Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΩΝ

 Όλοι έχουμε δεί ή διαβάσει διάφορα μυθιστορήματα και ταινίες που περιγράφουν μια δυστοπική κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει μεσαία  τάξη αλλά μόνο η ανώτερη, προνομιούχα τάξη που ζει σε απομονωμένα προάστια με περίκλειστες  βίλες και ενοπλους φρουρούς και,  γύρω-γύρω, ο φτωχός  λαουτζίκος που ζει μέσα στη φτώχεια, την στέρηση,  την άγνοια και το έγκλημα.

Μέσα σε αυτό το σενάριο μπαίνουν και τα νοσοκομεία: υπερπολυτελείς και υπερσύγχρονες ιδιωτικές κλινικές για τους πλούσιους… 

….και τρισάθλια, αποδιοργανωμένα και ελεεινά νοσοκομεία για τον λαό. 

Οι γιατροί προφανώς πρέπει να διαφέρουν στα δύο είδη νοσοκομείων. 

Οι γιατροί πρώτης κατηγορίας, οι καθηγητές, οι σπουδαίοι σπεσιαλίστες και οι φημισμένοι  κυριλέ γιατροί, θα υπηρετούν τους πλούσιους ενώ, κάτι κακομοίρηδες γιατροί με χαμηλές ικανότητες αλλά και εξουθενωμένοι ψυχολογικά και σωματικά, παριστάνουν ότι εξυπηρετούν το λαουτζίκο.

Υποτίθεται ότι η άρχουσα τάξη θα είχε φροντίσει να παράξει γιατρούς εξαιρετικούς για τον εαυτό της  :  οι φτωχοί  ας πάνε να κόψουν το κεφάλι τους με τους “σκιτζήδες”.

Στην πραγματικότητα όμως δεν φαίνεται να γίνονται  ακριβώς έτσι, τα πράγματα: 

από επανειλημμένα παραδείγματα που συχνά διαπιστώνουμε στην καθημερινή ζωή , βλέπουμε ότι και στα φτωχά νοσοκομεία αναδεικνύονται πολλοί, ικανοί γιατροί αλλά και ότι επίσης σε αμφότερα, λειτουργούν ανίκανοι ή επικίνδυνοι.

Επειδή κάθε τάξη έχει μια τάση να αυτοαναπαράγεται, η προνομιούχα τάξη αναπαράγει τους προνομιούχους γόνους της κάνοντας τους προνομιούχους γιατρούς, σε προνομιούχα νοσοκομεία και σε προνομιούχες θέσεις..

Συχνά, υπερβολικά προστατευμένους.

Ασε που συχνά είναι  και εκλεγμένοι  με προνομιακές, διαβλητές διαδικασίες.

Η υπερβολική  προστασία όμως,  προστατεύει το νεαρό γόνο  από την ταλαιπωρία αλλά και τον κρατάει μακριά από τις δύσκολες κλινικές εκπαιδευτικές συνθήκες που θα τον ψήσουν και θα τον ωριμάσουν ως γιατρό.

Μπορεί να έχει ένα σωρό δημοσιεύσεις και ερευνητική εμπειρία -πραγματική ή φανταστική- αλλά μάλλον θα δυσκολευτεί  να εφημερεύσει στο ΤΕΠ μεγάλου, λαικού νοσοκομείου.

Και τελικά,  όλο αυτό το σύστημα της προαγωγής των δικών μας παιδιών, καταλήγει μπούμερανγκ για τους προνομιούχους.

Στα ζόρια,  τα δικά μας παιδιά,  είτε τα κάνουν θάλασσα είτε το βάζουν στα πόδια.

Με την επιδημία του COVID 19 , απάνω στο μεγάλο ζόρι, τα ιδιωτικά νοσοκομεία και οι γιατροί της ελίτ το έβαλαν στα πόδια… 

Όλοι οι μεγαλόσχημοι - από πολιτικούς και λεφτάδες μέχρι δεσποτάδες-  έψαχναν αγωνιωδώς μία θέση στην μονάδα του Ευαγγελισμού και της Σωτηρίας.

