Ο ΠΑΣΤΟΥΡΜΑΣ

Ήμουνα σίγουρος ότι ο φίλος μου ο Μάτζιτ , Ιορδανό -Παλαιστίνιος γιατρός, ήτανε φαν  του παστουρμά.

Όπως οι περισσότεροι Άραβες.

 Και όμως, όταν του πρότεινα  να φάμε μαζί παστουρμά -εγώ θα τον συνόδευα με  τσίπουρο και αυτός με ό,τι ήθελε- αρνήθηκε. 

Αρνήθηκε να φάει μαζί μου ενώ το ήθελε πολύ.

"Και γιατί"; τον ρώτησα.

 "Τι έπαθες και δε θέλεις"; 

"Τιμωρώ τον εαυτό μου" μου  απάντησε

Έμεινα κατάπληκτος. 

"Κάποτε, καιρό πριν πεθάνει, ο πατέρας μου, μου ζήτησε να του αγοράσω παστουρμά" μου είπε και "εγώ του αρνήθηκα για διάφορους χαζούς λόγους, κυρίως επειδή του είχε πει ο γιατρός του να τον αποφεύγει. Με παρακάλεσε επανειλλημενα και εγώ τον αγνόησα. Ήμουν πολύ αυστηρός".

 "Τελικά πέθανε και δεν έφαγε τον παστουρμά που ονειρευόταν.

 Από τότε το έχω στη συνείδησή μου και τιμωρώ τον εαυτό μου γι' αυτό.

Ορκίστηκα να μην ξαναφάω παστουρμά στην ζωή μου  έστω κι αν μου αρέσει πάρα πολύ".

"Αυτή είναι η τιμωρία μου".

Έπεσα σε σκέψεις.

Στην εποχή του άκρατου εγωκεντρισμού και  ευδαιμονισμού του δυτικού ανθρώπου, η ικανοποίηση των προσωπικών αναγκών είναι προτεραιότητα.

Οι ανάγκες των άλλων έπονται. 

Οι ανάγκες των νεκρών είναι μηδενικές.

Στην Δύση, ο νεκρός  θεωρείται ότι πέρασε στην ανυπαρξία. 

Ο Ανατολίτης είναι λιγότερο εγωκεντρικός.

Δίνει προτεραιότητα στην σχέση, κυρίως  στις φιλικές και οικογενεικές σχέσεις και η συμπεριφορά του καθορίζεται από αυτές.

Νιώθει αυτοεκτίμηση όταν είναι σωστός οικογενειάρχης και φίλος.

Η σχέση του με τους νεκρούς συγγενείς είναι ζωντανή και η παρουσία τους είναι αισθητή.

Τον κρίνουν ακόμη και οι πεθαμένοι.

Είναι σε άλλο κόσμο αλλά όχι ανύπαρκτοι.

Ο Μάτζιτ γιά να καθαρθεί απο την σκληρότητα και την γαιδουριά του απέναντι στον πατέρα του, πρέπει να κάνει αγώνα: 

θα πληρώσει με άσκηση και στέρηση.

Ο εαυτός του δεν είναι μιά ακόρεστη καταναλωτική καταβόθρα αλλά ένα ατελές ανθρώπινο ον που χρήζει συνεχούς βελτίωσης.

Μοιάζει πολύ χριστιανικό αυτό.

Ευτυχώς ο Μάτζιτ δεν έχει ιδέα πόσο πιό ορθόδοξος είναι -στην ουσία- από ένα γιαλαντζί ορθόδοξο σαν και μένα.

Δεν του είπα τίποτε.

Κρείττον το σιγάν.

Η ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΑΣ

Ένας μηχανικός αυτοκινήτων δεν  θέλει πελάτες με καινούργια αυτοκίνητα: θα βγάλει ψίχουλα από τα σέρβις.

Προφανώς προτιμάει φραγκάτους με παλαιά  αυτοκίνητα που τα συντηρούν για συναισθηματικούς λόγους. 

Με τα σαπάκια βγάζεις λεφτά, με τα καινούργια όχι.

Αυτά σκεφτόμουν και για ορισμένους γιατρούς και ψυχολόγους: θυμάμαι πόσο είχε θυμώσει μαζί μου μια ψυχολόγα που έκανε 2-3 χρόνια ψυχοθεραπεία σε μια ασθενή  που είχε κρίσεις πανικού. 

Με λίγη, ήπια και ασφαλή αντικαταθλιπτική αγωγή, λυτρώθηκε.

