ΟΙ ΞΕΡΟΛΕΣ

 Έχω μείνει κατάπληκτος με όλη αυτή την αναστάτωση και τον χαμό που γίνεται σχετικά με τις επιστημονικές εργασίες για την αποτελεσματικότητα ή την βλαπτικότητα των εμβολίων. 

Δηλώνω ένας απλός κλινικός γιατρός που δεν καταλαβαίνει εύκολα εργασίες βασικής έρευνας, ανοσολογίας η επιδημιολογίας γιατί είναι κλάδοι τεράστιοι  και ξεχωριστοί που απαιτούν πολυετή ενασχόληση για να μπορείς να έχεις άποψη και να αξιολογήσεις ερευνητικά δεδομένα.

Εδώ μια ιατρική ειδικότητα πάμε να μάθουμε και , για να την ασκήσουμε σχετικά αξιοπρεπώς, τρώμε 2-3  …δεκαετίες….και, πάλι, δεν την ασκούμε σε όλο το εύρος της… και παραπέμπουμε σε υποειδικούς κλπ. 

Δε μ´ αρέσει να σνομπάρω ανθρώπους του λαού που ανησυχούν, ούτε να κακολογώ γιατρούς επειδή δείχνουν ενδιαφέρον για θέματα έξω από τα πλαίσια της ειδίκευσης τους…

Αλλά, ρε παιδιά, εδώ χαλάει το αυτοκίνητο μας και πάμε σε ένα συνεργείο που του’χουμε  εμπιστοσύνη για να μας το φτιάξει: 

 δεν καθόμαστε να το παλεύουμε με κατσαβίδια μόνοι μας,  ή μαζί με τη γειτόνισσα,  ή μαζί με ένα μηχανικό πλοίων που μπορεί να είναι θαυμάσιος στο καράβι αλλά από αυτοκίνητα δεν ξέρει τίποτα!

Έλεος, δηλαδή .

Και γενικά θά´θελα να σας πω ένα κανόνα:  

όποιος αυτοπροβάλλεται πάρα πολύ , δείχνει  ξερόλας και σούπερ ειδικός,  συνήθως είναι μεγάλη μπάφα.

Έκατσα και έψαξα το βιογραφικό ενός πολύ προβεβλημένου -και πολύ αυτοδιαφημιζόμενου- σχετικά μετον Κορωνοιό και, τελικά, το βιογραφικό του είναι πολύ λιγότερο εντυπωσιακό απ’ αυτό που προβάλλει.

Να μην πω όνομα… γιατί δεν θέλω να μπλέξω, αλλά σας λέω το εξής: 

τι «καθηγητή» τον έχουν αναγορεύσει στα media, τι   «διδάκτορα», τι «διεθνούς φήμης ερευνητή στο 0, 0001 τοις 100 του συνόλου των γιατρών της υφηλίου»… …και βγάλε άκρη δικέ μου.

Τελικά, ούτε διδακτορικό έχει παρά  ένα μεταπτυχιακό σε επίπεδο master στο πανεπιστήμιο της Πάτρας το οποίο τελείωσε σε  μεγάλη ηλικία. 

Ούτε καθηγητής - ούτε καν λέκτορας- παρά μόνο συνεργάτης σε διάφορες ερευνητικές εργασίες. 

Και καμία σχέση με Κορωνοιό , με ιώσεις και λοιμώξεις του αναπνευστικού.

Και κάθεται και κάνει θόρυβο…. και να σπείρει την αμφιβολία… και δώστου θυμός… και δώστου επιθετικότητα.. και δώστου συνωμοσιολογία.

Και φτάνεις να λες ,  «άσε μας ρε φίλε κι εσύ τώρα, που τα ξέρεις όλα και δεν ξέρεις τίποτα, και παράτα μας στην ησυχία μας κι εμάς και τον κοσμάκη που του έχεις κάνει το μυαλό γιαούρτι».

ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΟΤΟΥΡΙΣΤΩΝ

 Πειραιάς, Μύκονος, Νάξος, Σαντορίνη: 

παρατηρώ τους επιβάτες που βγαίνουν σε κάθε λιμάνι.

