Ο ΚΑΝΑΚΑΡΗΣ

Σπάω πλάκα με τους γονείς που έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να κάνουν μακροχρόνια σχέδια για τα παιδιά τους.

Συνήθως είναι κάτι αυτοδημιούργητοι τύποι, στερημένοι μικροαστοί που,  με πείσμα, φιλοδοξία  και εργατικότητα, πονηριά, ικανότητα αλλά  και τύχη, κατάφεραν πέντε πράγματα ώστε να κάνουν μια μεσαία καριέρα και να βάλουν κάμποσα φράγκα στην άκρη που στα μάτια τους μοιάζουν σημαντική περιουσία.  

Σε σχέση βέβαια με το σημείο που ξεκίνησαν,  έκαναν αρκετά βήματα: γι’ αυτό νιώθουν σημαντικοί και επιτυχημένοι.

Αλλά η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες, τους δικούς της ρυθμούς, τις δικές της απρόβλεπτες ιδιοτροπίες.

 Δυστυχώς , σπάνια κάνει τα χατίρια του κάθε φιλόδοξου μικρομεσαίου.

Η Κυρία Α επιτυχημένη γιατρός με ένα μεγάλο κομπόδεμα  από παράνομο ιδιωτικό επάγγελμα και χορηγίες από φαρμακευτικές εταιρείες, είχε μια μεγάλη αδυναμία: 

τον Κανακάρη της. 

Ο κανακάρης ήταν ένα καλό  παιδάκι που προσπαθούσε να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες της μαμάς του όχι γιατί ήταν ο ίδιος φιλόδοξος αλλά γιατί ήθελε αυτή να τον αγαπάει.

Τα παιδιά γίνονται πρωταθλητές στα μαθήματα,  στο στίβο ή στο πιάνο για να τα αγαπάνε οι γονείς τους και όχι γιατί τα ενδιαφέρει ο στίβος, το πιάνο και τα μαθήματα καθεαυτά.

Ο κανακάρης κάτι κατάφερε: μπήκε με τα χίλια ζόρια στην Ιατρική - αφού έφαγε και σπρώξιμο με μαϊμού πρωταθλητισμό- έκανε και κάποιου είδους καριέρα στο εξωτερικό,  έφτασε στη μέση ηλικία,  αλλά, ποτέ δεν ενηλικιώθηκε πραγματικά. 

Ήταν πάντα κάτω από τη σκιά και τα φουστάνια της μαμάς. 

Δεν παντρεύτηκε, δεν  κατάφερε να ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά, επαγγελματικά και κυρίως ψυχολογικά. 

Ο νεαρός Β ήταν ένας υφιστάμενος της μαμάς: νέο παιδί αλλά πολύ έξυπνο,  εργατικό,  πνευματικά ανήσυχο και κοινωνικά δαιμόνιο.

Στη μέση ηλικία πλέον κι αυτός, σημαντικό στέλεχος σε πολυεθνική εταιρεία. 

Από αυτές που χρηματοδοτούσαν την κυρία Α. 

Μίλησα μαζί της πρόσφατα και ήρθε η κουβέντα στο νεαρό  Β.

Περίμενα να καμαρώσει που ένας παλιός υφιστάμενος της κατάφερε και ανέβηκε ψηλά,  σε μια πολυεθνική,  και έχει περγαμηνές επαγγελματικές και επιστημονικές. 

Και όμως,  δεν καμαρώνει. 

Απλά απορεί που ένας ταλαίπωρος φτωχοδιάβολος τα κατάφερε χωρίς υποστήριξη,  ενώ ο δικός της κανακάρης,  μισοαπέτυχε με όλη την υποστήριξη του κόσμου.

Παρατήρησα -κοροϊδεύοντας- ότι στην εποχή μας δεν αναγνωρίζονται οι πραγματικές αξίες.

 Το πήρε σαν σοβαρή δήλωση και συμφώνησε.

