...κάποτε έγραψα ένα διήγημα - ερωτικό και ψυχοπονιάρικο- με έρωτα, αρρώστεια και θάνατο, εμπνευσμένο από μια πραγματική ιστορία.
Το σουλούπωσα κάπως, ως ιστορία, και άλλαξα το τέλος, ώστε να ακούγεται πιο ευχάριστα στα αυτιά του κοσμάκη που θέλει οπωσδήποτε να πιστέψει ότι ο Έρωτας υπάρχει, ότι είναι αγνός και ότι διαρκεί για πάντα.
Δηλαδή ζωηρός μέχρι τον θάνατο του ενός από τους δύο...
(ίσως και πιό μετά... στην μνήμη του επιζήσαντος).
Βέβαια η συγγραφή ιστοριών, είναι σαν παιχνίδι κατασκευών με Lego: φτιάχνεις ένα κάστρο για την χαρά της δημιουργίας και όχι για να το κατοικήσεις.
Εξιδανίκευσα τους πάντες: την ηρωίδα, τον πλατωνικό εραστή της, την σύζυγό του .
Μπούρδες όλα.
Στην πραγματικότητα ήταν απελπισμένα ή και ναρκισσιστικά άτομα που κατασκεύασαν στο κεφάλι τους ένα ρομάντζο, γιατί τους βόλευε ψυχολογικά.
Γιαυτό δεν συνιστώ ερωτικά αναγνώσματα του αγίου Βαλεντίνου.
Συνιστώ πεζά πράγματα.
Μιά εκδρομή, μιά ταβέρνα και μια αγκαλιά.
Χωρίς πολλά λόγια, μεγάλες υποσχέσεις και θεατρινισμούς.
Έχουμε και ένα σωρό άλλες δουλειές.
Το διήγημα ήταν το εξής:
Love till the end
Την Κλαίρη την ήξερα από παλιά. Ήταν συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό. Μετά έφυγε με τους γονείς της και πηγε σε κάποια επαρχία. Ήταν μιά όμορφη πενηνταπεντάρα, ξανθιά με γαλανά μάτια, χυμώδης. Γεμάτη θέληση για ζωή και έρωτα. Οδοντίατρος.
Χωρισμένη από δεκαπενταετίας με ένα μεγάλο παιδί που ζούσε μόνο του.
Μετά το διαζύγιο, που ήταν δική της πρωτοβουλία, "γιατί αγανάκτησε με τον κακότροπο, προσβλητικό και άστατο σύζυγο της", είχε διάφορους μικρούς, και ένα δυό μεγαλύτερους, δεσμούς , αλλά τελικά κανείς δεν κατέληξε σε κάτι μόνιμο.
Την έβλεπα αραιά και πού, για διάφορα ενοχλήματα, κυρίως πόνους: πότε στο κεφάλι, πότε στον αυχένα, πότε στην μέση.
Είχε και τα ψυχολογικά της. Αγχος κυρίως.
Για τους πόνους. την κολάκευα ότι "είναι πολύ νέα ακόμη για αρθριτικά" και τους ξεχνούσε γρήγορα.
Για τα ψυχολογικά πήγαινε σε ψυχολόγο, για "ψυχανάλυση", γιά την οποία ήταν αρκετά υπερήφανη.
Το έχω παρατηρήσει: όσοι έχουν κάνει "προσωπική ανάλυση" , δηλαδή κάποια ψυχαναλυτικού τύπου ψυχοθεραπεία, έχοντας πληρώσει αρκετά λεφτά γιά χρόνια, είναι πολύ υπερήφανοι για την "αυτογνωσία" που απέκτησαν.
Δεν υπαινίσομαι ότι τζάμπα γίνεται όλο αυτό το πολυετές νταραβέρι. Νομίζω όμως πως ειναι μιά υπερεκτιμημένη και ακριβοπληρωμένη ιστορία: αποκτούν ίσως κάποια "εναισθησία", δηλαδή καταλαβαίνουν- όσοι τους κόβει λίγο ψυχολογικά- τι πήγε στραβά στη ζωή τους, αλλά δυστυχώς, το να δει ο καμπούρης την καμπούρα του στον καθρέφτη, δεν σημαίνει ότι αυτόματα θα γίνει ευθυτενής σαν κυπαρίσσι.
Την συμπαθούσα και με συμπαθούσε. Για διαφορετικούς λόγους.
Εγώ την συμπαθούσα γιατί ήταν πρόσχαρη και χαρούμενη.
Παρά το ότι ήταν όμορφη , δεν ήταν ξινή ή υπεροπτική.
Αγαπούσε τους άντρες και ήθελε την προσοχή τους.
