ΛΑΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ

 ...παλιότερα , οι εκδηλώσεις λαικής θρησκευτικότητας όπως είναι οι λιτανείες, η πολύωρη αναμονή για προσκύνηση λειψάνων και ιερών εικόνων, τα θρησκευτικά πανηγύρια, τα αναστενάρια κλπ...μου φαινόταν εκδηλώσεις πρωτόγονου μυστικισμού ή -στην καλύτερη  περίπτωση- κατάλοιπα αρχαιοελληνικών λαικοθρησκευτικών τελετών που επιβίωσαν με χριστιανικό μανδύα.

Τώρα, αν και δεν ακολουθώ αυτές τις εκδηλώσεις, μου φαίνονται πολύ συγκινητικές.

Ανθρώπινες.

Καθόλου δεν μου αρέσει που διάφοροι ...τάχα μου ... «διανοούμενοι»  ή «προοδευτικοί» ...τις περιφρονούν και μαζί  σνομπάρουν  τον κόσμο που τις ακολουθεί.

Και δεν είναι αυτοι μόνο γριές, συντηρητικοί δεξιοί και θρησκόληπτοι όσοι πάνε: είναι και νέοι με τατουάζ  και μηχανές μεγάλου κυβισμού, νέες με εξτένσιονς στο μαλλί, τολμηρά ντεκολτέ και δωδεκάποντα και ψηφοφόροι κομμάτων που , θεωρητικά τουλάχιστον, εμφορούνται από μαρξιστικές αρχές.

Δηλαδή πολιτικές αρχές που  δεν ταιριάζουν με την θρησκεία...που είναι «όπιο του λαού».

Τελικά κατέληξα ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν καράβι που έχει πολλά αεροστεγή αμπάρια: πολλά, ξεχωριστά μεταξύ τους... για να μην βουλιάξει.

Αν πάρει νερό το ένα, σφραγίζονται τα υπόλοιπα και το πλοίο σώζεται.

Ένα αμπάρι λέγεται οικογένεια, άλλο, λέγεται εργασία, αλλο φίλοι, άλλο κόμμα και άλλο πολιτική ιδεολογία.

Καταφεύγεις όπου σου αρέσει και νομίζεις ότι είσαι ok... και δεν έχεις ανάγκη τα άλλα αμπάρια.

Μόνο που όταν αγνοείς το κυριότερο αμπάρι , κοντεύει να βουλιάξει το καράβι.

Είναι το μεταφυσικό στήριγμα,  το τελευταίο και πιο ανθεκτικό αμπάρι απ´ όλα.

Αυτό το αμπάρι που νόμιζες ότι δεν υπάρχει, είναι αυτό που θα σου έχει απομείνει όταν είσαι τελείως  απελπισμένος.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑΞΕΙΣ

 ...όλα παίζονται σε μιά αναλογία, ένα κλάσμα: 

στον αριθμητή είναι αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους και έχουν διάθεση να προσπαθήσουν προσωπικά και συλλογικά γι αυτό.

Είναι τα Μυρμήγκια.

Στον παρονομαστή είναι όσοι πιστεύουν ότι αυτό είναι μάταιος κόπος.

Αυτοί πάλι, στον παρονομαστή, είναι δυό λογιών: 

είναι όσοι είναι τελείως αδιάφοροι (βόδια) και όσοι είναι θυμωμένοι που η κοινωνία δεν τους περιποιείται αρκετά  για την καταπληκτική τους ύπαρξη.

Αυτοί είναι κακότροπα, ζηλότυπα και δαγκανιάρικα σκυλιά.

Βασικά, ναρκισσάρες.

Τα μυρμήγκια φτιάχνουνε -με χίλιους κόπους- μυρμηγκοφωλιές για να την βγάλουν το χειμώνα.

Τα βόδια περνάνε καλά όσο υπάρχει χορτάρι. 

Το χειμώνα θα πεθάνουν. 

Και τα δαγκανιάρικα σκυλιά απλώς πάνε και κατουράνε μέσα στις μυρμηγκοφωλιές, αφού πρώτα τις φορολογήσουν.

