ΠΩΣ ΜΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ Ο ΘΕΟΣ

 ...ένα  έμφραγμα που δεν αφήνει κουσούρι, είναι χάιδεμα: μιά μικρή προειδοποίηση από  τόν Θεό.

Ένα μικρό εγκεφαλικό, το ίδιο.

Είναι ένα σκούντημα, ένα αυστηρό βλέμμα, μιά μικρή παιδευτική τιμωρία.

Τιμωρία- μάθημα, γεμάτη αγάπη.

Είναι σαν να σου λέει ο Θεός-Πατέρας:

«σοβαρέψου μικρέ!»

«Πρόσεχε! Δεν θα στο ξαναπώ! Ό,τι πάθεις από δω και πέρα, είναι με δική σου ευθύνη! Εγώ σ´τα πα!»

Ένα πιό σοβαρό έφραγμα, ένα πιο σοβαρό εγκεφαλικό που αφήνει αναπηρία, είναι πιό σοβαρή περίπτωση.

Πιό σύνθετη: μπορεί να είναι και προειδοποίηση... αλλά μπορεί να είναι ταυτόχρονα και τιμωρία.

Και τα δυό μαζί.

Μπορεί να είναι και παλιά γραμμάτια που εξοφλούνται τώρα.

Τα συνηθίζει κάτι τέτοια ο Θεός... δυστυχώς.

Είναι τόσο απρόβλεπτος!

Ο Θεός , μερικές φορές,  μου φαίνεται σαν δικαστήριο και σωφρονιστικό σύστημα μαζί: 

κάνεις ένα μικρο πλημμέλημα, σου δίνει μιά ποινή με αναστολή.

Με ένα πιό σοβαρό, σε πάει σε μια μικρή ποινή στις αγροτικές φυλακές.

Με κακούργημα, πας Κορυδαλλό  για χρόνια να σε πηδάνε οι νονοί της νύχτας.

Τιμωρία και εκπαίδευση συνυπάρχουν... αλλά οι αναλογίες παίζουν.

Το πρόβλημα με τον Θεό είναι πως είναι λιγόλογος και δυσερμήνευτος: έχει πεί τέσσερις-πέντε φρασούλες, ωραίες αλλά γενικές.

Μετά, αναπτύχθηκε ολόκληρη νομοθεσία,   μέσω αντιπροσώπων,  που τις ερμηνεύουν.

Νομικοί,  που φτιάχνουν συνεχώς νόμους και ερμηνευτικές διατάξεις, οι οποίες καταντάνε εξαιρετικά πολύπλοκες και δυσλειτουργικές.

Η πολυνομία, πάντα είναι δυσλειτουργική.

Χώρια που και  οι νομικοί τσακώνονται σαν σκυλιά μεταξύ τους.

Βασικά αυτή είναι η δουλειά τους: να τσακώνονται.

Οποιανού η άποψη επικρατήσει, έχει και το πάνω χέρι.

Εγώ πάντως, εξ επαγγέλματος, έχω ως αντικείμενο την πρόληψη, την αντιμετώπιση και την διαχείριση της αναπηρίας.

Το πρόβλημά μου είναι πως, ενώ με την πρόληψη και την θεραπεία είμαι ok, με την διαχείριση,  δεν τα πάω καλά: 

είναι κάτι που με καταπιέζει, με στενοχωρεί και γενικά με δυσκολεύει.

Δεν μπόρεσα να τη συνηθίσω με τα χρόνια.

Και όχι μόνο την σωματική αναπηρία αλλά και την ψυχική.

Τελος πάντων, η διαχείριση, είναι στις παρυφές της κυρίως δουλειάς μου και αυτό είναι ανακουφιστικό.

Πέρα απ´ όλα αυτά, η αναπηρία είναι τροφή για μεταφυσική σκέψη: ποιός προκαλεί την αναπηρία, ποιός την επιτρέπει και γιατί.