Είναι μία ακόμη απόδειξη της διαπίστωσής μου  ότι ο κόσμος δεν πιστεύει τα γεγονότα: 

πιστεύει ακράδαντα αυτά που τον βολεύουν ψυχολογικά.

Η μόνοι που το έχουν καταλάβει αυτό, είναι οι πολιτικοί και οι κακοποιοί.

Γι’ αυτό κυβερνούν τον κόσμο.

ΕΧΕΙ Η ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ?

…όπως σε κάθε εκλογές , η διάθεσή μου βελτιώνεται.

 Βασικά αρχίζω να διασκεδάζω: 

οι «αγαπημένοι» μου πολιτικάντηδες,  που μέχρι τώρα μας έγραφαν όλους στα παπάρια τους, αρχίζουν να έχουν κωλοσφιξίματα.

Και μείς βέβαια έχουμε κωλοσφιξίματα… αλλά, εμείς, τα είχαμε από πριν… και τα έχουμε συνηθίσει.

Οι πολιτικάντηδες λοιπόν, αρχίζουν άτυπα την προεκλογική τους εκστρατεία.

Κάθε σωστή προεκλογική εκστρατεία περιλαμβάνει πολλές φωτογραφίες για τα φιλικά τους ΜΜΕ.

Πρέπει να αναδειχθούν οι ευαισθησίες του πολιτικού.

Οι ευαισθησίες περιλαμβάνουν παιδιά, σκυλιά , γάτες και γριές.

Η αγαπημένη μου συμφοιτήτρια Μίνα επισκέφθηκε - με τον αρχιεπίσκοπο-  παιδικές κατασκηνώσεις της εκκλησίας.

Αυτή ήταν χαμογελαστή - γλίτωσε και τις ερωτήσεις για τα χάλια της υγείας- και ο αρχιεπίσκοπος, ξυνός.

Οι υψηλόβαθμοι παπάδες είναι και αυτοί πολιτικοί και, μάλιστα, ισόβιοι,  μέχρι να τους καλέσει ό Κύριος.

Με μιά εκλογή καθαρίζουν και μάλιστα εκλογή μέσα στο δικό τους κλαμπ.

Ο Λαουτζίκος παρακολουθεί και ο Θεός δίνει μιά μικρή βοήθεια διά της επιφοιτήσεως.

Αν δεν ψηφιστούν,  κατηγορούν την διαδιακασία για απουσία του Θεού.

Στις  κατασκηνώσεις οι πολιτικοί ταλαιπωρούνται λίγο: 

αρκεί να αγκαλιάσουν κάποια νήπια και να φιλήσουν τίποτε σπυριάρικα στην προεφηβεία.

Σαφώς χειρότερα, είναι τα γηροκομεία: 

πρέπει  να φιλήσουν και να μιλήσουν με ανοικές γριές και γέρους.

Οι «απόμαχοι της ζωής» είναι γερή πολιτική ομάδα: 

έχουν πολλές ψήφους και ελάχιστο μυαλό.

Αποτελούν το τέλειο  πολιτικό κοινό: τους αγκαλιάζεις , τους φιλάς, φωτογραφίζεσαι… και …καθάρισες.

Την σύνταξή τους την έχουν ξεχάσει: την παίρνουν τα παιδιά τους  και τα γηροκομεία τους.

Απλά, πρέπει να θυμηθούν να ψηφίσουν Γκάγκα και όχι Παπάγο.

Οι γάτες και οι σκύλοι είναι οι ακούσιοι ιδανικοί οπαδοί: 

δεν καταλαβαίνουν τίποτε και δεν ζητούν διορισμούς η επιδόματα.

Τα αφεντικά τους είναι συναισθηματικά   ψώνια που τους αρκούν μερικά δικαιώματα σκύλων και γάτων: 

ψηφίζεις μιά νομοθετική διάταξη να αποτελεί κακούργημα η παραμέληση γάτας και καθάρισες.