Μοιάζουν ομάδες με διαφορετικές προσδοκίες:

κάθε νησί αντιπροσωπεύει και μιά φαντασίωση.

Στην Μύκονο βγαίνουν όσοι θέλουν να ζήσουν λίγο σαν πλούσιοι η γκλαμουριάρηδες.

Αρκετοί είναι  οι μπανιστηρτζήδες των πλουσίων: 

αυτοί που τους αρκεί να παίρνουν μάτι τους πλούσιους -ή και ψευτοπλούσιους- και χαίρονται να τους αντιγράφουν.

Γενικά ψάχνουν χαρά, διασκέδαση.

Στην Νάξο, πιό πολλοί είναι οι "αγκρίκολες" και οι "νατουρέλες": 

οι οπαδοί της φυσικής ζωής, των  αγροτικών  προιόντων , της χαλάρωσης σε μιά "αυθεντική παραδοσιακή τοπική κοινωνία".

Γενικά ψάχνουν ηρεμία.

Στην Σαντορίνη είναι οι πυροβολημένοι με την Καλντέρα, την άγρια ομορφιά της και την ερωτική μυθολογία της: 

επισκέπτονται μιά Κόλαση που πάγωσε.

Μόνο που δεν πάγωσε απλά αλλά έγινε και ερωτική: 

οι ερωτευμένοι εδώ δίνουν υποσχέσεις μακράς διαρκείας.

Τώρα πως συνδυάσθηκε μια τεράστια καταστροφική έκρηξη με τον έρωτα, βγάλε άκρη. 

Ίσως ελπίζουν σε εκρηκτικούς οργασμούς.

Γενικά οι επισκέπτες στην Σαντορίνη ψάχνουν φυσική ομορφιά και ερωτική ελπίδα.

Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις: οι μεροκαματιάρηδες.

Γκαρσόνια, καμαριέρες, πωλητές, έμποροι, αγροτικοί και λοιποί γιατροί είμαστε η ομάδα των ρεαλιστών: το ψωμί παν´ απ´ όλα και οι ερωτικές εκρήξεις ας περιμένουν.

Άλλωστε, οργασμός με άδειο στομάχι είναι αρκετά δύσκολος.

Αλλά και αν επιτευχθεί, θα είναι μάλλον αποτυχημένος.

(αφιερωμένο με συμπάθεια στην Ντούτα, μιά εξηντάρα απο το πρώην Ανατολικό μπλοκ που δουλεύει καμαριέρα στην Σαντορίνη.

 Γνωριστήκαμε όταν πήγε  και κάθησε στην προνομιακή θέση μου και επέμενε για κάμποσο, μέχρι που εγώ κατέλαβα αυθαίρετα μιά άλλη , ακόμη πιό προνομιακή θέση.

Έκτοτε τα βρήκαμε μιά χαρά.)

ΑΥΤΟΚΑΚΟΜΟΙΡΟΙ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΚΑΚΟΜΟΙΡΟΙ

Κακόμοιροι υπάρχουν δύο ειδών: οι αυτο-κακόμοιροι και οι έτερο-κακόμοιροι.

Οι Αυτοκακόμοιροι παράγουν τα βάσανά τους με την συμπεριφορά τους, την βλακεία τους και το στραβό τους το κεφάλι .

Στους Ετεροκακόμοιρους, φταίνε κυρίως  εξωγενείς παράγοντες: ατυχίες, λιμοί, βάσανα, αρρώστειες.

Συχνά, το  πρόβλημα  με τους αυτοκακόμοιρους είναι ότι νομίζουν πως είναι ετεροκακόμοιροι: 

ενώ  τα κάνουν σκατά μόνοι τους, φορτώνουν τα σκατά αυτά στους άλλους.

...πχ στους αριστερούς,  τους φταίει γιά όλα ο καπιταλισμός… στους δεξιούς φταίει ο ισοπεδωτικός αριστερισμός… στις φεμινίστριες φταίνε οι άντρες και, στους υπόλοιπους, φταίει το «μάτι» και η κακή τους  μοίρα.

