ΟΙ ΛΟΥΜΠΕΝ

Έχω διαπιστώσει ότι υπάρχει ένα είδος χημείας ανάμεσα στα λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας: όλοι οι περιθωριακοί έχουν μια τάση να κάνουν παρέα μεταξύ τους. 

Προφανώς έχουν ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας, κοινά

 χαμηλή αυτοεκτίμηση, αίσθηση απόβλητου, μη δέσμευση από νόμους, κανόνες και κοινωνικές συμβάσεις και , συχνά, κοινωνικό μίσος.

Και δεν είναι μόνο φτωχοί, επαίτες, άστεγοι, πρεζόνια, αλκοολικοί, μικροκακοποιοί και γενικά αυτό που λέμε αλήτες. 

Λούμπεν στοιχεία υπάρχουν και σε άλλες τάξεις ακόμα και στην μεγαλοαστική: διαβάζοντας για παράδειγμα τη ζωή της Μαρίκας Κοτοπούλη, βλέπουμε ότι ήταν μορφινομανής, άλλαζε εραστές ή τους είχε ταυτόχρονα….

… και,   με τους οποίους συνευρίσκετο,  στο σπίτι της με παρούσα τη μάνα της…!

Σταθερά, συστηματικά και χωρίς ενοχές, κορόιδευε και απομυζούσε οικονομικά τον Ίωνα  Δραγούμη που την λάτρευε.

Γενικά  είχε μία άστατη, εκμεταλλευτική και χειριστική συμπεριφορά, ενώ παράλληλα ήταν μεγάλο ταλέντο και με  πολύ αξιόλογη καριέρα στον θεατρικό χώρο.

Δεν μπορώ να πω ότι έχω καταλάβει και ότι ξέρω την ψυχολογία των λούμπεν τύπων  αλλά διαπιστώνω ότι λούμπεν στοιχεία υπάρχουν και σε επιτυχημένους ανθρώπους.

 ….οι οποίοι επιτυχημένοι , συχνά εκμεταλλεύονται την εικόνα αυτή. Ο George Orwell για κάμποσα χρόνια ήταν περιπλανώμενος αλήτης: η περιγραφή αυτής της ζωής  στο βιβλίο του «αλήτες του Παρισιού και το Λονδίνου».

Κάπνιζε γόπες που μάζευε  από το δρόμο, κοιμότανε σε άσυλα, ήταν ντυμένος με κουρέλια και έκανε παρέα με άλλους άστεγους ενώ , παράλληλα, διατηρούσε και κάποιες λογοτεχνικές φιλοδοξίες. 

Το παράξενο είναι ότι είχε αποφοιτήσει  από το περίφημο αριστοκρατικό κολέγιο του  Ήτον και είχε κάνει πριν μερικά χρόνια αστυνομικός(!) στην Μπούρμα ( σημερινη Μιανμάρ), που ήταν τότε βρεταννική αποικία.

Το ίδιο έκανε και ο Τζακ Λόντον -πριν γίνει πλούσιος επιτυχημένος συγγραφέας- αλλά και ο Τσαρλς Μπουκόφσκι.

Από Έλληνες ,  ίσως θα κατέτασα στην κατηγορία αυτή,  τον Κώστα Ταχτσή και την Κατερίνα Γώγου.

Δεν ξέρω… 

Πιθανότατα σε πάρα πολλές από τις περιπτώσεις αυτές υποκρύπτεται κάποια ψυχοπαθολογία η οποία δεν έχει διαγνωστεί, δεν έχει αντιμετωπιστεί και,  ενδεχομένως, δεν είναι δυνατόν και να θεραπευτεί.

Η μητέρα της 12χρονης είναι μια νέα γυναίκα 37 χρονών που έχει κάνει πέντε παιδιά με ένα πρεζόνι και τρία παιδιά με ένα Πακιστανό με τον οποίο σχετίζεται και ζουν  και με τα οκτώ παιδιά ανακατεμένα. 

Η χαρά των κοινωνικών λειτουργών.

🙂

…αλλά  και των κοινωνιολογούντων αριστερών που αποδίδουν όλα τα κακά του κόσμου στο «άρρωστο καπιταλιστικό περιβάλλον». 