Η παραμέληση ανθρώπων και ειδικά φτωχών, άρρωστων, γέρων και ανήμπορων, δεν μας απασχολεί.

Αρκεί να έχουν δικαιώματα οι σκύλοι.

Τα υποζύγια - τα βόδια και οι ιατροί επαρχιακών νοσοκομείων- δεν φαίνεται να απασχολούν τους ζωόφιλους.

 Εύχομαι πάντως καλή επιτυχία σε όλους τους πολιτικούς και, ειδικά, σε σένα Μίνα και, σε σένα, Δόμνα.

Τουλάχιστον να μπεί στη Βουλή και καμμιά κομψή κυρία.

Τό ποιόν θα ψηφίσω εγώ  , όμως, δεν το ξέρω ακόμα.

Έχω μπερδευτεί με τα κατοικίδια και τους συνταξιούχους.

Μάλλον θα ψηφίσω αυτόν που θα φιλήσει τους λιγότερους σκύλους και γέρους.

ΔΥΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

 

Προτείνω δύο βιβλία απομνημονευμάτων :

Οι Συνταξιούχοι γιατροί συνήθως λένε αλήθειες γιατί δεν έχουν κίνητρο πουν ψέμματα και γιατί δε φοβούνται τίποτα,  λίγο πριν πεθάνουν.

(Εξαίρεση αυτοί που θέλουν να αυτοπροβληθούν... αλλά αυτοί ξεχωρίζουν  εύκολα)

Μαθαίνεις ένα σωρό πράγματα, διαβάζοντας τέτοιες αναμνήσεις : απομυθοποιούνται πολλοί και πολλά και αποκτάς  μια καλύτερη κατανόηση του σήμερα . 

Πρόσφατα διάβασα δύο τέτοια βιβλία . 

Το ένα είναι ενός Εβραίου γιατρού που άσκησε ιατρική  στην Θεσσαλονίκη στις αρχές του 20ού αιώνα -όταν ακόμη ήταν οθωμανική - αλλά και αργότερα μετά την απελευθέρωση από τους ´Ελληνες. 

Απίστευτες τριτοκοσμικές συνθήκες , ένας ιατρικός πρωτογονισμός που δεν μπορούμε να τον φανταστούμε σήμερα. 

Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1925 και γι’ αυτό υπήρχαν ελάχιστοι σπουδαγμένοι γιατροί που είχαν σπουδάσει είτε στο Παρίσι , είτε στην Κωνσταντινούπολη είτε στην Ιταλία. 

Ο γιατρός Γιοέλ είχε σπουδάσει στο Παρίσι και άσκησε ιατρική ανταγωνιζόμενός πρακτικούς,  μαμμές και  τσαρλατάνους οι οποίοι,  περιέργως, οι περισσότεροι,  είχαν μεγαλύτερη  κοινωνική αποδοχή από αυτόν όποιος είχε σπουδάσει πραγματικά.

Βιβλίο - ντοκουμέντο.

https://www.politeianet.gr/books/9789601642703-yoel-meir-patakis-oi-anamniseis-tou-giatrou-m-gioel-211759

Το δεύτερο βιβλίο,  είναι γραμμένο από έναν άγγλο νευροχειρουργό διακεκριμένο καθηγητή ο  όποιος περιγράφει με εξαιρετική ειλικρίνεια, τόλμη και ευαισθησία διάφορα περιστατικά τα οποία σημάδεψαν την μνήμη του στη διάρκεια της καριέρας του. Πιθανόν να ενδιαφέρει περισσότερο όσους κάνουν νευροχειρουργική αλλά νομίζω ότι ενδιαφέρει και γενικά όλους τους χειρουργούς γιατί περιγράφει όλες τις αγωνίες και τα ηθικά διλήμματα τα οποία αντιμετωπίζει ένας χειρουργός.

https://www.politeianet.gr/books/9789604365913-marsh-henry-oxu-i-mi-blaptein-294883

Η καταγραφή και η δημοσιοποίηση της ασθένειας από την πλευρά του ασθενούς και των οικείων

 Η Ζωή είναι ένα μεγάλο μυστήριο. 

