροαιρετα, ενδεχομένως -  να ανακουφίσουν τον βασανισμένο κοσμάκη: 

…όλα θα πάνε καλά… έσπασες τα μούτρα σου…δεν πειράζει… θα ξανασηκωθείς…..ο Θεός είναι καλός…δεν τιμωρεί…

…..αμαρτίες?

…τιμωρίες?

…καλό και κακό?

.ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ!

…όλα είναι θέμα οπτικής!!

…αλλάζεις οπτική?

…αλλάζουν όλα!

Τι είναι το «Κακό»?

…μια λανθασμένη αντίληψη.

Βολικό.

Άντε πεσ το σε όλους αυτούς που τρώνε φάπες για ένα κομμάτι ψωμί.

Πες το σε όλους αυτούς που δουλεύουν στα σκυλιά και τους πιάνουνε κορόιδα.

Πες το στους άρρωστους, στους αδύναμους , στους περιφρονημένους.

Μου τη δίνουν τα γλυκερά λόγια παρηγοριάς..

…είναι σαν τα  ηλίθια γλυκερά ερωτόλογα.

Άνευ περιεχομένου.

Προτιμώ αυτούς που λένε ενοχλητικές αλήθειες. 

Τουλάχιστον αυτοί σε ξυπνάνε. 

Όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς γίνονται ενοχλητικοί έως και σοκαριστικοί.

Κανείς δεν θα κάτσει να σου πεί  πόσο «υπέροχος» είσαι και πόσο «δυναμικό έχεις κρυμμένο μέσα σου».

Βλέπουν απλά   ένα κοπρόσκυλο.

Ένα εγωκεντρικό κοπρόσκυλο που αδιαφορεί, εφησυχάζει, τεμπελιάζει, αγνοεί, κολακεύει τους ισχυρούς και πουλάει εξυπνάδα στους αδύναμους.

Προφανώς χρειάζεται μια γερή κλωτσιά μπας και ξυπνήσει και κουνηθεί λιγάκι.

Η δημοφιλία είναι ύποπτη

Οι υπερβολικά αντιδημοφιλείς τύποι συνήθως είναι κρυφοτραμπούκοι.

Οι υπερβολικά δημοφιλείς τύποι συνήθως είναι κρυφοαπατεώνες.

Οι υπερβολικά ξενέρωτοι τύποι απο την άλλη, είναι πολύ βαρετοί: συνήθως είναι ντιπ χαζοί ή ντιπ φοβιτσιάρηδες.

Τελικά προτιμώ όσους έχουν λίγους φίλους και λίγους εχθρούς: είναι οι πιό ανθρώπινοι.

Γενικά μας τα πρήξανε με τα “social skills”: από τότε που εκείνος ο πονηρός εφηύρε τον όρο της συναισθηματικής νοημοσύνης και τα κονόμησε, δηλαδή την κοινότοπη  άποψη ότι εκτός από σπασίκλας πρέπει  να είσαι και κοινωνικός για να προκόψεις, μας τα έχουν πρήξει πως πρέπει  να μιλάμε έτσι, να ντυνόμαστε αλλιώς, να χαμογελάμε κολγκέιτ , να παίζουμε  αποδεκτούς  ρόλους και να μην ταράζουμε καθόλου τα νερά.

Δεν θέμε, ρε: δεν έχουμε ούτε emotional intelligence, ούτε social skills , ούτε λαμπερό χαμόγελο, ούτε σεξυ κορμοστασιά, ούτε λαμπερή παρουσία.

Ούτε διαθέτουμε , ούτε αγοράζουμε τίποτε σχετικό.

Μόνο ό,τι μας βρίσκεται.

οι πραγματικά έξυπνοι είναι έντιμοι και ειλικρινείς

 

Οι έξυπνοι άνθρωποι δεν είναι απατεώνες

 Μου το έλεγε ο πατέρας μου από τότε που ήμουνα μικρός: 

οι έξυπνοι άνθρωποι δεν είναι απατεώνες. 

Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι έντιμοι διότι η εντιμότητα είναι πολιτική μακράς διαρκείας. 

