Η ΠΑΝΑΓΙΑ

 

Μιά από τις κύριες διαφορές της Ορθοδοξης και Καθολικής εκκλησίας με όλα τα προτεσταντικά δόγματα, είναι η θέση της Παναγίας στην ζωή των πιστών: 

οι Ορθόδοξοι και οι Καθολικοί, μέσα από την ιερά παράδοση της εκκλησίας, την έχουν σαν μιά μεγάλη, σχεδόν θεική, μητρική φιγούρα.

Μιά γλυκειά μητρική φιγούρα που προστατεύει (υπέρμαχος στρατηγός), κατανοεί και αποδέχεται.

Όπως όλλες οι μάννες.

Όλες οι μάννες βλέπουν αλλιώς: και η μάννα του Ρωχάμη ή του Πάσσαρη, προφανώς βλέπουν τα βλαστάρια τους  σαν αγαθά παιδάκια.

Ό,τι και να έχουν κάνει.

Η κύρια μητρική ιδιότητα είναι η αποδοχή: 

η μάννα σε δέχεται όπως και αν είσαι...κουτσός, στραβός, κακός, άθλιος, δειλός.

Ο Χριστός είναι πιό αυστηρός.

 Μάλλον πιό απρόβλεπτος: άλλοτε συγχωρεί τους πάντες -και τον εγκληματία στον σταυρό- και άλλοτε του την δίνει και αρπάζει το μαστίγιο.

Ανάλογα. 

Στους τρούλους των ναών, ως Παντοκράτωρ, είναι αυστηρός.

Και η Κόλαση δεν αστειεύεται...καραδοκεί.

Ενώ η Παναγία...είναι δεδομένη: έχει τοση μητρική καλοσύνη, που αποκλείεται να σε τιμωρήσει.

Θα στενοχωρηθεί, θα «μεσολαβήσει» -μεσίτρια- στον Υιό, αλλά, γιά  να σου ρίξει σφαλιάρα, αποκλείεται.

Κανείς δεν έχει πεί ότι τον τιμώρησε η Παναγία.

Ισως γιαυτό είναι τόσο δημοφιλής: όλοι θέλουμε αποδοχή και συγχώρεση...

...τζάμπα.

Χωρίς κόστος.

Είσαι άσωτος μιά ζωή, έχεις κάνει ό,τι αθλιότητα υπάρχει, κλέβεις, σκοτώνεις, εμπορεύεσαι πρέζα και πετάς βόμβες σε γάμους και πανηγύρια...

...η Μάννα σου είναι εκεί: η μόνη δεδομένη.

Οι συντροφισες και οι σύζυγοι,  συνήθως την έχουν κοπανήσει από νωρίς.

Δρουν με την Λογική...δεν τις αδικώ.

Οι Μαννάδες είναι μη ορθολογικές.

Πιό σοφές...ίσως.

Πάντως, μόνο αυτές,  έχουν εξασφαλισμένο Παράδεισο.

ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ

Με εκνευρίζουν όσοι λένε ότι δεν χρειαζόμαστε  ήρωες. 

Εγώ χρειάζομαι ήρωες... πάντα χρειαζόμουν ήρωες: 

οι «ήρωες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που λέμε σήμερα -με στυλ πολιτικά ορθό-  «θετικά πρότυπα»… 

Αυθεντικές ανθρώπινες πηγές έμπνευσης.

 Πηγές έμπνευσης... αλλά και ψυχολογικά δεκανίκια.

Δεν είναι κακό πράγμα τα δεκανίκια.

Κάθε άνθρωπος , ιδίως μετα από αποτυχίες και απώλειες, χρειάζεται ένα «δεκανίκι» να σταθεί όρθιος...και , τι καλύτερο «δεκανίκι» από έναν άλλο άνθρωπο.

Έναν άλλο άνθρωπο που ίσως σε πιο δύσκολη ή σε πραγματικά δραματική θέση , κατάφερε να ξεπεράσει τις δυσκολίες.