Και όλο αυτό το φαύλο σύστημα προνομιούχων μιας ελίτ που αυτοαναπαράγεται, υπάρχει μόνο στην Ελλάδα και σε διάφορες άλλες χώρες  χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου.

Οι ελίτ της Βρετανίας και της Γαλλίας βάζουν τα παιδιά της να «φάνε σκατό» σε δύσκολες συνθήκες. 

Πάνε ακόμα και στην Αφρική,  σε τριτοκοσμικές χώρες,  να αντιμετωπίσουν επιδημίες,  να περιθάλψουν  απελπισμένους,  ώστε να αποκτήσουν μιά καλύτερη εικόνα του κόσμου και αίσθηση ανιδιοτελούς ιατρικής προσφοράς.

Στην Ελλάδα δεν έχω δει κανένα παιδί καθηγητή να κάνει ειδικότητα στο κρατικό της Νίκαιας. 

Ίσως όμως εκεί αποκτούσε κάποιες ικανότητες που θα του ήταν πιο εύκολο να επιβιώσει όταν θα υφίσταται μεγάλη πίεση με πολλά και δύσκολα περιστατικά.

Τελικά και οι προνομιούχοι γίνονται θύματα των ίδιων των προνομίων τους: τα προνόμια δημιουργούν μία κοινωνία δυσλειτουργική…

Δυσλειτουργική  τουλάχιστον όσον αφορά την υγεία, την δημόσια ασφάλεια, τις πλημμύρες , τις πυρκαγιές, την καταστροφή των δασών, την προστασία του περιβάλλοντος: έχει θύματα και προκαλεί ταλαιπωρία  σε όλες τις τάξεις.

Όταν το θέατρο είναι ετοιμόρροπο, το ταβάνι θα πέσει και σε αυτούς που είναι στις πρώτες σειρές και σ’ αυτούς που είναι στις τελευταίες.

ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 Η υπαρξιακή ανάγκη των γονέων να δικαιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από τα επιτεύγματα των παιδιών τους,  είναι, εκτός από ανόητη, και καταστροφική:

και για τους γονείς και για τα παιδιά. 

Πρώτον,  ωθεί τους γονείς σε ηλίθιες, παρεμβατικές και ευνουχιστικές συμπεριφορές που κάνουν τα παιδιά άτολμα και ανώριμα, μέχρι τα …σαράντα.

Συνήθως τα «παιδιά» ωριμάζουν αφού πεθάνουν οι γέροι: μόνο τότε απελευθερώνονται, παύοντας να αισθάνονται προστατευόμενοι έφηβοι.

Δεύτερον, βλάπτει τους ίδιους τους γονείς… γεμίζοντας τους άγχος και ενοχές γιά κάθε πρόβλημα, δυσκολία ή «αποτυχία» των «παιδιών».

Αδυνατώντας να δουν τα παιδιά τους  ως ανεξάρτητες και υπεύθυνες ανθρώπινες υπάρξεις,  τα βλέπουν μάλλον σαν προεκτάσεις ή και …αποφύσεις της δικής τους ανόητης και βιολογικά φθαρμένης ύπαρξης.

Έτσι, φορτώνονται προβλήματα , άγχος και ευθύνες που δεν μπορούν να διαχειριστούν.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι στα άτολμα, εγωκεντρικά και ανώριμα παιδιά , προστίθενται και οι νευρωσικοί γέρο-γονείς στον σχηματισμό μιας τραγικής ομάδας- οικογένειας.

Μιας οικογένειας αλληλοβασανιζόμενων και ανασφαλών αναπήρων, που χρησιμοποιούν αλλήλους ως δεκανίκια.

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΤΕΠ

 Η σχέση των νευρωσικών, υποχονδριακών ασθενων με τους γιατρούς, στα επείγοντα, έχει ενδιαφέρον: 

έχει ενδιαφέρον, γιατί , οι αγχωμένοι νευρωσικοί που πάνε στα ΤΕΠ με σωματικά συμπτώματα, απαιτούν διάγνωση αλλά , συχνά, αρνούνται την προτεινόμενη θεραπεία.