Μπορεί να μην έχει βραχυπρόθεσμα οφέλη αλλά έχει μακροπρόθεσμα οφέλη γιατί αναγνωρίζεται από την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που εκτιμούν την εντιμότητα .

Οι έντιμοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς και αυθεντικοί :

δεν παίζουν παράσταση επιτυχημένου, δεν παιζουν παράσταση ικανού, χωρίς να έχουν την απαιτούμενη ωριμότητα και τα απαιτούμενα προσόντα.

Οι έξυπνοι άνθρωποι επιδιώκουν ειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις που να έχουν ουσία και αυθεντικότητα. 

Δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, δεν προσπαθούν να χειριστούν , δεν προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, δεν προσπαθούν να ασκήσουν εξουσία ή να βγάλουν οφέλη από την σχέση.

Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί: 

αποστρέφονται το κακό ως κάτι το οποίο είναι καταστροφικό για τους ανθρώπους και την κοινωνία και τους ίδιους.

Το καλό είναι δημιουργικό και το κακό είναι καταστροφικό. 

Οι έξυπνοι άνθρωποι το ξέρουν αυτό.

Το πρόβλημα με τα λαμόγια, τους πονηρούς, τους καιροσκόπους και τους υποκριτές,  είναι πως νομίζουν ότι όσοι δεν τους μοιάζουν, είναι μαλάκες.

Αλλά , δυστυχώς γιά αυτούς, κάθε καλός άνθρωπος, κάθε σεμνός, τίμιος και φιλότιμος άνθρωπος,  δεν είναι εξ ορισμού χαζός.

...το αντίθετο: πιστεύω ότι ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος είναι έντιμος.

Ο έξυπνος ΘΕΛΕΙ να είναι τίμιος και ειλικρινής.

…θέλει να είναι έντιμος για δύο λόγους: 

και γιατί η εντιμότητα συμφέρει σε βάθος χρόνου (“honesty is the best policy”) αλλά και γιατί έχει αυτοσεβασμό.

Άρα στην ουσία οι πονηροί άνθρωποι είναι ...χαζοπόνηροι... γιατί οι υπόλοιποι , αργά ή γρήγορα, τους παίρνουν χαμπάρι.

Αυτό γίνεται συνήθως επειδή οι πονηροί υιοθετούν κάποιες αμφίβολες ή παράξενες απόψεις ή συμπεριφορές: 

οι λεπτομέρειες μετράνε.

Πχ εγώ πάντα προσέχω πως αντιδρά κάποιος  στην ατυχία και την επιτυχία  των άλλων, ποιούς θαυμάζει , ποιούς κάνει παρέα, ποιούς γλύφει και πως φέρεται στους ιεραρχικά κατώτερους και στα επαγγέλματα υπηρεσιών, ( π.χ στις κομμώτριες, στους γιατρούς, στις νοσηλεύτριες , στους σερβιτόρους).

Παρατήρησα επίσης κάτι ...παθογνωμονικό: 

κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά, κάθε συμπεριφορά ή και άποψη που με παραξένεψε, απέδειξε τελικά  ότι κάτι στραβό  έκρυβε από κάτω.

Κάποιος σκελετός κρυβόταν επιμελώς σε ένα ντουλάπι.

Συμπέρασμα: όσοι θέλουν να κάνουν καριέρα πονηρού, να διαλέξουν μιά που να διαρκεί λίγο.

Δεν λέω… ό πολύς κοσμάκης, εμείς,  μπορεί να πιανόμαστε μαλάκες αλλά συνήθως  μόνο στην αρχή και για λίγο.

Μετά, στην αποκάλυψη ,  ακολουθούν ροχάλες και φάπες.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αγιοβασιλιάτικοι σκούφοι, παντού

Ένα ακόμα δείγμα πολιτιστικού μαρασμού και αλλοτρίωσης είναι ο αγιοβασιλιάτικος σκούφος: 

πας στην καφετέρια να αγοράσεις ένα καφέ?

…ο καφετζής φοράει αγιοβασιλιάτικο σκούφο. 

