Οι γιατροί, από παλιά, θεωρούνται σούπερμεν :
θεωρούνται ικανοί να δουλεύουν τριάντα ώρες συνέχεια, να χειρουργούν δεκάωρα όρθιοι χωρίς να φάνε και χωρίς να κατουρήσουν, να παίρνουν σωστές αποφάσεις σε δύσκολα προβλήματα ξεθεωμένοι και ξενυχτισμένοι.
Παλιά μάλιστα, προ-Χούντας, οι ειδικευόμενοι ήταν άμισθοι και έμεναν μέσα στο νοσοκομείο σε ένα καμαράκι και έβγαιναν με άδεια μιά φορά την βδομάδα: τότε βγήκε ο όρος «εσωτερικός βοηθός».
Επειδή δεν έπαιρναν μισθό, είχε καθιερωθεί και ήταν κοινωνικά αποδεκτό να παίρνουν φραγκοδίφραγκα για «τις υπηρεσίες τους».
Αυτός ήταν και ό λόγος που πολλοί δεν έκαναν ειδικότητα:
αμέσως μετά το πανεπιστήμιο πήγαιναν και ανοιγαν ένα ιατρείο σαν γενικοί γιατροί (που τότε δεν υπήρχε σαν ειδικότητα) και έμπαιναν σε ένα ΙΚΑ , ένα ταμείο κλπ
Οι γιατροί ήταν σκλάβοι και αυτό ήταν αποδεκτό.
Κατάλοιπο αυτής της άθλιας κληρονομιάς είναι το σημερινό φαινόμενο της εργασιακής κακοποίησης και υπερεκμετάλλευσης του φτωχογιατρού-σούπερμαν, στο ΕΣΥ.
Μερικοί πολιτικάντηδες αλλά και τμήμα του «σοφού λαού» το θεωρούν, ακόμα, φυσιολογικό και αυτονόητο:
«εσύ το επέλεξες»
«πληρώνεσαι»
«Αν δεν σ´ αρέσει να αλλάξεις δουλειά»
Βολεύει βέβαια αυτό το καθεστώς και το πολιτικό συστημα και το ιατρικό κατεστημένο: παραμένουν όσοι αντέξουν.
Οι πολύ πειθαρχημένοι, οι σούπερ ανθεκτικοί και τα ψώνια της ιατρικής.
🙂
…έλα όμως που ένοιξαν οι Ευρώπες, οι Σαουδαραβίες και τα Εμιράτα…
Αυτοί μας έσωσαν , όσους έσωσαν , δίνοντας διέξοδο.
Και τώρα όλοι κόπτονται ότι «δεν υπάρχουν γιατροί».
Εμμ…δεν υπάρχουν.
Τα επώδυνα ερεθίσματα μετά από κάποιο όριο, δεν προκαλούν ανοχή και αντοχή αλλά υπερευαισθητοποίηση:
είναι μύθος ότι τα πολλά κωλοδάχτυλα τα συνηθίζεις και σου αρέσουν.
Μάλλον προκαλούν αγανάκτηση απο ένα σημείο και πέρα.
