Με εκνευρίζουν όσοι λένε ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες.
Εγώ χρειάζομαι ήρωες... πάντα χρειαζόμουν ήρωες:
οι «ήρωες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που λέμε σήμερα -με στυλ πολιτικά ορθό- «θετικά πρότυπα»…
Αυθεντικές ανθρώπινες πηγές έμπνευσης.
Πηγές έμπνευσης... αλλά και ψυχολογικά δεκανίκια.
Δεν είναι κακό πράγμα τα δεκανίκια.
Κάθε άνθρωπος , ιδίως μετα από αποτυχίες και απώλειες, χρειάζεται ένα «δεκανίκι» να σταθεί όρθιος...και , τι καλύτερο «δεκανίκι» από έναν άλλο άνθρωπο.
Έναν άλλο άνθρωπο που ίσως σε πιο δύσκολη ή σε πραγματικά δραματική θέση , κατάφερε να ξεπεράσει τις δυσκολίες.
Κάποιον που τον βλέπεις πως τα κατάφερε να σταθεί όρθιος... να επιβιώσει, να δημιουργήσει ακόμη και να διαπρέψει :
κάποιο ναυαγό, στον Ειρηνικό, που επιβίωσε....
...Προφανώς ένας τέτοιος δίνει ελπίδα στον κάθε ...χέστη με φουσκωτό που, στο πρώτο αεράκι νομίζει ότι ο πνιγμός του είναι βέβαιος, στον Σαρωνικό.
Ξεκίνησα να διαβάζω την βιογραφία του Καραισκάκη απο τον Παπαρρηγόπουλο: καταπληκτική....όχι μόνο σαν ιστορική προσέγγιση αλλά και σαν κοινωνική και ψυχολογική: του φτιάχνει ένα εξαιρετικό πορτραίτο με μεγάλη ψυχολογική και λοιπή οξυδέρκεια.
Ένας άθλιος , νόθος, φτωχοδιάβολος, κακοποιημένος σε παιδική και πρώιμη εφηβική ηλικία, εγκαταλειμμένος απο πατέρα και μητέρα, μεγαλωμένος άθλια σε κάτι Σαρακατσαναίους τσοπάνηδες, γίνεται αγρίμι, μικροκακοποιός, συμμορίτης, στρατιώτης στην αυλή του Αλή Πασά, και εναλλάξ, κλεφτης , αρματωλός, επαναστάτης, προσκυνημένος, ξεπροσκυνημένος...και, τελικά, με ένα ψυχολογικό κλικ ,κάνει προσωπική υπέρβαση: άρρωστος στρατηγός , με φυματίωση, τα δίνει όλα για την ελευθερία... όχι την προσωπική ,αλλά την Εθνική.
Και θριαμβεύει σε πολύ ανώτερους στρατούς, όταν όλοι το ´χαν βάλει στα πόδια.
Φεύγω απ´ τον Παπαρρηγόπουλο και πάω στον Φωτιάδη:
τεράστια , λογοτεχνική αλλά λεπτομερής και ακριβής βιογραφία.
Αλλά με ιδεολογικές, αριστερές, παρωπίδες: περιγραφει γεγονότα ωραία, αλλά συχνά μισά και έντονα χρωματισμένα... και ερμηνευμένα κατά την κρίση του:
πχ περιγραφει την προεπαναστατική συνάντηση της Βοστίτσας/Αιγίου.
Λέει εκεί ότι ο Ζαίμης (πλούσιος προεστός της Αχαίας), ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και άλλοι, τα έβαλαν φοβισμένοι -και καλοβολεμένοι- με τον Παπαφλέσσα που είχε έρθει να τους ξεσηκώσει, ως απεσταλμένος του Υψηλάντη.
Παραθέτει παραγράφους απο την τρίτομη ιστορία του Αμβροσίου Φρατζή, που ήταν παρών στην σύναξη.
Μένω με την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι παπάδες και οι προύχοντες ήταν ένα μάτσο καλοβολεμένες κότες.
Μετά λέω να βρώ αυτήν την ιστορία, να επαληθεύσω και να ελέγξω:
μπαίνω στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Κρήτης «Ανέμη» και κατεβάζω το τρίτομο.
(Ας είναι καλά η Ανέμη...είναι θησαυρός!)
Πάω στις αντίστοιχες σελίδες: τα εδάφια είναι σωστά και ακριβή...αλλά λειψά : πχ οι παρόντες ήσαν απλά επιφυλλακτικοί στα λεγόμενα του Παπαφλέσσα ό οποίος, στην προσπάθειά του να τους πείσει για άμεση επανάσταση, έλεγε ένα κάρο τερατώδη ψέμματα:
πχ ότι υπήρχαν πενήντα χιλιάδες οπλισμένοι επαναστάτες στην Πόλη έτοιμοι να σφάξουν τον Σουλτάνο, να πυρπολήσουν τον Τουρκικό στόλο, ότι η Ρωσσία ήταν έτοιμη να επιτεθεί στην Τουρκία και να βοηθήσει κλπ.
Μεγάλος παραμυθατζής ο Παπαφλέσσας....άστατος, γκομενιάρης, παρορμητικός.
Οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος τον άκουγε, προφανώς θα κράταγε μικρό καλάθι σε όσα έλεγε.
Και τελικά, τί γράφει παρακάτω ο Αμβρόσιος Φραντζής?
...γραφει ότι αυτοί οι «δειλοί», οι σχεδόν «τουρκοπροσκυνημένοι», έκαναν έρανο εκει στην κρυφή συγκέντρωση και έδωσαν όλοι, σημαντικά ποσά -αναφέρει πόσα έδωσε ο καθένας- για να αγοραστούν όπλα, υλικά, να γίνουν ταξίδια και επαφές κλπ.
Άρα δεν ήταν τόσο κότες.
Ούτε απέκλειαν την επανάσταση.
Άρα έγινε επιλεκτική παράθεση απο την ιστορική πηγή και αυθαίρετη προσωπική ερμηνεία.
Η αλήθεια είναι πολύπλοκο πράγμα και θέλει πολύ ψάξιμο.
Οι άνθρωποι επίσης είναι πολύπλοκα όντα και καλό είναι να κρίνονται προσεκτικά γιατί μεταβάλουν μυαλά και συναισθήματα, κατά συνθήκες και χρόνο....
...άρα και οι απλοικές και ιδεολογικά φορτισμένες ερμηνείες και σχηματοποιήσεις, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μισές αλήθειες.
Μισές αλήθειες, είναι σχεδόν ψεύτικές αλήθειες.
Το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι η προσωπικότητα μετράει.
Οι ήρωες μου είναι πολύπλοκα όντα...οκ...έχουν και τα στραβά τους και τα άφθονα σκοτεινά τους σημεία.. αλλά, τελικά, τα ξεπερνούν και γίνονται παράδειγμα θάρρους και ανθρωπιάς.
Τους έχω ανάγκη.
Με όλα τα στραβά τους.