Πας να αγοράσεις κάτι σε ένα πολυκατάστημα?

…οι πωλήτριες φορούν αγιοβασιλιάτικους σκούφους. 

Γίνεται σχολική γιορτή; 

Φοράνε αγιοβασιλιάτικους  σκούφους οι δασκάλες, οι μαθητές , οι γονείς και η καθαρίστρια.

Ακόμη και στις γιορτές στα νοσοκομεία, οι σκούφοι θεωρούνται απαραίτητοι. 

Εγώ προτείνω να τους φορέσουμε και στους αρρώστους: 

θεραπεύθηκες από οξεία χολοκυστίτιδα; 

Εξιτήριο και ένας σκούφος δώρο.

 …και καπάκι φωτογραφία ευτυχισμένου ασθενή  για το φέισμπουκ  με τον γιατρό αγκαλιά.

Τους γύψους στα ορθοπεδικά  θα τους στολίζουμε με Γκυ, στο Μαιευτικό θα  παίζουν ευτυχισμένα αγγελάκια μωρά   και στο Ουρολογικό καλύτερα να μην πω.

Αγγλοσαξονικές μελωδίες με τζιγκλ μπελ θα παίζουν συνεχώς για να να ηρεμούν οι διεγερτικοί. 

Όσοι δεν πάνε καλά θα καλούμε παπάδες για ευλογία όπως τότε στα ΤΕΠ. 

Ευτυχία! 

Αυτή είναι η λέξη-κλειδί . 

Ευτυχία   με κρατική φροντίδα από «εξειδικευμένα στελέχη» . 

Λάθος! 

Όχι αμιγώς κρατική φροντίδα: 

με ΣΔΙΤ!!!

Σύμπραξη Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα.

Μόνο έτσι.

Πακιστανός γαμπρός στην Βρετανία

 

Πακιστανός τραπεζικός υπάλληλος στη Βρετανία έβαλε τον εαυτό του σε αφίσα ψάχνοντας νύφη: στην αφίσα γράφει «σώστε με από το προξενιό»!

Αυτό κι αν είναι κρίση ταυτότητας: 

θέλει μουσουλμάνα νύφη αλλά θέλει να τον επιλέξει ελεύθερα. 

Είναι παραδοσιακός -όπως δείχνει και η γενειάδα του, είναι πιστός μουσουλμάνος- αλλά είναι και μέσα στο πνεύμα της Δύσης: εργάζεται σε τράπεζα που βάζει επιτόκια - ανεπίτρεπτη πρακτική στο μουσουλμανικό δίκαιο-  και παράλληλα χαίρεται την ελευθερία της Δυτικής κοινωνίας.

Τελικά,  δεν έχει αποφασίσει αν περισσότερη επιρροή ασκούν πάνω του οι θείες του που θέλουν να του κάνουν το προξενιό,  ή το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και εργάζεται.

Νόμιζαν όλοι αυτοί ότι θα έρθουν στη Δύση και θα χαίρονται τα αγαθά της, διατηρώντας πλήρως την ταυτότητα τους. 

Ουδέν ψευδέστερον: όταν συζείς με το «Διάβολο», σίγουρα θα πάρεις μερικά από τα χούγια του.

ο Μπομπ ο μάστορας, ο άλλος εαυτός μου

 Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ένα κρυφό όνειρο.

Και δεν ισχυρίζομαι ότι όνειρα τέτοια έχουν μόνο όσοι δεν είναι ικανοποιημένοι από τη δουλειά τους, από τη ζωή τους και νιώθουν  φτωχοί, καταπιεσμένοι ή αποτυχημένοι.

Βλέπουμε εξαιρετικά επιτυχημένους ανθρώπους που  στη ζωή τους,  στον τομέα τους, να έχουν ένα κρυφό ψώνιο το οποίο το καλλιεργούν κρυφά η φανερά.

  ...ή δεν το  καλλιεργούν καθόλου... απλά φαντασιώνονται ότι θα ‘θελαν να κάνουν κάτι σχετικό.