...βέβαια, καταλαβαίνω πως το μυαλουδάκι του ανθρώπου είναι φτωχό και κάθε βεβαιότητα επί μεταφυσικών θεμάτων και ευθυνών, παρακινδυνευμένη.

Είναι τα εργαλεία φτωχά, είναι  και το έργο τεράστιο.

Παρ´ όλα αυτά, τα ερωτήματα ορθώνονται μπροστά μου, θέλω δεν θέλω.

Ο Δράκος είναι μπροστά μου, ξεφυσάει φλόγες μπροστά στην μύτη μου και μου  τσουρουφλίζει το μουστάκι.

Δεν έχω ιδέα από που ξεφύτρωσε, από που κρατάει η σκούφια του και τι προθέσεις έχει:  όμως , είναι εδώ.

Για να μην τα  πολυλογώ, έχω καταλήξει στο  συμπέρασμα ότι ο Θεός πάει με τις ώρες του: άλλοτε το παίζει τρυφερή μανούλα, άλλοτε  στοργικός και υποστηρικτικός πατερούλης και, άλλοτε, σκληρός δικαστής ή τιμωρητικός-βασανιστικός δεσμοφύλακας.

Αλοίμονό σου  αν τον πετύχεις σε στραβή στιγμή...την έχεις βάψει.

Τελικά, πάντως, φαίνεται  πως, η κύρια ασχολία του, είναι Δάσκαλος:

μας αντιμετωπίζει σαν μικρούς, μάλλον  κουμπούρες, μαθητές.

Αν τα παίρνουμε τα γράμματα, έχει καλώς.

Αν είμαστε κουμπούρες, επίσης,

Αν είμαστε άτακτοι, κάνει διορθωτικές κινήσεις με μικρές σφαλιαρίτσες, να μας εκπαιδεύσει.

Αν είμαστε τελείως κωλόπαιδα και του βγάλουμε το λάδι, μας στέλνει στον Διάολο.

Γενικά πάντως, έχει κόλλημα με τον σεβασμό: κάθε Δάσκαλος απαιτεί σεβασμό.

Κανείς δάσκαλος δεν δέχεται να του βγάζεις γλώσσα.

Αν τον σέβεσαι, έχεις πολλές πιθανότητες να την σκαπουλάρεις.

Ετσι νομίζω.

…ελπίζω.

ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΩ ΝΕΑ ΚΑΡΙΕΡΑ

 Σπάω το κεφάλι μου τι να κάνω για να τα κονομήσω... αλλά και για να περνάω ζάχαρη ακόμη και μετά την συνταξιοδότηση μου. 

Ο καλύτερος, ευκολότερος και πιο καθιερωμένος τρόπος που έχω βρει, είναι να γίνω πολιτικό στέλεχος: 

θα πάω σε ένα μικρό αλλά τσαμπουκαλίδικο κόμμα και θα κάνω κάμποση φασαρία σαν ψευτοσυνδικαλιστής.

Βασικά θα μάθω τίποτα λαμογιές ή παραλείψεις που έχουν κάνει  οι πολιτικοί μου αντίπαλοι και θα τις κάνω σημαία.

Αν χρειάζεται να πώ  τίποτα υπερβολές, διαστρεβλώσεις και μικροδιαβολές και συκοφαντίες, προφανώς θα τις πω.

Αν πάνε να με στριμώξουν ή να με απειλήσουν για δυσφήμιση με δικαστήρια και λοιπά, φυσικά θα πολιτικοποιήσω  το θέμα και θα πω ότι «διώκομαι πολιτικά» για να έχω προστασία από τους κομματικούς  μου τσαμπουκάδες.

Παράλληλα θα κάνω κονέ με ισχυρούς παράγοντες από τα μεγάλα κόμματα και κυρίως με αυτό που είναι στην κυβέρνηση κάθε φορά. 

Θα προσπαθήσω να γίνω συνεργαζόμενος «του ευρύτερου προοδευτικού χώρου» και θα επιδιώξω μιά  καλά αμειβόμενη κρατική θέση.

