Ντοστογέφσκι , αναμνήσεις από το υπόγειο.

 Πιστεύετε πως υπάρχει ένα  κρυστάλλινο παλάτι που δεν θα καταστραφεί ποτέ; 

Στους αιώνες των αιώνων; 

Ένα τέτοιο αθάνατο και μεγαλοπρεπές κτίριο - που μπορεί να μην είναι μόνο κτίριο αλλά να είναι και θεσμός, και κράτος, και δομή, και πνευματική κατασκευή -  που δεν θα μπορεί να το απειλήσει κανείς; 

…αλλά ούτε και να το εμπαίξει?

 …ούτε  να του βγάλει λίγο τη γλώσσα κοροϊδευτικά; 

Ε, το πιστεύετε αυτό; 

Να σας πω την αλήθεια,  εγώ, ένα τέτοιο κτίριο το φοβάμαι… 

Ένα τέτοιο κρυστάλλινο και Αθάνατο κτίριο / θεσμό/ κατασκευή που δε θα καταστραφεί στους αιώνας των αιώνων και δεν θα μπορώ καν να του βγάλω τη γλώσσα έστω και για να το κοροϊδέψω λιγάκι;

 Ναι, το φοβάμαι.

… κοιτάξτε:

 αν στη θέση του παλατιού δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά ένα κοτέτσι…

…και  αν πιάσει βροχή… τι θα κάνω εγώ; 

Θα πάω να χωθώ μέσα στο κοτέτσι για να μη βραχώ… Είναι ευνόητο. 

Αλλά, μη μου πείτε ότι πρέπει να είμαι τόσο πολύ ευγνώμων στο κοτέτσι που δεν θα βραχώ.

…και πως θα πρέπει να το περάσω για παλάτι! 

Επειδή αυτό με προστάτεψε από τη βροχή!

…ότι  πρέπει εγώ να το πάρω  για παλάτι;

 Δε νομίζω!

…ανόητο δεν είναι?

….τώρα βέβαια θα μου πείτε… Τι κοτέτσι και τι παλάτι…το ίδιο είναι.

 Ναι, θα απαντούσα και εγώ… αν  έπρεπε η ζωή μου να έχει μοναδικό σκοπό να αποφύγει τη βροχή.

 Είναι όμως αυτός επαρκής λόγος για να ζει κανείς; 

Απλά να μη βρέχεται; 

Αν εγώ νομίζω ότι δεν αρκεί αυτό σαν λόγος ύπαρξης και, ότι οι άνθρωποι, πρέπει να έχουν και κάτι άλλο εκτός απ’ αυτό σαν σκοπό και στόχο ζωής, τί θα πείτε?

Θα προσπαθήσετε να μου αλλάξει τα μυαλά;

 Θα προσπαθήσετε να αλλάξετε τις επιθυμίες μου; 

Αλλάξτε τες , λοιπόν, με κάτι άλλο. 

Δώστε μου ένα ιδανικό. 

Στο μεταξύ όμως εγώ δεν θα περάσω ποτέ το κοτέτσι για παλάτι. 

Έστω λοιπόν…ας υποθέσουμε ότι το κρυστάλλινο παλάτι είναι μια ψευτιά… ότι είναι μία απάτη,  ότι σύμφωνα με τους νόμους της φύσης δεν στέκει,  και ότι εγώ το σκέφτηκα μόνο εξαιτίας της βλακείας μου.

Ίσως και εξαιτίας κάποιων παλιών παραδόσεων, κάποιων παράλογων συνηθειών της γενιάς μου.

Και τι με νοιάζει εμένα που αυτό δε στέκει; 

Το ίδιο θα μου κάνει αν το μέρος αυτό υπάρχει απλά μέσα στο μυαλό μου, στις επιθυμίες μου; 

Βάλατε  τα γέλια; 

Εντάξει, γελάστε… θα δεχτώ όλες τις κοροϊδίες σας αλλά,  σε καμμιά  περίπτωση δεν θα πω ότι είμαι χορτασμένος ενώ δεν θα έχω να φάω.

Να ξέρετε ότι δεν κάνω συμβιβασμούς. 

