...εκτός απο τον φασισμό - που «νικήθηκε» - και τον καπιταλισμό , «που ελλοχεύει αδίστακτος», και, βάζοντας στην άκρη και τους υπόλοιπους σωτήρες της ανθρωπότητας - που μας σώζουν με το ζόρι και το αζημίωτο - υπάρχουν μυριάδες άνθρωποι που δεν τους απασχολεί ο καπιταλισμός , ο σοσιαλισμός, η δόξα, η γκλαμουριά.
Ούτε και η μετά θάνατον ζωή και δικαίωση.
Είναι απλοί, μικροί άνθρωποι που πονούν και πάσχουν από αρρώστεια, στέρηση, αδιαφορία και μοναξιά.
Οι άνθρωποι που θέλουν λίγη αγάπη, ενδιαφέρον, προσοχή.
Δεν θέλουν μόνο υψηλά ιδανικά, στόχους, νόμους και οδηγίες,
Θέλουν απλά να νιώσουν επιθυμητοί.
Αλλιώς, παλαβώνουν, ατομικά ή συλλογικά.
Και τότε παλαβώνουν οι πειθαρχημένες ορχήστρες -αυτές με τα πολύ σοβαρά, τελειομανή και αξιόλογα μέλη- και τα βλέπεις με έκπληξη να αρχίζουν να λικνίζονται αυθόρμητα και λιγότερο πειθαρχημένα και παίζει ο καθένας τον δικό του σκοπό.
«Ορχήστρα» μπορεί να είναι και μια «τέλεια οικογένεια», μια «καλοκουρδισμένη ομάδα», ένα «κράτος που ευημερεί».
Η χαρά είναι κυρίως προιόν αυτοσχεδιασμού, λένε κάποιοι.