Αν είμαι παντελώς άχρηστος και άσχετος με την θέση αυτή  και δεν έχω ιδέα από το αντικείμενο, δεν με πειράζει καθόλου: τα περισσότερα κομματικά στελέχη δεν έχουμε ιδέα από τίποτε και ουδέποτε υπήρξε πρόβλημα αυτό γιά μας.

Αν πάλι κάποιος με κατηγορήσει για ανικανότητα και μηδενικό έργο στη θεσάρα που στρογγυλοκάθισα, θα πω ότι όλα αυτά «δεν με αγγίζουν καθόλου» και δεν τίποτε άλλο παρά «αισχρές συκοφαντίες» και «λάσπη στον ανεμιστήρα»  από τους πολιτικούς μου αντιπάλους.

Φυσικά -παράλληλα-  θα τους αντεπιτεθώ ότι έχουν «ιδιοτελείς σκοπούς».

Αν παραγίνουν επικίνδυνοι και ενοχλητικοί, θα τους κάνω συνεταιράκια σε τίποτε δουλίτσες και θα τους δώσω ένα ξεροκόματο.

Αν έχω προλάβει να καβατζώσω τίποτα καλούτσικο, θα μπορώ να ρίξω μια λεβέντικη παραίτηση και θα πω ότι «φεύγω αηδιασμένος από τον βρώμικο πόλεμο που μου έγινε».

Όταν θα κατακάτσει  ο κουρνιαχτός,  θα βρω άλλη θεσάρα  για να στρογγυλοκαθίσω και θα ξεκινήσω το ίδιο βιολί.

Τώρα που έμαθα τη δουλειά, θα μου είναι πολύ πιο εύκολο να το επαναλάβω.

ΔΥΟ ΚΑΛΑ ΛΟΓΙΑ

Όταν ήμουν νέος είχα ένα σωρό ηλίθιες ιδέες. 

Πχ μιά ηλίθια ιδέα ήταν ότι θεωρούσα υποτιμητικό γιά την «υπέροχη προσωπικότητα» μου , να πώ κάποιο μικρό, έστω και αθώο,  ψέμα.

Προσοχή! 

Δεν το έκανα από φιλαλήθεια , αλλά από εγωισμό.

…πχ δεν έλεγα στο κοριτσάκι που βγαίναμε ραντεβού ότι είναι όμορφη και μου αρέσει πολύ: 

έπρεπε να είναι …φωτομοντέλο και να κόβω φλέβες, για να το πω. 

Δεν καταλάβαινα ότι και το κορίτσι θέλει να ακούσει ένα κοπλιμέντο και ότι όλα αυτά είναι μέσα στο ερωτικό παιχνίδι.

Σαν νέος γιατρός, επίσης,  δεν έλεγα ένα ενθαρρυντικό λόγο παραπάνω άν έβλεπα τον άρρωστο φοβισμένο… όχι!!!

Μην νομίσει κανείς ότι παραμυθιάζω τους ασθενείς!

Έπρεπε να είμαι ακριβής!

Το αποτέλεσμα, ήταν μιά συμπεριφορά,  αν όχι απάνθρωπη, σίγουρα όμως ελάχιστα ευαίσθητη.

Όλα αυτά,  τα σκέφτομαι τώρα που γέρασα και μετανιώνω: οι άνθρωποι δεν θέλουν γιατρό μόνο τεχνοκράτη, θέλουνε και μια ανθρώπινη παρουσία να νιώσουν ασφάλεια. 

Δεν αρκεί να είμαι καλός ηλεκτρολόγος και να βιδώνω καλά τις βίδες… πρέπει και να πείθω ότι ο άνθρωπος δεν θα πεθάνει από ηλεκτροπληξία. 

Τουλάχιστον ότι δεν είναι πιθανό  και όχι από δικό μου λάθος.

Τα θυμήθηκα πρόσφατα με ένα περιστατικό εγκεφαλικής αιμορραγίας :

ασθενής πενηντάρης, υπέρβαρος, υπερτασικός. 