Ξέρω καταπληκτικούς ζωγράφους που είναι γιατροί... πολιτικοί...πχ ο Τσώρτσιλ  ζωγράφιζε καλά και στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας και μετά.

Και δεν λέω ότι  μόνο όσοι κάνουν μιά πρακτική δουλειά,  έχουν την ανάγκη για  ένα κρυφό καλλιτεχνικό ψώνιο... είναι και καλλιτέχνες που έχουν μιά  δεύτερη καλλιτεχνική ασχολία ...σαν πάρεργο:   παραδείγματος χάριν, ο Γιάννης Ρίτσος ζωγράφιζε με μελάνι πέτρες και βότσαλα με καταπληκτικό τρόπο (έχουν εκδοθεί σε άλμπουμ οι σχετικές φωτογραφίες).

Όλα αυτά δε νομίζω ότι είναι απλά μία απόσπαση της προσοχής, μια χαλάρωση από το στρες της κυρίας δουλειάς,  ένας τρόπος ξεκούρασης.

Νομίζω ότι έχει σχέση με έναν «εσώτερο εαυτό» που υπάρχει όλους τους ανθρώπους και ο οποίος θέλει με κάποιο τρόπο να εκφραστεί, να μιλήσει, να δείξει ότι υπάρχει.

Ποιος είναι αυτός ο «εσώτερος  εαυτός»?

Πρέπει να έχει σχέση με την αίσθηση του εαυτού που έχει κάθε άνθρωπος από την εποχή που ήταν παιδί. 

Ανέμελο παιδί που κατασκευάζει κόσμους.

Το παιδί έχει αυθόρμητη κλίση προς το παιχνίδι το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια δήλωση ύπαρξης σε ένα κόσμο κατασκευασμένο από το ίδιο. 

Το παιδί κατασκευάζει κάθε φορά ένα φανταστικό κόσμο και συμμετέχει μέσα σ’ αυτόν.

Κρατάει ένα σανιδάκι και το τσουλάει μέσα στις λάσπες , σπρώχνοντας πέτρες?   

...νιώθει ότι είναι ο Μπομπ ο  μάστορας,  καβάλα  σε μια μεγάλη μπουλντόζα, σε ένα φανταστικό εργοτάξιο.

Το πρόβλημα είναι ότι η ενηλικίωση και η εκπαίδευση προσπαθεί - και σχεδόν το πετυχαίνει- να σκοτώσει το παιδί μέσα μας. 

Όμως πολύ συχνά, το παιδί  δεν έχει σκοτωθεί εντελώς: 

 είναι βαριά τραυματισμένο η πολύ καλά κρυμμένο σε μια τρύπα.

Βρίσκει καταφύγιο στο υποσυνείδητο... έχει λουφάξει εκεί και, μόλις του δοθεί μια ευκαιρία, βγαίνει έξω μασκαρεμένο  είτε σαν ζωγράφος, είτε σαν ποιητής, είτε σαν συγγραφέας.

Αλλά βγαίνει μασκαρεμένο και σαν τραγουδιστής, σαν ροκάς,  σαν ήρωας που κάνει διάφορες αποκοτιές, σαν κομμάντο που σκαρφαλώνει σε βουνά,  που πεφτει με αλεξίπτωτα, που γίνεται πρωταθλητής στο μπιλιάρδο στο συνοικιακό πρωτάθλημα.

Όσο πιο πολύ ζωντανό παραμένει το παιδί, κρυμμένο, σε  αυτές τις  σκοτεινές τρύπες του υποσυνειδήτου, τόσο πιο επιτυχώς μασκαρεμένο βγαίνει εξω και σουλατσάρει.

Και τόσο πιο νέος  νιώθει  ο άνθρωπος. 

Ψυχολογικά νέος. 

Δημιουργικός. Ενθουσιώδης. Παραγωγικός. 

Γιατί  «γέρος», ψυχολογικά, δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι αυτός  ο εσωτερικός εαυτός, αυτό το κρυμμένο παιδί στο υποσυνείδητο, έχει πεθάνει.

Ή απλά έχει χεστεί από το φόβο του και δεν  τολμάει πλέον να βγεί εξω να παίξει.