Η ασθένεια κακοποιεί τον άρρωστο και η ιατρική κακοποιεί τον γιατρό:
όχι μόνο γιατί δίνει συνεχή αγώνα ενάντια στην φθορά, τον πόνο και τον θάνατο, αλλά, και γιατί αντιμετωπίζει συνεχώς τα συνοδά κοινωνικά προβλήματα.
Κοινωνικά προβλήματα που, αν και δεν είναι εντός της ιατρικής αρμοδιότητος, μπλέκουν αναπόφευκτα με το ιατρικό έργο.
Φτώχεια και αρρώστεια.
Μοναξιά και αρρώστεια.
Αποξένωση και αρρώστεια.
Αποξένωση?
…ναι, αποξένωση: όταν γίνεσαι «ξένος».
Να σε κάνει «ξένο» η οικογένειά σου, τα παιδιά σου, γυναίκα σου, η ερωμένη σου, η πατρίδα σου.
Ξένος από ανάγκη, ξένος με το ζόρι.
Ξένος τόπος, ξένη γλώσσα, ξένες συνήθειες, ξένες εικόνες, ξένος ουρανός, ξένο τοπίο.
Αλλο να έχεις εγκεφαλικό στον τόπο σου και άλλο στον ξένο τόπο.
Άλλο πράγμα να έχεις χρόνια αρρώστεια -που θέλει φροντίδα και παρηγοριά- και να είσαι με μιά οικογένεια που σε υποστηρίζει, και, άλλο πράγμα να είσαι μόνος, γέρος… και ξένος.
Η διαχείριση του πόνου και της ανημπόριας είναι παράπλευρα έργα του κυρίως ιατρικού.
Η φτώχεια τα διηθεί όλα αυτά σαν τοξικό δηλητήριο και τα κάνει ανυπόφορα.
Πιάνω τον εαυτό μου να υπολογίζει τι μπορεί να αντέξει οικονομικά ένας φτωχός με δισκοκήλες στον αυχένα και μυελοπάθεια:
…πότε να γίνει η μαγνητική?
…όταν θα μπορεί να πάει στην Αθήνα σε δυό μηνες που θα την κάνει με 70€ συμμετοχή ?
…ή τώρα χωρίς ΕΟΠΥΥ που θα δώσει 240€?
Τώρα?
…μα, τώρα, η δουλειά δεν παίρνει αναρρωτικές και διακοπές:
αυτά σημαίνουν απόλυση… και η απόλυση σημαίνει πείνα…
Πείνα για τον εργάτη και για την οικογένειά του στην Αίγυπτο.
Όλα είναι μιά διαπραγμάτευση ανάμεσα στην ανάγκη της εργασίας και στην ανάγκη της υγείας.
Η γυναίκα με τα κουτσούβελα στην Αίγυπτο περιμένουν το μηνιάτικο.
Ο μπαμπάς θα κάνει υπομονή.
Θα δουλέψει στο καίκι, θα φάει στο καίκι, θα κοιμηθεί στο καίκι.
Υγρασία?
…αστεία, έ?
Καίκι - σπίτι, χειμώνα καλοκαίρι.
Οι κοιλιές διατάζουν.
Οι δισκοκήλες ας περιμένουν.
