ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΕΤΕ ΔΗΜΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΟΠΗ

Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις κάποιον. 

Στην ουσία κανείς δεν θέλει να πειστεί:  μάλλον θέλει να επιβάλει την άποψη του.

Το δύσκολο δεν είναι να παραθέσεις ατράνταχτα επιχειρήματα... 

…το δύσκολο είναι να τα πεις με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνουν αποδεκτά.

...και ας πεις και ένα σωρό ανοησίες ανάμεσα.

Τις ανοησίες είναι απαραίτητο να τις  πεις, αρκεί να κάνεις τη δουλειά σου.

Το παν είναι να μαντέψεις τις σκέψεις εκείνου στον οποίο απευθύνεσαι:

…αν μιλήσεις για κέρδος σε κάποιον που είναι ενάρετος, θα σε κατηγορήσει για απληστία.

…αν αναφερθείς  στην αρετή σε κάποιον που ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος, θα σε θεωρήσει μαλάκα. 

…αν εξυμνήσεις την τιμιότητα σε κάποιον φαινομενικά ενάρετο αλλά που στην ουσία τον ενδιαφέρει μόνο η δύναμη και η εξουσία, το πιθανότερο είναι να σου βάλει τρικλοποδιά και να σε αδρανοποιήσει:  οι άνθρωποι της εξουσίας δεν θέλουν ανθρώπους με αρχές, μέσα στα πόδια τους.

…αν μιλήσεις με ένα τρόπο, ώστε να καταλάβει ότι γνωρίζεις τις μύχιες σκέψεις του, το πιθανότερο είναι να σε φοβηθεί και να σε παραγκωνίσει:

κανείς πονηρός δεν θέλει να γνωρίζουν οι άλλοι τι σκέφτεται.

Το καλύτερο είναι να φαίνεσαι ικανός και  βολικός μαλάκας.

…ναι, είσαι ικανός να κάνεις μια δουλειά σωστά,  χρήσιμη  στους ισχυρούς αλλά, παράλληλα,  να είσαι και χαζούλης ώστε να τους είσαι ακίνδυνος. 

…ή μάλλον να φαίνεσαι χαζούλης.

Χαζός, δουλευταράς και ακίνδυνος.

Αυτά είναι τα κυριότερα κριτήρια για να προοδεύσεις, παιδί μου… και να σε αγαπάνε  όλοι.

ΟΙ ΕΜΜΟΝΕΣ

 Ένα μεγάλο μέρος της ταλαιπωρίας που περνάνε οι άνθρωποι δεν οφείλεται σε δυσμενείς περιβαλλοντικές  συνθήκες αλλά στις εμμονές που έχουν μέσα στο κεφάλι τους. 

Αν πχ είσαι χριστιανός πρέπει οπωσδήποτε να αποδεχτείς την θεότητα και την ανάσταση του Ιησού αλλιώς δεν μετράει τίποτε από την διδασκαλία του . 

Αν είσαι μαρξιστής πρέπει να αποδεχτείς την μαρξιστική θεωρία  για την ερμηνεία της οικονομίας και της ιστορίας. 

Αν είσαι Φρουδικός ψυχολόγος πρέπει να αποδεχτείς τις σχετικές φρουδικές ερμηνείες των ψυχολογικών φαινομένων .

Το πρόβλημα είναι πως όταν νιώθεις οπαδός μιας θεωρίας ή θρησκείας, νιώθεις υποχρεωμένος ψυχολογικά να ερμηνεύεις τα πάντα με βάση τη θεωρία σου αλλιώς πέφτει η αυτοεκτίμηση σου: 

δεν γίνεται να πιστεύεις σε κάτι που δεν είναι αποτελεσματικό κλειδί και δεν ξεκλειδώνει όλες τις κλειδαριές.

Άρα κι εσύ δεν αξίζεις τίποτα αφού πιστεύεις σε κάτι που είναι μισερό.

Άρα, πρέπει να υπερασπιστείς το ιδεολογικό μαγαζί σου με νύχια και με δόντια και, αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με τη θεωρία, αντί να αλλάξεις θεωρία… θα αλλάξεις την πραγματικότητα. 

Θα την δεις με παραμορφωτικά γυαλιά.

Έτσι δημιουργούνται οι θυμωμένοι οπαδοί που κραυγάζουν πολύ, σκέφτονται λίγο και επιλύουν ελάχιστα. 

Αν δε είσαι και περασμένης ηλικίας , στο ιδεολογικό άγχος προστίθεται και το υπαρξιακό: 

είναι φοβερό να είσαι γέρος και να αποδειχτεί ότι μιά ζωή πίστευες μαλακίες.

ΩΣ ΚΑΠΝΟΣ ΕΚΛΙΠΕΤΩΣΑΝ ΤΑ ΚΑΛΛΗ

 Ήταν μιά δροσερή, γλυκειά, κρυφοσέξυ νέα.

Ψευτοχαμηλοβλεπούσα: με μαεστρία κολάκευε τα αρσενικά που την ενδιέφεραν για έρωτα ή σταδιοδρομία.

Στις φιλόδοξες σιγανοπαπαδιές πάνε μαζί αυτά τα δυό.

Έξυπνη και ικανή...ένα ακόμη συν στην συνολική γοητεία.

Αλλά το υπερόπλο ήταν τα αμφίσημα ερωτικά μηνύματα: 

τόσο ανεπαίσθητα, που τα θύματα  δεν ήταν ποτέ σίγουρα γιά την τελική  πρόθεση.