Εμένα με συμπαθούσε γιατί πάντα σχολίαζα αυθόρμητα, πόσο όμορφη και νέα φαινόταν και "πόσο ίδια είναι με εκείνο το κοριτσάκι που είχα συμμαθήτριά στο δημοτικό".
Τι να κάνουμε και οι γιατροί? μέσα στην μαυρίλα ζούμε...
Μέσα στην αρρώστεια και τον πόνο...άρα ...δικαιούμεθα να πούμε και καμμιά υπερβολή!
Καλό κάνει.
Ανακουφίζει, πρόσκαιρα... είναι και τζάμπα.
"Θα σου πω μια ιστορία", ξεκίνησε να μου λέει η Κλαίρη κάποια μέρα, "και να μου πείς την γνώμη σου".
Οταν ήμουνα στο γυμνάσιο, στα δεκεπτά μου, ερωτεύτηκα ένα καθηγητή μου. Ηταν νέος ακόμη αλλά γύρω στα 15 χρόνια μεγαλύτερος. Ημουν τρελλή και παλαβή μαζί του και φυσικά το κατάλαβε. Δεν εκμεταλλεύτηκε τίποτε, ηταν σοβαρός.
Εξάλλου ήταν και μικρή επαρχία, κλειστός κύκλος και δεν σήκωνε τέτοια.
Το θέμα είναι ότι και αυτός "διακινήθηκε συναισθηματικά", όπως λένε και οι ψυχολόγοι, δηλαδή του άρεσα και εγώ.
Να μην τα πολυλογώ, όταν τέλείωσα το Λυκειο, το Γυμνάσιο τότε, βρεθήκαμε σε κάνα- δυό ραντεβού, γαι καφέ, χωρίς να γίνει τίποτε. Μόνο πλατωνικό ήταν.
Δεν ξέρω γιατί δεν τόλμησε να πάει λίγο παραπέρα.
Εμένα με συγκινούσε πάντα. Μετά εγώ μπήκα στο πανεπιστήμιο, στην Αθήνα, αυτός πηρε μετάθεση σε άλλη επαρχία , χαθήκαμε.
Οχι όμως εντελώς: κάθε τέσσερα - πέντε χρόνια(!), με έπαιρνε τηλέφωνο, να δει τί κάνω...είχε παντρευτεί, είχε κάνει και παιδιά. Απλά μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Σαν να υπήρχε ένα παράπονο, μια συγγνώμη, που δεν τόλμησε.
Τελικά χαθήκαμε πάλι. Πριν κανένα τρίμηνο, δεν ξέρω πως μου κατέβηκε, τον σκεπτόμουν. Δεν τον είχα πάρει εγώ τηλέφωνο , ποτέ. Μόνο αυτός. Τελικά τον πήρα εγώ, να δω τί κάνει.
Ηταν αυτός, αλλά η φωνή του έμοιαζε τελείως ξεψυχισμένη.
Σαν να έβγαινε από το υπερπέραν´.
"Πεθαίνω, Κλαίρη" μου λέει, "έχω καρκίνο στον πνεύμονα με μεταστάσεις στα οστά και το συκώτι"
Επαθα σοκ. Τον πήρα, για να νιώσουμε κάτι από τα νιάτα μας, και βρέθηκα μπροστα στο θάνατο.
Μου εξήγησε ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Τα αιμοπετάλιά του ηταν 35.000 και περίμεναν αιμορραγίες . Τον συντηρούσαν με μεταγγίσεις. Ήταν πολυ εξασθενημένος, αδυνατούσε να αυτοεξυπηρετηθεί.
Ηταν στο σπίτι, ευτυχώς η γυναίκα του τον φρόντιζε.
"Κλαίρη μου έδωσες μεγάλη χαρά που με πήρες" , μου λέει. "Το ξέρεις ότι πάντα σε αγαπούσα". Πάντα σε σκεφτόμουν"
"Το ξέρω πως και εσύ ένιωθες κάτι για μένα"...
"Είχα παγώσει", μου λέει η Κλαίρη και με κοιτάζει να δεί τί εντύπωση μου έκαναν μέχρι τώρα, όσα μου είχε πεί.
"Σε έναν ετοιμοθάνατο άνθρωπο, δεν τολμάς να μην είσαι αυθεντικός. Εγώ τουλάχιστον. Ήταν η στιγμή της απολυτης αλήθειας. Ενώπιος ενωπίω"
"Ενωπία, ενωπίω", είπα εγώ, ανόητα.
"Είσαι θηλυκού γένους".
"Τελικά είσαι μεγάλος καραγκιόζης", μου λέει. "Αυτό βρήκες να σχολιάσεις?"
"Ηθελα να αποφορτίσω λίγο την ένταση ", είπα εγώ, ακόμη πιό ανόητα.