Κάποιον που τον βλέπεις  πως τα κατάφερε να σταθεί όρθιος... να επιβιώσει, να δημιουργήσει ακόμη  και να διαπρέψει : 

κάποιο ναυαγό, στον Ειρηνικό, που επιβίωσε....

...Προφανώς ένας τέτοιος δίνει ελπίδα στον κάθε ...χέστη με φουσκωτό που, στο πρώτο αεράκι νομίζει  ότι ο πνιγμός του είναι  βέβαιος, στον Σαρωνικό.

Ξεκίνησα να διαβάζω την βιογραφία του Καραισκάκη απο τον Παπαρρηγόπουλο: καταπληκτική....όχι μόνο σαν ιστορική προσέγγιση αλλά και σαν κοινωνική και ψυχολογική: του φτιάχνει ένα εξαιρετικό πορτραίτο με μεγάλη ψυχολογική και λοιπή οξυδέρκεια.

Ένας άθλιος , νόθος, φτωχοδιάβολος, κακοποιημένος σε παιδική και πρώιμη εφηβική  ηλικία, εγκαταλειμμένος απο πατέρα και μητέρα, μεγαλωμένος άθλια σε κάτι Σαρακατσαναίους τσοπάνηδες, γίνεται αγρίμι, μικροκακοποιός, συμμορίτης, στρατιώτης  στην αυλή του Αλή Πασά, και εναλλάξ,  κλεφτης , αρματωλός, επαναστάτης, προσκυνημένος, ξεπροσκυνημένος...και, τελικά, με ένα ψυχολογικό κλικ ,κάνει προσωπική  υπέρβαση: άρρωστος στρατηγός , με φυματίωση,  τα δίνει όλα για την ελευθερία... όχι την προσωπική ,αλλά την Εθνική. 

Και θριαμβεύει σε πολύ ανώτερους στρατούς, όταν όλοι το ´χαν βάλει στα πόδια.

Φεύγω απ´ τον Παπαρρηγόπουλο και πάω στον Φωτιάδη: 

τεράστια , λογοτεχνική αλλά λεπτομερής και ακριβής βιογραφία.

Αλλά με ιδεολογικές, αριστερές, παρωπίδες: περιγραφει γεγονότα ωραία, αλλά συχνά μισά και έντονα χρωματισμένα... και ερμηνευμένα κατά την κρίση του: 

πχ περιγραφει την προεπαναστατική συνάντηση της Βοστίτσας/Αιγίου.

Λέει εκεί ότι ο Ζαίμης (πλούσιος προεστός της Αχαίας), ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και άλλοι,  τα έβαλαν φοβισμένοι -και καλοβολεμένοι-   με τον Παπαφλέσσα που είχε έρθει να τους ξεσηκώσει, ως απεσταλμένος του Υψηλάντη.

Παραθέτει παραγράφους απο την τρίτομη ιστορία του Αμβροσίου Φρατζή, που ήταν παρών στην σύναξη.

Μένω με την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι παπάδες και οι προύχοντες ήταν ένα μάτσο καλοβολεμένες κότες.

Μετά λέω να βρώ αυτήν την ιστορία, να επαληθεύσω και να ελέγξω:

μπαίνω στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Κρήτης «Ανέμη» και κατεβάζω το τρίτομο.

(Ας είναι καλά η Ανέμη...είναι θησαυρός!)

Πάω στις αντίστοιχες σελίδες: τα εδάφια είναι σωστά και ακριβή...αλλά λειψά : πχ οι παρόντες ήσαν απλά επιφυλλακτικοί στα λεγόμενα του Παπαφλέσσα ό οποίος, στην προσπάθειά του να τους πείσει για άμεση επανάσταση, έλεγε ένα κάρο τερατώδη ψέμματα: 

πχ ότι υπήρχαν πενήντα χιλιάδες οπλισμένοι επαναστάτες στην Πόλη έτοιμοι να σφάξουν τον Σουλτάνο, να πυρπολήσουν τον Τουρκικό στόλο, ότι η Ρωσσία ήταν έτοιμη να επιτεθεί στην Τουρκία και να βοηθήσει κλπ.