Και είναι δύσκολο, κάποιος, να γράψει με ανατομική ακρίβεια για τη ζωή του …ιδίως όταν αυτή έχει φτάσει κοντά στο τέλος της.

Ο θάνατος είναι αξιοσέβαστος από θρησκευόμενους και μη.

Ο θάνατος απαιτεί σεβασμό για να δώσει νόημα και αξιοπρέπεια στη ζωή. 

Ο Πέτρος Χαριτάτος είναι ένας διαδικτυακός φίλος τον οποίο σέβομαι γιατί έχει μυαλό και τόλμη.

Παρά το ότι ήταν άνθρωπος του εμπορίου και των επιχειρήσεων είχε και ένα πνεύμα ανήσυχο το οποίο μεταφράστηκε σε δοκίμια, σε  ιστοσελίδες καταπληκτικές για  τις Σπέτσες, και, γενικά,  σε πνευματική δραστηριότητα παρά τα ογδόντα του χρόνια.

Ευτύχησε να έχει μία ευτυχή και μακρόχρονη συζυγική σχέση, έναν έρωτα , ο οποίος τα τελευταία χρόνια είχε μία δύσκολη πορεία μέσα από την σοβαρή ασθένεια και τον θάνατο της συζύγου του , φέτος, το 2022.

Βρίσκω ιδιαίτερα συγκινητικό αλλά και ενδιαφέρον το ότι έχει καταγράψει στην προσωπική του ιστοσελίδα ένα  φωτογραφικό λεύκωμα για την σύζυγό του και την κοινή τους ζωή και, σε ένα άλλο κεφάλαιο,  περιγράφει  με λεπτομέρειες -σχεδόν ακραία ρεαλιστικές- την  αρρώστια της αγαπημένης συζύγου και το τέλος της.

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά πιστεύω ότι γράφει ιστορία ο Πέτρος Χαριτάτος με αυτό που έκανε.

Περιγράφει με ανατομική ακρίβεια και ψυχραιμία μια ιατρική περιπέτεια από την πλευρά του αρρώστου και του συντρόφου του. Είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό να γίνεται όχι μόνο με κείμενο αλλά και με εικόνες και να δημοσιοποιείται στο διαδίκτυο. 

Δεν το θεωρώ καθόλου κακό και καθόλου σκληρό.

 Το θεωρώ σαν ένα εξαιρετικό εργαλείο να καταλάβουμε κι εμείς οι γιατροί αλλά και η κοινωνία τι σημαίνει η κάθε μιά ασθένεια. Γιατί η ασθένεια δεν είναι ένα πράγμα.

 Υπάρχουν  πολλές διαφορετικές αρρώστιες που προκαλούν πολλές διαφορετικές περιπέτειες και πολλές διαφορετικές εμπειρίες.

Και αυτές τις εμπειρίες, καλό είναι να τις κατανοήσουμε.

 Να κατανοήσουμε για να αποκτήσουμε την απαιτούμενη ενσυναίσθηση,  για να μπορέσουμε να μπούμε μέσα στην φύση της ασθένειας όπως αυτή βιώνεται από τον ασθενή. 

