ΣΕΞ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ

Οι άνθρωποι γίνονται καλύτεροι ή  χειρότεροι χαρακτήρες όταν γερνάνε; 

Κανονικά, θα έπρεπε να γίνονται καλύτεροι: 

ένας άνθρωπος που έχει γεράσει και κοντεύει να φτάσει στο τέλος, έχει αντιληφθεί την ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων και, ως εκ τούτου, δε δίνει σημασία στα μικροπράγματα και στις ανούσιες αντιπαραθέσεις και μικρότητες.

Ο γέρος,  κανονικά, πρέπει να είναι «υπεράνω»: 

να μην δίνει πολλή σημασία.

Να νοιάζεται για τα ουσιώδη της ζωής: της λίγης ζωής που του απομένει.

Να νοιάζεται για το τι κάνουν τα παιδιά του….

… και τι κόσμος τα περιμένει αυτά  και τα εγγόνια του.

Ο γέρος θα πρέπει να έχει μια γενικότερη αίσθηση ευθύνης για τα πράγματα:  για την κοινωνία γενικά.

Ίσως γι αυτό πολλοί πλούσιοι γέροι αφήνουν τις περιουσίες τους σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Ενδιαφέρονται πλέον  για την κοινωνία και όχι για ηλίθιες προσωπικές φιλοδοξίες.

Λάθος: 

ΠΡΕΠΕΙ να ενδιαφέρονται για την κοινωνία αλλά, τελικά, στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για το ζαρωμένο σαρκίο τους και την μεταθανάτια δόξα τους.

Συνήθως οι γέροι γίνονται εγωκεντρικοί:  

ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό τους και τις μικροανάγκες τους.

Θα σου πουν για το «γιαουρτάκι»  που το έφαγαν το μεσημέρι και για την «φρυγανίτσα»  που τους προκαλεί δυσπεψία το βράδυ.

Θα σου πουν για την ποδάγρα τους και για την χοληστερίνη,  αλλά δε θα σου πουν για το παλαιστινιακό και την κλιματική αλλαγή.

Κατανοητά όλα αυτά, αλλά επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα:

 γίνεται καλύτερος η χειρότερος ο χαρακτήρας στα γεράματα;

 Στους κύκλους των νευρολόγων επικρατεί η άποψη ότι τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας στην νεαρή ηλικία επιδεινώνονται -δηλαδή γίνονται πιο εμφανή και ποιο θορυβώδη- στα γεράματα.

Είσαι λίγο τσιγκούνης σαν νέος; 

Γίνεσαι αρχιτσιγκούναρος στα γεράματα.

Είσαι λίγο ζηλιάρης σαν νέος; 

Γίνεσαι παθολογικά ζηλιάρης στα γεράματα (και κατηγορείς την γριά  σου που είναι 80 χρονών,  ότι σε κερατώνει).

Είσαι εξουσιομανής σε νεαρή ηλικία; 

Γίνεσαι powerfreak στα γεράματα και θέλεις να τους έχεις όλους να βαράνε προσοχή και να εξαρτώνται από σένα.

Είσαι λίγο μουρντάρης σαν νέος;

 Γίνεσαι ξεμωραμένος  στα γεράματα και βάζεις χέρι στην γυναίκα που σε φροντίζει ή στην γραμματέα σου.

Όλες αυτές οι συμπεριφορές θεωρείται ότι οφείλονται σε ατροφία/ δυσλειτουργία  του μετωπιαίου λοβού του εγκεφάλου : 

στον μετωπιαίο λοβό εδράζονται οι αναστολές,  δηλαδή οι κοινωνικά ελεγχόμενες συμπεριφορές. 

Αν δυσλειτουργεί ο μετωπιαίος λοβός, δημιουργείται μία «άρση των αναστολών» με αποτέλεσμα να βάζεις χέρι ξεδιάντροπα και να κατουράς στη μέση του δρόμου, χωρίς να νιώθεις ότι είναι κάτι ανεπίτρεπτο.

Υπάρχουν γέροι που γίνονται καλύτεροι?

… βεβαίως υπάρχουν, αλλά λίγοι.