Κάτι σαν  το γνωστό ανέκδοτο με την κουκουβάγια και τον κούκο: 

η κουκουβάγια έχεζε συνεχώς μέσα στη φωλιά της και, αφού  δεν την καθάριζε ποτέ, τελικά αυτή γέμισε σκατό και αναγκάστηκε να φύγει.

Έτσι, η κουκουβάγια πήγε στη φωλιά του κούκου να την φιλοξενήσει. 

Εκεί άρχισε να παραπονιέται για όλες αυτές τις «σκοτεινές δυνάμεις» που «την κατατρέχουν» και «δεν της επιτρέπουν να έχει μία καθαρή φωλιά».

Ο κούκος το σκέφτηκε...και της απάντησε  πως το πρόβλημά της το κουβαλάει μαζί της:

 είναι ο κώλος της.

Ο κώλος της, που είναι δικός της, και ουδείς του επιβάλλει που να χέζει και πότε.

Προσοχή στο Αλτσχάιμερ

 …συμβουλεύω τους ασθενείς μου -αλλά και φίλους και γνωστούς-  να προσέξουν πολύ το Αλτσχάιμερ, τώρα που γερνάνε, γιατί είναι πολύ επικίνδυνο να αποκαλυφθούν σοβαρά μυστικά τους.

Μυστικά, καλά κρυμμένα για χρόνια.

Θυμάμαι, παλιά, που με είχαν καλέσει να δω κατ´ οικον έναν ηλικιωμένο γύρω στα 75 οποίος μάλιστα ήταν και γιατρός διακεκριμένος.

Ήταν ένας τύπος σοβαρός, με αυστηρό πρόσωπο: του είχε μείνει από την εποχή που ήτανε σπουδαίος καθηγητής και είχε μυαλό.

….τώρα βέβαια, είχε ξεκουτιάνει.

Το πρόβλημα, δεν ήταν μόνο ότι είχε διαταραχή της μνήμης, αλλά, έκανε και συγχυτικά επεισόδια: 

για παράδειγμα μερικές φορές αποκαλούσε τη γυναίκα του με ένα άλλο όνομα… πχ την έλεγε Παναγιώτα ενώ την έλεγαν Δήμητρα (τα ονόματα φανταστικά).

Στο τέλος, μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά της συζύγου και της κόρης του: άρχισαν να το ψάχνουν… «για να δούμε ποια είναι αυτή η Γιώτα – Παναγιώτα» και, τελικά, ανακάλυψαν ότι ο μπάρμπας είχε ….παράλληλο δεσμό 30 χρόνια με κάποια Γιώτα, που τον έκρυβε.

Μετά άρχισαν να ψάχνουν για λεφτά, κρυφούς λογαριασμούς, λίρες κλπ  και δε συμμαζεύεται η κατάσταση με τη Γιώτα. 

Γι’ αυτό σας λέω…. προσέχτε ρε το αλτσχάιμερ… γιατί θα γίνετε ρόμπες στα γεράματα.

Αλλά δεν ακούνε οι περισσότεροι… 

Νομίζουν οτι τα ξέρουν όλα. 

Αυτό συμβαίνει και σε γέρους ανοικούς  και σε νέους ηλίθιους: πάντα νομίζουν τα ξέρουν όλα και δεν ξέρουν τι τους γίνεται. 

Συμβαίνει ενίοτε και σε άσχετους γιατρούς, νεαρής ή μέσης ηλικίας, με κούφια αυτοπεποίθηση.

🙂

Προσοχή… «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον»…

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

 ...κάποτε είχα γράψει ένα χιουμοριστικό κείμενο στο Facebook για τους «μπανιστηρτζήδες του διαδικτύου»...αυτούς που κοιτάζουν τι κάνουν οι άλλοι, τι δημοσιεύουν, τι ψηφίζουν, τι γκόμενες έχουν και - κυρίως- τι πιστεύουν.

Χωρίς οι ίδιοι οι μπανιστηρτζήδες, να εκτίθενται καθόλου.

Γι αυτό εξ άλλου, τους αποκάλεσα «μπανιστηρτζήδες»: όπως οι αυθεντικοί μπανιστηρτζήδες, κάθονται  στην σκιά . 

Και παρατηρούν.

