…χρειαζόμαστε νέα κοινωνικά συμβόλαια… γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει:
…πχ τι περιμένει ο πολίτης από τον πολιτικό?
Όραμα? τρίχες
Μακροχρονο σχεδιασμό? πάλι τρίχες.
Ασφάλεια και προστασία? οπωσδήποτε.
Να του νομιμοποιήσει το αυθαίρετο, την υπέρβαση οικοδόμησης, το σβήσιμο του προστίμου από τον έφορα?
…φυσικά….εκεί φαίνεται ο πολιτικός που αξίζει.
Στις εξυπηρετήσεις.
Και ο γιατρός, το ίδιο:
…να τον ενθαρρύνει, να του χαιδέψει το κεφαλάκι, να του κατασιγάσει τις ενοχές που παράτησε -ή θα παρατήσει- την μάννα του να πεθάνει - ή να μην πεθάνει- ανάλογα την κληρονομιά, την συνταξη και τις ψυχολογικές καθηλώσεις.
Και ο γιατρός να είναι και … φιλαράκι….κολλητός, κάτι σαν κουμπάρα.
Αλλά και γιατρός- εξιλαστήριο θύμα -όπως και ο πολιτικός εξιλαστήριο θύμα- «ναι ρε…ξέρεις τι έκανε αυτός ο γιατρός?»
… «αφού τους ξέρουμε τι κουμάσια είναι όλοι οι γιατροί».
«Αυτός φταίει που πήγαν τα πράγματα στραβά… και μου το φόρτωσε (άκου θράσος!) ότι οι αρτηρίες μου ήταν βουλωμένες από το κάπνισμα και τις σπαλομπριζόλες».
«Γιατροί, πολιτικοί, δικηγόροι, αιμορουφήχτρες».
χμμμμ…φταίνε και αυτοί, ε?
Αφού αυτοί κάνουν το παιχνίδι…αυτοί μοιράζουν την τράπουλα: ουδέποτε οικοδόμησαν ειλικρινή σχέση.
Άλλοτε εξουσιαστική και αυταρχική και άλλοτε πονηρή και εκμεταλλευτική.
…ναι….οι γιατροί και οι πολιτικάντες, καλό θα είναι να πάψουν να βλέπουν τον εαυτό τους σαν κομμώτριες που κάνουν μασάζάκι στο κεφαλάκι του πελάτη.
Να εξηγήσουν το ρόλο τους και τα όρια του, να κρατήσουν στην σωστή απόσταση τον ασθενή και τον ψηφοφόρο ώστε να μπορέσουν να έχουν μια τίμια συναλλαγή μαζί του:
ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά.
Ανθρώπινα…ναι… αλλά κυρίως ορθολογικά και ρεαλιστικά.
Να μάθει ο άρρωστος και ο πολίτης να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του με θάρρος και με ρεαλισμό.
Σαν ενήλικος, όχι σαν έφηβος.
Κάποτε πρέπει να ενηλικιωθεί και αυτός.