Μετά θα αρχίσουν να τρώνε το ένα το άλλο σε προεκλογικούς αγώνες.

Αγαπημένη εκλογική τους πελατεία?

Τα βόδια , φυσικά.

ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ

 ....μετά, τα εξήντα πέφτει η απόδοση στην εργασία, οποιαδήποτε εργασία.

Στα εξηνταπέντε, ζορίζουν τα πραγματα...

....στα εβδομήντα χάνεις μνήμη,  αντίληψη, προσοχή.

Γενικός κανόνας με εξαιρέσεις. 

Η τάση μετράει.

Διάφοροι μαλάκες που κάνουν κουμάντο στην πολιτική και την οικονομία, θέλουν  να μας βάζουν να δουλεύουμε  μέχρι να πεθάνουμε.

Ο κύριος λόγος είναι ότι τα ασφαλιστικά ταμεία φαλίρισαν από την κακοδιαχείριση που έκαναν αυτοί οι ίδιοι πολιτικάντηδες και τα διορισμένα τσιράκια τους.

Έπαιξαν τα αποθεματικά των ταμείων στο χρηματιστήριο και σε  σάπια ομόλογα των κολλητών τους χρηματιστών και,  τώρα,  που ξέμειναν τα ταμεία από ρευστό,  η μόνη λύση για να μην πεθάνουν οι γέροι στην πείνα, είναι να δουλεύουν.

Αν πεθάνουν βέβαια πρόωρα, ακόμα καλύτερα.

Το πρόβλημα είναι ότι οι γέροι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους... 

Οι γέροι είναι ελάχιστα  παραγωγικοί,  δεν μαθαίνουν κανούργια πράγματα και κάνουν πολλά λάθη.

Όλα αυτά,  με μεγάλο κόστος στην οικονομία και την κοινωνία. 

Προφανώς ένας γέρος χειρουργός θα τα κάνει μαντάρα και στο χειρουργείο,  και πριν, και μετά...

Θα εκπαιδεύσει «στραβά» τους  νέους, θα έχει έμμονες ιδέες, θα είναι φοβιτσιάρης, ζηλότυπος,  γκρινιάρης και θα του φταίνε όλα.

Εξαιρέσεις προφανώς υπάρχουν... αλλά το θέμα είναι ο μέσος όρος. 

Αλήθεια, έχει υπολογίσει κανείς μαλάκας πολιτικός ή  οικονομολόγος τι επιπτώσεις έχει στην οικονομία όλη αυτή η γερουσία που έχει καταλάβει απαιτητικές  θέσεις και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα?

ΒΛΕΠΩ ΤΑ ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΑ!

 Συνήθως δεν θυμάμαι τα όνειρά μου καλά.

Μόνο καμιά φορά, θυμάμαι τους εφιάλτες: είναι τότε που ξυπνάω  απότομα και θυμάμαι όλο το «σενάριο».

Όπως προχθές... που ξύπνησα τρομαγμένος, με μια φωνή...μιά  φωνή στα αγγλικά με ινδική προφορά που είχε μια αυταρχικότητα και ανήγγειλε νέα μέτρα διακυβέρνησης. 

Δε θυμάμαι τι ακριβώς νέα μέτρα ήταν αυτά…

 Σημασία έχει η χροιά της φωνής, η ινδική προφορά, ο αυταρχικός τόνος, η αυτοπεποίθηση που εξέπεμπε...

Ήταν κάποιο μεγάλο αφεντικό αυτός ο τύπος με την ινδική  προφορά?

Ινδία?...μπα...κάπου στην Δύση...

Νέα Υόρκη? Λονδίνο?

Τέρμα η αποικιοκρατία της μηδαμινής  Βρετανίας: Britain is dying.

Προφανώς...ο Ινδόμορφος είχε μια πολύ μεγάλη θέση πολιτική ή οικονομική...τί να πώ...στα όνειρα είναι όλα συγκεχυμένα, δεν ξέρεις  τι γίνεται ακριβώς... αλλά στο περίπου. 

Θυμάμαι ότι ήταν θυμωμένος με κάποιον, προφανώς ανταγωνιστή του, οποίος είχε ένα Κινέζικο όνομα. 