Μεγάλος παραμυθατζής ο Παπαφλέσσας....άστατος, γκομενιάρης, παρορμητικός.

Οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος τον άκουγε, προφανώς θα κράταγε μικρό καλάθι σε όσα έλεγε.

Και τελικά, τί γράφει παρακάτω ο Αμβρόσιος Φραντζής? 

...γραφει ότι αυτοί  οι  «δειλοί», οι σχεδόν «τουρκοπροσκυνημένοι», έκαναν έρανο εκει στην κρυφή συγκέντρωση και έδωσαν όλοι, σημαντικά ποσά -αναφέρει πόσα έδωσε ο καθένας- για να αγοραστούν όπλα, υλικά, να γίνουν ταξίδια και επαφές κλπ.

Άρα δεν ήταν τόσο κότες.

Ούτε απέκλειαν την επανάσταση.

Άρα έγινε επιλεκτική παράθεση απο την ιστορική  πηγή  και αυθαίρετη προσωπική ερμηνεία.

Η αλήθεια είναι πολύπλοκο πράγμα και θέλει πολύ ψάξιμο.

Οι άνθρωποι επίσης είναι πολύπλοκα όντα και καλό είναι να κρίνονται προσεκτικά γιατί μεταβάλουν μυαλά και συναισθήματα, κατά συνθήκες και χρόνο....

...άρα και οι απλοικές και ιδεολογικά φορτισμένες ερμηνείες και σχηματοποιήσεις, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μισές αλήθειες.

Μισές αλήθειες,  είναι σχεδόν ψεύτικές αλήθειες.

Το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι η προσωπικότητα μετράει.

Οι ήρωες μου είναι πολύπλοκα όντα...οκ...έχουν και τα στραβά τους και τα άφθονα σκοτεινά τους σημεία..  αλλά, τελικά, τα ξεπερνούν και γίνονται παράδειγμα θάρρους και ανθρωπιάς.

Τους έχω ανάγκη.

Με όλα τα στραβά τους.

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

 Τώρα που μελετάω βίους Αγίων, διαπιστώνω πως δεν έχουν όλοι το ίδιο στυλ: 

άλλοι άγιοι είναι αυστηροί, άλλοι είναι καλοκάγαθοι, άλλοι δίνουν συμβουλές,  άλλοι δίνουν   μόνο ευχές, άλλοι συγχωρούν τα πάντα,  άλλοι τιμωρούν κιόλας.

 Άλλοι δε μιλάνε καθόλου και άλλοι κηρύττουν διαρκώς.

Βέβαια,  ο καθένας διαλέγει τον άγιο που του ταιριάζει: αυτόν που νομίζει ότι του έχει κάποια συμπάθεια γιατί έχει το ίδιο όνομα, είτε γιατί είναι ο τοπικός Άγιος.

Η Παναγία  είναι ιδιαίτερη περίπτωση: 

όχι μόνο είναι Αγία ως μητέρα του Χριστού- Θεού αλλά και διότι είναι η τέλεια μητρική φιγούρα. 

Η Παναγία είναι μιά τέλεια μάνα που έζησε και τον μέγιστο πόνο της απώλειας του παιδιού της.

Ο Χριστός ήταν καλός  αλλά μερικές φορές θύμωνε κιόλας.

Πήρε και το μαστίγιο μιά φορά.

Η Παναγία , ποτέ: μια μάννα πάντα δικαιολογεί.

Η μάννα του Αλ Καπόνε σίγουρα θα έλεγε πως ο Αλ είναι «παιδί από καλή πάστα».

