Κάποτε μία νεαρή φίλη μου, μου δήλωσε πως, επειδή ανήκει σε σεξουαλική μειονότητα, γι’ αυτό και κατανοεί τις μειονότητες, έστω και αν κανουν υπερβολές «ως κίνημα».
Η συζήτηση είχε έρθει από το γεγονός ότι στο δυτικό κόσμο - και κυρίως στην Αμερική και στην Ευρώπη- οι μειονότητες έχουν προτεραιότητα στους διορισμούς, στα πανεπιστήμια, στα διοικητικά συμβούλια των ανωνύμων εταιρειών, στις προσλήψεις κλπ διότι θεωρούνται «ευάλωτες ομάδες» όπως οι πρόσφυγες, οι κουτσοί και οι γύφτοι.
Όλα αυτά με έβαλαν σε σκέψεις γιατί ένιωσα αδικημένος:
και εγώ ως χοντρός ανήκω σε μια περιφρονημένη μειονότητα.
Είναι απαίσιο να σε περιθωριοποιούν επειδή είσαι χοντρός ή επειδή είσαι γέρος ή επειδή είσαι καραφλός.…
Πράγματα απαίσια που σε μένα συμβαίνουν και τα τρία.
Βέβαια θα ήταν καλύτερα να ήμουνα μιά τρανσεξουαλ η μιά κακοποιημένη μουσουλμάνα «προσφύγισσα» με κλειτοριδεκτομή.
Αλλά είμαι αδικημένος.
Μέχρι τώρα δεν έχω πάρει ούτε ένα επίδομα.
Φαίνεται, το να είσαι χοντρός ή να είσαι καραφλός, στην κοινωνία μας, δεν αρκεί.
Και εδώ διαχωρισμοί και διακρίσεις.
…μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση:
δεν θα γίνω ποτέ μέλος διοικητικού συμβουλίου δημόσιου οργανισμού που να διαχειρίζεται κονδύλια της ευρωπαϊκής ένωσης.
Κρίμα, γαμώτο.