Η πλάκα είναι ότι η συμπεριφορά- μπανιστηρτζή, αποκαλύπτει πάρα πολλά για τον χαρακτήρα: προφανώς είναι ένας ανασφαλής τύπος, κρυψίνους...

...αντικοινωνικός κατ´ ουσίαν.

Γιατί ψευτοκοινωνικός μπορεί να είναι.. αλλά πραγματικά κοινωνικός - με την έννοια της προσωπικής κοινωνίας- δεν είναι.

Ο μπανιστηρτζής θα πάει στο καφενείο... δεν θα πεί όμως σε κανένα τα βάσανα και τις σκέψεις του.

Γι αυτό, αγαπητοί «μπανιστηρτζήδες», επιτρέψτε μου να σας δώσω μιά φιλική συμβουλή: 

ή πάψτε να είστε μπανιστηρτζήδες, που είναι και το καλύτερο, ή τουλάχιστον προσπαθείστε σε μιά προοδευτική αυτοέκθεση: 

π.χ βάλτε μιά φωτογραφία σας με τον σκύλο σας, η μιά δίπλα στο χρυσόψαρο, στην γυάλα.

Μετά, πέστε ένα ρητό του Νίτσε που σας άρεσε.

Μετά από δέκα χρόνια, ίσως πείτε και μιά σκέψη σας.

Σιγά - σιγά.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ

Κάποτε, όταν ήμουν φοιτητής, είχα πάει στην έκθεση ενός πρωτοποριακού ζωγράφου: 

κατά λάθος είχα μπει βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία. 

Ήταν ένας τύπος extreme στην εμφάνιση ο οποίος είχε κόψει τούφες από τα μαλλιά του και τις είχε κολλήσει στον πίνακα. 

Στον οποίο πίνακα, εκτός από τα διάφορα σχέδια  με το πινέλο, είχε κολλήσει και προσωπικά του αντικείμενα…πχ το πιρούνι και το μαχαίρι του , το φλιτζάνι που έπινε καφέ κλπ. 

Πιθανόν να ήθελε να πει - όπως το καταλαβαίνω τώρα- ότι το έργο τέχνης είναι δεμένο αδιάσπαστα με τη ζωή του δημιουργού του κλπ, κάτι τέτοιο τέλος πάντων .

Βέβαια την εποχή εκείνη όλα αυτά ήταν τελείως εξτρεμιστικά.

Τότε μία κυρία , δίπλα μου , τον ρώτησε :

«συγνώμη τι θέλετε να πείτε με αυτό τον πίνακα;»

Οπότε ο τύπος, εντελώς ατάραχος, την κοίταξε ελαφρώς περιφρονητικά και αδιάφορα  και της απάντησε:

«ό,τι νομίζεις χρυσή μου!»

Έμεινε ξερή η γυναίκα αλλά και εγώ δίπλα της.

Ρε τον μαλάκα.!  Έλεγα από μέσα μου.

Προφανώς εννοούσε ότι το έργο τέχνης δεν χρειάζεται ερμηνεία αλλά απλά να προκαλεί μια συναισθηματική αντίδραση κλπ

Αλλά και αν «εξηγηθεί», η ερμηνεία δεν θα είναι από τον δημιουργό αλλά από τρίτους .

Όλα αυτά τα λέω για να μην μου ζητήσετε να ερμηνεύσω το κολάζ που έφτιαξα  και έβαλα εικόνα.

😉

Απλά θα πω ότι ο τίτλος είναι «παλαβός από έρωτα Νταλί»  η δε γυναικεία φιγούρα είναι από πίνακα του καλλιτεχνικού ανταγωνιστή του, Πικάσσο.

Τα «ρητά» είναι κομμένα από εφημερίδες.

Τα μαμούνια είναι παιδικά αυτοκόλλητα

Η ΠΟΝΤΙΚΟΤΡΥΠΑ

...χθες βράδυ  πήγα βόλτα και είπα  να πάρω ένα σουβλάκι: 

δίνω παραγγελία στους σουβλατζήδες και περιμένω να μου το ετοιμάσουν.

Περιμένοντας, προχωράω σε ένα διάδρομο για το ψυγείο γιά να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό. 