Δεν έχουν διαβάσει όμως αρκετή ιστορία και ρωσική λογοτεχνία για να δουν το πλήθος των περιθωριακών  και των λούμπεν που  υπήρχαν στην σοβιετική ένωση και οι οποίοι ουδέποτε αναμορφώθηκαν και απλά στελέχωσαν τα γκούλαγκ.

Δεν ξέρω…. όπως υπάρχουν ατομικές ψυχοπαθολογίες , πιθανότατα να υπάρχουν και κοινωνικές ψυχοπαθολογίες…

… οι οποίες επιδεινώνονται από κοινωνικό-οικονομικούς παράγοντες. 

Αλλά η βάση τους  είναι ένας μάλλον στραβά φτιαγμένος ψυχισμός.

ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΠΙΟ ΣΟΦΟ

...τα καλύτερα μαθήματα πάνω στην ζωή  μου τα έδωσε το ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ , κυρίως τη δεκαετία του ογδόντα και , δευτερευόντως, του ενενήντα.

Το ΠΑΣΟΚ μου έμαθε την ψυχή του νεοέλληνα: παρατήρησα δεκάδες ανθρώπους να γλύφουν τους ισχυρούς τις εποχής -και τα τσιράκια τους- για να διοριστούν αυτοί και τα παιδιά τους, για να πάρουν μαιμού αναπηρικές και να χτίσουν αυθαίρετα σε καταπατημένες δημόσιες εκτάσεις.

Μετά, έκαναν τελετουργικά αυτοκάθαρσης: πορείες στο Πολυτεχνείο, καταγγελίες της  «ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας» , «ένα το χελιδόνι», ο «Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φραντς».

Μετά, Κωστόπουλος και Κλικ: βλαχογκλαμουριά, γκαμπριολέ, χλιδογκόμενες, «πενήντα τρόποι για να δέσετε την γραββάτα σας».

Η διαδικασία αυτοκάθαρσης των υποσυνείδητων  ενοχών  είναι κάτι συνηθισμένο: μικρές τελετουργίες που ξεπλύνουν την βρώμα της επιβίωσης.

Βρώμα που προκαλεί χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Κάποτε, είχε έρθει σαν ασθενής μια τραβεστί που εκπορνευόταν :

μου ομολογησε ότι μόλις έβγαζε λεφτά - και έβγαζε πολλά- τα έτρωγε αμέσως.

Σε βλακείες...πχ είχε εκατοντάδες φουστάνια και παπούτσια.

Η σε δώρα σε τεκνά κλπ.

Ρωτησα γιατί πετάει τα λεφτά της αφού η πορνεία είναι για λίγα χρόνια.

«Πρέπει να απαλλαγώ απο τα χρήματα αυτά γιατρέ»... μου είπε.

«Όταν τα σκορπάω, ανακουφίζομαι».

Οι τελετουργίες αυτοκάθαρσης συνεχίζονται.

Κάθε καρπαζοεισπράκτορας της καθημερινής ζωής πρέπει να δηλώσει αντιφασίστας.

Με βροντερή φωνή, στον δρόμο.

Στο σπίτι και την δουλειά, είναι αλλιώς.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

 Όταν ήμουν χριστιανός και πίστευα συνολικά  όλο το ιδεολογικό-θρησκευτικό πακέτο, έπαθα μεγάλο κάζο όταν διάβασα Εκκλησιαστική Ιστορία: 

διαπίστωσα με τρόμο πως ήταν τα πολιτικά και άλλα γεγονότα που διαμόρφωσαν το δόγμα.

Αν ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν είχε οργανώσει , κηρύξει , προεδρεύσει και κατευθύνει την πρώτη Οικουμενική σύνοδο, μπορεί να είμασταν σήμερα όλοι Αρριανιστές.

Κάτι τέτοιο - αντίστοιχο-  κάζο παθαίνουν και οι νεαροί κομμουνιστές διαβάζοντας ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος: είναι πολλοί οι σκελετοί στις ντουλάπες των κομμουνιστικών κομμάτων.

Δυστυχώς η μελέτη της ιστορίας είναι πιό πιθανό να σε κάνει κυνικό παρά ιδεολόγο.

Οι προπαγανδιστικές απλοικότητες, βοηθάνε τη πίστη σε πρώτη φάση αλλά η προοδευτική εμβάθυνση στην πραγματική ιστορία, σου στραμπουλάει τις ακλόνητες πεποιθήσεις. 