Όλοι έχουμε ανάγκη από μία ιδανική μητέρα, πέρα από αυτή την βιολογική που μας έδωσε ζωή: οι ψυχαναλυτές λένε πως  η εμπειρία  του τοκετού μπορεί να είναι θαυμάσια για την μητέρα αλλά είναι τραυματική για το παιδί.

Το μωρό εγκαταλείπει ένα θαυμάσιο περιβάλλον μέσα στη μήτρα όπου είναι απόλυτα προστατευμένο, ασφαλές, σε σταθερή θερμοκρασία, με σταθερή διατροφή και ησυχία και, κάποια στιγμή, γίνεται ένα γεγονός και βγαίνει χωρίς τη θέληση του έξω σε ένα περιβάλλον άγνωστο,  με φώτα, ήχους ,φωνές , κρύο, και διαλείμματα φαγητού και πείνας.

Απειλητικό περιβάλλον.

Λένε λοιπόν πως όλοι οι άνθρωποι υποσυνείδητα επιθυμούν επιστροφή στη μήτρα, δηλαδή στην ασφαλή μητρική φωλιά. 

Και που είναι αυτή η τέλεια μητρική φωλιά;

Στην τέλεια Μητρική φιγούρα.

Μια θεϊκή μορφή, προφανώς, η οποία είναι αθάνατη, πανίσχυρη, και εξαιρετικά αγαθή.

Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλοι οι λαοί έχουν μια θεϊκή μητρική μορφή την οποία λατρεύουν. 

Πριν από το Δωδεκάθεο, οι Έλληνες λάτρευαν την «μεγάλη Θεά» η «Λευκή Θεά».

Φαίνεται πως, κατά βάθος, οι  άνθρωποι παραμένουν μωρά που νιώθουν ανυπεράσπιστα και ζητούν ένα ασφαλή μαστό να προσκολληθούν. 

Το καταπληκτικό  είναι ότι ο μαστός αυτός υπάρχει : από την στιγμή που υπάρχει στην συνείδηση των ανθρώπων, είναι υπαρκτός .

Παίρνει υπόσταση μέσα στις ψυχές αυτών που  τόν πιστεύουν : αυτοί έχουν την ικανότητα να τον δουν και να τον πλησιάσουν.

Αν το κάνουν ταπεινά -με συντριβή,  εμπιστοσύνη και σεβασμό- η Θεική Μητέρα θα τους ακούσει και τους δώσει τον «μαστό» της: θα δώσει προστασία, δύναμη και αντοχή να τα βγάλουν πέρα .

Εξ άλλου είναι  γνωστό πως η Θεϊκή Μητέρα συμπαθεί πιο πολύ τα μικρά ανθρωπάκια : 

τους  ντροπαλούς , τους αδύναμους τους αδικημένους, τους κακομοίρηδες.

Αν έχουν καλή καρδιά και καθαρό μυαλό.

ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ

 

…χρειαζόμαστε νέα κοινωνικά συμβόλαια… γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει: 

…πχ τι περιμένει ο πολίτης από τον πολιτικό?

Όραμα? τρίχες

Μακροχρονο σχεδιασμό? πάλι τρίχες.

Ασφάλεια και προστασία? οπωσδήποτε.

Να του νομιμοποιήσει το αυθαίρετο, την υπέρβαση οικοδόμησης, το σβήσιμο του προστίμου από τον έφορα?

…φυσικά….εκεί φαίνεται ο πολιτικός που αξίζει.

Στις εξυπηρετήσεις.

Και ο γιατρός, το ίδιο: 

…να τον ενθαρρύνει, να του χαιδέψει το κεφαλάκι, να του κατασιγάσει τις ενοχές που παράτησε -ή θα παρατήσει- την μάννα του να πεθάνει - ή να μην πεθάνει- ανάλογα την κληρονομιά, την συνταξη και τις ψυχολογικές καθηλώσεις.