 Ο Γεώργιος Παπανικολάου και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έγιναν καλοκάγαθοι γέροι, απ´ ό,τι  διάβασα στις βιογραφίες τους… ενώ σαν νέοι ήταν αυστηροί και απαιτητικοί.

Αυτό που εγώ παρατηρώ συχνά στα ηλικιωμένα ζευγάρια που έρχονται στο ιατρείο μου,  είναι ότι παίζονται μεταξύ τους αδυσώπητα παιχνίδια εξουσίας: ποιος θα καβαλήσει τον άλλο και ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο.

Προφανώς τα παιχνίδια εξουσίας παιζόταν και σε νεαρότερες ηλικίες αλλά στα γεράματα παίρνουν χαρακτήρα τιτανομαχίας: 

είναι ζήτημα δικαίωσης , δηλαδή ποιανού η ζωή δικαιώθηκε μέσα από αυτή τη σχέση. 

Δεν είμαι αρμόδιος για τα δυναμικά του ζεύγους - οικογένειας, τα οποία ούτως ή άλλως, είναι περίπλοκα.

Θα συμφωνήσω πάντως με την ψυχαναλυτική άποψη που λέει ότι εξουσιομανία είναι υποκατάστατο του σεξ: 

αν δε πηδήχτηκες επαρκώς  στα νιάτα σου, προσπαθείς να βγάλεις το άχτι σου κάνοντας τον «αρχηγό» στα γεράματα.

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΛΕΝΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

 

...μιά ματιά στα χέρια κάποιου,  συχνά διηγείται μιά ιστορία.

Στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο ο γνωστός φιλόσοφος Χρήστος Γιανναράς, περιγράφει μιά εκστατική εμπειρία : ήταν νέος, λίγο  πριν τα τριάντα και ...παρθένος. 

Σαν νέος θεολόγος, μέλος υπερσυντηρητικής χριστιανικής οργάνωσης, δεν είχε παντρευτεί και δεν είχε ακόμη σεξουαλικές σχέσεις.

Προφανώς με κόπο ήλεγχε τις σεξουαλικές και ερωτικές του ανάγκες: δεν είναι δα και εύκολο πράγμα, όσο πιστός και αν είσαι.

Μέσα σε ένα γεμάτο λεωφορείο λοιπόν, που βρισκόταν, είδε πάνω από το μπουλούκι των στριμωγμένων επιβατών, ένα γυναικείο χέρι.

Έγινε τότε κάτι  μαγικό: έπεσε σε έκσταση σαν να έβλεπε ένα θαυμάσιο, εξωπραγματικό θέαμα...

Παράξενο αλλά, μου  συνέβη και εμένα, κάτι αντίστοιχο, πριν λίγες μέρες... 

…όχι βέβαια τόσο δυνατό - ώστε να πέσω σε έκσταση- αλλά αρκετά έντονο ώστε να μου καρφωθεί σαν εικόνα στο μυαλό και να με συνοδεύει επίμονα για μέρες.

Ήταν ένας άνδρας γύρω στα σαρανταπέντε που έπαθε κάποια ζάλη αλλά και δυσφορία στο στήθος. 

Συνοδευόταν από σύζυγο  και ένα ξανθό κοριτσάκι, σαν αγγελούδι.

Μεροκαματιάρης, οικογενειάρχης.

Κάνει δυό δουλειές -και οι δυό χειρωνακτικές- για να επιβιώσουν:

  από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Μόνιμα κουρασμένος , σχεδόν εξαντλημένος.

Πιέζεται πολύ γιά να τα βγάλει πέρα.

Αυτά τα έμαθα στην αρχή, όταν έπαιρνα ιστορικό.

Και στην διάρκεια της εξέτασης, είδα τα χέρια του.

Και τα έπιασα κιόλας… αφού η νευρολογική εξέταση απαιτεί να τα ακουμπήσεις: 

πολύ χοντρά δάχτυλα και τεράστιες, χοντρές , πολύ σκληρές παλάμες.

…και με ένα δέρμα γεμάτο ουλές , αμυχές, σημάδια και σκληρίες.

Χέρια που εμφανώς πάλευαν σκληρά για χρόνια και που βρισκόταν συνεχώς σε μιά διαδικασία τραυματισμού -επούλωσης.