Προφανώς η «ψυχοθεραπεύτρια» προτιμούσε να την πηγαινοφέρνει κάθε βδομάδα επί χρόνια, κάνοντας αναφορές στα παλαιά «τραύματα» της παιδικής ηλικίας, το οιδιπόδειο και την «αντιμεταβίβαση».

Η συντήρηση μιας παθολογίας για δευτερογενές όφελος, είναι μεγάλη και συχνή αμαρτία.

Και δεν είναι μιά αμαρτωλή συμπεριφορά μόνο  των θεραπευτών γιατρών, ψυχολόγων κλπ που τους συμφέρει να συντηρούν μιά παθολογία πηγαινοφέρνουντας ασθενείς στα γραφεία τους για οικονομικό όφελος.

Παρατηρείται και σε απλούς ανθρώπους που διογκώνουν τα συμπτώματά τους για να κερδίσουν προσοχή, συναισθηματική υποστήριξη και εξάρτηση.

Καθε γεροντοκόρη που είναι συναισθηματικά και πρακτικά δέσμια στην ψευτοάρρωστη μάννα της, το υποψιάζεται.

«Κανείς  άντρας δεν είναι ποτέ αρκετά καλός για την κορούλα της» , λέει η μαμά.

Γιατί δεσμός ή γάμος σημαίνει συναισθηματική εξάρτηση γιά την κόρη και, συνεπώς,  συναισθηματική απεξάρτηση από τη μαμά.

Τα βάσανα και η αυτοθυματοποίηση είναι γερά εργαλεία συναισθηματικού χειρισμού.

 ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ?

…ο γιατρός, ο άρρωστος, ο υπουργός ή η νοσηλεύτρια;

Ο θάνατος του 49χρονου με τον «πόνο στην πλάτη» εξω από τα ΤΕΠ του νοσοκομείου Άγιος Ανδρέας Πατρών που δεν εφημέρευε, κινητοποίησε οργισμένες αντιδράσεις για τις «ευθύνες». 

Καταρχήν φαγώθηκε ο διοικητής του νοσοκομείου που είναι ένα εύκολο εξιλαστήριο θύμα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Ο υπουργός πρέπει να δώσει παράσταση και να δείξει άτεγκτος και αποφασιστικός στην απόδοση ευθυνών. 

Οι Γιατροί είναι οι συνήθεις ύποπτοι αμελείας αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν κλήθηκε κανείς στα ΤΕΠ ούτε είχε υποχρέωση να υπάρχει εκεί- οπότε,  μάλλον την γλιτώνουν οι γιατροί και αποδίδονται ευθύνες στην νοσηλεύτρια που ήταν στα ΤΕΠ και δεν κάλεσε κάποιον γιατρό και το ασθενοφόρο. 

Βέβαια το πρόβλημα παραμένει διότι η νοσηλεύτρια δεν είναι αρμόδια να κάνει διάγνωση και αξιολόγηση ασθενών και να καλεί το ΕΚΑΒ : 

κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ότι υπερέβη τις αρμοδιότητές της ή ότι άργησε να καλέσει ΕΚΑΒ  ή ότι το κάλεσε χωρίς λόγο κλπ

Πάντως τώρα γίνεται ΕΔΕ για νοσηλεύτριες, ιατρούς και διοικητικούς.

Ο κύριος υπουργός θα είναι άτεγκτος.

Ενα μεγάλο μέρος της κακοδαιμονίας της δημόσιας υγείας είναι το θέμα της ευθύνης.

Ποιός έχει την ευθύνη.

Δεν είναι απλό.

….αλλά και ανάμεσα στο γιατρό και στον άρρωστο, συχνά,  παίζεται ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών για την πορεία της αρρώστιας: 

αν ο ασθενής  πάει καλά, ο  μεν γιατρός αποδίδει την βελτίωση όλη στον εαυτό του και στην επιτυχημένη αγωγή που έδωσε, ενώ ο ασθενής,  συνήθως,  την αποδίδει σε αυτόματη ύφεση της ασθένειας ή στον Θεό .

Το πρόβλημα γίνεται πιο ενδιαφέρον όταν ασθενής δεν πάει καλά: 

αν υπάρξει επιδείνωση της ασθένειας, ο μεν  γιατρός συνήθως  αποδίδει την επιδείνωση σε εξωτερικούς ή τυχαίους παράγοντες - και όχι σε δική του λάθος διάγνωση ή θεραπεία - ο δε ασθενής  έχει μια τάση να τα φορτώνει όλα στο γιατρό. 

Εκεί πάλι μπορεί να αρχίσει  ένα περαιτέρω παιχνιδάκι απόδοσης ευθυνών: 

ο γιατρός να προσπαθήσει  να  ενοχοποιήσει τον άρρωστο λέγοντας πχ ότι ο ίδιος αυτός ευθύνεται για την κακή πορεία του. 