Και ο γιατρός να είναι και … φιλαράκι….κολλητός, κάτι σαν κουμπάρα.

Αλλά και γιατρός- εξιλαστήριο θύμα -όπως και ο πολιτικός εξιλαστήριο θύμα- «ναι ρε…ξέρεις τι έκανε αυτός ο γιατρός?»

… «αφού τους ξέρουμε τι κουμάσια είναι όλοι οι γιατροί».

«Αυτός φταίει που πήγαν τα πράγματα στραβά… και μου το φόρτωσε  (άκου θράσος!) ότι οι αρτηρίες μου ήταν βουλωμένες από το κάπνισμα και τις σπαλομπριζόλες».

«Γιατροί, πολιτικοί, δικηγόροι, αιμορουφήχτρες».

χμμμμ…φταίνε και αυτοί, ε?

Αφού αυτοί κάνουν το παιχνίδι…αυτοί μοιράζουν την τράπουλα: ουδέποτε οικοδόμησαν ειλικρινή σχέση.

Άλλοτε εξουσιαστική και αυταρχική και άλλοτε πονηρή και εκμεταλλευτική.

…ναι….οι γιατροί και οι πολιτικάντες,  καλό θα είναι να πάψουν να βλέπουν τον εαυτό τους σαν κομμώτριες που κάνουν μασάζάκι στο κεφαλάκι του πελάτη.

Να εξηγήσουν το ρόλο τους και τα όρια του, να κρατήσουν στην σωστή απόσταση τον ασθενή και τον ψηφοφόρο ώστε να μπορέσουν να έχουν μια τίμια συναλλαγή μαζί του: 

ούτε πολύ κοντά,  ούτε πολύ μακριά. 

Ανθρώπινα…ναι… αλλά κυρίως ορθολογικά και ρεαλιστικά. 

Να μάθει ο άρρωστος και ο πολίτης να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του με θάρρος και με ρεαλισμό. 

Σαν ενήλικος,  όχι σαν έφηβος. 

Κάποτε πρέπει να ενηλικιωθεί και αυτός.

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ

 «Διασκέδαση!».

Γουάου!

«Να περνάτε καλά!»

 Ζήλεψα με τόσους διασκεδασμένους γύρω μου και αποφάσισα να το παίξω και εγώ γλεντζές .

Βασικά,  είπα να γράψω ένα καταπληκτικό Ποστ για να ζηλέψουν οι γνωστοί μου και, από απλοί κακομοίρηδες,  να νιώσουν εντελώς άθλιοι. 

Έτσι  και εγώ να σπάσω   πλάκα και να κάνω το κομμάτι μου. 

Να γράψω πόσο γαμάτα πέρασα σήμερα, πόσο καταπληκτικό μπάνιο έκανα, σε τι γαμάτη παραλία λιάστηκα, σε τι γαμάτο εστιατόριο ντερλίκωσα - θα έβαζα και φωτό με  τα σχετικά αποφάγια- με τι γαμάτη παρέα ήμουνα, και γενικά πόσο γαμάτα ευτυχισμένη ήταν η μέρα μου. 

Αλλά βαρέθηκα… γιατί μου φάνηκαν αρκετά βαρετά και κουραστικά όλα αυτά.

Έτσι, άρχισα να φιλοσοφώ.

Το ρήμα "διασκεδάζω" αναφέρεται σε μιά κατάσταση τάχα ευχάριστη που θα αντικαταστήσει μια άλλη δυσάρεστη.

Προφανώς,  ένας που θέλει να διασκεδάσει, δεν είναι ευχαριστημένος:

θέλει να αντικαταστήσει την φάση της ενόχλησης και πλήξης με μια κατάσταση ευχαρίστησης, δηλαδή διασκέδασης.