Δηλαδή,  από την μιά ζητούν βοήθεια και απ´ την άλλη την αρνούνται: 

μιά ακόμη ένδειξη της αμφιθυμικής σχέσης του σύγχρονου ασθενούς με τον γιατρό.

Κάνουν διαπραγματεύσεις: 

«όχι ένεση , προτιμώ χάπι»

«γίνεται με μισό χάπι αντί για ένα?».

Σαν να ξέρουν,  βαθειά μέσα τους, ότι τα συμπτώματα είναι σωματοποιημένο άγχος.

Δεν προσποιούνται μεν, αλλά ο υποσυνείδητος μηχανισμός βρίσκει ένα παραθυράκι στο συνειδητό.

Αυτό μου θυμίζει   τον ογδοντάχρονο γέρο που ήταν τρελλά ερωτευμένος με μιά τριαντάρα που του έτρωγε λεφτά.

....ενώ μου έπλεκε το εγκώμιό της , ξαφνικά μου πετάει μιά δήλωση σε ένα  παράθυρο διαύγειας: 

«είναι μιά πουτάνα αυτή!»

Κανείς δεν αυταπατάται 100%.

ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΡΥΤΙΔΕΣ

  …κατατάσσω τα πρόσωπα ανάλογα με τις ρυτίδες τους:

οι ρυτίδες τα λένε όλα.

Ρυτίδες της σοφίας, του πόνου, της θυσίας.

….ρυτίδες της ανοησίας, του εγωισμού και της αλαζονείας (οι πιό άσχημες).

Οι καλές ρυτίδες, είναι κοσμήματα.

Δεν χρήζουν θεραπείας.

Οι κακές ρυτίδες είναι ουλές: δύσκολα θεραπεύονται.

Οι δερματικές εκδηλώσεις δεν θεραπεύονται όταν συνεχίζουν να πάσχουν τα εσωτερικά όργανα.

Αντί να δίνεις χτυπηματάκια στο προγούλι σου, καλύτερα να κάνεις μασσαζάκι στο ηθικό σου.

Εγώ παιδί μου, το καλό σου θέλω

 

Εγώ παιδί μου, το καλό σου θέλω.

Η ζωή με ταλαιπώρησε  και δεν θέλω να πάθεις και συ το ίδιο.

Επειδή βλέπω ότι  είσαι  λίγο  κατεργάρης από την φύση σου, δεν θα σου πώ να γίνεις τίμιος: ξέρω ότι δύσκολα ξεφεύγει κανείς απο την φύση του.

Βλέπω ότι είσαι απολίτικος και κάνεις κακές παρέες με ψευτόμαγκες για να δείξεις ότι είσαι κάτι ξεχωριστό.

Δεν λέω να μην αλητέψεις λίγο...το λίγο δεν βλάπτει.....αλλά οι ψευτόμαγκες βασικά είναι βλάκες, θα σε γεμίσουν ένα σωρό στραβές ιδέες και θα σε παρασύρουν σε μικροαπατεωνιές αυξημένου ρίσκου.

Η γνώμη μου είναι ότι αν θέλεις πραγματικά καλές κομπίνες και είσαι φτωχός, μόνο στην πολιτική μπορείς να κάνεις κάτι.

Άρα, λοιπόν,  λέμε ναι στην πολιτική....αλλά το θέμα είναι σε ποιά πολιτική, σε ποιον  πολιτικό χώρο, έχεις καλύτερες πιθανότητες να προκόψεις.

Αν ασχοληθείς με την πολιτική και, είσαι φτωχός νέος, δεν ανήκεις σε οικογενειακό τζάκι και είσαι καιροσκόπος - αυτό είναι προαπαιτούμενο-  καλό είναι, τουλάχιστον στην αρχή,  να δηλώσεις αριστερός.