...προχωρώντας στον διάδρομο, βλέπω μέσα από μια τρύπα- κάτι σαν παραθυράκι προς ένα εσωτερικό δωμάτιο- μια κουζίνα.

 ...και έρχομαι φάτσα με το κεφαλάκι μιας γυναίκας, που προφανώς κάνει λάτζα εκεί μέσα.

Είναι μια κοντούλα, γεματούλα και με ταλαιπωρημένη φάτσα: 

με κοιτάει κάπως με έκπληξη και περιέργεια...

...ποιός είμαι...και πως ξεφύτρωσα εκεί μέσα?

Την κοιτάζω και εγώ, ανέκφραστος, και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν για δυό - τρία δευτερόλεπτα.

Κάτι έγινε τότε, εκεί πάνω: 

σαν να ζυγίσαμε και σαν να αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλο.

Εγω σκέφτηκα αστραπιαία: 

..ώ Θεέ μου!...ποιές αόρατες και σκληρόκαρδες δυνάμεις του Σύμπαντος αποφάσισαν πως πρέπει αυτή η γυναικούλα να κλείνεται ώρες, καθημερινά, σε αυτή την σκοτεινή ποντικότρυπα?

...για να βγάλει ελάχιστα  χρήματα-ψίχουλα, κόβοντας κρεμμύδια και σαλάτες,  και πλύνοντας και γεμίζοντας κατσαρόλες με πατάτες και τζατζίκια, για να επιβιώσει?

...πιθανότατα κάνει και άλλη δουλειά το πρωί....χώρια που έχει να φροντίσει ένα μαλακοσύζυγο και δυό παιδιά - μαντραχαλάδες και μιά κατάκοιτη πεθερά.

Δυστυχώς...έχω την παθολογική(?) τάση να βλέπω μια φάτσα και να φτιάχνω σενάρια.

Το πρόβλημα είναι ότι συχνά πέφτω μέσα.

Μετά τα δύο δευτερόλεπτα,  και το δικό μου, έτοιμο, κιόλας,σενάριο, διαπίστωσα  μιά βαθύτερη κατανόηση στα μάτιας της γυναικούλας: 

είχε και αυτή την ίδια ικανότητα με μένα.

Μάλλον έφτιαξε και αυτή το δικό της σενάριο για μένα.

«έλα...Μην υπερβάλλεις ρε ψηλέ...είπε με το βλέμμα: ...ναι... είμαι ταλαίπωρη αλλά και σύ κακομοίρης είσαι». 

«Γέρασες μέχρι να καταλάβεις ότι η ζωή είναι μιά μεγάλη εξαπάτηση» 

« ...μιά καθόλου αστεία φάρσα».

«Σχεδόν κανείς δεν πραγματοποιεί τα νεανικά όνειρά του.

Σχεδόν κανείς δεν έχει ερωτική πληρότητα που να διαρκεί.

Και όλοι σχεδόν φοβούνται τα γηρατειά και τον θάνατο και προσπαθούν να τον ξεχάσουν».

Και συνέχισε: 

«Τουλάχιστον εσύ και γώ έχουμε αυτογνωσία: δεν έχουμε ενοχές.

Η κουζίνα μου δεν είναι καταδίκη : είναι δοκιμασία.

Το Σύμπαν μας υποβάλλει σε εξετάσεις.

Έχω αποδεχτεί τις δικές μου πανελλήνιες στην ποντικότρυπα και  παλεύω να τις περάσω.

Φάε το σουβλάκι σου και πέρασε τις δικές σου εξετάσεις».

Την κοίταξα έκπληκτος που με κατάλαβε...έστω και αν το κατάφερε  μέσα σε  ένα δέκατο του δευτερολέπτου.

Μή λεκτικά, αστραπιαία, της απάντησα: 

«...ναι , θα προσπαθήσω....δηλαδή,  προσπαθώ,  να τις περάσω και εγώ.

Συνεχώς δίνω μαθήματα.

Όπως πάντα. 

Και συ, απ´ ό,τι βλέπω, το παλεύεις».

Είναι απίστευτο πόσοι διάλογοι μπορούν να γίνουν , αστραπιαία, πάνω από ένα σουβλάκι με ξεροψημμένη πίττα.