Δεξιά πλευρά παράλυτη, αδυναμία να μιλήσει αλλά με καλή κατανόηση του λόγου.

Καλό αυτό… καταλάβαινε τι έλεγα.

Έξυπνος,  με καλή επαφή με το περιβάλλον.

Ένιωσα την αγωνία του : προφανώς…το να μην μπορείς να κινήσεις χέρι και πόδι και να μην μπορείς να μιλήσεις, πρέπει να είναι τρομακτικό.

Μην ανησυχείς, είπα, θα κάνω ότι πρέπει, θα σε στείλω σε άλλο μεγάλο νοσοκομείο και θα δείς ότι σιγά σιγά, όλα θα πάνε καλά.

Μου έκλεισε μάγκικα το μάτι,  κάνοντας μιά καταφατική κίνηση ότι κατάλαβε και συμφωνεί.

Μου άρεσε αυτό: δείχνει άνθρωπο με αυτοκυριαρχία και ψυχραιμία.

Προφανώς δεν κάθησα να εξηγήσω όλες τις πιθανές επιπλοκές. 

Είπα ότι τώρα μοιάζει τρομακτικό αλλά, όταν αρχίσει να απορροφάται το αιμάτωμα, θα βελτιωθεί σημαντικά, ίσως και πλήρως. 

Θέλει κάποιο χρόνο.

Εβδομάδες. 

Άλλαξε αμέσως η έκφρασή του: έγινε πιο ήρεμη. Χαλάρωσε.

Κατάλαβα ότι η πιό σημαντική ιατρική παρέμβαση ήταν να μιλήσω ήρεμα και ενθαρρυντικά με  δέκα είκοσι λέξεις. 

Πρέπει να πάψουμε οι γιατροί μόνο να μιλάμε για δόσεις φαρμάκων και να μετράμε μικροσταγόνες στον ορρό. 

Δέκα λέξεις μπορεί κάνουν την διαφορά. 

Προσωρινά,  τουλάχιστον. 

Αλλά θέλει κάποιο στυλ όταν τις λές. 

Όταν ήμουν μικρός , δυστυχώς δεν το είχα το στυλ. 

Ούτε με τους ασθενείς, ούτε με τις πιτσιρίκες .

Τα ουσιώδη δεν διδάσκονται. 

Η ΠΑΝΑΓΙΑ

 

Μιά από τις κύριες διαφορές της Ορθοδοξης και Καθολικής εκκλησίας με όλα τα προτεσταντικά δόγματα, είναι η θέση της Παναγίας στην ζωή των πιστών: 

οι Ορθόδοξοι και οι Καθολικοί, μέσα από την ιερά παράδοση της εκκλησίας, την έχουν σαν μιά μεγάλη, σχεδόν θεική, μητρική φιγούρα.

Μιά γλυκειά μητρική φιγούρα που προστατεύει (υπέρμαχος στρατηγός), κατανοεί και αποδέχεται.

Όπως όλλες οι μάννες.

Όλες οι μάννες βλέπουν αλλιώς: και η μάννα του Ρωχάμη ή του Πάσσαρη, προφανώς βλέπουν τα βλαστάρια τους  σαν αγαθά παιδάκια.

Ό,τι και να έχουν κάνει.

Η κύρια μητρική ιδιότητα είναι η αποδοχή: 

η μάννα σε δέχεται όπως και αν είσαι...κουτσός, στραβός, κακός, άθλιος, δειλός.

Ο Χριστός είναι πιό αυστηρός.

 Μάλλον πιό απρόβλεπτος: άλλοτε συγχωρεί τους πάντες -και τον εγκληματία στον σταυρό- και άλλοτε του την δίνει και αρπάζει το μαστίγιο.

Ανάλογα. 

Στους τρούλους των ναών, ως Παντοκράτωρ, είναι αυστηρός.

Και η Κόλαση δεν αστειεύεται...καραδοκεί.