Θα κάνεις  λίγες φασαρίες, ανώδυνες φυσικά για το κατεστημένο, για να ξεχωρίσεις: 

απεργίες , καταλήψεις , μιά -δυό ροχάλες στον πρύτανη του Πανεπιστημίου, πύρινη αρθρογραφία σε αριστερά κλπ έντυπα και καταγγελίες περί παντός  στραβού επιστητού .

Ακόμη και για τις αδέσποτες γάτες θα καταγγείλεις Δήμαρχο, Περιφερειάρχη και Υπουργό. 

Κρατικές υπηρεσίες , ποτέ. 

Οι πολιτικοί προιστάμενοι φταίνε πάντα... ποτέ οι αρμόδιοι υπάλληλοι, να το θυμάσαι αυτό.

Ακομη και στις πιο φανερές περιπτώσεις δωροδοκίας, σε εφορίες , πολεοδομίες κλπ, δεν θα κατηγορήσεις τον υπεύθυνο ποτέ: 

θα καταγγείλεις την "έλλειψη ρυθμιστικού πλαισίου" και "ελεγκτικών μηχανισμών" , που είναι ευθύνη του υπουργού και όχι του υπαλλήλου.

Θα αποφεύγεις τις αναφορές σε σημαντικά ονόματα  και την ανακατωσούρα σε σημαντικά προβλήματα: δεν θα πειράξεις ποτέ αυτούς που έχουν πραγματική δύναμη γιατί θα φας το κεφάλι σου.

Μιά γενική αναφορά στον ιμπεριαλισμό, τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές, είναι ό,τι πρέπει. 

Φωνές, αναστάτωση ,καταγγελίες,  ευαισθησία πάνω στη μόλυνση του περιβάλλοντος, την βία κατά των γυναικών, το τράφφικινγκ και τις διακρίσεις ενάντια στις τρανσέξουαλ, επιβάλλονται.

Αμα περάσουν έτσι "αγωνιστικά",  λίγα χρόνια, μπορείς μετά άνετα να γίνεις σοσιαλδημοκράτης- κεντροαριστερός: 

θα λές ότι τώρα που μεγάλωσες, ωρίμασες πνευματικά και αναγνωρίζεις την πολυπλοκότητα των προβλημάτων.

Δεν είναι ότι έχασες  την ψυχή σου...φυσικά και δεν συμβιβάστηκες με το κατεστημένο.... είναι απλά ότι μεγάλωσες και έβαλες περισσότερο μυαλό.

Θα έχεις αποκτήσει εν τω μεταξύ μερικά ακριβά γούστα οπότε και θα βρίσκεις τους πλούσιους αρκετά χαριτωμένους. 

Σίγουρα θα τους βρίσκεις  πιό ενδιαφέροντες  από τον  Μήτσο που είχες καθοδηγητή και που έμεινε καθηλωμένος  μια ζωή σε απλοικά αριστερά στερεότυπα.

Όταν κάνεις μιά καλή μπάζα, θα αποσυρθείς σε μιά γωνιά να την ξεκοκκαλίσεις με την ησυχία σου.

Η καλύτερη δικαιολογία είναι να δηλώσεις "αηδιασμένος από την πολιτική ζωή όπως ασκείται σήμερα".

Όταν φας τα λεφτά η αρχίσουν να λιγοστεύουν επικίνδυνα, θα σταθμίσεις τις προοπτικές σου ανάλογα το πολτικό κλίμα: αν είναι στα πάνω τους όσοι το παίζουν αριστεροί - βασικά  απατεώνες είναι και αυτοί σαν και σένα, μην ανησυχείς - δεν έχεις πρόβλημα: 

θα πάς μαζί τους σε «συστράτευση για μιά ευρεία προοδευτική κυβέρνηση με αριστερό πρόσημο».

Αν όμως έχουν αρχίσει να κάνουν κουμάντο οι δεξιοί, θα το παίξεις πρώην αριστερός που έβαλε  μυαλό: ένας πρώην αριστερός που έγινε κεντροδεξιός, είναι σαν ένα  εξωτικό πουλί που το επιδεικνύεις με υπερηφάνεια.