Διότι μόνο  μια βαθύτερη κατανόηση θα μας οδηγήσει σε μιά ουσιαστική σχέση με τον άρρωστο και , τελικά, σε μιά ουσιαστική και ανθρώπινη προσέγγιση  της θεραπείας…

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ:

https://petrosharitatos.wordpress.com/abyssos-exo-mesa/pix-aline/synoptiko/

 

ΣΚΗΝΕΣ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ¨ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ:

(ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΚΛΙΚ ΚΑΘΕ ΥΠΟΚΕΦΑΛΑΙΟ)

https://petrosharitatos.wordpress.com/abyssos-exo-mesa/slow-cancer/

Ο ΙΑΤΡΟΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ

Η  ασθένεια κακοποιεί τον άρρωστο και η ιατρική κακοποιεί τον γιατρό: 

όχι μόνο γιατί δίνει συνεχή αγώνα ενάντια στην φθορά, τον πόνο και τον θάνατο,  αλλά, και γιατί αντιμετωπίζει συνεχώς τα συνοδά κοινωνικά προβλήματα.

Κοινωνικά προβλήματα  που, αν και δεν είναι εντός της ιατρικής αρμοδιότητος, μπλέκουν αναπόφευκτα με το ιατρικό έργο.

Φτώχεια και αρρώστεια.

Μοναξιά και αρρώστεια.

Αποξένωση και αρρώστεια.

Αποξένωση?

…ναι, αποξένωση: όταν γίνεσαι «ξένος».

Να σε κάνει «ξένο» η οικογένειά σου, τα παιδιά σου, γυναίκα σου, η ερωμένη σου, η πατρίδα σου.

Ξένος από ανάγκη, ξένος με το ζόρι.

Ξένος τόπος, ξένη γλώσσα, ξένες συνήθειες, ξένες εικόνες, ξένος ουρανός, ξένο τοπίο.

Αλλο να έχεις εγκεφαλικό στον τόπο σου και άλλο στον ξένο τόπο.

Άλλο πράγμα να έχεις χρόνια αρρώστεια -που θέλει φροντίδα και παρηγοριά-  και να είσαι με μιά οικογένεια που σε υποστηρίζει,  και, άλλο πράγμα να είσαι μόνος, γέρος… και ξένος.

Η διαχείριση  του πόνου και της ανημπόριας είναι παράπλευρα έργα του κυρίως ιατρικού.

Η φτώχεια τα διηθεί όλα αυτά σαν τοξικό δηλητήριο και τα κάνει ανυπόφορα.

Πιάνω τον εαυτό μου να υπολογίζει τι μπορεί να αντέξει οικονομικά ένας φτωχός με δισκοκήλες στον αυχένα και μυελοπάθεια: 

…πότε να γίνει η μαγνητική? 

…όταν θα μπορεί να πάει στην Αθήνα σε δυό μηνες που θα την κάνει με 70€ συμμετοχή ?

…ή τώρα χωρίς ΕΟΠΥΥ που θα δώσει  240€?

Τώρα?

…μα, τώρα, η δουλειά δεν παίρνει αναρρωτικές και διακοπές: 

αυτά σημαίνουν απόλυση… και η απόλυση σημαίνει πείνα…

Πείνα  για τον εργάτη και για την οικογένειά του στην Αίγυπτο.

Όλα είναι μιά διαπραγμάτευση ανάμεσα στην ανάγκη της εργασίας και στην ανάγκη της υγείας.

Η γυναίκα με τα κουτσούβελα στην Αίγυπτο περιμένουν το μηνιάτικο.

Ο μπαμπάς θα κάνει υπομονή.

Θα δουλέψει στο καίκι, θα φάει στο καίκι, θα κοιμηθεί στο καίκι.

Υγρασία? 

…αστεία, έ?

Καίκι - σπίτι, χειμώνα καλοκαίρι.

Οι κοιλιές διατάζουν.

Οι δισκοκήλες ας περιμένουν.

ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΥΓΕΙΑΣ ΑΝΤΙΠΑΘΟΥΝ ΤΙΣ ΓΑΤΕΣ

 

…όταν ήμουνα αγροτικός γιατρός, έμενα σε ένα σπίτι που ο σπιτονοικοκύρης είχε ένα μεγαλόσωμο σκύλο τρομερά κοκκαλιάρη και πεινασμένο, και κανά δυό γάτες, πειναλέες και αυτές.