Ενώ η Παναγία...είναι δεδομένη: έχει τοση μητρική καλοσύνη, που αποκλείεται να σε τιμωρήσει.

Θα στενοχωρηθεί, θα «μεσολαβήσει» -μεσίτρια- στον Υιό, αλλά, γιά  να σου ρίξει σφαλιάρα, αποκλείεται.

Κανείς δεν έχει πεί ότι τον τιμώρησε η Παναγία.

Ισως γιαυτό είναι τόσο δημοφιλής: όλοι θέλουμε αποδοχή και συγχώρεση...

...τζάμπα.

Χωρίς κόστος.

Είσαι άσωτος μιά ζωή, έχεις κάνει ό,τι αθλιότητα υπάρχει, κλέβεις, σκοτώνεις, εμπορεύεσαι πρέζα και πετάς βόμβες σε γάμους και πανηγύρια...

...η Μάννα σου είναι εκεί: η μόνη δεδομένη.

Οι συντροφισες και οι σύζυγοι,  συνήθως την έχουν κοπανήσει από νωρίς.

Δρουν με την Λογική...δεν τις αδικώ.

Οι Μαννάδες είναι μη ορθολογικές.

Πιό σοφές...ίσως.

Πάντως, μόνο αυτές,  έχουν εξασφαλισμένο Παράδεισο.

ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ

Με εκνευρίζουν όσοι λένε ότι δεν χρειαζόμαστε  ήρωες. 

Εγώ χρειάζομαι ήρωες... πάντα χρειαζόμουν ήρωες: 

οι «ήρωες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που λέμε σήμερα -με στυλ πολιτικά ορθό-  «θετικά πρότυπα»… 

Αυθεντικές ανθρώπινες πηγές έμπνευσης.

 Πηγές έμπνευσης... αλλά και ψυχολογικά δεκανίκια.

Δεν είναι κακό πράγμα τα δεκανίκια.

Κάθε άνθρωπος , ιδίως μετα από αποτυχίες και απώλειες, χρειάζεται ένα «δεκανίκι» να σταθεί όρθιος...και , τι καλύτερο «δεκανίκι» από έναν άλλο άνθρωπο.

Έναν άλλο άνθρωπο που ίσως σε πιο δύσκολη ή σε πραγματικά δραματική θέση , κατάφερε να ξεπεράσει τις δυσκολίες.

Κάποιον που τον βλέπεις  πως τα κατάφερε να σταθεί όρθιος... να επιβιώσει, να δημιουργήσει ακόμη  και να διαπρέψει : 

κάποιο ναυαγό, στον Ειρηνικό, που επιβίωσε....

...Προφανώς ένας τέτοιος δίνει ελπίδα στον κάθε ...χέστη με φουσκωτό που, στο πρώτο αεράκι νομίζει  ότι ο πνιγμός του είναι  βέβαιος, στον Σαρωνικό.

Ξεκίνησα να διαβάζω την βιογραφία του Καραισκάκη απο τον Παπαρρηγόπουλο: καταπληκτική....όχι μόνο σαν ιστορική προσέγγιση αλλά και σαν κοινωνική και ψυχολογική: του φτιάχνει ένα εξαιρετικό πορτραίτο με μεγάλη ψυχολογική και λοιπή οξυδέρκεια.

Ένας άθλιος , νόθος, φτωχοδιάβολος, κακοποιημένος σε παιδική και πρώιμη εφηβική  ηλικία, εγκαταλειμμένος απο πατέρα και μητέρα, μεγαλωμένος άθλια σε κάτι Σαρακατσαναίους τσοπάνηδες, γίνεται αγρίμι, μικροκακοποιός, συμμορίτης, στρατιώτης  στην αυλή του Αλή Πασά, και εναλλάξ,  κλεφτης , αρματωλός, επαναστάτης, προσκυνημένος, ξεπροσκυνημένος...και, τελικά, με ένα ψυχολογικό κλικ ,κάνει προσωπική  υπέρβαση: άρρωστος στρατηγός , με φυματίωση,  τα δίνει όλα για την ελευθερία... όχι την προσωπική ,αλλά την Εθνική. 