Προφανώς  και θα κάνεις εντύπωση στα διάφορα πάνελ ιδεολογικής αντιπαράθεσης:  « ένας τίμιος πρώην  αριστερός που απογοητεύθηκε από την ανωριμότητα και τον καιροσκοπισμό της αριστεράς στην Ελλάδα», δεν είναι κάτι που περνάει απαρατήρητο.

Πουθενά.

Αυτά προς το παρόν... και καλή σου πρόοδο.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ? ΠΟΥ ΑΝΗΚΩ?

…η ερώτηση «ποιός είμαι?» είναι μιά σημαντική ερώτηση που εντείνεται στην εφηβεία και συνεχίζεται, μειούμενη σε ένταση,  και στην διάρκεια της ενήλικης ζωής.

Είναι μιά σημαντική ερώτηση για την αυτοεκτίμηση, το θάρρρος, τον κοινωνικό και ερωτικό προσανατολισμό, την εκλογή επαγγέλματος.

Σε άμεση σχέση με την ερώτηση «ποιός είμαι» είναι και η ερώτηση «που ανήκω».

Σε ποια ομάδα ανθρώπων ανήκω, με ποιους ταιριάζω, ποιους καταλαβαίνω, ποιούς νιώθω δικούς μου, όμοιούς μου.

Όμοιος ομοίω, αεί πελάζει.

Οι αστροφυσικοί προφανώς αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους μέσα στην κοινότητα των αστροφυσικών, οι πολιτικοί των πολιτικών, οι κομμώτριες των κομμωτριών και οι τραβεστί των τραβεστών.

Το «που ανήκω» δεν το αποφασίζει το άτομο μόνο του: 

του το υποβάλλει η κοινωνία, η γειτονιά, ένα πρόσωπο κύρους (πχ η μαμά, η γιαγιά : μωρό μου, πριγκιπέσσα μου,  είσαι προορισμένη για τα μεγάλα σαλόνια κλπ)

Αλλά και στην πορεία , αν πέσεις σε ειδική ομάδα , επηρρεάζεσαι ακόμη και ως ώριμος ενήλικος.

…πχ η Κική Δημουλά μέχρι τα πενήντα,  ήταν μιά άγνωστη υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος: 

μετά τα πενήντα έγινε γνωστή ποιήτρια μεγάλου κύρους, Ακαδημαικός κλπ.

Άρα, η αντίληψη της για το «που ανήκει» άλλαξε στην πορεία.

Υπάρχουν περιβάλλοντα που σε ανεβάζουν ψυχολογικά και δημιουργικά…και περιβάλλοντα που σε κατεβάζουν και σε καταστρέφουν,  διαλύοντας κάθε ίχνος δημιουργικής σκέψης και αυτοεκτίμησης. 

Το ελληνικό Δημόσιο είναι φτιαγμένο για να καταστρέφει καλούς ανθρώπους με καλό και ανήσυχο μυαλό.

Γιατί συμβαίνει αυτό?

Προφανώς γιατί δεν ενθαρρύνει καμιά πρωτοβουλία, γιατί κάνει τους ανθρώπους ευθυνόφοβους  και μίζερους και γιατί έχει μια άκαμπτη ιεραρχία η οποία ενθαρρύνει  την υποταγή στους πολιτικούς προισταμένους.

Όλα είναι φτιαγμένα για να υπηρετούν τον πολιτικό κοτζαμπασισμό.

Όλα αυτά μου κατέβηκαν βλέποντας την βράβευση ενός 35χρονου μαθηματικού, του Στέφανου Αρετάκη, ο οποίος είναι πλέον διεθνούς φήμης αστροφυσικός και έχει περιγραψει  επιστημονικούς όρους που φέρουν το όνομα του.