Αυτός ο τύπος, ο ανταγωνιστής του,  ο Κινέζος, πρέπει να ήταν κάποιος που του προκαλούσε αρκετή δυσαρέσκεια.

Θυμό. Πολύ θυμό.

Ο Κινέζος τύπος πρέπει να ήταν σκληρό καρύδι για να θυμώσει τόσο πολύ το μεγάλο αφεντικό. 

Οι πολλές αντιθέσεις πάνω σε κάποιον, δείχνουν ότι αυτός μετράει.

Αναμφισβήτητα. 

Ο Ινδός πολιτικο-κεφαλαιοκράτης, με την ινδική προφορά και το στυλ αριστοκράτη από το Κέμπριτζ, προφανώς δεν ήταν θυμωμένος για πλάκα.

Αυτοί οι τύποι δεν θυμώνουν ποτέ για πλάκα.

Είχε λόγους να είναι θυμωμένος με τον κινέζο. 

Μάλλον ο κινέζος είχε τρυπώσει πάρα πολύ άγρια στα  σοκάκια του Ινδού.

Ίσως αδειάζοντας τις μπίζνες του ή τις  πολιτικές του.

Από την υπόλοιπη ομιλία, δεν θυμάμαι σπουδαία πράγματα. 

Το μόνο που θυμάμαι, σαν εντύπωση, είναι πως οι παρατρεχάμενοι του Ινδού, ίσως και του Κινέζου, αυτοί οι οποίοι κάνανε τις βρωμοδουλειές εκάστου,  ήτανε  ίδιοι, στην φάτσα και την συμπεριφορά.

Ιδιοι... σαν  στρατιώτες- υπάλληλάκια. 

Περίεργο...έμοιαζαν όλοι να ανήκουν στην λευκή φυλή και ήτανε ξανθοί.

Είχανε γυρίσει τα πάνω κάτω: Κινεζόμορφοι και Ινδόμορφοι απόφοιτοι του Στάνφορντ, του Κεμπριτζ και του Χάρβαρντ τσακώνονταν σαν σκυλιά μεταξύ τους.

 Αυτοί οι τύποι με την  ινδική ή την κινέζικη προφορά, αυτοί που είχαν παππούδες   που μόχθησαν για χρόνια  μέσα στις λάσπες και τους ορυζώνες,  ήταν τώρα γάτες στην επίλυση σύγχρονων πολιτικών προβλημάτων και στην επίτευξη θαυμάσιων οικονομικών αποτελεσμάτων.

Αυτοί με την ινδική ή την κινέζικη προφορά, ήταν πλέον αφεντικά:  

τα αδιαμφισβήτητα αφεντικά.

Προσπαθώ να θυμηθώ πως ακριβώς αισθανόμουν μόλις ξύπνησα...δεν ήταν σαφής η αίσθηση.... δεν ήμουν μόνο τρομαγμένος.

Ήμουν και μπερδεμένος.

Μάλλον δεν είχα αποφασίσει ποιά θα ήταν  τα λιγότερο άθλια αφεντικά.

Τα παλιά, ή τα καινούργια.

ΛΕΒΕΝΤΟΜΑΛΑΚΕΣ ΓΙΑΤΡΟΙ

 Ανάμεσα στο παλιά ιατρικά βιβλία που μάζευα όταν ήμουνα άρρωστος βιβλιοσυλλέκτης,  είναι και κάποιοι τόμοι δεμένων - προπολεμικών- ελληνικών ιατρικών περιοδικών. Μερικούς, μάλιστα, μου τους είχε χαρίσει ένας στο Μοναστηράκι γιατί, προφανώς,, δεν ήλπιζε ότι θα τους πουλήσει.

Διαβάζοντας λοιπόν αυτά τα παλιά ιατρικά περιοδικά, διαπίστωσα ότι και τότε οι γιατροί τρωγόταν σαν βρωμόσκυλα  μεταξύ τους.

Βασικά για την πελατεία... που πάντα ήταν λίγη σε σχέση με τον αριθμό των γιατρών.