Και θριαμβεύει σε πολύ ανώτερους στρατούς, όταν όλοι το ´χαν βάλει στα πόδια.

Φεύγω απ´ τον Παπαρρηγόπουλο και πάω στον Φωτιάδη: 

τεράστια , λογοτεχνική αλλά λεπτομερής και ακριβής βιογραφία.

Αλλά με ιδεολογικές, αριστερές, παρωπίδες: περιγραφει γεγονότα ωραία, αλλά συχνά μισά και έντονα χρωματισμένα... και ερμηνευμένα κατά την κρίση του: 

πχ περιγραφει την προεπαναστατική συνάντηση της Βοστίτσας/Αιγίου.

Λέει εκεί ότι ο Ζαίμης (πλούσιος προεστός της Αχαίας), ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και άλλοι,  τα έβαλαν φοβισμένοι -και καλοβολεμένοι-   με τον Παπαφλέσσα που είχε έρθει να τους ξεσηκώσει, ως απεσταλμένος του Υψηλάντη.

Παραθέτει παραγράφους απο την τρίτομη ιστορία του Αμβροσίου Φρατζή, που ήταν παρών στην σύναξη.

Μένω με την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι παπάδες και οι προύχοντες ήταν ένα μάτσο καλοβολεμένες κότες.

Μετά λέω να βρώ αυτήν την ιστορία, να επαληθεύσω και να ελέγξω:

μπαίνω στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Κρήτης «Ανέμη» και κατεβάζω το τρίτομο.

(Ας είναι καλά η Ανέμη...είναι θησαυρός!)

Πάω στις αντίστοιχες σελίδες: τα εδάφια είναι σωστά και ακριβή...αλλά λειψά : πχ οι παρόντες ήσαν απλά επιφυλλακτικοί στα λεγόμενα του Παπαφλέσσα ό οποίος, στην προσπάθειά του να τους πείσει για άμεση επανάσταση, έλεγε ένα κάρο τερατώδη ψέμματα: 

πχ ότι υπήρχαν πενήντα χιλιάδες οπλισμένοι επαναστάτες στην Πόλη έτοιμοι να σφάξουν τον Σουλτάνο, να πυρπολήσουν τον Τουρκικό στόλο, ότι η Ρωσσία ήταν έτοιμη να επιτεθεί στην Τουρκία και να βοηθήσει κλπ.

Μεγάλος παραμυθατζής ο Παπαφλέσσας....άστατος, γκομενιάρης, παρορμητικός.

Οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος τον άκουγε, προφανώς θα κράταγε μικρό καλάθι σε όσα έλεγε.

Και τελικά, τί γράφει παρακάτω ο Αμβρόσιος Φραντζής? 

...γραφει ότι αυτοί  οι  «δειλοί», οι σχεδόν «τουρκοπροσκυνημένοι», έκαναν έρανο εκει στην κρυφή συγκέντρωση και έδωσαν όλοι, σημαντικά ποσά -αναφέρει πόσα έδωσε ο καθένας- για να αγοραστούν όπλα, υλικά, να γίνουν ταξίδια και επαφές κλπ.

Άρα δεν ήταν τόσο κότες.

Ούτε απέκλειαν την επανάσταση.

Άρα έγινε επιλεκτική παράθεση απο την ιστορική  πηγή  και αυθαίρετη προσωπική ερμηνεία.

Η αλήθεια είναι πολύπλοκο πράγμα και θέλει πολύ ψάξιμο.

Οι άνθρωποι επίσης είναι πολύπλοκα όντα και καλό είναι να κρίνονται προσεκτικά γιατί μεταβάλουν μυαλά και συναισθήματα, κατά συνθήκες και χρόνο....

...άρα και οι απλοικές και ιδεολογικά φορτισμένες ερμηνείες και σχηματοποιήσεις, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μισές αλήθειες.

Μισές αλήθειες,  είναι σχεδόν ψεύτικές αλήθειες.