Δεν μου αρέσουνε οι συμβιβασμοί. 

Δεν θα δεχτώ ως κατοικία ένα ψωροδιαμέρισμα σε μια πολυκατοικία με διαμερίσματα για φτωχούς νοικάρηδες όπου θα έχω συμβόλαιο για μια χιλιετία. 

Και αυτό να μου το παρουσιάζετε σαν κρυστάλλινο Πύργο.

Δώστε κάτι καλύτερο από το κοτέτσι και εγώ θα σας ακολουθήσω. 

Κάτι πραγματικό. 

Αλλά, αν δεν μπορείτε να μου δώσετε κάτι καλύτερο από το κοτέτσι, εγώ θα παραμείνω σε αυτό και θα είμαι ευχαριστημένος που δεν θα έχω ψευδαισθήσεις. 

Το κοτέτσι μου είναι αρκετό.

Θέλω να ζω όπως επιθυμώ… 

….και να μου ξεραθεί το χέρι έτσι και φέρω έστω και ένα λιθαράκι σε μια τέτοια βρωμοπολυκατοικία.

…μην κοιτάτε που προ ολίγου εγώ ίδιος απαρνήθηκα το κρυστάλλινο παλάτι μόνο και μόνο γιατί δεν θα μπορώ να του βγάλω κοροϊδευτικά τη γλώσσα….

…δεν το είπα αυτό, γιατί μ´ αρέσει  τόσο πολύ να βγάζω τη γλώσσα. 

Ίσως να θύμωσα… μόνο και μόνο, γιατί να υπάρχει ένα τέτοιο κτίριο που να μην μπορείς να του βγάλεις κοροϊδευτικά τη γλώσσα…

Κάτι τέτοιο δεν βρέθηκε μέχρι τώρα ανάμεσα στα κτίρια σας. 

Αντίθετα, από τώρα θα την έκοβα την γλώσσα μου…. αν υπήρχε έστω και ένα τέτοιο κτίριο.

Αλλά δεν υπάρχει. 

Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

 Και τι με νοιάζει εμένα που δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο και ότι πρέπει να αναγκαστούμε να αρκεστούμε  στα διαμερίσματα της βρωμοπολυκατοικίας; 

Γιατί να είμαι φτιαγμένος με τέτοιες επιθυμίες; 

Μήπως είμαι έτσι φτιαγμένος μόνο και μόνο για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι όλη μου μου η φτιαξιά είναι μιά απάτη;

Μήπως αυτός είναι ο στόχος; 

Δεν το πιστεύω. 

Να ξέρετε όμως τούτο: 

είμαι πεπεισμένος ότι σε έναν άνθρωπο του υπογείου, όπως αυτό  που μένω εγώ, θα πρέπει να σφίγγετε το λουρί. 

Μολονότι ο άνθρωπος αυτός είναι ικανός να κάθεται 40 χρόνια σε ένα υπόγειο και να σωπαίνει, έτσι και βγει στο φως θα ξεσπάσει και θα μιλάει.

…ναι, … θα μιλάει… θα μιλάει…θα μιλάει…

( Ντοστογέφσκι, Αναμνήσεις από το υπόγειο)

(ελεύθερη απόδοση)

Social media

...το Ινσταγκραμ μου φαίνεται ναρκισσιστικό και βαρετό: γιατί να βλέπω διάφορους τζτιτζιφιόγκους και διάφορες ...ξεκωλούδες,  να επιδεικνύουν κατασκευασμένες καμπύλες, μπράτσα και  γραμμωτές κοιλιές?

Το Σναπτσατ μου φάνηκε ηλίθια επιφανειακό και παλαβό: με αποδιοργάνωσε και μου δημιούργησε άγχος.

Το διέκοψα αμέσως.

Το Τουίτερ μου φαίνεται ότι είναι τρομερά επικίνδυνο: 

σε εθίζει να λές μιά μαλακία- εξυπνάδα κάθε τρεις και λίγο, στο κοινό σου, που που μπορεί να είναι  πολλές χιλιάδες άνθρωποι που «σε περιμένουν» : 

αυξάνει τρομερά τον ναρκισσισμό και σε παρασύρει σε καταναγκασμό δηλώσεων. 