Αυτό με παρηγορεί όταν διαβάζω και σήμερα κακούς και χαμηλού επιπέδου καυγάδες ανάμεσα στους γιατρούς που μετέχουν σε διάφορες ιατρικές ομάδες. 

Πείθομαι ότι όλο αυτό είναι ένα παλιό φαινόμενο που συνεχίζεται... και όχι κάποιο καινούργιο φαινόμενο, που χαρακτηρίζει την χαμηλή ποιότητά μας, σήμερα.

Απλώς τότε οι γιατροί το έπαιζαν περισσότερο «αρχόντοι» προς τον κοσμάκη,  και τρωγότανε στα κρυφά μεταξύ τους.

Είναι θλιβερό να διαπιστώνω πως,  άνθρωποι που έχουν καταβάλλει τόσο μεγάλη προσπάθεια, επί τόσα πολλά χρόνια, για να μάθουν  μια δουλειά, καταφεύγουν σε τόσο ευτελείς τρόπους,  για να κερδίσουν τόσα λίγα.

Διαπιστώνω συχνά πως, ο γιατρός σήμερα, είναι κάτι ανάμεσα σε καρπαζοεισπράκτορα και λεβεντομαλάκα.

Καρπαζοεισπράκτορας είναι προς κάθε μορφής εξουσία: προς την πολιτική, την εργοδοτική, την καθηγητική.

Και λεβεντομαλάκας είναι πάντα προς τους συναδέλφους του. 

Εκεί βγάζει το άχτι του: προς τους ιεραρχικά κατώτερους -κυρίως- αλλά και προς τους ιεραρχικά ίσους,  που δεν τους έχει ανάγκη..

Εκεί γίνεται κακός, αυταρχικός, καταπιεστικός, προσβλητικός και χυδαίος.

Το αίτιο νομίζω είναι έχει τη ρίζα του σε δύο πράγματα: 

το ένα είναι ότι οι γιατροί, σαν προσωπικότητες,  έχουν την τάση να πειθαρχούν.

Αλλά, ταυτόχρονα, έχουν την τάση να  είναι και ανταγωνιστικοί. 

Σχεδόν πάντα οι γιατροί ήταν καλοί μαθητές, «σπασίκλες»... 

....παιδιά που πειθαρχούσαν στην αυθεντία των δασκάλων και των γονιών.

Αλλά, όσο πειθαρχούν   στους από πάνω -στους δασκάλους που τους δίνουν το «άριστα» - τόσο πολύ, ταυτόχρονα, ανταγωνίζονται τους άλλους, «καλούς», μαθητές.

Το δράμα είναι πως, τώρα, και οι δάσκαλοι, έγιναν «καρπαζοεισπαράκτορες».

Τρώνε καρπαζές από πολιτικούς, λεφτάδες  και φαρμακευτικές εταιρείες.

Και παρηγορούνται... που δίνουν κι αυτοί -με τη σειρά τους - λίγες καρπαζιές,  στους από κάτω.

Φτωχή παρηγοριά.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΜΗ

 Έχω σε μεγάλη εκτίμηση τους πραγματικούς Αγίους αλλά δυστυχώς είναι λίγοι.

...τόσο λίγοι που ανακουφίζομαι... αφού αποδεικνύεται ότι η αγιότης είναι μάλλον  εξαίρεση παρά κανόνας.

Αν κατι μου την δίνει πολύ  η είναι η αγιοποίηση: 

η απόδοση χαρακτηριστικών «αγιότητος», δηλαδή αρετής και καλών προθέσεων σε άτομα ή ομάδες που δεν το αξίζουν.

Οι κομμουνιστές ήταν μανούλες να κατασκευάζουν Αγίους: 

Ήρωες- Μάρτυρες του Σοσιαλισμού.

Οι δεξιοί δεν πολυκατασκεύαζαν...τους βρήκαν έτοιμους από αρχαιότητα και 1821.

Σήμερα αγιοποιούμε ομάδες...πχ τους νέους: ό,τι και να κάνει κάθε τσογλάνι, ακόμη και αν ληστέψει τράπεζα ή σου κάψει το αυτοκίνητο, δεν φταίει γιατί είναι «νέος», «παιδί».