«Αφού καπνίζεις  σαν φουγάρο  και τρως αλμυρά και δεν ρυθμίζεις την πίεση σου,  τι να σου κάνω και εγώ»,  λέει ο γιατρός.

«Δε φταίει το τσιγάρο και το αλάτι… και παλιά κάπνιζα και εβαζα αλατάκι και η πίεση μου ήτανε ρυθμισμένη με την άλλη αγωγή που μου είχε δώσει ο γιατρός ο Μπαχλιτζανάκης», λέει ο άρρωστος,  υπονοώντας ότι ο γιατρός Μπαχλιτζανάκης ήταν καλύτερος και αποτελεσματικότερος .

Τα γνωστά παιχνιδάκια της ατομικής ευθύνης: 

αν καταφέρεις να ενοχοποιήσεις και να πείσεις τον κάθε πικραμένο  ότι αυτός φταίει για τα χάλια του, γλιτώνεις την ευθύνη για τις δικές σου  παραλείψεις και ευθύνες.

Είναι μιά θαυμάσια μέθοδος να ξεφύγεις  όταν  τα έχεις κάνει σκατά ως πολιτικός, ως δάσκαλος ή ως γονιός.

Αυτό το θέμα της ατομικής ευθύνης , τώρα με τον κορονοϊό,  παίζει πολύ: 

«αφού δε φοράς μάσκα, πως να μην κολλήσεις κορονοϊό ?»ρωτάει ο κύριος υπουργός.

«Ναι αλλά κι εσύ δεν έκανες μονάδες θεραπείας να μπορέσω να βρω κρεβάτι να θεραπευτώ όταν αρρωστήσω», ανταπαντάει ο «λαός».

Έτσι βέβαια,  δουλειά δε γίνεται, διότι απλώς υπάρχουν χρόνιες αλληλοκατηγορίες όσον αφορά την απόδοση των ευθυνών. 

Όταν δεν καταφέρουν ούτε οι μεν ούτε οι δε να υπερισχύσουν, …συμβιβάζονται:

τα ρίχνουν  στους γιατρούς.

Είναι απλό -σχεδόν αυταπόδεικτο- ότι «φταίνε οι γιατροί» :

είναι γνωστό ότι οι γιατροί είναι αλαζόνες, σπασίκλες, υπερβολικοι, φακελάκηδες και  πουλημένοι σε εμπορικά συμφέροντα. 

Είναι ό,τι απλούστερο να τους κατηγορήσεις και δύσκολα μπορούν να μιλήσουν: 

ο γιατρός πρέπει να είναι σοβαρός,  λιγομίλητος και σεμνός.

 Και βασικά πρέπει να σκύβει το κεφάλι ντροπιασμένος και απολογούμενος για κάθε ατυχία ή αθλιότητα έκανε  κάποιος συνάδελφος του κάπου,  κάποτε.

«Ναί..!!!  …30.000  ευρώ μου έφαγαν οι γιατροί στο τάδε  -λέει όνομα γνωστού ιδιωτικού θεραπευτηρίου - για τη γυναίκα μου που είχε καρκίνο!» φώναζε κάποιος στα ΤΕΠ,  επειδή δεν «εξυπηρετήθηκε» αμέσως.

Και ο αγροτικός γιατρός και εγώ , σκύψαμε ντροπιασμένοι το κεφάλι για τα τριάντα χιλιάδες ευρώ που στοιχισε η θεραπεία της συζύγου του στο ιδιωτικό νοσοκομείο.

Ενοχοποίηση και ατομική ευθύνη.

Η χαρά του κυρίου υπουργού, ε?...

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΩΝ

 Όλοι έχουμε δεί ή διαβάσει διάφορα μυθιστορήματα και ταινίες που περιγράφουν μια δυστοπική κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει μεσαία  τάξη αλλά μόνο η ανώτερη, προνομιούχα τάξη που ζει σε απομονωμένα προάστια με περίκλειστες  βίλες και ενοπλους φρουρούς και,  γύρω-γύρω, ο φτωχός  λαουτζίκος που ζει μέσα στη φτώχεια, την στέρηση,  την άγνοια και το έγκλημα.

Μέσα σε αυτό το σενάριο μπαίνουν και τα νοσοκομεία: υπερπολυτελείς και υπερσύγχρονες ιδιωτικές κλινικές για τους πλούσιους… 

….και τρισάθλια, αποδιοργανωμένα και ελεεινά νοσοκομεία για τον λαό. 

Οι γιατροί προφανώς πρέπει να διαφέρουν στα δύο είδη νοσοκομείων. 