Το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι η προσωπικότητα μετράει.

Οι ήρωες μου είναι πολύπλοκα όντα...οκ...έχουν και τα στραβά τους και τα άφθονα σκοτεινά τους σημεία..  αλλά, τελικά, τα ξεπερνούν και γίνονται παράδειγμα θάρρους και ανθρωπιάς.

Τους έχω ανάγκη.

Με όλα τα στραβά τους.

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

 Τώρα που μελετάω βίους Αγίων, διαπιστώνω πως δεν έχουν όλοι το ίδιο στυλ: 

άλλοι άγιοι είναι αυστηροί, άλλοι είναι καλοκάγαθοι, άλλοι δίνουν συμβουλές,  άλλοι δίνουν   μόνο ευχές, άλλοι συγχωρούν τα πάντα,  άλλοι τιμωρούν κιόλας.

 Άλλοι δε μιλάνε καθόλου και άλλοι κηρύττουν διαρκώς.

Βέβαια,  ο καθένας διαλέγει τον άγιο που του ταιριάζει: αυτόν που νομίζει ότι του έχει κάποια συμπάθεια γιατί έχει το ίδιο όνομα, είτε γιατί είναι ο τοπικός Άγιος.

Η Παναγία  είναι ιδιαίτερη περίπτωση: 

όχι μόνο είναι Αγία ως μητέρα του Χριστού- Θεού αλλά και διότι είναι η τέλεια μητρική φιγούρα. 

Η Παναγία είναι μιά τέλεια μάνα που έζησε και τον μέγιστο πόνο της απώλειας του παιδιού της.

Ο Χριστός ήταν καλός  αλλά μερικές φορές θύμωνε κιόλας.

Πήρε και το μαστίγιο μιά φορά.

Η Παναγία , ποτέ: μια μάννα πάντα δικαιολογεί.

Η μάννα του Αλ Καπόνε σίγουρα θα έλεγε πως ο Αλ είναι «παιδί από καλή πάστα».

Όλοι έχουμε ανάγκη από μία ιδανική μητέρα, πέρα από αυτή την βιολογική που μας έδωσε ζωή: οι ψυχαναλυτές λένε πως  η εμπειρία  του τοκετού μπορεί να είναι θαυμάσια για την μητέρα αλλά είναι τραυματική για το παιδί.

Το μωρό εγκαταλείπει ένα θαυμάσιο περιβάλλον μέσα στη μήτρα όπου είναι απόλυτα προστατευμένο, ασφαλές, σε σταθερή θερμοκρασία, με σταθερή διατροφή και ησυχία και, κάποια στιγμή, γίνεται ένα γεγονός και βγαίνει χωρίς τη θέληση του έξω σε ένα περιβάλλον άγνωστο,  με φώτα, ήχους ,φωνές , κρύο, και διαλείμματα φαγητού και πείνας.

Απειλητικό περιβάλλον.

Λένε λοιπόν πως όλοι οι άνθρωποι υποσυνείδητα επιθυμούν επιστροφή στη μήτρα, δηλαδή στην ασφαλή μητρική φωλιά. 

Και που είναι αυτή η τέλεια μητρική φωλιά;

Στην τέλεια Μητρική φιγούρα.

Μια θεϊκή μορφή, προφανώς, η οποία είναι αθάνατη, πανίσχυρη, και εξαιρετικά αγαθή.

Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλοι οι λαοί έχουν μια θεϊκή μητρική μορφή την οποία λατρεύουν. 

Πριν από το Δωδεκάθεο, οι Έλληνες λάτρευαν την «μεγάλη Θεά» η «Λευκή Θεά».

Φαίνεται πως, κατά βάθος, οι  άνθρωποι παραμένουν μωρά που νιώθουν ανυπεράσπιστα και ζητούν ένα ασφαλή μαστό να προσκολληθούν. 

Το καταπληκτικό  είναι ότι ο μαστός αυτός υπάρχει : από την στιγμή που υπάρχει στην συνείδηση των ανθρώπων, είναι υπαρκτός .

