…ο Φασιανός -Θεός σχωρές τον- δεν μου άρεσε… η μάλλον μου φαίνεται βαρετός:
ζωγραφίζει τις ίδιες φιγούρες εδώ και μισό αιώνα .
Και νομίζω ότι είναι κοροϊδία αυτό το πράγμα:
και ο Φασιανός, και ο Σταθόπουλος, και ο Γαίτης, και πολλοί άλλοι, βρήκαν ένα στυλάκι το οποίο πουλάει και, μετά, άρχισαν φάμπρικα και κάνουν τα ίδια και τα ίδια διότι φοβούνται να κάνουν κάτι άλλο το οποίο μπορεί να μην πιάσει.
Είναι καθαρά εμπορικό το θέμα και φόβος καλλιτεχνικής αποτυχίας.
Δεν είναι «καλλιτεχνική συνέπεια» αυτό.
Ούτε είναι ντροπή να αλλάζεις στυλ.
Εδώ βλέπεις ολόκληρο Πικάσο έχει αλλάξει 4-5 στυλ στη ζωή του και μάλιστα στυλ τα οποία δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους:
από την κλασσική ζωγραφική πέρασε στον Κυβισμό με τα τρίγωνα και τετράγωνα, σε εξπρεσιονιστικές φιγούρες με τα αλλήθωρα μάτια και τα χέρια- μακαρόνια και, μετά, πάλι σε κλασσικές μορφές με χοντρές γυναίκες όλο καμπύλες κοκ.
Αλλά δεν φοβόταν να αλλάξει στυλ…
…Ίσα-ίσα που πειραματιζόταν και το θεωρούσε και πολύ ενδιαφέρον.
Οι άλλοι βρίσκουν το στυλάκι που πουλάει και από τότε το συνεχίζουν μέχρι να πεθάνει ο «δημιουργός».
Το πόσο εύκολα έκανε ο Φασιανός αυτές τις βιομηχανοποιημένες φιγούρες, καταδεικνύεται από το ακόλουθο περιστατικό:
κάποτε που πήγα στην ψαροταβέρνα του Κόλλια στο Κερατσίνι, βλέπω στους τοίχους ένα σωρό ζωγραφιές του Φασιανού με χρωματιστά μολύβια.
…οι γνωστές φιγούρες του Φασιανού: οι άνθρωποι που καπνίζουν, τα μαλλιά και τα φουλάρια που ανεμίζουν, τα ποδήλατα, τα περιστέρια κλπ
Τι είναι αυτά ρε παιδιά, ρωτάω, ο Φασιανός τα κανε?
…ναι, μου λένε… ο Φασιανός την ώρα που περίμενε να φάει τα ψάρια που ψήνονταν.