Ένιωσα  αμηχανία που όμως καταχώνιασα αστραπιαία σε κατάλληλη, ασφαλή αποθήκη του μυαλού,  όπως έχω μάθει να κάνω.

Είτε για αναβάλω την επεξεργασία της πληροφορίας -ή του αισθήματος- είτε για να το θάψω οριστικά.

Είναι μηχανισμός άμυνας, δηλαδή επιβίωσης: 

σε μιά δουλειά που βομβαρδίζεσαι απο δυστυχία, πρέπει να μάθεις να την διαχειρίζεσαι.

Αλλά τα χέρια αυτά, ήταν πονεμένα , κουρασμένα αλλά και δυνατά: 

ξεπήδησαν από την αποθήκη και σεργιανάνε στις εγκεφαλικές έλικες κατά πως θέλουν.

Μέρες τώρα.

ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ

Αποφάσισα να γίνω ένας καλοκάγαθος, καλότροπος, αισιόδοξος και γλυκομίλητος τύπος. 

Δεν θα χαλάω χατήρι σε κανένα και θα του λέω ό,τι θέλει να ακούσει ευχάριστα. 

Γκρίνεια, τέρμα. 

Απαισιοδοξία, καταγγελίες πολιτικών, επισήμανση κοινωνικών δυσλειτουργιών , τέρμα. 

Κατακεραύνωση ηλιθίων και κακών, τέρμα.

…αλήθεια, τι κέρδισα με τις μαλακισμένες καταγγελίες και γκρίνιες  μου;

Τίποτα. 

Απλά χαρακτηρίστηκα αντιπαθητικός και τοξικός. 

Τώρα θα αλλάξω βιολί.

Όλοι είναι καλοί.

Ακόμη και ο Αλ Καπόνε ήταν εν δυνάμει καλός.

Απλά δεν του δόθηκε η σωστή ευκαιρία και δεν τον βύζαξε καλά η μάννα του.

Όλες οι γκόμενες είναι θεές.

Όλες θα έχουν λαμπρή τύχη στον Έρωτα.

(Με κεφαλαίο Ε,  ο Έρωτας).

Όλοι οι άνδρες είναι γενναιόδωροι και παλληκάρια.

Οι πολιτικοί ανιδιοτελείς , οι γιατροί θυσία και οι παπάδες σοφοί και σχεδόν  άγιοι.  

Οι Τούρκοι δεν μας έσφαξαν και είναι καρντάσια.

Οι αρρώστιες έχουν σχεδόν νικηθεί και η επιστήμη θα λύσει όλα τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.

Θα τρώμε φυτικές μπριζόλες από πλανκτόν πιο νόστιμες από τις ζωικές και θα πάψει το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Θα αγνοώ όλες τις κακές ειδήσεις και θα βάζω μόνο καλές ή ευχάριστες. 

Τώρα που έχει έχει πυρκαγιές, εγώ ανεβάζω συνταγές. 

Μπριζολάρα σπέσιαλ με σάλτσα μουστάρδας και σπαράγγια είναι η λύση στη κατάθλιψη.

(Ξεκίνησα ήδη)

Επανέρχομαι στις θεές γκόμενες: είσαστε θεάρες και κορμάρες και το μέλλον σας ανήκει. 

Ένας καταπληκτικός τύπος με αλογοουρά και ακριβό γκαμπριολέ  σας περιμένει στην γωνία.

Μέχρι την κλιμακτήριο παίζεται το παιχνίδι με τον Αλογοουρά. 

Μετά την κλιμακτήριο - που δεν υπάρχει διότι είναι μύθος- παίζει λεβεντόγερος με  ακριβό τζιπ και άπαιχτο στυλ στο τέννις.

Διαθέτω ελπίδες για όλους , ατελείωτες σιροπιαστές κουβέντες  και ευχάριστα κλισέ διά πάσαν νόσον. 

Η πολιτική μου καριέρα, στο βάθος, μοιάζει σχεδόν σίγουρη.

ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ΓΕΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΞΙΟΜΑΧΟΙ

 ...όταν βλέπω  «καρεκλόβιους»  γέρους να συγκρούονται με φιλόδοξους  νέους -που πάνε να τους φάνε  την ωραία θέση - σχεδόν πάντα στοιχηματίζω υπερ του γέρου: 

οι καρεκλοκένταυροι γέροι- αυτοί που κατέχουν θεσάρες για ...αιώνες! - δεν είναι τυχαία άτομα...έχουν παλέψει και εξοντώσει πολλά θεριά που πήγαν να τους φάνε την θέση, στο διάβα του χρόνου.

Μπορεί βέβαια τώρα που γεράσανε να έχουν χάσει δυνάμεις ή να έχουν ...ξεκουτιάνει, παρά ταύτα όμως τους υπολογίζω ως αξιόμαχους και για ένα άλλο λόγο, υπαρξιακό: 

ο γέρος φοβάται το θάνατο και προσπαθεί συνεχώς να τον ξεχάσει. 

Όταν όμως ο γέρος  έχει μια πολύ ωραία θέση με εξουσία και καλή αμοιβή, νιώθει νέος: 

μπορεί και βασανίζει πολύ κοσμάκη από κάτω, είναι στο επίκεντρο της προσοχής, μπορεί να βγάλει  κάνα φιλόδοξο γκομενάκι, να ξοδέψει πέντε φραγκάκια παραπάνω, και γενικά να  νιώθει  ζωντανός και να ξεχνάει  τα χάλια του.

Αν ο γέρος  πάρει σύνταξη και δεν έχει ασχολία, είναι τελειωμένος: 

με παντόφλα και εφημερίδα, περιμένει  να πεθάνει.

Δεν είναι τυχαίο πόσο κοτσονάτοι είναι οι γέροι που έχουν εξουσία.

Ας τα ´ χουν λοιπόν υπόψη τους,  όλα αυτά, οι  καιροσκόποι που πρέπει να πάρουν θέση  στην διένεξη  ανάμεσα σε ένα  γέρο με ένα νέο: 

ο γέρος θα παλέψει μέ λύσσα μεχρι να παραδώσει την θέση.

Κλασσικό παράδειγμα  οι δεινόσαυροι καθηγητές του Πανεπιστημίου που αλλάζουν την ημερομηνία γεννήσεώς τους για να παραμείνουν ενεργοί, ή που κάνουν ιατρείο και ιδιωτική κλινική  μέχρι τα ...ενενήντα...

ΤΟ ΗΘΟΣ ΜΕΤΡΑΕΙ

 Είχα ένα δάσκαλο στο Δημοτικό που μας έλεγε ότι «δεν με ενδιαφέρει μόνο να είστε καλοί μαθητές αλλά να έχετε και ήθος».

Και μάλιστα επέμενε ότι «το ήθος είναι πιό σημαντικό απο την επίδοση».

Εγώ σαν καλός μαθητής που ήμουν, δεν καταλάβαινα τι εννοούσε και εκνευριζόμουν : σημασία έχει να είσαι καλός μαθητής...καλός στην δουλειά που κάνεις!

...τι στο καλό είναι αυτό το «ήθος»!

«Ήθος και βλακείες!»

«Τι δηλαδή? να είσαι καλός? Κάθε χαζός μπορεί να είναι καλός...είναι σημαντικό?».

Αυτά σκεφτόμουν μικρός και φυσικά, πέρασαν χρόνια μέχρι  να καταλάβω τι σημαίνει «ήθος».

Ήθος δεν σημαίνει ότι είσαι «καλός».

...ήθος σημαίνει να έχεις αρχές.

Υγιείς αρχές: σεβασμό, αυτοσεβασμό, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, εντιμότητα.

Πέρασαν χρόνια - πολλά χρόνια- και δικαίωσα τον δάσκαλο: 

ένα σωρό άνθρωποι έχουν εξαιρετικές ικανότητες (καλοί μαθητές, ικανοί γιατροί, πανέξυπνοι επιχειρηματίες) αλλά από ήθος...μηδέν.

Πχ με εκνευρίζει η έλλειψη σεβασμού στην αδυναμία, τον πόνο, τον θάνατο.

Η ηλίθια έκφραση που έλεγαν παλιά οι εφημερεύοντες…  «έβαλα γκολ» .

Ευτυχώς χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο.

Να μην εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία των άλλων: υλική ή ψυχολογική.