Παίρνει υπόσταση μέσα στις ψυχές αυτών που  τόν πιστεύουν : αυτοί έχουν την ικανότητα να τον δουν και να τον πλησιάσουν.

Αν το κάνουν ταπεινά -με συντριβή,  εμπιστοσύνη και σεβασμό- η Θεική Μητέρα θα τους ακούσει και τους δώσει τον «μαστό» της: θα δώσει προστασία, δύναμη και αντοχή να τα βγάλουν πέρα .

Εξ άλλου είναι  γνωστό πως η Θεϊκή Μητέρα συμπαθεί πιο πολύ τα μικρά ανθρωπάκια : 

τους  ντροπαλούς , τους αδύναμους τους αδικημένους, τους κακομοίρηδες.

Αν έχουν καλή καρδιά και καθαρό μυαλό.

ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ

 

…χρειαζόμαστε νέα κοινωνικά συμβόλαια… γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει: 

…πχ τι περιμένει ο πολίτης από τον πολιτικό?

Όραμα? τρίχες

Μακροχρονο σχεδιασμό? πάλι τρίχες.

Ασφάλεια και προστασία? οπωσδήποτε.

Να του νομιμοποιήσει το αυθαίρετο, την υπέρβαση οικοδόμησης, το σβήσιμο του προστίμου από τον έφορα?

…φυσικά….εκεί φαίνεται ο πολιτικός που αξίζει.

Στις εξυπηρετήσεις.

Και ο γιατρός, το ίδιο: 

…να τον ενθαρρύνει, να του χαιδέψει το κεφαλάκι, να του κατασιγάσει τις ενοχές που παράτησε -ή θα παρατήσει- την μάννα του να πεθάνει - ή να μην πεθάνει- ανάλογα την κληρονομιά, την συνταξη και τις ψυχολογικές καθηλώσεις.

Και ο γιατρός να είναι και … φιλαράκι….κολλητός, κάτι σαν κουμπάρα.

Αλλά και γιατρός- εξιλαστήριο θύμα -όπως και ο πολιτικός εξιλαστήριο θύμα- «ναι ρε…ξέρεις τι έκανε αυτός ο γιατρός?»

… «αφού τους ξέρουμε τι κουμάσια είναι όλοι οι γιατροί».

«Αυτός φταίει που πήγαν τα πράγματα στραβά… και μου το φόρτωσε  (άκου θράσος!) ότι οι αρτηρίες μου ήταν βουλωμένες από το κάπνισμα και τις σπαλομπριζόλες».

«Γιατροί, πολιτικοί, δικηγόροι, αιμορουφήχτρες».

χμμμμ…φταίνε και αυτοί, ε?

Αφού αυτοί κάνουν το παιχνίδι…αυτοί μοιράζουν την τράπουλα: ουδέποτε οικοδόμησαν ειλικρινή σχέση.

Άλλοτε εξουσιαστική και αυταρχική και άλλοτε πονηρή και εκμεταλλευτική.

…ναι….οι γιατροί και οι πολιτικάντες,  καλό θα είναι να πάψουν να βλέπουν τον εαυτό τους σαν κομμώτριες που κάνουν μασάζάκι στο κεφαλάκι του πελάτη.

Να εξηγήσουν το ρόλο τους και τα όρια του, να κρατήσουν στην σωστή απόσταση τον ασθενή και τον ψηφοφόρο ώστε να μπορέσουν να έχουν μια τίμια συναλλαγή μαζί του: 

ούτε πολύ κοντά,  ούτε πολύ μακριά. 

Ανθρώπινα…ναι… αλλά κυρίως ορθολογικά και ρεαλιστικά. 

Να μάθει ο άρρωστος και ο πολίτης να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του με θάρρος και με ρεαλισμό. 

Σαν ενήλικος,  όχι σαν έφηβος. 

Κάποτε πρέπει να ενηλικιωθεί και αυτός.