Η ΚΟΤΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ

…ένα υπέροχο παραμύθι για ενήλικες που μιλάει για την ανάγκη και την ιερότητα της μητρότητας, της αγάπης, το πρόβλημα της ταυτότητας και το πρόβλημα  του ανήκειν.

Ποιός είμαι?

Πού ανήκω?

Πως θα γίνω αποδεκτός?

…θα γίνω αυτός που θέλω ή αυτός που μου επιβάλλει η φύση μου?

Έχω φυσικά όρια και ποιά είναι αυτά? …μπορώ να τα ξεπεράσω με προσπάθεια και τόλμη και που ακριβώς μπορώ να φτάσω?

Κάθε κότα έχει αδύναμες φτερούγες και βαρύ σώμα: 

κληρονομημένα κουσούρια από χιλιάδες γεννιές απο κότες που κάποτε πέταγαν…που τώρα αντί να πετάνε ελεύθερες σαν τις αγριόπαπιες που διασχίζουν Ηπείρους, προτίμησαν να σκαλίζουν την γή για χορταράκια και σκουληκάκια.

Η Κότα ήταν μιά κότα παραγωγής αυγών: κλεισμένη σε ένα στενόχωρο κοτέτσι που μόλις χωρούσε , είχε γίνει μηχανή παραγωγής αυγών που ποτέ δεν κλώσσησε…τα έπαιρνε όλα ο Αγρότης.

Δεν είχε δει ποτέ τους αγρούς και την παρακείμενη  Λίμνη.

Μέχρι που ερωτεύτηκε το ακατάλληλο άτομο: έναν αγριόπαπιο που είχε ξεμείνει απο το σμήνος του.

Ένας πλατωνικός Έρωτας με τον κύριο Διαφορετικό: 

ένας τύπος με παρδαλά χρώματα και ικανός να πετάει.

Μέχρι που βρήκε ένα αυγό ασυνόδευτο…και αποφάσισε να το κλωσσήσει.

Ερωτευμένη με λάθος ζώο και κλωσσώντας το αυγό μιάς άλλης…

…τι μπέρδεμα.

Και τι ελευθερία!

Μόνο που η Ελευθερία «θέλει Αρετην και Τόλμην»…έχει κινδύνους…

ΤΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ - ΠΑΓΙΔΕΣ

 …η δυστυχία βασικά θεωρείται ότι είναι μία ατυχία, κάτι εξωγενές που συμβαίνει άθελά σου και που δεν ευθύνεσαι για αυτό.

…ένα κεραμίδι που πέφτει πάνω στο κεφάλι σου, στο κεφάλι του ανύποπτου διαβάτη.

Μια κληρονομημένη αρρώστεια, ένα ατύχημα, μιά επιδημία.

Όμως δεν είναι τόσο απλό.

Θεωρώ ότι , πιό συχνά, η δυστυχία είναι μιά κατασκευή: 

μιά καλύβα που κατασκευάζεις  μόνος σου.

…σιγά-σιγά.

…σταδιακά την φτιάχνουμε, χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι.

Φτιάχνουμε την καλύβα στο δάσος για να χωθούμε μέσα και να είμαστε ασφαλείς.

Γιά να είμαστε προστατευμένοι και να χαιρόμαστε το τζάκι, ξαπλωμένοι πάνω στην φλοκάτη, πίνοντας ουισκάκι.

Συχνά ξαπλώνει στην φλοκάτη και ένα άλλο άτομο που πίνει και αυτό ουισκάκι, ζεσταίνεται, χαίρεται, κάνει σεξ μαζί μας  και νιώθει ασφαλές.

Ισως έχει και αυτό βάλει ένα χεράκι στο χτίσιμο της καλύβας.

Τα υλικά οικοδόμησης της καλύβας είναι ξύλα, πέτρες και προσδοκίες.

Οι προσδοκίες είναι σημαντικότερες απο τα ξύλα: 

τα ξύλα τα βρίσκεις στο δάσος και τις προσδοκίες τις κατασκευάζεις μέσα στο κεφάλι σου.