Να κάνεις ισότιμες και υγιείς σχέσεις με σεβασμό στο πρόσωπο του άλλου.

Να σεβεσαι τους γενικά αποδεκτούς κοινωνικούς θεσμούς: 

να μην φτύνεις ό,τι σέβονται οι άλλοι.

(δηλαδη εσύ τί είσαι, ρε μαλάκα? ένας Ροβεσπιέρος της γειτονιάς?)

Η τάση κάποιων ηλίθιων -αρσενικών και θηλυκών - να ενοχλούν παλιούς εραστές ακόμη και μετά τον γάμο ή την τεκνοποίησή τους.

Ένας κομπλεξικός έβαλε κουστούμι και πήγε απρόσκλητος στο γάμο μιάς παλιάς του γκόμενας.

Κόμπλεξ, νοσηρή ενόχληση, έλλειψη σεβασμού σε πρόσωπα και θεσμούς.

Τελικά συμφωνώ ότι καλό είναι «να διαβάζεις τα μαθήματά σου»...

...αλλά δεν αρκεί.

Πρέπει να έχεις και «ήθος».

Δηλαδή να είσαι κύριος.

Όχι μαλάκας.

«ΠΑΝΤΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΓΙΑΤΡΟΣ»

Συχνά συναντώ  άτομα που,  όταν μαθαίνουν  ότι είμαι γιατρός,  μου λένε ότι "το όνειρό τους ήταν πάντα να γίνουν γιατροί". 

Μερικοί άλλοι, επίσης,  μου λένε ότι "έχουμε όνειρο να γίνει το παιδί μας   γιατρός". 

Όταν λοιπόν κάποιος με ρωτάει αν είναι καλή ιδέα να γίνει γιατρός - ο ίδιος ή το παιδί του- του λέω ΟΧΙ.

Ιδίως εάν είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Τους το λέω κιόλας: 

"είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος; 

...εάν είσαι φυσιολογικός - δηλαδή ένας άνθρωπος που θέλεις να ζήσεις μιά φυσιολογική ζωή- μην γίνεις γιατρός".

Με κοιτάνε απορημένοι.

"Δηλαδή? Ρωτάνε οι περισσότεροι... «τί εννοείς?»

Απαντώ ότι απο την εμπειρία μου, γιατροί γίνονται τεσσάρων ειδών άνθρωποι:

…Τα ψώνια

… οι φιλοχρήματοι 

….οι παθιασμένοι 

….τα …καλά παιδιά που οι γονείς τους ονειρεύονται να τα δουν γιατρούς .

Συγκεκριμένα: 

1) "Ψώνια" , ονομάζω τα άτομα με μικρό ή μεγαλύτερο ναρκισσιστικό κουσούρι.

 Είναι αυτοί που θέλουν να είναι αντικείμενα προσοχής και θαυμασμού.

Να αποκτήσουν δύναμη ως άτομα που παίρνουν σημαντικές αποφάσεις γιά την ζωή του άλλου.

Να είναι αξιοσέβαστοι.

Μιά ειδική υποκατηγορία ψώνιων είναι τα ανθρωπιστικά ψώνια: 

αυτοί γουστάρουν τον κοινωνικό θαυμασμό αλλά αγαπάνε και τους ανθρώπους.

(Τα αμιγή ψώνια αδιαφορούν για τον άλλο).

Τα ανθρωπιστικά ψώνια, θέλουν να είναι καλοί και για να τους θαυμάζουν οι άλλοι αλλά και για να μπορούν να είναι αποτελεσματικοί ως γιατροί ώστε να μπορούν να βοηθούν τους αρρώστους.

Αυτοί γενικά, κάνουν για γιατροί και είναι μιά καλή  -και ίσως σημαντική-σε αριθμό, ομάδα.

Όσο πιό πολλή εξουσία, τοσο πιο ελκυστική η ειδικότητα για τις ναρκισσιστικές προσωπικότητας: συχνά γίνονται είτε χειρουργοί, είτε ψυχίατροι.

Οι χειρουργοί έχουν τεράστια εξουσία πάνω σε έναν άνθρωπο, αναισθητοποιημένο, με μια ανοιγμένη κοιλιά ή θώρακα ή κεφάλι…

…και οι ψυχίατροι πάνω σε ένα αδύναμο ψυχικά άνθρωπο που συχνά υποφέρει πολύ και είναι και δυσλειτουργικός.