Τότε δεν ήταν  τις μόδας οι σκυλοτροφές  , ιδιαίτερα στα χωριά. Απλά έδιναν στο σκύλο τίποτε κόκκαλα, αλλά, προφανώς,  δεν αρκούσαν για να τραφεί επαρκώς.

Εγώ του ´δινα πότε-πότε κανα στήθος κοτόπουλου, που δεν μου αρέσει, αφού προτιμώ τα πόδια.

Αλλά, πάλι πείναγε.  

Πιό πεινασμένο σκύλο δεν έχω ξαναδεί.

Τον λυπόμουνα τον κακομοίρη… αλλά δεν με έπαιρνε και να παρέμβω, μην παρεξηγηθεί ο ιδιοκτήτης.

Μια μέρα πέταξα στα σκουπίδια μια φρατζόλα ξερό ψωμί, που την είχα ξεχάσει καιρό, και είχε γίνει σκληρή σαν πέτρα.

Δεν την μάσαγε ούτε κροκόδειλος.

Ε, λοιπόν,  ο σκύλος,  την έφαγε σαν λουκούμι.

Μιά άλλη μέρα, μου είχε περισέψει ένα θαυμάσιο κριθαρότο θαλασσινών που είχα φτιάξει: εκτός απο κριθαράκι είχε μικρά  κομμάτια καλαμάρι, χταπόδια και μύδια αλλά είχε και χορταρικά, κρεμμυδάκια κλπ.

Απλά είχε κρυώσει και δεν ήθελα να το φάω και είπα να το δωσω στην γάτα, εξ ίσου πειναλέα και αυτή με τον σκύλο.

Ε λοιπόν, η κυρία γάτα έδειξε λίγο ενδιαφέρον, έφαγε με το ζόρι ένα δυό κομματάκια χταπόδι που προεξείχαν και το υπόλοιπο, που ήταν ωραιότατο και μύριζε θάλασσα, το περιφρόνησε.

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις:

 αφού και τα δύο ζώα είνα σαρκοφάγα, γιατί το ένα έγινε και φυτοφάγο ενώ το άλλο όχι?

Εξ ίσου πεινασμένα ήταν.

Η διαφορά στον χαρακτήρα τους είναι εμφανής: 

ο σκύλος κάνει εκπτώσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Θα παρακαλέσει, θα ικετέψει, θα υποστεί εξευτελισμούς.

Η γάτα όχι.

Είναι ασυμβίβαστη, ανυποχώρητη και περήφανη.

Αν θέλεις να δώσεις , δώσε. 

Δεν θα σε προσκυνήσει.

Δεν ξέρω πιό είδος από τα δύο θα επιβιώσει πιο εύκολα σε περίοδο λιμού.

Η γάτα ίσως πεθάνει... πάντως, θα πάει πιό αξιοπρεπώς.

Ξεροκόμματα δεν καταδέχεται.

Ούτε πρόβατα προσέχει ούτε κάνει τον σεκιούριτι.

Θα φάει ποντικό επειδή τον γουστάρει, όχι για να σε ευχαριστήσει εσένα.

Σκύλος ή γάτα?

Ιδού η απορία.

Νομίζω πως πρέπει να εμπνευστούμε από τις γάτες.

Όταν κάποιος υπουργός πάει να ψηφίσει ένα νομοσχέδιο που μας πιάνει τον κώλο, του αξίζει να του δώσουμε μιά γερή γρατζουνιά.

Αν το παίξουμε σκύλοι και περιμένουμε να μας πετάξει κάνα ξεροκόμματο, χαθήκαμε.

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΥ

 Ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν   είμαι κάποιος  που μοιάζει περισσότερο με γιατρό ή κάποιος που μοιάζει πιό πολύ με αθλητή: το σίγουρο πάντως είναι ότι έχω αθλητική ψυχολογία.