Γι αυτό είπα ότι η καλύβα είναι μία κατασκευή.

Το προβλημα είναι ότι η καλύβα, συχνά, γίνεται παγίδα.

Γίνεται ένα είδος φυλακής: νιώθεις ασφαλής μόνο εκεί μέσα.

Γινεσαι μαλθακός.

Χοντραίνεις τρώγοντας λουκάνικα δίπλα στο τζάκι.

…και το κυριότερο: συνηθίζεις εκεί μέσα και δεν τολμάς να πας οπουδήποτε αλλού.

Χάνεις ευκαιρίες για δεις ωραίες παραλίες, να δουλέψεις σε καλές δουλειές και να φας κάτι καλύτερο από  τα λουκάνικα.

Η γλυκειά συντροφος έχει γίνει και αυτή χοντρή και γκρινιάρα: 

σε βρίζει που την έκλεισες στην καλύβα.

«…μά, μωρή καρακαλτάκα, εσύ με παρακαλούσες να σε βάλω στην καλύβα!

…με βοήθησες να την επιπλώσω!»

Τίποτα.

Κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες.

Φτιάχνουν την δυστυχία τους όσο καλύτερα μπορούν και μετά κατηγορούν το Σύμπαν.

Και επειδή το σύμπαν είναι μακριά, κατηγορούν τον σύζυγο, τον εραστή, τον συνεταίρο, τον αδελφό, τον πατέρα.

Η την σύζυγο, την ερωμένη, τον προιστάμενο και τον βουλευτή της περιφέρειας.

Κανείς δεν γλυτώνει.

ΟΙ ΦΤΩΧΟΓΙΑΤΡΟΙ-ΣΟΥΠΕΡΜΕΝ ΤΟΥ ΕΣΥ ΕΦΤΑΣΑΝ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

 Οι γιατροί, από παλιά, θεωρούνται σούπερμεν : 

θεωρούνται ικανοί να δουλεύουν τριάντα ώρες συνέχεια, να χειρουργούν δεκάωρα  όρθιοι χωρίς να φάνε και χωρίς να κατουρήσουν, να παίρνουν σωστές αποφάσεις σε δύσκολα προβλήματα ξεθεωμένοι και ξενυχτισμένοι.

Παλιά μάλιστα, προ-Χούντας, οι ειδικευόμενοι ήταν άμισθοι και έμεναν μέσα στο νοσοκομείο σε ένα καμαράκι και έβγαιναν με άδεια μιά φορά την βδομάδα: τότε βγήκε ο όρος «εσωτερικός βοηθός».

Επειδή δεν έπαιρναν μισθό, είχε καθιερωθεί  και ήταν κοινωνικά αποδεκτό να παίρνουν φραγκοδίφραγκα για «τις υπηρεσίες τους».

Αυτός ήταν και ό λόγος που πολλοί δεν έκαναν ειδικότητα: 

αμέσως μετά το πανεπιστήμιο πήγαιναν και ανοιγαν ένα ιατρείο σαν γενικοί γιατροί (που τότε δεν υπήρχε σαν ειδικότητα) και έμπαιναν σε ένα ΙΚΑ , ένα ταμείο κλπ

Οι γιατροί ήταν σκλάβοι και αυτό ήταν αποδεκτό.

Κατάλοιπο αυτής της άθλιας κληρονομιάς είναι το σημερινό φαινόμενο της εργασιακής κακοποίησης και υπερεκμετάλλευσης του φτωχογιατρού-σούπερμαν, στο ΕΣΥ.

Μερικοί πολιτικάντηδες αλλά και τμήμα του «σοφού λαού» το θεωρούν, ακόμα,  φυσιολογικό και αυτονόητο:

«εσύ το επέλεξες»

«πληρώνεσαι»

«Αν δεν σ´ αρέσει να αλλάξεις δουλειά»

Βολεύει βέβαια αυτό το καθεστώς και το πολιτικό συστημα και το ιατρικό κατεστημένο: παραμένουν όσοι αντέξουν.