Εξάλλου, και ετυμολογικά να δούμε την λέξη διασκέδαση, έχει ακριβώς αυτήν την έννοια: 

η λέξη διασκέδαση προέρχεται από το ρήμα  "σκεδάννυμι" το οποίο στην αρχαία ελληνική σημαίνει διασκορπίζομαι. 

Άρα η αρχαιοελληνική σημασία του διασκεδάζω είναι ότι διασκορπίζομαι… δηλαδή διασκορπίζω τις δυσάρεστες σκέψεις μου  με ευχάριστες εικόνες , τραγούδια κλπ.

Από την λέξη  «διασκέδαση», μετά μου κατέβηκε  η έννοια της «ευτυχίας» η οποία προφανώς έχει σχέση με την καλή τύχη .

…το λέει και η λέξη :

ευ+ τύχη, δηλαδή καλή τύχη.

Ευτυχισμένος είναι ο καλότυχος.

Αλλά, ρε παιδί μου, είναι δυνατόν συνέχεια να έχεις καλή τύχη; 

Άρα,  και η ευτυχία,  δεν μπορεί να είναι μία κατάσταση διαρκούς μακαριότητας: 

κάπως προσωρινή θα είναι και  η ευτυχία.

Τελικά,  θυμήθηκα και την αρχαία λέξη «ευδαιμονία» η οποία στην αρχαία εποχή εξέφραζε αυτό που σήμερα λέμε "ευτυχία".

Η λέξη "ευδαιμονία" προέρχεται από τις λέξεις "ευ" και "δαίμων" : 

ευδαίμων είναι αυτός που έχει μαζί του ένα καλό δαίμονα...π.χ  έναν άγιο  που τον υποστηρίζει, μια θεϊκή υποστήριξη δηλαδή.

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η "διασκέδαση" έχει σχέση με νευρωσικούς και ψιλοκακομοίρηδες που προσπαθούν να ξεχάσουν την πλήξη και την κακομοιριά τους, η "ευτυχία" είναι κάτι ανέφικτο  που αναφέρεται σε τζογαδόρος που θέλουν να έχουν συνέχεια καλή τύχη, και η "ευδαιμονία" είναι ιστορία που σχετίζεται με μιά ελπίδα υποστήριξης από το υπερπέραν. 

Παρ´ το αυγό και κούρευτο δηλαδή.

Μπερδεμένα πράγματα .

Απογοητεύτηκα.

Θα κάνω ό,τι κάνουν όλοι .

Θα ποστάρω μια αστακομακαρονάδα , μια παραλία  και μία σέλφι που θα έχω κατουρηθεί στα γέλια..

Και οποίος ζηλέψει , ζήλεψε .

Καλά να πάθει.

…πρόβλημά του.

Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

 Απορώ γιατί  οι Ελληνάρες έχουμε τόση ανασφάλεια: 

συνεχώς ψάχνουμε να δούμε  τι σκέφτονται οι άλλοι  γιά μας.

...ιδίως οι ξένοι: ο τάδε είπε αυτό, ο άλλος το άλλο...ο τρίτος -προφανώς  ανθέλληνας αυτός!!!-  είπε κάτι κακό κλπ.  

Τι κακομοιριά και αυτή...σαν τα νήπια που θέλουν επιβράβευση για να νιώσουν επιθυμητά και σημαντικά.

Μάλλον γιαυτό όλοι θέλουν να πάρουν μιά θεσούλα μικροεξουσίας: 

δεν είναι μόνο για τα λεφτά... συχνά δεν είναι απο λαμογιά...είναι από ψώνιο.

Κάθε μαλάκας που παίρνει λίγη εξουσία στα χέρια του ,  νομίζει  πως είναι έξυπνος και σέξυ.

Η θεσούλα είναι ένας μαγικός καθρέφτης που σε δείχνει μυώδη , ελκυστικό, τύπο  και γκόμενο.

Μόλις χάσεις την θεσούλα όμως , η κακομοιριά και η πατσοκοιλιά επιστρέφουν αδίστακτες.

