...ο Χριστός, στο Δαφνί.
Η μονή Δαφνίου, είναι μιά μονή.
«Η Μονή Δαφνίου βρίσκεται στο Χαϊδάρι, στις παρυφές του Ποικίλου Όρους, επί της Λεωφόρου Αθηνών, στο ρεύμα προς Αθήνα 11 χλμ. από το κέντρο της, και είναι κτισμένη στη θέση που υπήρχε το Ιερό του Απόλλωνα στο Δαφνί.
Η εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της και η ιδιαίτερη ψηφιδωτή διακόσμηση του ναού της μονής, την καθιστούν ένα από τα πλέον εξαιρετικά μνημεία της βυζαντινής τέχνης. Από το 1990 αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Η μονή ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα πάνω στα ερείπια του ναού του Δαφναίου Απόλλωνα ο οποίος είχε καταστραφεί από τους Γότθους το 395.
Κάποιοι κίονες ιωνικού ρυθμού του αρχαίου ναού χρησιμοποιήθηκαν και πάλι. Σήμερα έχει διασωθεί μόνο ένας, ενώ οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν στο Λονδίνο από τον Λόρδο Έλγιν.
Το καθολικό της μονής χρονολογείται στον όψιμο 11ο αιώνα και ανήκει στον αρχιτεκτονικό τύπο του οκταγωνικού σταυροειδούς ναού. Στον τύπο αυτό ο κεντρικός χώρος του κυρίως ναού διευρύνεται με την αντικατάσταση των τεσσάρων κιόνων που στηρίζουν τον τρούλο από οκτώ κίονες τοποθετημένους πλησιέστερα στους τοίχους. Η διάταξη των κιόνων που διαμορφώνει περίστωο γύρω από τον κεντρικό χώρο και διατηρεί τις σταυροειδώς διατεταγμένες καμάρες στην οροφή με την παρεμβολή ημιχωνίων ανάμεσά τους, χαρακτηρίζει ειδικότερα τον λεγόμενο σύνθετο οκταγωνικό (ή "ηπειρωτικό") τύπο της μεσοβυζαντινής ναοδομίας.
Στο καθολικό της μονής σώζονται ψηφιδωτά, τα καλύτερα διατηρημένα της πρώτης περιόδου (Δυναστεία Κομνηνών, 1100 περίπου) που αντιπροσωπεύεται από την αυστηρή και ιερατική απεικόνιση του Παντοκράτορα Χριστού στο εσωτερικό του τρούλου, κύριο χαρακτηριστικό της Μακεδονικής εποχής»
...λοιπόν, αυτά.
....ακριβώς απέναντι από την Μονή Δαφνίου, είναι το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, το ΨΝΑ.
Το «Δαφνί», το γνωστό Τεράστιο Ψυχιατρείο.
Είναι μιά ενδιαφέρουσα σύμπτωση: στην μιά πλευρά της Λεωφόρου είναι ένα Βυζαντινό μοναστήρι.
Στην άλλη πλευρά του δρόμου, ένα σύγχρονο ψυχιατρείο.
Στην μιά πλευρά ο Χριστός, στον τρούλο.
Αυστηρός, σοβαρός, αρρενωπός, στιβαρός.
Για πάνω από χίλια χρόνια έχει μιά παρουσία εκεί.
Δεν είναι μικρό το κατόρθωμά του: άντεξε απο Έλγιν και Τούρκους, μεχρι Σαρακηνούς και Γερμανούς.
Στην άλλη πλευρά το δρόμου, ένα ψυχιατρείο.
Ψυχικός πόνος, σύγχιση, στέρηση, αναπηρία.
Ο Χριστός αυτός μου πάει πολύ: κατ´ αρχήν, είναι μελαχροινός.
Μαυροτσούκαλο σαν και μένα.
Οι ξανθοί Χριστοί μου την δίνουν.
Είναι γλυκεροί και όμορφοι σαν σκανδιναυικά φωτομοντέλα.
Ασε που θα ναι και τσιγκουναραίοι, όπως όλοι οι Βορειοευρωπαίοι.
Προφανώς μετράνε και την δεκάρα που σου δίνουν.
Αυτός ο Χριστός είναι από την εγγύς Ανατολή.
Άντε και νοτιοβαλκάνιος.
Πάντως όχι «Ευρωπαίος»
Μου αρέσει που είναι σοβαρός και αγέλαστος.
Ασχολείται σοβαρά με τους ανθρώπους: έχει να κάνει με ένα σωρό αδιόρθωτους.
Με κακομοίρηδες που, την μιά υπόσχονται να στρώσουν και να γίνουν άνθρωποι, και, αμέσως μετά, ξεχνάνε τα πάντα και γίνονται γαιδούρια.
Ίσως και χειρότεροι από γαιδούρια: αλεπούδες και λύκοι.
Ο Χριστός αυτός είναι ρεαλιστής και ιδεαλιστής μαζί:
ξέρει ότι παλεύει με ανεμομύλους αφού, η πιθανότητα να αλλάξουν οι μαλάκες, όπου Γής, είναι λίγες.
Αλλά είναι και ιδεαλιστής: αγωνίζεται θυσιαστικά με αίσθηση αποστολής.
Και ό,τι γίνει.
Πάντως κορόιδο δεν είναι: μας ξέρει, πατάει γερά στο έδαφος.
Αλλά προσπαθεί να οργώσει το πέτρινο χωράφι.
Μου αρέσει αυτός ο τύπος.
Αν είμουνα σχιζοφρενής, διπολικός, διαλυμένος αλκοολικός ή απεγνωσμένο πρεζόνι, αυτόν θα ήθελα για γιατρό.
Κάποιον που του μοιάζει.
Αλλά και μπερδεμένος έφηβος, τσαλαπατημένος μεσήλικας ή αδύναμος γέρος αν ήμουνα, κάποιον τέτοιον συγγενή, θα ήθελα να με στηρίζει.
Δεν είναι τυχαίος αυτός ο τύπος.
Χίλια χρόνια άντεξε εκεί πέρα και η φάτσα του παραμένει το ίδιο αποφασιστική.