Οι πολύ πειθαρχημένοι, οι σούπερ ανθεκτικοί και τα ψώνια της ιατρικής.

🙂

…έλα όμως που ένοιξαν οι Ευρώπες, οι Σαουδαραβίες και τα Εμιράτα…

Αυτοί μας έσωσαν , όσους έσωσαν , δίνοντας διέξοδο.

Και τώρα όλοι κόπτονται ότι «δεν υπάρχουν γιατροί».

Εμμ…δεν υπάρχουν.

Τα επώδυνα ερεθίσματα μετά από κάποιο όριο, δεν προκαλούν ανοχή και αντοχή αλλά υπερευαισθητοποίηση:

είναι μύθος ότι τα πολλά κωλοδάχτυλα τα συνηθίζεις και σου αρέσουν.

Μάλλον προκαλούν αγανάκτηση απο ένα σημείο και πέρα.

ΤΟ BURNOUT ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

 ...βλέπω συνεχώς άρθρα για την επαγγελματική εξουθένωση των γιατρών. Το γνωστό burnout. 

Κάτι σαν κατάθλιψη... αλλά κατάθλιψη σχετιζόμενη αποκλειστικά με την φύση της εργασίας και το εργασιακό περιβάλλον.

Να περνάει ο γιατρός έξω απ´ το νοσοκομείο και να θέλει να στρίψει από την άλλη μεριά. 

Στις διακοπές όμως είναι μιά χαρά...(ενώ ο ορίτζιναλ καταθλιπτικός, όχι).

Πόνος, κούραση και απογοήτευση στην εργασία και σε ότι σχετίζεται με αυτή.

Και οι ιδιώτες, όχι μόνο οι νοσοκομειακοί. Και αυτοι τραβάνε μεγάλο λούκι και ανασφάλεια.

Όχι μόνο στην Ελλάδα, διεθνώς.

Στην Αμερική,  πάρα πολύ: από εκεί ξεφυτρώνουν τα περισσότερα σχετικά άρθρα. 

Στην Ελλάδα έχω την εντύπωση ότι υπάρχει, επίσης, αλλά το κρύβουμε: 

πίνουμε ένα ουζάκι με μεζέ και τα ξεχνάμε όλα.

Προσωρινά.

Οι περισσότεροι ερευνητές που μελετούν και σχολιάζουν το θέμα της απογοήτευσης και κόπωσης των γιατρών, το σχετίζουν με το περιβάλλον: εξοντωτικές εφημερίες, πίεση από τις διοικήσεις, τις εν δυνάμει νομικές διώξεις, τον πιθανό διασυρμό από τους ασθενείς και την κοινωνία. 

Τον εχθρικό τύπο, την καλά κρυμμένη κοινωνική εχθρότητα και ζηλοφθονία.

Σχέσεις αγάπης - μίσους με τον γιατρό. Όλοι.

Προσπαθώ να καταλάβω αν το θέμα είναι μόνο θέμα συνθηκών εργασίας ή αν είναι και κάτι που έχει σχέση με την ίδια την φύση της ιατρικής δουλειάς: είναι άραγε υγιές για την ψυχή να διαχειρίζεσαι συνεχώς  πόνο και θάνατο?

Είναι φυσιολογικό, ένα σημαντικό κομμάτι της μέρας σου , να πολεμάς σοβαρές, ανίατες αρρώστειες ?

...να παλεύεις , να αγωνιάς και , συχνά, να κάνεις μιά τρύπα στο νερό?

Νομίζω όχι...προφανώς όχι: οποιοσδήποτε εστω και ελάχιστα ευαίσθητος άνθρωπος, όσο γερούς ψυχικούς μηχανισμούς άμυνας και να αναπτύξει, δεν μπορεί να μείνει αλώβητος.

Κάποιες γρατζουνιές θα φάει η ψυχή του, τα μάτια του , τα αυτιά του.

Σχεδόν καθημερινά. 

Και όχι μόνο γρατζουνιές...συχνά πολύ περισσότερα.

Ανάλογα με την μέρα και την περίπτωση.