Τα χίλια βιβλιαράκια της βιβλιοθήκης του κατηχητικού αποδείχτηκαν ανίσχυρα μπρος σε ένα τόμο εκκλησιαστικής ιστορίας γραμμένης από επίσκοπο και διδασκόμενης σε φοιτητές της Θεολογίας.

Ο ΣΡΕΚ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟΣ

...μία από τις κύριες αιτίες δυστυχίας του σύγχρονου δυτικού μαλακομικροαστού, είναι η προσπάθεια για συνεχή ευτυχία: 

κάθε καρακακόμοιρος θεωρεί πως είναι υποχρεωμένος να είναι συνεχώς χαρούμενος.

Να είναι συνεχώς ικανοποιημένος με τον εαυτό του, σε μια συνεχή νιρβάνα ηρεμίας και ευεξίας.

Τον δυστυχή, δυτικό ανθρωπάκο, τον έχουν πείσει  -οι διάφοροι πολιτικοί και οικονομικοί νταβατζήδες- πως πρέπει να είναι ευχάριστος , πολιτικά ορθός και να μην πληγώνει κανένα έμβιο όν στον πλανήτη.

Να μην «θολώνει η παρουσία του το νερό» , να τους υπομένει όλους και να έχει ενοχές αν τύχει να τους λερώσει  το παπούτσι : 

όλοι έχουν «δικαιώματα» εκτός από αυτόν.

Μόνο οι «Άλλοι» έχουν «δικαιώματα» : από την κατσαρίδα στο κεφάλι του μέχρι την μαρίδα που τρώει και μέχρι τον μαλάκα που του κάνει την  ζωή πατίνι.

Πρέπει πάντα  να είναι σωστός... να  μην «πληγώνει» κανένα με λέξεις, φράσεις, γκριμάτσες ή συμπεριφορές.

Όλοι οι μαλάκες δικαιούνται να χέζουν στην αυλή του αλλά αυτός να είναι πάντα ειρηνόφιλος , κυριλάτος , ευγενικός και «με θετική σκέψη».

Υπάρχει , νομίζω,  το αντίδοτο σε αυτήν την ηλιθιότητα: 

είναι η μέθοδος του Σρεκ.

Ο ασκημος γίγαντας ήταν ο μάγκας της πειστικής επιχειρηματολογίας: 

σε κάποια σκηνή που τον είχε κάποιος θυμώσει, είπε ότι θα τον κάνει οπωσδήποτε να αλλάξει τρόπους.

Κούνησε απειλητικά τις γροθιές του και είπε: 

έχω ΔΥΟ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ:

 την ΠΕΙΘΩ (κούνησε την αριστερή γροθιά) και την ΛΟΓΙΚΗ (κούνησε την δεξιά).

Αυτά είναι τα επιχειρήματα που σώζουν την ψυχική ισορροπία.

Αλλιώς  πληρώνεις ψυχοθεραπευτές 80€ την ώρα που σε μαθαίνουν πως να είσαι καλός μαλάκας και να καταπίνεις αποτελεσματικά τον θυμό σου.

ΟΤΑΝ ΠΑΛΑΒΩΝΕΙ Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ

 ...εκτός απο τον φασισμό - που «νικήθηκε» - και τον καπιταλισμό , «που ελλοχεύει αδίστακτος», και, βάζοντας στην άκρη και τους υπόλοιπους σωτήρες της ανθρωπότητας - που μας σώζουν με το ζόρι και το αζημίωτο - υπάρχουν μυριάδες άνθρωποι που δεν τους απασχολεί ο καπιταλισμός , ο σοσιαλισμός, η δόξα, η γκλαμουριά.

Ούτε  και η μετά θάνατον ζωή και δικαίωση.

Είναι απλοί, μικροί άνθρωποι που πονούν και πάσχουν από αρρώστεια, στέρηση, αδιαφορία και μοναξιά. 

Οι άνθρωποι που θέλουν λίγη αγάπη, ενδιαφέρον, προσοχή.

Δεν θέλουν μόνο υψηλά ιδανικά, στόχους, νόμους  και οδηγίες,

Θέλουν απλά να νιώσουν επιθυμητοί.

Αλλιώς, παλαβώνουν, ατομικά ή συλλογικά.