Δεν είναι τυχαίο που ο ναρκισσάρας Τραμπ ασχολείται συνεχώς με το Twitter: εκατομμύρια άνθρωποι τον  περιμένουν  να πει την εξυπνάδα του.

Το facebook ναι μεν ξεκίνησε σαν γκόμενο- ιστορία/ ψαχτήρι γκόμενου, εξελίχθηκε όμως σε μιά πολύ λειτουργική πλατφορμα που σου δίνει τρομερές δυνατότητες:  για ενημέρωση, για επικοινωνία, για προπαγάνδα, για ανταλλαγή απόψεων με ομοιδεάτες, για ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα.

Αλλά και για πολιτική δράση, για εμπόριο, για πωλήσεις, για λογοτεχνία.

Ο καθένας μπορεί να στήσει τζάμπα ένα λογοτεχνικό περιοδικό , ένα πολιτικό στέκι, μια πολιτική ντουντούκα να βγάζει  λόγους και να σαλπίζει κηρύγματα.

Κάθε αναρχική ή άλλη ομαδούλα, κάθε περιθωριακός ακτιβιστής, Χριστιανός, Βουδιστής ή φυτοφάγος  μπορεί να βγάλει τη δική του εφημερίδα,  τζάμπα και καθημερινά,  χωρίς να χρειάζεται να πληρώνει τυπογράφους,  χαρτιά,  μελάνια και διανομείς.

Τέρμα πλέον οι Κνίτες που πουλάγανε Οδηγητή: ο Οδηγητής είναι πλέον ένα μήνυμα στο κινητό τηλέφωνο, μια σελίδα στο facebook,  ένα ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Όσοι βρίζουν το facebook,  πρέπει να παραδεχτούν ότι έχει δώσει βήμα για να αναπτύξουν τις απόψεις τους ένα σωρό άνθρωποι σε όλο τον κόσμο...

... σε όλες τις φυλές,  σε όλες τις ηπείρους.

Τους έδωσε τζάμπα και στο πιάτο ένα παγκόσμιο κοινό χωρίς περιορισμούς και λογοκρισία.

Αν αυτό δεν είναι εκδημοκρατισμός, τότε τί είναι?

Σε πρώτη ματιά, είναι 

…αλλά υπάρχουν πολλοί, κρυφοί, κίνδυνοι στα σόσιαλ μήντια...αποδειδεγμένοι.

Το Instagram  ως εταιρεία ανήκει στο facebook και επειδή υπάρχουν υπόνοιες ότι το Ινσταγκραμ έχει επιβλαβή επίδραση στον ψυχισμό των εφήβων , το ίδιο το facebook έκανε μυστική έρευνα σε δεκάδες χιλιάδες νέους για να δει τι ακριβώς ψυχολογικές επιπτώσεις εχει. 

Και τελικά, διαπίστωσε ότι έχει εξαιρετικά επιβλαβείς επιπτώσεις.

Τους αυξάνει το άγχος και την κατάθλιψη και τους δημιουργεί εσφαλμένα πρότυπα όσον αφορά την σωματική αυτοεικόνα. 

Προσπάθησε μάλιστα  να κρατήσει μυστική αυτή την έρευνα και εμποδίζει  άλλους  ερευνητές να επεξεργαστούν τα αποτελέσματα της.

https://bbc.in/3EeqpTb?fbclid=IwAR2WxF5nh0a96G596J28GqK7Q1qBppR2D2AqVtq0Kp5mkybIsrQ6OF8k 



οι Μινώταυροι που τρώνε υπουργούς

 

Στην Ελλάδα τα δυό μεγαλύτερα ναρκοπέδια που έχεις σίγουρη την αποτυχία είναι τα υπουργεία υγείας και παιδείας: 

εκεί, και Ηρακλής να είσαι, αποκλείεται να κάνεις σοβαρή δουλειά αφού τα προβλήματα είναι μεγάλα, τα εργαλεία μικρά και τα συμφέροντα ποικίλα.