2) "Φιλοχρήματοι" είναι αυτοί που το κύριο κίνητρό τους είναι το χρήμα. 

Δεν αποκλείεται να είναι και "ψώνια" ταυτόχρονα: είναι συχνός συνδυασμός.

Θέλουν και δόξα και χρήμα.

Πχ σταρς-χειρουργοί.

Είναι και αυτοί σημαντική ομάδα.

3) "Παθιασμένους" ονομάζω αυτούς που είναι τρελλοί με την γνώση, την επιστήμη, την έρευνα (wisdom freaks).

Πιθανόν να έχουν και αυτοί εναν κρυφό ναρκισσισμό με την έννοια ότι θέλουν να κάνουν κάτι σπουδαίο, μιά ανακάλυψη.

Αλλά δεν το κάνουν γιά τους άλλους... το κάνουν  γιά τον εαυτό τους.

Δεν ενδιαφέρονται να αποδείξουν στους άλλους ότι αξίζουν,  αλλά στους ίδιους, μέσα απο πραγματικό επιστημονικό έργο και όχι μεσα απο θεατρινισμούς και κοινωνική αποδοχή.

Βασικά όμως μαγνητίζονται απο την μελέτη μηχανισμών και την επίλυση επιστημονικών γρίφων.

Αν διαβάσει κανείς την βιογραφία του Γεωργίου Παπανικολάου,  θα το δεί αυτό.

Συνήθως είναι "χαμηλοβλεπούσες"... δηλαδή τύποι αθόρυβοι που προβάλλονται μέσα απο το έργο τους.

Αυτοί είναι μάλλον μικρή ομάδα: γίνονται καλοί ερευνητές αλλά, εάν παράλληλα  δεν αγαπούν και τους ανθρώπους, δεν γίνονται και καλοί κλινικοί γιατροί".

4) Τα «καλά παιδιά» συνήθως είναι καλοί μαθητές και καλόβολοι χαρακτήρες που θέλουν να τα αγαπάει ο μπαμπάς και η μαμά τους.

 Η οποία μαμά και μπαμπάς,  έχουν όνειρό τους να δουν το παιδί τους γιατρό. 

Και το σπρώχνουν ψυχολογικά,  να πάει στην ιατρική. 

Και τι να κάνει  και το παιδί… παραμυθιάζεται και πάει  στην ιατρική και από κει αρχίζει το δράμα του.

Αλλά το βασικό του  κίνητρο δεν είναι η ιατρική αλλά η αγάπη του μπαμπά και της μαμάς.

Αυτά λέω πάνω κάτω σαν απάντηση.

Όταν τα ακούσει  όλα αυτά ο υποψήφιος γιατρός -ή  μπαμπάς υποψήφιου γιατρού- με κυττάει περίεργα σαν παράξενο ή διαταραγμένο άτομο.

Περίμενε να πώ "βεβαίως και να γίνεις γιατρός"...

και τελικά εγώ απάντησα με ένα μπουρδουκλωμένο κατεβατό.

Αν συνέλθουν, συνήθως ρωτάνε απλουστεύοντας:

"ποιά είναι τελικά η γνώμη σου γιατρέ? 

...ποιό απο τα τέσσερα είδη είναι φυσιολογικό;" 

Απαντώ ως εξής: 

"Βασικά κανένα δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Μόνο αν έχεις πολύ πάθος για γνώση και μελέτη και παράλληλα αγάπη για τους ανθρώπους, γερό στομάχι για να αντέχεις αδικίες, προσβολές και κακουχίες και για πολλά χρόνια, μπορείς να γίνεις καλός γιατρός".

Αλλά είναι και αυτό "φυσιολογικό"?

Αμφιβάλλω.

"Έτσι είναι η πλειοψηφία των γιατρών: μέχρι να ανακαλύψεις πόσα βάσανα  και πόσο κόστος έχει αυτό το επάγγελμα γιά να είσαι απλά επαρκής, έχεις γεράσει.

Γι αυτό σου λέω: καλύτερα να μην γίνεις.