Καταραμένη μιζέρια .

Και  λέω «θεσούλα» διότι ακόμη και η θέση του πρωθυπουργού σε ένα προτεκτοράτο δεν θέση πραγματικής εξουσίας  αλλά μία θέση παρατρεχάμενου.

Η ανασφάλεια είναι το κλειδί. 

Η ανασφάλεια σε κάνει να  αισθάνεσαι κατώτερος και ευάλωτος. 

Η ανασφάλεια είναι αυτή που σε οδηγεί να γίνεις υπάλληλος…

….δηλαδή υπάκουος εκτελεστής διαταγών. 

Ο ελεύθερος άνθρωπος δεν έχει ανασφάλεια: εκτιμά με νηφαλιότητα τις ευκαιρίες  και στους κινδύνους…

… και δρα.

Η ανασφάλεια σε οδηγεί σε λάθη και σε αποτυχία. 

Η ανασφάλεια σε οδηγεί σε ψέματα και σε δικαιολογίες.

Η ανασφάλεια είναι αυτή που σε κάνει να προδίδεις φίλους, συνεργάτες και συγγενείς.

Συγχωρώ την ανασφάλεια στον αδύναμο λαουτζίκο αλλά όχι στην εξουσία και στις θέσεις ευθύνης.

Τα  ποντίκια που παριστάνουν τα λιοντάρια δεν μπορούν να είναι συμπαθή όταν εγκαταλείπουν το πλοίο.

Κάθε ποντίκι που σώζεται,  κολυμπώντας μέχρι τη  στεριά,  έχει πρόχειρες ένα σωρό δικαιολογίες.

Βασικά φταίνε οι άλλοι·

… «οι κακοί»  που δεν το άφησαν «να ολοκληρώσει το έργο του».

“Not all women the same”

...και  βέβαια έχω βάσανα γιατρέ μου… 

Είναι δυνατόν να έχω καθημερινά πονοκεφάλους και να μην έχω βάσανα; 

Προφανώς ο άγχος, η στεναχώρια, η  πίεση που νιώθω καθημερινά, μετατρέπονται σε  πονοκέφαλους… 

Ένα κεφάλι είναι αυτό... τι να κάνουμε...δεν  θα πονέσει;

Μιά γυναίκα μόνη είμαι, να μεγαλώνω ένα παιδί στην προεφηβεία...

...και μάλιστα αγόρι...

Είναι ένας μεγάλος μπελάς… σας τα έχω πει.

Το ξέρω ότι με καταλαβαίνετε και σας ευχαριστώ.. 

Δυστυχώς άλλες γυναίκες τα βρήκαν όλα στρωμένα και άλλες περνάμε μαρτύρια.

Not all women the same, που λέει και ένας αλλοδαπός φίλος μου.

Γνωρίζω ότι εκτιμάτε την προσπάθεια που κάνω για  να επιβιώσω,  τον αγώνα που δίνω καθημερινά με ευκαιριακές, όχι μόνιμες δουλειές...αστα να πάνε είναι η ζωή μου.

Και πέρα από την επιβίωση και το μεγάλωμα του παιδιού, πέρα από την προβληματική προσωπική ζωή -αφού σαν διαζευγμένη είναι πολύ δύσκολο να στεριώσω μιά καλή μόνιμη σχέση ή να ξαναπαντρευτώ-  φυσικά...( ποιος αλλωστε θα παντρευότανε μια σαραντάρα με  παιδί; ) , έχω να αντιμετωπίσω και τα προβλήματα με τον πρώην σύζυγό μου.

Σας έχω ήδη πει κι άλλες φορές ότι είναι βαριά άρρωστος ψυχικά: 

έχει σοβαρότατη κατάθλιψη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δουλέψει, και μένει μόνος του σε ένα μικρό διαμερισματάκι που έχει παραχωρήσει μητέρα του.