Το πρόβλημα είναι ότι οι γρατζουνιές είναι πολλές και συχνές...αθροίζονται και δεν επουλώνονται επαρκώς.

Πρίν επουλωθούν οι παλιές, ξεφυτρώνουν νέες.

Και τελικά, οι πολλές μικρές γρατζουνιές αθροίζονται και ενώνονται σε μιά τεράστια μεγάλη γρατζουνιά που είναι ανοιχτή και πυορροεί.

Άτονα έλκη: αυτά τα αηδιαστικά, τα χρόνια, που δεν κλείνουν.

Προσπαθώ επίσης να καταλάβω αν οι γιατροί πριν πενήντα ή εκατό χρόνια, πάθαιναν burnout.

Εχω διαβάσει πολλά απομνημονεύματα και αναμνήσεις παλιών -διάσημων και αφανών- γιατρών.

Εχω ιατρικές εφημερίδες και περιοδικά, ακόμη  και προπολεμικά ή από την αρχή του εικοστού αιώνα.

Και τότε οι γιατροί υπέφεραν , ίσως περισσότερο απο την άποψη της αποτελεσματικότητας: είχαν ελάχιστα διαγνωστικά και θεραπευτικά εργαλεία.

Είχαν όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα, ένα μεγάλο ατού: η κοινωνία είχε μικρές απαιτήσεις.

Και είχαν σύμμαχο τον Θεό: οι ασθενείς περίμεναν πιό πολλά από αυτόν.

Η κοινωνία ήξερε ότι οι γιατροί είχαν ελάχιστα μέσα.

Γιαυτό, όταν η έκβαση  της ασθένειας ήταν καλή, ήταν ευγνώμονες.

Σήμερα η θεραπεία δεν εντυπωσιάζει κανένα... θεωρείται σχεδόν αυτονόητη, σχεδόν δεδομένη.

Αν , αντίθετα, κάτι πάει στραβά, την έχει βάψει ο γιατρός.

Θα του επιτεθούν απ´ όλες τις μεριές με εισαγγελικό ύφος.

 Και καμμιά φορά, και ένας πραγματικός εισαγγελέας.

Αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να το καταπιεί κάποιος: 

η εν δυνάμει απειλή και η καχυποψία.

Οι απολογητικές η αμυντικές εξηγήσεις που πρέπει να δίνεις ενώ είσαι  κομμάτια από το ξενύχτι, την αγωνία, την πείνα.

Ένας καραβοτσακισμένος τύπος που είναι βρώμικος, ιδρωμένος, άυπνος και δεν έχει κατουρήσει, έχει ελάχιστη διάθεση να αποκρούσει επιθέσεις και δυσαρέσκειες.

Δεν είναι μόνο το εργασιακό περιβάλλον που φταίει: είναι η ίδια η φύση του ιατρικού έργου.

Ακόμη και αν είσαι καθαρός, ξεκούραστος, ασφαλής, ματσωμένος  και δροσερός, πάλι θα έχεις ένα αγκάθι στο στήθος με το περιστατικό που σου στράβωσε.

Έστω και χωρίς να φταίς.

ΚΟΥΡΑΔΟΜΗΧΑΝΕΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ

 ...κάτι πρόωρα συνταξιοδοτημένες κουραδομηχανές του ευρύτερου δημόσιου τομέα , που έχτισαν το εξοχικό τους με το χοντρό εφάπαξ κάνοντας δεκάδες πολεοδομικές παραβάσεις, και που έκαναν κομπόδεμα με μαϊμού υπερωρίες και κλέψιμο υλικών από την «υπερεσία» για να τα χρησιμοποιήσουν στην δεύτερη δουλειά που έκαναν,  μαύρα, το απόγευμα , δίνουν μαθήματα δεοντολογίας σε ένα ξεκωλιασμένο και άυπνο από την εφημερία γιατρό που του φορτώθηκαν στα ΤΕΠ για συμπτώματα από εδώ και ένα μήνα . 