Μετά το πανεπιστήμιο της Πάτρας, αν δεν πήγαινε στο Κέμπριτζ και στην Αμερική για να ξεδιπλώσει την έρευνα του με ελευθερία και δημιουργικές συνεργασίες, προφανώς θα ήταν αδιόριστος μαθηματικός.

Αν πιστέψεις ότι ανήκεις μέσα σε ένα φροντιστήριο, θα παραμείνεις μέσα σε ένα φροντιστήριο.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

 Αγαπημένη,

Αποφάσισα να σου απαντήσω με ένα μονόλογο… γιατί ο διάλογος είναι επώδυνος  και χρονοβόρος.

Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν έχω χρόνο: ο χρόνος είναι ο εχθρός μου.

Από τότε που ήρθα  στο Παρίσι για να κάνω ειδικότητα στην χειρουργική εδώ και μερικά χρόνια, παλεύω με το χρόνο. 

Συνεχώς προσπαθώ να κάνω ένα σωρό δουλειές:  να μελετήσω, να δω άρρωστους, να χειρουργήσω, να ενημερώσω συγγενείς, να προετοιμαστώ για παρουσιάσεις περιστατικών, να κρατήσω ισορροπίες, να διατηρήσω το σώμα μου και το μυαλό μου σε μια στοιχειώδη ευεξία να τα βγάλει πέρα, να κρατήσω το ηθικό μου ακέραιο, να κάνω γραφειοκρατικές διευθετήσεις, ενοίκια, πιστωτικές κάρτες, μικρουποχρεώσεις.

Στενότης και χρόνου και χρήματος.

Εκμεταλλεύομαι και το τελευταίο διαθέσιμο δευτερόλεπτο.

Κάνω ειδικά κόλπα για να μπορώ να διαβάζω στο μετρό, καθισμένη ή όρθια. 

Να διαβάζω ιατρικά θέματα… μελέτη μεσα σε ένα βαγόνι που κουνιέται, χοροπηδάει και στριγκλίζει.

Μπορώ να απομονώνομαι όπου θέλω… μπορώ να κάνω  το μυαλό μου να εστιάζει εκεί που θέλει,  χωρίς να αποσπάται από τίποτε.

Συνδυάζω την αφόδευση με μελέτη και την επίσκεψη στο σουπερμάρκετ με γυμναστική.

Ναι, επιλέγω ένα  γρήγορο βήμα και μια διαδρομή προς το μαγαζί που με βοηθάει να κάνω γυμναστική.

Τρώω ελαφρά και επιλεγμένα βιολογικά τρόφιμα,  για να μη γεμίζει  το στομάχι μου και να μη με πιάνει υπνηλία… ούτως ώστε να μπορώ να κάνω τις δουλειές μου γρήγορα και αποτελεσματικά και να μπορώ να συγκεντρώνομαι όταν μελετάω ή εργάζομαι.

Δεν είμαι μόνο γιατρός. 

Βασικά είμαι  μια αθλήτρια, μια αθλήτρια που κάνει πρωταθλητισμό ή που, τελοσπάντων,  προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια της.

Έχω τρομερούς προπονητές : Καθηγητές που είναι και αυτοί ακόμη αθλητές στο δικό τους επίπεδο,  και, που προσπαθούν,  στην μέση ηλικία τους, να σπάσουν κι αυτοί τα δικά τους ρεκόρ. 

Τύποι μια ζωή ανταγωνιστικοί και απαιτητικοί:  πρώτα από τον εαυτό τους και μετά με όλους εμάς, τους υπόλοιπους, που φιλοδοξούμε να τους διαδεχτούμε.

Τύποι εγωκεντρικοί… με ένα υπερτροφικό εγώ που προϋπήρχε αλλά και που διαμορφώθηκε στην  πορεία της καριέρας τους.

Το Εγώ  και η φιλοδοξία είναι ένα είδος καυσίμου: αν δεν το είχαν αυτό , δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτή την μακρόχρονη υπερπροσπάθεια.