...βασικά  ζει για χρόνια παίροντας μέρος της σύνταξη της μητέρας του και κάτι ψευτοεπιδόματα από δω και από κει.

Έχουμε και κάποια διαφορά ηλικίας, τώρα κοντεύει τα 55 αυτός.

Και να ήθελε δηλαδή να βρει δουλειά δεν θα μπορούσε σε τέτοια ηλικία… 

Τώρα μάλιστα που είναι άρρωστος, σχεδόν  δεν θέλει να κουνηθεί από το κρεβάτι του...άντε να πάει μέχρι το περίπτερο να αγοράσει τα τρία πακέτα τσιγάρα που καπνίζει καθημερινά. 

Ούτε καν πλύνεται.. ούτε φροντίζει τον εαυτό του,  ούτε τα μαλλιά του ή τα νύχια του δεν κόβει.

Η κατάσταση του είναι ελεεινή και τρισάθλια: κάθεται ξαπλωμένος  και καπνίζει από το πρωί ως το βράδυ βλέποντας τηλεόραση .

Ακόμα χειρότερο πρόβλημα είναι ότι δεν συνεργάζεται με τους γιατρούς:

δεν θέλει να πάρει φάρμακα ή όταν τα παίρνει, τα  σταματάει μετά από λίγο καιρό....είμαι σε αδιέξοδο.

Δεν βλέπει το παιδί σχεδόν καθόλου και, όταν το βλέπει,  αυτό τρομάζει με την φάτσα του.

Και να φανταστείτε γιατρέ ότι η σχέση μας ήταν ένας πολύ μεγάλος έρωτας... πραγματικά νομίζω ότι ελάχιστοι άνθρωποι έχουνε τόσο πολύ ερωτευτεί ο ένας τον άλλο...

... τώρα τι ακριβώς έγινε και στράβωσε η κατάσταση δεν μπορώ να πω… Ίσως φταίει και η  διαφορά ηλικίας,  ίσως φταίει και ότι κουράστηκα κάπου… 

...δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα. 

Σημασία έχει ότι μετά το διαζύγιο, κατέρρευσε.

Άρχισε να πέφτει πάρα πολύ ψυχολογικά, σταμάτησε να δείχνει ενδιαφέρον στη δουλειά του και τον εγκατέλειψαν οι πελάτες του.

Ε , φυσικό είναι.

Το ένα έφερε το άλλο : όσο η δουλειά πήγαινε χειρότερα, τόσο το ψυχολογικό του χειροτέρευε.

Φαύλος κύκλος.

Στο τέλος έγινε αυτό που είναι τώρα : ένα ζόμπι.

Δυστυχώς,  πριν λίγους μηνες πέθανε η μάννα του και η σύνταξη, τέρμα.

Δεν έχει καθόλου λεφτά.

Εγώ ομολογώ ότι δεν μπορώ να τον φροντίσω. 

Και όχι μόνο δεν μπορώ να κάνω κάτι  αλλά δυστυχώς θα αναγκαστώ να του πάρω και το σπίτι. 

Διότι γιατρέ, αυτό το σπίτι δεν είναι δικό του, είναι γραμμένο στο όνομα του παιδιού,  το ‘χει γράψει η μάννα του η μακαρίτισσα, στο γιο μου.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω...αλλά έχω πάρει αποφάσεις: 

θα το πουλήσω το σπίτι γιατί έχω πολύ μεγάλα έξοδα και πρέπει να ξεχρεώσω...

....τώρα  το τι θα κάνει αυτός, δεν το ξέρω.

 Δυστυχώς δεν έχει αδέρφια  να τον φροντίσουν... αλλά στο κάτω κάτω δεν είναι και δικιά μου δουλειά.

Υπάρχουν  κοινωνικές υπηρεσίες.

Ας τον αναλάβει  το κράτος.

Γιαυτό το έχουμε το κράτος. 

Για αυτές τις περιπτώσεις.

Των απόκληρων.