Έτσι τοποθετούνται κάποιοι αναλώσιμοι -ή αντιπαθητικοί- οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα τα κάνουν θάλασσα και θα εισπράξουν όλη τη δυσαρέσκεια του κόσμου αφού θα  αφεθούν στην τύχη τους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Μετά ο πρωθυπουργός θα μπορεί να δείχνει προβληματισμένος και σκεπτικός που «δυστυχώς» ένας ακόμη συνεργάτης του αποδείχτηκε «κατώτερος των περιστάσεων».

Βέβαια οι υπουργοί που είναι έξυπνοι, την ξέρουν την παγίδα.

Σιγά μην πολεμήσουν τον Μινώταυρο.

Ο Μινώταυρος θέλει ισχυρά όπλα για να σκοτωθεί: 

λεφτά απο τον προυπολογισμό, ισχυρή πολιτική υποστήριξη εντός κόμματος και πολιτική και κοινωνική συναίνεση, εκτός κόμματος.

Να μην τον στήνουν στον τοίχο στην πρώτη στραβή μπαλιά και στο πρώτο λεπτό.

Σιγά μην υπάρχουν αυτά.

Οι έξυπνοι υπουργοί είναι αυτοί που δεν κάνουν τίποτε .

Απλά παραδίδουν τα προβλήματα διογκωμένα, στούς επόμενους.

Οι συλλέκτες

 Ζηλεύω τους συλλέκτες που συλλέγουν αθόρυβα επι δεκαετίες και μετά τσουπ!!!

Εμφανίζουν μιά θαυμαστή συλλογή και την δωρίζουν σε ένα μουσείο. 

http://www.arxeion-politismou.gr/2024/01/syllogi-Papaligoura.html?spref=fb&fbclid=IwAR3hVEs1aQWTM9QMvrb7_1djoRmL5pr6YdtMfLay2OUUeENq0Ojla84N1Bg_aem_AUhHcagIx2RCw6_pWW7qfyjtrSVZScPm4KhkEmpe_PfhwlXxNc5h4078pezRA1o4ZOc&m=1

Πως να ζήσετε καλά κάνοντας το ίδιο πράγμα συνεχώς

 …ο Φασιανός -Θεός σχωρές τον-  δεν μου άρεσε… η μάλλον μου φαίνεται βαρετός: 

ζωγραφίζει τις ίδιες  φιγούρες εδώ και μισό αιώνα .

Και νομίζω ότι είναι κοροϊδία αυτό το πράγμα: 

και ο Φασιανός, και ο Σταθόπουλος, και ο Γαίτης, και πολλοί άλλοι,  βρήκαν ένα στυλάκι το οποίο πουλάει και, μετά, άρχισαν φάμπρικα και κάνουν τα ίδια και τα ίδια διότι φοβούνται να κάνουν κάτι άλλο το οποίο μπορεί να μην πιάσει.

Είναι καθαρά εμπορικό το θέμα και φόβος καλλιτεχνικής αποτυχίας.

Δεν είναι «καλλιτεχνική συνέπεια» αυτό.

Ούτε είναι ντροπή να αλλάζεις στυλ.

Εδώ  βλέπεις ολόκληρο Πικάσο έχει αλλάξει 4-5 στυλ στη ζωή του και μάλιστα στυλ τα οποία δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους: 

από την  κλασσική ζωγραφική  πέρασε στον Κυβισμό με τα τρίγωνα και τετράγωνα, σε εξπρεσιονιστικές φιγούρες με τα αλλήθωρα μάτια και τα χέρια- μακαρόνια  και, μετά, πάλι σε κλασσικές μορφές με χοντρές γυναίκες όλο καμπύλες κοκ.

Αλλά δεν φοβόταν να αλλάξει στυλ… 

…Ίσα-ίσα που πειραματιζόταν και το θεωρούσε και  πολύ ενδιαφέρον. 

Οι άλλοι βρίσκουν το στυλάκι που πουλάει και από τότε το συνεχίζουν  μέχρι να πεθάνει ο «δημιουργός».