Βλέπεις,  αγαπημένη μου, ότι ίσως και εγώ έχω παραμυθιαστεί από όλο αυτό το κόνσεπτ της τελειοποίησης σε μια απαιτητική επιστημονική δραστηριότητα και χειρουργική ικανότητα. 

Νιώθω κάτι σαν αθλήτρια που βρίσκεται συνεχώς με απαιτητικούς προπονητές μέσα στο τερέν στο οποίο πρέπει να επιβιώσω,  νικώντας όλες τις δυσκολίες. 

Νιώθω όμως και σαν  παραγιός - μαθητευόμενος στο εργαστήρι κάποιου μεγάλου καλλιτέχνη Δασκάλου της αναγέννησης,  ο οποίος από τη μια ρίχνει σφαλιάρες και βρισίδια στους βοηθούς του και,  από την άλλη,  τους μυεί μέσα στη Τέχνη και στις απαιτήσεις της.

Σήμερα βέβαια δεν υπάρχουν βρισίδια… αλλά υπάρχουν βλέμματα  ή σχόλια υποτιμητικά, που είναι χειρότερα από τα βρισίδια.

Προφανώς,  λίγοι από αυτούς τους παραγιούς θα γίνουν  κάποτε και αυτοί, μεγάλοι δάσκαλοι.

Δεν είμαι τόσο ψώνιο, αγαπημένη μου,  που να πιστεύω ότι θα γίνω και εγώ κάποτε ένας πρωτοπόρος της επιστήμης ή της χειρουργικής: 

μου αρκεί όμως να γίνω,  κάποτε,  ένας μάστορας πάνω στον τομέα μου.

Ξέρω οτι με αγαπάς, ξέρω ότι πραγματικά ενδιαφέρεσαι για μένα. 

Θυμάμαι τα όνειρα που κάναμε μαζί από τότε που ήμασταν συμμαθήτριες στο σχολείο και είχαμε ένα σωρό κοριτσίστικα όνειρα. 

Εσύ πιο πρακτική , πιό μετριοπαθής, διάλεξες τον έρωτα, την ανθρώπινη σχέση, την οικογένεια, τα παιδιά.

Δυστυχώς η μακρόχρονη ιατρική προσπάθεια και ειδικά η εκπαιδευση στην χειρουργική, δύσκολα συμβιβάζεται με την οικογένεια.

Και δεν είναι μόνο η υπερπροσπάθεια και ο χρόνος, που πρέπει αποκλειστικά,  να αφιερώσεις στην ιατρική εκπαίδευση. 

Είναι και η ανάγκη να αλλάζεις συνεχώς εργασιακό περιβάλλον, να αλλάζεις τόπους -ακόμα και χώρες-  γιά να μπορέσεις να εκπαιδευτείς σωστά και επαρκώς. 

Άλλοτε,  πρέπει να αλλάζεις  τόπους γιατί δε βρίσκεις δουλειά εκεί που θέλεις.

Ο σύζυγος όμως, και τα παιδιά, θα σε ακολουθήσουν από τόπο σε τόπο και από χώρα σε χώρα?

Ποιος σύζυγος και ποια παιδιά θα δεχτούν να αλλάζουν συνεχώς δουλειά, αφεντικά, περιβάλλον και σχολεία?

Ποιος σύζυγος θα ανεχτεί να φροντίζει βρέφη και νήπια,   όταν εγώ θα κάθομαι να τρέχω στα επείγοντα των νοσοκομείων και τα έκτακτα νυκτερινά  χειρουργεία?

Γενικά, η οικοδόμηση ιατρικής καριέρας,  δύσκολα γίνεται κατανοητή από μη  γιατρούς και, σχεδόν πάντα, εκλαμβάνεται περισσότερο ως μια εγωιστική φιλοδοξία παρά  σαν ένα ιδιαίτερο πνευματικό ενδιαφέρον ή  μιά υποταγή σε μια απαιτητική κλίση.