Και του επισημαίνουν και τον «όρκο του Ιπποκράτη», μην τύχει και τον ξεχάσει.

ΜΗΝ ΚΡΙΝΕΤΕ ΑΥΣΤΗΡΑ

 …συχνά είμαι αυστηρός με τους ανθρώπους: κάνουν ή λένε καμμιά μαλακία και τους κρίνω αυστηρά.

Κακό…πολύ κακό…καί  ομολογώ ότι είναι κάτι που θέλω να διορθώσω.

Συχνά έχω και ενοχές…βλέπω πχ ένα μαλάκα και  ανακαλύπτω ένα  δράμα στην ζωή του…καί λέω μετά, στον εαυτό μου: 

«δεν ντρέπεσαι ρε να κρίνεις συνέχεια? Ο κοσμάκης έχει τόσα βασανα!

…ντροπή σου!»

Γιά παράδειγμα προχτές, εκνευρίστηκα με ένα διαδικτυακό γνωστό μου  που έγραψε κάτι  που με εκνεύρισε…και λέω «μά τι λέει αυτός ο μαλάκας?»

Πάω στο προφίλ του, να δώ τι δουλειά κάνει κλπ πληροφορίες.

Βλέπω εκεί… παντρεμένος με την Τάδε.

Λέω… «για να δώ πως είναι η γυναίκα του που τον ανέχεται».

Πάω στην γυναίκα του και τί να δώ….μιά αντιπαθητική πενηντάρα , με πλατινέ μαλλιά που γκομενίζει  αγρίως και έχει  και απόψεις περί παντός επιστητού…με στυλ πενήντα καθηγητών και ακαδημαικών.

Αμέσως άλλαξα διάθεση... τον συμπάθησα τον τύπο.

«Αθώος!!!», κραύγασα. 

«σε δικαιολογώ… ό,τι και να πεις, σε δικαιολογώ!»

Και άρχισα πάλι με τις ενοχές να βασανίζω τον εαυτό μου :

«δεν ντρέπεσαι ρε …είσαι επιπόλαιος και μισάνθρωπος»…κλπ κλπ

Η ΛΑΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ

Συνεχίστε να κυνηγάτε τους γιατρούς και, σε δέκα χρόνια, θα τους ψάχνετε με το κιάλι.

Όταν έφτιαξα τη σελίδα «πως σκέφτονται οι γιατροί» δεν είχα πρόθεση να διδάξω κάποιο κοινό τρόπο σκέψης  των γιατρών. 

Εξ άλλου αγνοώ αν υπάρχει τέτοιος κοινός τρόπος σκέψης.

Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε, ήταν να εκφράσω τον πόνο των γιατρών, την αγωνία και την κακοποίηση που υφίσταται.

....και  όλα αυτά, να τα γνωστοποιήσω στην κοινωνία, γενικά,   και στους ασθενείς, ειδικά.

Ξέροντας καλά ότι η εντύπωση που έχει ο πολύς  κόσμος στην Ελλάδα  για τους γιατρούς είναι στρεβλή, ανακριβής και κρύβει αρκετή άγνοια και κακοήθεια, θέλησα να μπορέσω να αποκαταστήσω λίγο την αλήθεια: 

την αλήθεια που λέει ότι οι γιατροί, στην πλειοψηφία τους, είναι κάποια πολύ ταλαιπωρημένα άτομα, συχνά δυστυχισμένα, που δεν το ομολογούν ούτε στον εαυτό τους.

Οκ... υπάρχουν και οι υστερικοί, οι κακότροποι, οι  ναρκισσάρες πριμαντόνες, οι  μπαντίδος μαχαιροβγάλτες, οι φραγκοφονιάδες επιχειρηματίες και οι ανάλγητοι κίλερς....αλλά, οι πολλοί -η πλειοψηφία πιστεύω- δουλεύουν πολύ και εξαντλητικά, διατρέχουν τεράστιους κινδύνους σωματικής και ψυχικής εξάντλησης και αμείβονται λιγότερο από κομμώτριες.

Ίσως υπερβάλλω.