Το πόσο εύκολα έκανε ο Φασιανός  αυτές τις βιομηχανοποιημένες  φιγούρες,  καταδεικνύεται από το ακόλουθο περιστατικό:

κάποτε που πήγα στην ψαροταβέρνα του Κόλλια στο Κερατσίνι, βλέπω στους τοίχους ένα σωρό  ζωγραφιές του Φασιανού με χρωματιστά μολύβια. 

…οι γνωστές φιγούρες του Φασιανού:   οι άνθρωποι που καπνίζουν, τα μαλλιά και τα φουλάρια που ανεμίζουν, τα ποδήλατα, τα περιστέρια κλπ  

Τι είναι αυτά ρε παιδιά, ρωτάω, ο Φασιανός τα κανε?

…ναι, μου λένε… ο Φασιανός την ώρα που περίμενε  να φάει τα ψάρια που ψήνονταν.

Οι φτωχοί

 Διάβασα τους «Φτωχούς»  τού Ντοστογιέφσκι: 

ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα γραμμένο σε μορφή επιστολών ανάμεσα σε ένα  μεσήλικα κακομοίρη δημόσιο υπάλληλο, ντροπαλό και εξαθλιωμένο, και μια νεαρή ταλαιπωρημένη μισό-άρρωστη κοπέλα.

Ο συνήθης Ντοστογιέφσκι...

Μεγάλο ψυχολογικό βάθος, οξυδέρκεια, λεπτή σάτιρα, έμμεση  κοινωνική και πολιτική καταγγελία.

Καταθλιπτικό βέβαια… ζωγραφίζει με εξαιρετική επιδεξιότητα τα βάσανα των φτωχών.

...τα έχεις μπροστά σου, μπροστά στη μύτη σου.

Και όλα αυτά σε ηλικία 25 χρονών: ο ίδιος γεννήθηκε το 1821 και το βιβλίο το εξέδωσε το 1846. 

Το 1849 καταδικάστηκε σε θάνατο: τελικά έφαγε τέσσερα χρόνια καταναγκαστικά έργα και μετά εξορία, σύνολο 10.

Πώς ένα παιδάριο 25 χρονών είχε τόσο βαθιά γνώση των ανθρώπων; 

Ήταν πριν φάει τις ταλαιπωρίες  της εξορίας, της καταδίκης και της αναγκαστικής ωρίμανσης.

Εγώ στα 25 είχα πολύ απλοϊκή σκέψη, κοινωνικά τουλάχιστον. 

Τότε ωρίμαζε πιο νωρίς ο κόσμος.

Πάντως και τώρα καλό  είναι να κόψω όλα αυτά τα καταθλιπτικά αναγνώσματα. 

Αρκετή κατάθλιψη έχουμε στην καθημερινή ζωή.

Θα διαβάζω ερωτικές ιστορίες με μεσήλικες που πήραν πρόωρη συνταξιοδότηση και τρώνε το εφάπαξ στην Σαντορίνη.

Την εποχή του ΠΑΣΟΚ , φυσικά.

Τότε που καταναλώναμε το μέλλον.

ένα τσιπουράκι μαζί

 ...ο Έλληνας, συνήθως, είναι ένας κακομοίρης με χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Οι αξιοπρεπείς, οι λεβέντες, οι θαρραλέοι «Ρωμιοί», είναι λιγότεροι απο το ένα τρίτο.

Τα δύο τρίτα είναι δειλοί ή σκάρτοι.

Γιαυτό συνήθως ψηφίζουν  κακομοίρηδες, ψεύτες  και  γλύφτες.

…ο Έλληνας ψηφίζει τον όμοιό του….ας είναι και  ψευτοσπουδαίος.

…θέλει να τον νιώθει ότι είναι «δικός του», κολλητός του, ένα «δικό του παιδί».

…να κάτσει  ο πολιτικάντης μαζί του στο καφενείο.

 …να πιούν ένα τσιπουράκι και να τον επιδείξει ως τρόπαιο στους χωριανούς.

Ότι είναι κολλητοί.

 Σιγά μην ψηφίσει κάποιον σοβαρό και άξιο άνθρωπο.

Θα νιώθει απαίσια.

Μειονεκτικά.