Εξάλλου, αυτοί  που είναι προορισμένοι γιά γιατροί, δεν ρωτάνε κανένα."

Τότε φεύγω και εγώ ευχαριστημένος που έκανα το καθήκον μου και τους προειδοποίησα εγκαίρως.

Τώρα, το που θα με κατατάξουν αυτοί, είναι δικό τους πρόβλημα.

Εξάλλου, δεκάρα δε δίνω για το που θα με κατατάξουν. 

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ

... στην ζωή, οι  βασικές επιλογές είναι τρεις: 

...ή θα είσαι καλός, ή θα είσαι κακός, ή θα είσαι μαλάκας. 

«Καλός»,  είναι  κάποιος που ωφελεί τους άλλους.

«Κακός»,  είναι  κάποιος που βλάπτει τους άλλους.

 Μαλάκας, ποιός είναι?

Ο «Μαλάκας» , έχει πιό δύσκολο ορισμό.

Ο «Μαλάκας» δεν είναι ένα πράγμα: είναι πολλά διαφορετικά είδη.

Ποιό είναι όμως, το κοινό συστατικό, σε όλα αυτά τα είδη μαλάκα; 

Ποιά είναι η κοινή ουσία που εμπεριέχεται και συνιστά το βασικό γνώρισμα του μαλάκα;

....νομίζω... η κοινή ουσία,  που προσδιορίζει, όλα τα είδη μαλάκα, είναι κυρίως η ασυνέπεια: 

η αναξιοπιστία, η αστάθεια, η αντιφατικότητα  στις ιδέες και την συμπεριφορά. 

Όλα αυτά, σε τελική ανάλυση, είναι μιά έλλειψη αρχών: 

ο μαλάκας δεν έχει σταθερές αρχές.

Είναι «ανεμάνθρωπος», φτερό στον άνεμο.

Ο «Μαλάκας», συνήθως δεν έχει την κακή πρόθεση του «Κακού», γιατί τότε θα ήταν υβρίδιο : θα ήταν «κακός μαλάκας».

 Ο μαλάκας με καλή πρόθεση, είναι αυτό που λέμε, χαζομαλάκας.

Υπάρχει μιά εξαίρεση...ένα είδος μαλάκα που νομίζω ότι είναι το πιό επιτυχημένο απ’ όλα: 

είναι ο «μαιμού μαλάκας».

Ο «μαιμού μαλάκας » ένας τύπος κατά βάση  πονηρός που,  όταν το απαιτούν οι περιστάσεις,  το παίζει μαλάκας. 

Δεν έχει απολυτα σταθερές αρχές αλλά καταλαβαίνει τα κοινωνικά ρεύματα.

Μιλάει με όρους πολιτικής ορθότητας: λέει ό,τι είναι αρεστό στα αυτιά της κοινωνίας.

Ανάλογα το κοινό και την μόδα, θα μιλάει για «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό», «οικονομία της αγοράς», «κοινωνικό κράτος», «φιλεύθερο μοντέλο», «αυτονομία και αυτοοργάνωση».

Όλα μαζί ή ξεχωριστά, κατα το ακροατήριό  του,  και με μπόλικη ασάφεια.

...γιατι το κάνει?

Γιατί είναι αποτελεσματικό: είναι τόσο πονηρός που ξέρει πως οι μαλάκες δεν διορθώνονται: 

συνήθως άγονται και φέρονται απο τα ΜΜΕ. 

Επειδή, φυσικά, οι μαλάκες πλειοψηφούν στην κοινωνία, είναι σημαντικό να σε νιώθουν «δικό τους».

Ο μαιμού μαλάκας, λοιπόν, ντύνεται  εκούσια μαλάκας και συνενοείται τέλεια μαζί τους.

Αυτή είναι και η «μαγκιά» του:

κατάλαβε έγκαιρα πως οι μαλάκες είναι ανίκητοι.

Άρα, μόνο σαν μαλάκας,  μπορεί να προκόψει.

...και, κυρίως, να διαπρέψει στην Πολιτική.

Έτσι, όταν ρωτάμε... «μα τι μαλάκες είναι αυτοί που μας κυβερνούν?»...η εξήγηση είναι απλή: 

είναι αυτοί που μας μιμούνται.