Από τότε που ξεκίνησα ειδικότητα σε ένα πολύ απαιτητικό νοσοκομείο, πιέζομαι αφόρητα γιατί προσπαθώ να πετύχω ταυτόχρονα δύο στόχους: από τη μια να ΚΑΝΩ τη δουλειά μου επαρκώς, και από την άλλη να ΜΑΘΩ τη δουλειά.

Είναι δύο δύσκολοι και διαφορετικοί στόχοι : 

να προσπαθείς να διακινήσεις  τους άρρωστους σου, να τους ψάξεις, να τους φροντίσεις και, ταυτόχρονα,  να οικοδομήσεις  την γνώση πάνω σε ένα ολόκληρο τομέα.

Δεν έχω σχεδόν καθόλου ελεύθερο χρόνο… 

…Και όταν έχω,  ελάχιστο,  έχω ενοχές μήπως και δεν κάνω το καθήκον μου… 

Μήπως αφήνω εκκρεμότητες… 

Μήπως δεν φροντίζω όπως πρέπει την εκπαίδευση μου…

 …μήπως καταντήσω αργότερα ένας τρισάθλιος, ένας προβληματικός, ένας ανεπαρκής γιατρός.

Δεν είναι μόνο το σώμα αλλά ούτε και  μόνο το μυαλό, που πρέπει να χρησιμοποιήσω : είναι και τα δύο.

Το μυαλό , είναι βασικά, που κάνει την πιο πολλή δουλειά αλλά,  αν δεν φιλοξενείται σε ένα ανθεκτικό σώμα μπλοκάρει και δεν μπορεί να λειτουργήσει. 

Γιαυτό,  νιώθω σαν αθλητής.

Υπάρχουν στιγμές στην εφημερία που νιώθω τόσο κουρασμένος, τόσο εξαντλημένος, τόσο εκνευρισμένος που, τελικά,  και το μυαλό μου αρνείται να λειτουργήσει μέσα σε ένα σώμα που τα έχει παίξει. 

Ένα σώμα ιδρωμένο,  ξεθεωμένο και άυπνο… ένα σώμα με υπογλυκαιμία, πεινασμένο,  που κατουριέται  και δεν έχει χέσει τρεις μέρες. 

Ένα σώμα που έχει ξεχάσει να κάνει σεξ…

…και όταν κάνει,  το κάνει γρήγορα, βιαστικά, ψυχαναγκαστικά, κακομοίρικα, αναποτελεσματικά.

Ένα σώμα που έχει κι αυτό την ανάγκη για μια σωστή αγκαλιά και που δεν τη βρίσκει  σχεδόν ποτέ. 

Και όταν την βρεί, δεν έχει την κατάλληλη ψυχολογία να χαλαρώσει  μέσα της. 

Γιατί και η βιαστική αγκαλιά, είναι σαν ένα γεύμα φάστφουντ: 

νομίζεις   πως  χόρτασες  και σε μιά ώρα πεινάς..

Το πρόβλημα μου είναι τα Χριστούγεννα. 

Γενικά οι γιορτές είναι πρόβλημα. 

Το να είμαι μόνο ένα κορμί που περιφέρεται πέρα δώθε σε μια τεράστια πόλη χωρίς γονείς, χωρίς φίλους, χωρίς έρωτα, χωρίς παρέα, χωρίς πραγματική ζωή , είναι απαίσιο.

…αλήθεια, πού είναι  όλοι?

«μακριά».

Η ζωή είναι το νοσοκομείο και οι συνάδελφοι?

 …μόνο που τους βλέπω, εκνευρίζομαι.

Όλοι τους είναι   μια εικόνα του εαυτού μου.

Τους βλέπω και είναι σα να βλέπω το είδωλό μου στον καθρέφτη.

…και βλέπω  ένα μάλλον θλιβερό είδωλο.

Βέβαια,  η πραγματική δυστυχία είναι οι ασθενείς… οι οποίοι παρεπιπτόντως,  με βλέπουν σαν θεό. 

