Πάντα υποψιαζόμουνα ότι ο Καββαδίας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας παραμυθατζής ναυτικός, που προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μύθο, λέγοντας ένα σωρό ψέματα.
Επίσης με ενοχλεί το ότι εξιδανικεύει την πορνεία και την οικονομική - σεξουαλική συναλλαγή με τις πόρνες.
Υποτίθεται ότι αγαπούσε τις γυναίκες αλλά τις χρησιμοποιούσε ως αντικείμενα.
Δεν ξέρω… είναι πολύ απάνθρωπη αυτή η συναλλαγή με φτωχές γυναίκες του τρίτου κόσμου με τις οποίες πήγαινε.
Από το κατωτέρω περιστατικό που περιγράφεται στο άρθρο, πείστηκα εντελώς ότι έχει πει πάρα πολλά παραμύθια:
ιστορίες που θα ήθελε να έχει ζήσει και φυσικά δεν έζησε ποτέ.
Στο σημείο αυτό μου θυμίζει τον Μισέλ Ουελμπέκ… ο οποίος επίσης είναι ένας ασχημομούρης που περιγράφει τα μάλλον φανταστικά ερωτικοσεξουαλικά του κατορθώματαμε πόρνες και μη.
Το ταλέντο στο γράψιμο δεν δικαιολογεί τα πάντα.
« -Λένε για σένα Κόλια ότι πλάγιασες μ΄ όλες τις ράτσες της γης...
-Αλήθεια είναι. Το κυνηγούσα. Το ΄κανα για γούστο. Μ΄ άρεσε. Όπως άλλοι μαζεύουν πεταλούδες, κοχύλια, γραμματόσημα... Πλήρωνα όπως πληρώνουν οι συλλέκτες. Όσο πιο σπάνια η σειρά, τόσο πιο ακριβή. Με μια διαφορά. Αυτές που ποτέ δε πλήρωσα, είναι αυτές που μου κόστισαν πιο ακριβά!..
-Μιλάς σα να μισείς τις γυναίκες. Κι εγώ νομίζω πως τις αγαπάς.
-Δεν υπάρχει λιμάνι, ούτε γυναίκα που να μην την αγάπησα και νοιώθω ευγνωμοσύνη για όσες ήρθαν μαζί μου. Όμως να τις πληρώνεις ή να σε πληρώνουνε. Ο πιο σωστός τρόπος. Τίποτα δεν κέρδισα, δεν απόλαυσα χωρίς να το πληρώσω. Είχα πάντα την περίεργη μανία της συναλλαγής. Πολλές ήρθαν γιατί τις κολάκευε η συντροφιά μου, άλλες για να δοκιμάσουν κάτι παραπάνω απ΄ όσα έγραφα. Κάποιες επειδή πλήττανε, μερικές τυχαία κι άλλες για τις «ζωγραφιές μου». Τις ερέθιζε πολύ να βλέπουν αυτές τις «ζωγραφιές». Αν τις άφηνα θα κόβανε με ξυράφι ή με τα δόντια τους ένα κομμάτι για να το πάρουνε μαζί τους. Μα υπάρχουν και «ζωγραφιές» που καμιά δεν είδε. Όταν πεθάνω θέλω αυτές οι ζωγραφιές να μη σαπίσουν, να γίνουν αμπαζούρ, να φωτίζουν τα όνειρα των στερημένων...
-Μπορεί να γίνει, μα ποιος το παίρνει απάνω του αυτό το χρέος;
-Θ΄ αφήσω διαθήκη...
-Μια και μιλάμε για τις γυναίκες... Γράφεις στη «Βάρδια»: «Κλείσε μου τα μάτια ή να ΄ναι νύχτα σ΄ένα δωμάτιο σκοτεινό. Να περάσουν δίπλα μου πέντε... δέκα... εκατό γυναίκες. Να σου πω τη νατσιόνα της καθε μιας...». Είναι κι αυτό αλήθεια;
-Θα σου πω τι μου συνέβη μια φορά. Ταξιδεύαμε με το «Απολλωνία», την καθηγήτρια στην έδρα της εθνολογίας στη Σορβόνη. Είχε ακούσει για μένα και θέλησε να με γνωρίσει. Τη βεβαίωσα ότι ξεχωρίζω στα τυφλά τη ράτσα κάθε γυναίκας, μυρίζοντάς την ή αγγίζοντάς την. Καθώς δεν μπορούσε να βρει λύση στο μυστήριο με κάλεσε για ένα πείραμα στο πανεπιστήμιο. Πήγα. Ήταν μαζεμένοι εκεί κάμποσοι προφεσόροι ειρωνικοί και καχύποπτοι. Με ψάξανε, μου δέσαν τα μάτια και με μπάσανε σε μια κάμαρα θεοσκότεινη, πίσσα. Πέντε γυναίκες θα περνούσανε μπροστά μου ολόγυμνες. Ένα δικαίωμα είχα. Εγώ το ζήτησα, γιατί δεν τους είχα εμπιστοσύνη. Ν΄ ακουμπάω λίγα δευτερόλεπτα την παλάμη μου στο στέρνο τους. Όχι για να ψηλαφώ. Μόνο ν΄ ακουμπώ το χέρι κατάσαρκα. Το δέχτηκαν κι αρχίσαμε.
Βρήκα την πρώτη... Γαλλίδα του Νότου. Βρήκα τη δεύτερη, Γιαπωνέζα από την Ακίτα. Η τρίτη ήταν βόρεια απ΄ το λιμάνι της ρέγγας, τη Χαμίνα. Άκουγα τα ψιθυρίσματά τους. Πήγαιναν να τρελαθούν. Βρήκα την τέταρτη. Απ΄ το Ουάντι Χάλφα. Κρατούσανε την ανάσα τους. Ήρθε η πέμπτη. Τίποτα. Μαγκώθηκα. Ζαλίστηκα. Για τον εαυτό μου, δηλαδή, τους άλλους τους είχα χ... Προσπάθησα πάλι. Πνιγόμουνα στον ιδρώτα. Τίποτα. Κάτι ξένο. Άψυχο. Είπα να τα παρατήσω. Την τελευταία στιγμή, το ένοιωσα, το κατάλαβα. Η πέμπτη γυναίκα ήτανε, πως να στο πω... δεν είχε φύλο...ήταν αρσενικό. Ήταν π...
(Φλέρρυ Κούβελα-Τασσιάκου «Νίκος Καββαδίας, ο αρμενιστής-φιλόσοφος», περιοδικό «Γυναίκα», αριθμ. 736, 26.3.1978, σ. 40 και 42)
Από το βιβλίο " Νίκος Καββαδίας, ο Αρμενιστής ποιητής "»
https://m.facebook.com/groups/19334742084/permalink/10160915680097085/?