Όλοι, εύκολα, θα σου κολλήσουν ταμπέλες: 

φιλόδοξη, ψωνάρα, απαιτητική, καβαλημένη, αγάμητη, στερημένη… και, ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Δεν κατανοούν ότι έχει κάτι μεταφυσικό όλη αυτή η προσπάθεια… ότι είναι μια υπαρξιακή ανάγκη:

μιά ανάγκη να μπορέσεις να τελειοποιηθείς σε κάτι τόσο απαιτητικό που  θα σε δικαιώσει ως άνθρωπο, ως ύπαρξη.

Κατανοώ και σέβομαι τις βιολογικές ανάγκες. 

Κατανοώ την ανάγκη να ζήσει κάποιος μια φυσιολογική ζωή με ένα σύντροφο που αγαπάει και που μαζί αγωνίζονται να μεγαλώσουν σωστά παιδιά που θα τα δουν να μεγαλώνουν , να προκόβουν και να κάνουν δικές τους οικογένειες.

Είναι βιολογική ανάγκη όλο αυτό.

Δεν σνομπάρω  αυτές τις προσεγγίσεις ζωής. 

Αλλά μερικοί άνθρωποι θέλουν κάτι άλλο… και αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό και αποδεκτό.

Είναι λάθος να πιστεύει ο κοσμάκης ότι, κάθε γιατρός που θέλει να γίνει μάστορας στη δουλειά του, είναι ψώνιο…  ότι κάνει ψυχολογική αναπλήρωση καταπιεσμένων φιλοδοξιών ή  γιατί νιώθει μειονεκτικά σε άλλους τομείς.

Πως έγινε σπουδαίος γιατρός γιατί είναι ασχημομούρης και δεν έγινε αποδεκτός από το άλλο φύλο. 

Μπούρδες όλα. 

Το να αποδίδουμε πάντα σεξουαλικά κίνητρα σε καθετί, είναι μια απλοϊκότητα.

 Ο άνθρωπος ζεί παλεύει, πολεμάει και …πεθαίνει…  και για άλλα πράγματα πέρα από το φαΐ και το σεξ.

Είναι τελετουργία.

Ανάγκη.

Ισως δεν  είναι υποχρεωτικό να ταξιδέψεις… ξέρω συναδέλφους που επιλέγουν άλλο μονοπάτι,  με εξαιρετικά αποτελέσματα. 

Είναι ίσως λόξα,  η μαθήτευση , το ταξίδι. 

Ίσως όμως, με έχει  καταπιεί η ζωή μου και δεν βλέπω  παραεξω! 

Ποιος επιλέγει να μείνει σε 13 τμ και γιατί? 

Σκάβουμε αυλάκι προς την "επιτυχία" - τουλάχιστον την επαγγελματική-  και καταλήγουμε να γίνεται χείμαρρος και να μας οδηγεί...

…με βρίσκει καμιά φορά σε κάποια δευτερόλεπτα στάσης: όταν,  χτυπώντας σε κάνα βράχο,   αναρωτιέμαι πώς βρέθηκα εδώ.

…και ποιος πραγματικά κρατάει το τιμόνι. 

Η γραμματέας του αφεντικού μου είπε πως έχω άστρο..

….που ξεκινά η τύχη? …που φτάνει η προσπάθεια?

…πότε θα καταλάβουμε τι συμβαίνει και που πηγαίνουμε?

Δεν ξέρω με σιγουριά.

…αλλά, δεν απαντάω και σε απλοϊκότητες. 

Απαιτώ σεβασμό για την προσπάθεια και την δουλειά που κάνω.

Νομίζω πως έχει νόημα  και περιεχόμενο η προσπάθειά μου.

Δεν είμαι σαν τον ήρωα του Μπομπ Σφουγγαράκη που σφουγγάριζε μάταια μέσα στον βυθό με ταμπέλα : προσοχή στο πάτωμα- βρεγμένο!

:)

Προς το παρόν, με ενδιαφέρουν κυρίως δύο πράγματα:  

η καλή πορεία των ασθενών μου και η εκτίμησή των συναδέλφων μου.

Αυτά τα δύο μου αρκούν. 

Σε φιλώ.