Σίγουρα πάντως, αμοίβονται λιγότερο απ’ όσο πρέπει...

....ενώ ταυτόχρονα, η  κοινωνία τους βρίζει ως κλέφτες, εκμεταλλευτές, ανάλγητους, απατεώνες και τσαρλατάνους.

Είναι διεθνές το φαινόμενο:  και στην Ευρώπη και στην Αμερική υπάρχει έλλειψη γιατρών , γενικά. 

Και εκεί υπάρχει  κοινωνική και οικονομική υποβάθμιση και εργασιακή πίεση. Αλλά καμμία σχέση με την Ελλαδίτσα.

Στην Ευρώπη,  βουλώνουν το κενό με γιατρούς από τον τρίτο κόσμο,  τα Βαλκάνια και λιγότερο από Ιταλία, Ισπανία , Πολωνία και Βαλτική.

Στην Αμερική , από παντού.

Στην Ελλάδα από πουθενά.

Τα νοσοκομεία εχουν λίγους  νέους ειδικευόμενους -που βρίζουν την μοίρα τους-  και πολλούς γέρους  που γκρινιάζουν εν όψει φτωχής συνταξιοδότησης  .

Διαβάζουμε για ολόκληρα νοσοκομεία που δεν έχουν κανένα ακτινολόγο, που έχουν ένα αναισθησιολόγο,  για κλινικές που δεν έχουν κανένα ειδικευόμενο, γιά χειρουργούς που μαζεύονται τρεις διευθυντές να κάνουν μια σκωληκοειδίτιδα γιατί δεν υπάρχει ειδικευόμενος να μπει σαν βοηθός....και ούτω καθεξής.

Και η κοινωνία βρίζει. 

Το βιολί της. 

Έκανα μερικές αναρτήσεις στη σελίδα «πως σκέφτονται οι γιατροί» όπου περιέγραφα τις συνθήκες που οδηγούν σε εργασιακή εξουθένωση / burn out κλπ....

Και να από κάτω σχόλια: 

 « και  γιατί είσαστε δυστυχισμένοι αφού ένα σωρό φακελάκια παίρνετε»...

... «ναι αλλά εκμεταλλεύεστε τον κόσμο» και ούτω καθεξής.

Πολύ φτωχή προσπάθεια κατανόησης  της θέσης του άλλου. Καταλαβαίνω,  ότι η ελληνική κοινωνία, είναι μία κοινωνία εγωκεντρικών ημιμαθών όπου ο καθένας κοιτάζει κυρίως «την πάρτη του» και, από κει και πέρα,  «να πάν να  γαμηθούν όλοι».

Χώρια το κοινωνικό μίσος, το οποίο έχει ποτίσει και διηθήσει,  σαν κακοήθης νόσος, όλο τον κοινωνικό ιστό.

Μια λαϊκίστικη και ημιπρωτόγονη κοινωνία, πρέπει να πάρει εκδίκηση κακοποιώντας όλους αυτούς οι οποίοι κάποτε έχαιραν  κοινωνικής εκτίμησης.

Και οι γιατροί... «την κάνουν» για  άλλες χώρες... έστω κι αν αυτές είναι βαλτότοποι, υγροί,  λασπώδεις και με μολυβένιο ουρανό.

Γιατί,  εκτός από το μολυβένιο ουρανό,  οι βαλτοτόποι αυτοί, έχουν θεσμούς, αξιοκρατία, σεβασμό στον πολίτη και στον εργαζόμενο, δίνουν ευκαιρίες εξέλιξης και έχουν μάθει να εκτιμούν αυτόν που προσφέρει πολλά στην κοινωνία.

Σε 10 χρόνια οι λαικιστές  εν Ελλάδι θα πάψουν να είναι λαϊκιστές.

Θα πάψουν να είναι λαϊκιστές και θα πάψουν  να βρίζουν  και να απαξιώνουν  τους γιατρούς.

Γιατί θα τους ψάχνουν με το κιάλι και δεν θα τους βρίσκουν.

Και τότε θα αρχίσουν να τους  εκτιμούν.