Γέμισαν τα Εξάρχεια με τέτοια παιδιά...και ας έχουν γίνει σαραντάρηδες κάποιοι από αυτούς.

Είδα τους Ρουβίκωνες και νόμιζα πως ήμασταν συμμαθητές στο σχολείο.

Μιά άλλη αγιοποίηση που μου την δίνει, είναι των ασθενών: ότι και να κάνει ένας «ασθενής», πραγματικός ή κατά φαντασίαν, είναι καλώς καμωμένο.

Γιαυτό  πλακώνουν τους γιατρούς στα εξωτερικά ιατρεία και τα επείγοντα και δεν τιμωρείται κανένας.

...άσε που έχω παρατηρήσει ότι οι πραγματικοί ασθενείς, όσοι υποφέρουν πραγματικά  και έχουν πραγματικές αρρώστειες, είναι ευγενικοί.

Οι ψιλοκομπιναδόροι με τις μαιμού συντάξεις, τα πιστοποιητικά μαιμουδοαναπηρίας, τις αναρρωτικές και τα ψευτοπροβλήματα , κάνουν την πιό πολλή φασαρία.

Δεν είναι δική τους ευθύνη.

Ο λαικισμός φταίει που επεβλήθη άνωθεν.

Οι πολιτικοί και η μικροπολιτική.

Εδώ και σαράντα χρόνια.

Ο εκπαιδευμένος από τον λαικισμό πληθυσμός των πραγματικών και φανταστικών ασθενών, είναι ανίκητο τσουνάμι.

Αν πας κόντρα, θα σε πνίξει.

Αν πας με την ροή του, ίσως σε παρασύρει σε καμμιά ξέρα και να την βγάλεις μόνο με μώλωπες.

Το καράβι -ασφαλιστικό ταμείο έχει ήδη  βουλιάξει.

Αλλά οι επιβαίνοντες  δεν το ξέρουν.

Τα αμπάρια είναι γεμάτα νερά από χρόνια και το σκάφος έχει πάρει κλίση  45 μοίρες.

Όλοι έχουμε μαζευτεί  πάνω στην πρύμνη -που προεξέχει ακόμη από την επιφάνεια του νερού-  και είμαστε πολύ απασχολημένοι: 

γράφουμε  παραπεμπτικά ο ένας στον άλλο.

Γιά κουπόνια ειδικής σίτισης, ειδικών θεραπειών, μονοκλωνικά αντισώματα του χιλιάρικου μηνιαίως, λουτροθεραπείες και μαγνητικές σε νευρωσάρες.

Με τις υγείες μας.

Η ΓΗΡΑΝΣΗ ΤΩΝ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 …η ειδυλλιακή εικόνα των ηλικιωμένων ζευγαριών που  πίνουν καφέ μαζί στην κουζίνα αναπολώντας τις ηρωικές εποχές που ήτανε νέοι με μηχανές μεγάλου κυβισμού ή που απλά διασκεδάζουν τώρα, στο παρόν,  κακολογώντας ή κουτσομπολεύοντας άλλα γέρικα ζευγάρια, έχει μια τρυφερότητα, δε λέω.

Το πρόβλημα είναι ότι συχνά, γίνονται ανυπόφοροι ο ένας γιά  τον άλλο: η εικόνα του φθαρμένου άλλου,  είναι η εικόνα της δική σου φθοράς .

Τα γέρικα λιοντάρια και οι γέρικοι ελέφαντες, μοιάζουν να το ξέρουν: 

δεν γερνάνε μαζί σε ζευγάρια,  πίνοντας νεράκι και αναπολώντας το παρελθον,  δίπλα στην λιμνούλα.

Ούτε βλέπουν τον άλλο σαν  ασφαλιστήριο συμβόλαιο ελπίζοντας να τους γηροκομήσει,  αν γίνουν ανήμποροι.

Απλά, αποχωρούν  αξιοπρεπώς από την αγέλη με το κεφάλι ψηλά και, όσο αντέξουν.