Οι γιατροί πρώτης κατηγορίας, οι καθηγητές, οι σπουδαίοι σπεσιαλίστες και οι φημισμένοι  κυριλέ γιατροί, θα υπηρετούν τους πλούσιους ενώ, κάτι κακομοίρηδες γιατροί με χαμηλές ικανότητες αλλά και εξουθενωμένοι ψυχολογικά και σωματικά, παριστάνουν ότι εξυπηρετούν το λαουτζίκο.

Υποτίθεται ότι η άρχουσα τάξη θα είχε φροντίσει να παράξει γιατρούς εξαιρετικούς για τον εαυτό της  :  οι φτωχοί  ας πάνε να κόψουν το κεφάλι τους με τους “σκιτζήδες”.

Στην πραγματικότητα όμως δεν φαίνεται να γίνονται  ακριβώς έτσι, τα πράγματα: 

από επανειλημμένα παραδείγματα που συχνά διαπιστώνουμε στην καθημερινή ζωή , βλέπουμε ότι και στα φτωχά νοσοκομεία αναδεικνύονται πολλοί, ικανοί γιατροί αλλά και ότι επίσης σε αμφότερα, λειτουργούν ανίκανοι ή επικίνδυνοι.

Επειδή κάθε τάξη έχει μια τάση να αυτοαναπαράγεται, η προνομιούχα τάξη αναπαράγει τους προνομιούχους γόνους της κάνοντας τους προνομιούχους γιατρούς, σε προνομιούχα νοσοκομεία και σε προνομιούχες θέσεις..

Συχνά, υπερβολικά προστατευμένους.

Ασε που συχνά είναι  και εκλεγμένοι  με προνομιακές, διαβλητές διαδικασίες.

Η υπερβολική  προστασία όμως,  προστατεύει το νεαρό γόνο  από την ταλαιπωρία αλλά και τον κρατάει μακριά από τις δύσκολες κλινικές εκπαιδευτικές συνθήκες που θα τον ψήσουν και θα τον ωριμάσουν ως γιατρό.

Μπορεί να έχει ένα σωρό δημοσιεύσεις και ερευνητική εμπειρία -πραγματική ή φανταστική- αλλά μάλλον θα δυσκολευτεί  να εφημερεύσει στο ΤΕΠ μεγάλου, λαικού νοσοκομείου.

Και τελικά,  όλο αυτό το σύστημα της προαγωγής των δικών μας παιδιών, καταλήγει μπούμερανγκ για τους προνομιούχους.

Στα ζόρια,  τα δικά μας παιδιά,  είτε τα κάνουν θάλασσα είτε το βάζουν στα πόδια.

Με την επιδημία του COVID 19 , απάνω στο μεγάλο ζόρι, τα ιδιωτικά νοσοκομεία και οι γιατροί της ελίτ το έβαλαν στα πόδια… 

Όλοι οι μεγαλόσχημοι - από πολιτικούς και λεφτάδες μέχρι δεσποτάδες-  έψαχναν αγωνιωδώς μία θέση στην μονάδα του Ευαγγελισμού και της Σωτηρίας.

Και όλο αυτό το φαύλο σύστημα προνομιούχων μιας ελίτ που αυτοαναπαράγεται, υπάρχει μόνο στην Ελλάδα και σε διάφορες άλλες χώρες  χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου.

Οι ελίτ της Βρετανίας και της Γαλλίας βάζουν τα παιδιά της να «φάνε σκατό» σε δύσκολες συνθήκες. 

Πάνε ακόμα και στην Αφρική,  σε τριτοκοσμικές χώρες,  να αντιμετωπίσουν επιδημίες,  να περιθάλψουν  απελπισμένους,  ώστε να αποκτήσουν μιά καλύτερη εικόνα του κόσμου και αίσθηση ανιδιοτελούς ιατρικής προσφοράς.

Στην Ελλάδα δεν έχω δει κανένα παιδί καθηγητή να κάνει ειδικότητα στο κρατικό της Νίκαιας. 

Ίσως όμως εκεί αποκτούσε κάποιες ικανότητες που θα του ήταν πιο εύκολο να επιβιώσει όταν θα υφίσταται μεγάλη πίεση με πολλά και δύσκολα περιστατικά.

Τελικά και οι προνομιούχοι γίνονται θύματα των ίδιων των προνομίων τους: τα προνόμια δημιουργούν μία κοινωνία δυσλειτουργική…

Δυσλειτουργική  τουλάχιστον όσον αφορά την υγεία, την δημόσια ασφάλεια, τις πλημμύρες , τις πυρκαγιές, την καταστροφή των δασών, την προστασία του περιβάλλοντος: έχει θύματα και προκαλεί ταλαιπωρία  σε όλες τις τάξεις.