Με κοίταξε αυστηρά και συνέχισε: "μου ζήτησε να μου τηλεφωνεί καθε βδομάδα...πήρε μεγάλη χαρά που τον πήρα τηλεφωνο.
Δέχτηκα. Τελικά φτασαμε να με παίρνει σχεδόν κάθε μέρα.
Για πέντε- δέκα λεπτά...όταν λείπει η γυναίκα του από το σπίτι.
Με αποκαλεί "αγάπη μου" και μου λέει ότι είναι τόσο ευτυχισμένος , που δεν πονάει καθόλου! Έκοψε όλα τα παυσίπονα, ακόμη και τα οπιούχα!"
Αλλά, συνεχισε, δεν είναι αυτό το πιό καταπληκτικό: άρχισαν να βελτιώνονται και αιματολογικές εξετάσεις! Ανέβηκαν τα αιμοπετάλια και ο αιματοκρίτης! Λες να είναι ψυχολογικά όλα αυτά?
Δεν ήξερα τι να σχολιάσω. Είχα και μιά αμφιβολία μήπως λέει υπερβολές σχετικά με την θεαματική βελτίωση.
- "Δεν ξέρω. Δεν το αποκλείω. Λένε ότι ό ψυχολογικός παράγων παίζει πολύ στην πορεία του καρκίνου...βέβαια εδώ μιλάμε για τελικό στάδιο..τι να σου πω, δεν το ξέρω το θέμα. Ο ογκολόγος του τι λέει?"
- "Εχει πάθει την πλάκα του! Με την φωνή του να δεις πως ζωήρεψε!
Μιλάει πλεον σαν ενας υγιής, καλοδιάθετος άνθρωπος!"
"Εύγε, λοιπόν, για την ερωτικοθεραπευτική σου επίδραση", άρχισα πάλι χαζοαστειευόμενος... αλλά, για να μην ξαναθυμώσει, συμπλήρωσα:
"αλλά κυρίως γιά την ανθρωπιά σου.
Τι θέλεις να με ρωτήσεις όμως?"
"Δεν ξέρω.
Χαίρομαι και εγώ βέβαια για την χαρά που του έδωσα και την ανακούφισή του από τους πόνους.
Εγινε όμως κουραστικό και καταθλιπτικό, όλο αυτό το σκηνικό.
Δεν ξέρω τί να κάνω πλέον. Θέλω να απαλλαγώ.
Φοβάμαι όμως και να τον παρατήσω.
Φοβάμαι ότι θα υποτροπιάσουν οι πόνοι και τα υπόλοιπα".
Την κοίταξα. Δυσκολα τα πράγματα.
- "Τι με συμβουλεύεις;", με ρωτησε σοβαρά η Κλαίρη.
- "Δεν ξερω ρε συ Κλαίρη, δεν έχω ιδέα.
Κάνε ότι νομίζεις πιό ανθρώπινο χωρίς όμως και εσύ να υποφέρεις. Αν γίνεται".
Δεν απάντησε. Σηκώθηκε και έφυγε. Δεν ξαναμιλήσαμε.
Πέρασαν εξι μήνες.
Μιά μέρα βλεπω την Κλαίρη τυχαία. Αδυνατισμένη και χλωμή.
Την ρώτησα τί έχει. Την ρώτησα και για την ιστορία με τον καρκινοπαθή.
"Πέθανε μου λέει. Αραιώσαμε τις επαφές, του το ζήτησα εγώ.
Χειροτέρεψε.
Ήρθε και με βρήκε η γυναίκα του.
Καταπληκτική.
Μου ζήτησε να συνεχίσω να τον παίρνω εγώ τηλέφωνο.
Πιό συχνά.
Είχε καταλάβει αυτό που συνέβαινε, με τα κρυφά τηλεφωνήματα".
"Να του δώσουμε λίγη χαρά", μου είπε.
"Και εγώ και εσείς , θέλουμε το ίδιο πράγμα".
Και γιατί έχεις τα χάλια σου; Την ρώτησα. Στενοχωρήθηκες με τον Θάνατο?
Μπά, όχι με τον Θάνατο. Ήταν αναμενόμενο...ξεκουράστηκε κιόλας.
Αλλά? επέμεινα εγώ.
- "Με τον εαυτό μου στενοχωριέμαι. Ανακάλυψα με πολλή καθυστέρηση τι θα πει αγάπη.
Μια ζωή την κυνηγούσα, μιά ζωή μου ξέφευγε.
Η γυναίκα του με δίδαξε την ουσία της αγάπης.
Τελικά ήταν απλό.
Δεν την λένε Αγάπη.
Θυσία τη λένε".