Έχω αυτό το προνόμιο: ασχολούμαι με ακόμη πιο δυστυχισμένους από μένα.

Αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι ανακουφιστικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. 

Το ότι η δυστυχία του κόσμου είναι απέραντη, δε με παρηγορεί και τόσο ώστε να μη νιώθω την δική μου δυστυχία. 

Από τα βασικά μου προβλήματα -το πιο σημαντικό-  είναι ότι, δυστυχώς, η ιατρική είναι απέραντη και, παρά το ότι προσπαθώ σαν μάλακας και διαβάζω συνεχώς για να καλύψω κατά το δυνατόν τα κενά μου, αυτά δεν καλύπτονται. 

Τέχνη  μακρά, βίος βραχύς.

Το καλύτερα κρυμμένο μυστικό των γιατρών, είναι η αίσθηση ανεπάρκειάς τους.

Μπροστά σε ένα  τέτοιο μεταβαλλόμενο χάος,  καθένας που έχει λίγο μυαλό,  νιώθει ανεπαρκής. 

Η διαχείριση του άγχους νομίζω ότι είναι ένα από τα προαπαιτούμενα για να ασκήσεις την ιατρική. 

Όλοι οι μεγαλογιατροί, αυτοί που φαίνονται να έχουν ακλόνητη αυτοπεποίθηση, στην ουσία είναι επιτυχημένοι επειδή μπορούν και κρύβουν το άγχος τους.

Αυτό διαπιστώνω,  εγώ τουλάχιστον,  παρατηρώντας τους διευθυντές και τους καθηγητές μου: 

αν εξαιρέσω τους τελείως κοκορόμυαλους που έχουν  την αυτοπεποίθηση του ηλίθιου, όλοι οι υπόλοιποι είναι ανασφαλείς  αλλά το κρύβουν καλά. 

Δεν ξέρω αν το ίδιο συμβαίνει και με τους εραστές:  

η αυτοπεποίθηση βοηθάει ή η ανασφάλεια?

…βγάλε ακρη.

Χριστούγεννα. 

Μια ακόμη μεγάλη γιορτή που την πέρασα εντελώς μόνος. 

Πρέπει να το συνηθίσω αυτό: 

η δουλειά μου είναι μια δουλειά μοναχική και εάν δεν το πάρω χαμπάρι νωρίς, θα υποφέρω πολύ στο μέλλον.

Από τώρα  που είμαι νέος πρέπει να συνηθίσω τις κακουχίες της δουλειάς.

Έκανα και τη βλακεία να φύγω από τη μια μεγαλούπολη και να πάω εκδρομή  σε μία άλλη μεγαλούπολη. 

Οι μεγαλουπόλεις είναι σαν τους καρκινικούς όγκους: αναπτύσσονται ταχύτατα στην περιφέρεια,  διηθούν τους πέριξ ιστούς (προάστια) και καταβροχθίζουν άναρχα κάθε υγιή ιστό που τις  περιβάλλει. 

Οι καλλιεργημένες εκτάσεις, η ωραία φύση, τα γύρω χωριουδάκια, όλα αφανίζονται απο την καρκινική αστικοποίηση.

Και το κέντρο του όγκου, νεκρώνεται.

Όπως η καρκινικοί όγκοι νεκρώνονται στο κέντρο τους, έτσι και οι μεγαλουπόλεις νεκρώνονται στο κέντρο τους από κάθε υγιή  δραστηριότητα.

Φεύγουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι  και εγκαθίστανται  όλα τα λούμπεν στοιχεία.

Και να μαι και εγώ στο κεντρο μιάς μεγαλούπολης.

Μόνος.

Φαίνεται πως είμαι και εγώ, ένα λούμπεν στοιχείο. 

Πλάκα έχει που με εκτιμούν και με θαυμάζουν οι ασθενείς μου.

Μονο που δεν ξέρουν πόσο λούμπεν τύπος  είμαι.