Και τότε παλαβώνουν οι πειθαρχημένες ορχήστρες -αυτές με τα πολύ σοβαρά, τελειομανή και αξιόλογα μέλη- και τα βλέπεις με έκπληξη να αρχίζουν να λικνίζονται αυθόρμητα και λιγότερο πειθαρχημένα και παίζει ο καθένας τον δικό του σκοπό.

«Ορχήστρα» μπορεί να είναι και μια «τέλεια οικογένεια», μια «καλοκουρδισμένη ομάδα», ένα «κράτος που ευημερεί». 

Η χαρά είναι κυρίως προιόν αυτοσχεδιασμού, λένε κάποιοι.

Ο ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ

 …ο Μπουκοφσκι δεν ήταν ένας κακός και μισάνθρωπος γέρος.

Δεν ήθελε το κακό κανενός.

Δεν ήθελε «να πέσει η κυβέρνηση», «να μπουν στην φυλακή οι κλέφτες» ή «να κρεμάσει χίλιους προδότες» και «εκατό τραπεζίτες».

Δεν ήθελε βέβαια και να τους βλέπει.

Όλους.

Και «αυτούς» και τους «άλλους».

Δεν ήταν μισάνθρωπος και μισογύνης με την κλασσική έννοια.

Ήθελε απλά την ησυχία του.

Αλλά αυτή η ησυχία, είναι απαιτητική…

…απαιτεί μόνωση: η παρέα και ο συγχρωτισμός με άλλους ανθρώπους την καταστρέφει.

Οι «άλλοι» άνθρωποι δεν εναι κακοί.

….είναι απλά κουραστικοί, βαρετοί και νάρκισσοι: 

απαιτούν προσοχή.

Πρέπει να διαδηλώσουν δημόσια το δράμα και το μεγαλείο τους.

Το θέμα είναι ότι δεν βρίσκουν κοινό.

Αν το βρουν , το ερωτεύονται.

Μακριά από μένα τέτοια, τύχη…έλεγε ο ταλαιπωρημένος, στην ζωή, Μπουκόφκι.

…μονο η Μπύρα του δεν τον κούρασε.

Η μόνη χωρίς απαιτήσεις.

Δεν μίλαγε, βλέπεις.

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ ΚΑΛΟΙ ή ΚΑΚΟΙ?

 Όταν ήμουνα παιδί , νόμιζα ότι όλοι άνθρωποι καλοί.  

Στην εφηβεία πάλι , νόμιζα ότι όλοι άνθρωποι ειίναι δύο ειδών: 

οι  πολύ καλοί και οι πολύ κακοί.

Μετά, όταν ήμουν  νέος, έφαγα κάμποσες σφαλιάρες από διάφορους μαλάκες και νόμιζα ότι όλοι άνθρωποι είναι κακοί.

 Στην μέση ηλικία, που πήρα κάπως τα πάνω μου και νόμιζα ότι έβαλα μυαλό και γνώση, πίστεψα ότι όλοι άνθρωποι είναι κατά βάθος καλοί και οι συνθήκες τους κάνουν κακούς.

Τώρα που αρχίζω και γερνάω και έχω φάει και κάμποσες ακόμα κατραπακιές αλλά και έχω γνωρίσει πολύ περισσότερους ανθρώπους, κατέληξα σε ένα άλλο συμπέρασμα: ότι οι άνθρωποι δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί.

Οι περισσότεροι είναι  απλά ανασφαλείς και κακομοίρηδες. 

Η κύρια κακομοιριά τους συνίσταται στο ότι έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση: ξέρουν ότι είναι τενεκέδες αλλά προσπαθούν  να το κρύψουν . 

Συνήθως παριστάνουν τους σπουδαίους, τους στυλάτους, τους εξυπνάκηδες, και τους γκόμενους. 

Οι γκόμενοι και οι γκόμενες είναι η μεγαλύτερη ομάδα: προσπαθούν να αποκτήσουν αόρατα παράσημα, πηδώντας άλλους κακομοίρηδες/κακομοίρες για να γράψουν μόρια σε ένα σημαντικό για αυτούς, αόρατο κατάστιχο ερωτικών επιτυχιών.

Μετά, τρώνε πολλές χλαπάτσες και ξαναρχίζουν το μέτρημα από την αρχή.