Όταν το θέατρο είναι ετοιμόρροπο, το ταβάνι θα πέσει και σε αυτούς που είναι στις πρώτες σειρές και σ’ αυτούς που είναι στις τελευταίες.

ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 Η υπαρξιακή ανάγκη των γονέων να δικαιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από τα επιτεύγματα των παιδιών τους,  είναι, εκτός από ανόητη, και καταστροφική:

και για τους γονείς και για τα παιδιά. 

Πρώτον,  ωθεί τους γονείς σε ηλίθιες, παρεμβατικές και ευνουχιστικές συμπεριφορές που κάνουν τα παιδιά άτολμα και ανώριμα, μέχρι τα …σαράντα.

Συνήθως τα «παιδιά» ωριμάζουν αφού πεθάνουν οι γέροι: μόνο τότε απελευθερώνονται, παύοντας να αισθάνονται προστατευόμενοι έφηβοι.

Δεύτερον, βλάπτει τους ίδιους τους γονείς… γεμίζοντας τους άγχος και ενοχές γιά κάθε πρόβλημα, δυσκολία ή «αποτυχία» των «παιδιών».

Αδυνατώντας να δουν τα παιδιά τους  ως ανεξάρτητες και υπεύθυνες ανθρώπινες υπάρξεις,  τα βλέπουν μάλλον σαν προεκτάσεις ή και …αποφύσεις της δικής τους ανόητης και βιολογικά φθαρμένης ύπαρξης.

Έτσι, φορτώνονται προβλήματα , άγχος και ευθύνες που δεν μπορούν να διαχειριστούν.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι στα άτολμα, εγωκεντρικά και ανώριμα παιδιά , προστίθενται και οι νευρωσικοί γέρο-γονείς στον σχηματισμό μιας τραγικής ομάδας- οικογένειας.

Μιας οικογένειας αλληλοβασανιζόμενων και ανασφαλών αναπήρων, που χρησιμοποιούν αλλήλους ως δεκανίκια.

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΤΕΠ

 Η σχέση των νευρωσικών, υποχονδριακών ασθενων με τους γιατρούς, στα επείγοντα, έχει ενδιαφέρον: 

έχει ενδιαφέρον, γιατί , οι αγχωμένοι νευρωσικοί που πάνε στα ΤΕΠ με σωματικά συμπτώματα, απαιτούν διάγνωση αλλά , συχνά, αρνούνται την προτεινόμενη θεραπεία.

Δηλαδή,  από την μιά ζητούν βοήθεια και απ´ την άλλη την αρνούνται: 

μιά ακόμη ένδειξη της αμφιθυμικής σχέσης του σύγχρονου ασθενούς με τον γιατρό.

Κάνουν διαπραγματεύσεις: 

«όχι ένεση , προτιμώ χάπι»

«γίνεται με μισό χάπι αντί για ένα?».

Σαν να ξέρουν,  βαθειά μέσα τους, ότι τα συμπτώματα είναι σωματοποιημένο άγχος.

Δεν προσποιούνται μεν, αλλά ο υποσυνείδητος μηχανισμός βρίσκει ένα παραθυράκι στο συνειδητό.

Αυτό μου θυμίζει   τον ογδοντάχρονο γέρο που ήταν τρελλά ερωτευμένος με μιά τριαντάρα που του έτρωγε λεφτά.

....ενώ μου έπλεκε το εγκώμιό της , ξαφνικά μου πετάει μιά δήλωση σε ένα  παράθυρο διαύγειας: 

«είναι μιά πουτάνα αυτή!»

Κανείς δεν αυταπατάται 100%.

ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΡΥΤΙΔΕΣ

  …κατατάσσω τα πρόσωπα ανάλογα με τις ρυτίδες τους:

οι ρυτίδες τα λένε όλα.

Ρυτίδες της σοφίας, του πόνου, της θυσίας.

….ρυτίδες της ανοησίας, του εγωισμού και της αλαζονείας (οι πιό άσχημες).

Οι καλές ρυτίδες, είναι κοσμήματα.

Δεν χρήζουν θεραπείας.

Οι κακές ρυτίδες είναι ουλές: δύσκολα θεραπεύονται.

Οι δερματικές εκδηλώσεις δεν θεραπεύονται όταν συνεχίζουν να πάσχουν τα εσωτερικά όργανα.

Αντί να δίνεις χτυπηματάκια στο προγούλι σου, καλύτερα να κάνεις μασσαζάκι στο ηθικό σου.