Τα θύματα, κάμποσα...μάλιστα  κάποιοι αγαθιάρηδες εξετέθησαν και εξετράπησαν σε δημόσια ρεζιλίκια με αμφίβολα τελικά αποτελέσματα.

Οι κυρίες αυτές είναι όπως οι μαέστροι των χορευτικών χειρισμών: 

με μιά μικρή μα καλή φιγούρα, σπάνε τα χέρια του κοινού απο τα χειροκροτήματα.

Και νάτες οι άτιμες φωτο στο φατσοβιβλίο, τώρα, 10-15 χρόνια μετά.

Ως καπνός εκλιπέτωσαν τα Θεία Δώρα της παλαιάς  γοητείας.

Κακόμοιρα  θύματα, μπορούν τώρα να επουλωθούν οι πληγές σας.

Μάλλον σας λυπήθηκε ο Θεός, τότε.

Όταν είσαι ασκημομούρης

 

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι και ο Ουελμπέκ και ο Μπουκόφσκι , οφείλουν την ευφυία , το χιούμορ, την παρατηρητικότητα και την μισανθρωπία τους, στο γεγονός ότι ήταν ασκημομούρηδες…

…ιδίως  όταν ήταν νέοι. 

Ένας νέος ασχημομούρης,  με πολλά σπυριά στο πρόσωπο,  σίγουρα κάνει αγώνα για να αρέσει στα κορίτσια…

… και σίγουρα εισπράττει πολλές απορρίψεις.

Το ξέρω ότι είναι άδικο… αλλά πότε η ζωή ήταν δίκαιη;

Η φύση διδάσκει τους νόμους της βίας και της κυριαρχίας και όχι της ισότητας και της Δημοκρατίας:

…από τα έντομα και τα πουλιά, μέχρι τα ελάφια και τα λιοντάρια.

Όπως τα ελάφια αναπτύσσουν περιμετρική όραση και γρήγορα πόδια για να μπορέσουν να επιβιώσουν, έτσι και οι ασχημομούρηδες ασκούνται στην ευφυολογία, στο χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό και τον κυνισμό.

Όσοι αναπτύσσουν αισθήματα καλοσύνης και ευγένειας  νιώθοντας ταυτόχρονα τον πόνο που τους δίνει η κοινωνική απόρριψη, είναι οι πιό  αξιοθαύμαστοι.

Γι’ αυτό θαυμάζω τον Ουελμπέκ: ο Ουελμπέκ δεν είναι κακός… είναι μόνο κυνικός. 

…ο Μπουκόφσκι όμως είναι κακός… βγάζει κακία με την κακομοιριά του. Γι’ αυτό τον  έχω απορρίψει.

Ο Ουελμπέκ είναι πολύ πιο έξυπνος… Κάνει πιό βαθιές και πιό σύνθετες σκέψεις. 

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι έξυπνοι άνθρωποι δεν θέλουν  να είναι κακοί :  τους φαίνεται απλούστερο και αξιοπρεπέστερο να είναι καλοί.

Οι πονηροί άνθρωποι μπορεί να είναι οξυδερκείς  αλλά δεν είναι πραγματικά έξυπνοι… είναι  επιφανειακοί.

Το βλέπεις πχ σε τύπους σαν τον Κοντομηνά: 

έγιναν πλούσιοι κοροϊδεύοντας τον λαουτζίκο,  πουλώντας σαβουρο-ασφάλειες,  αλλά κατέληξαν στα νύχια της κάθε  ηλίθιας και  εκμεταλλεύτριας χαζογκόμενας

ΤΑ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡΑΚΙΑ

 Οι πολιτικοί έχουν ένα μυαλό που μοιάζει με κομπιουτεράκι.

Υπολογίζει  τα πάντα και προσπαθεί να προβλέψει. 

Τι να προβλέψει; 

…μα, τα αποτελέσματα των εκλογών φυσικά, τι άλλο; 

Οι εκλογές είναι το πιο σημαντικό γεγονός στη ζωή του πολιτικάντη.

Οι εκλογές δίνουν νόημα περιεχόμενο και αξία στη ζωή του πολιτικού. 

Πολιτικός που εκλέγεται, έχει ζωή με νόημα. 

Πολιτικός που δεν εκλέγεται, είναι σαν άδειο στρείδι.

Για μαργαριτάρι δεν το συζητάμε… Δεν είχε ποτέ. 

Ούτε και τον ενδιαφέρουν τα μαργαριτάρια ως δημιουργίες με ομορφιά.

Τον ενδιαφέρουν  μόνο ως αντικείμενα με αξία.

Αλλά ο πολιτικός ασχολείται κυρίως με τιμές και όχι με αξίες. 

Ο πολιτικός είναι σαν τον τύπο που είπε γι αυτόν ο Όσκαρ Ουαιλντ:

«ξέρει την τιμή όλων των πραγμάτων και την αξία κανενός».

Το κόλπο βέβαια ως πολιτικός, είναι να υπολογίζεις γρήγορα τις τιμές με το κομπιουτεράκι στο μυαλό σου και παράλληλα να μιλάς για τις «αξίες» που συγκινούν τον ηλίθιο κοσμάκη: 

τους ψηφοφόρους σου.

Το ότι οι ψηφοφόροι του πολιτικάντη  είναι ένα μάτσο  ηλίθιοι και αφελείς ,  δεν το θεωρεί κακό….ίσα-ίσα που το θεωρεί καλό: 

αν ήταν έξυπνοι  σίγουρα θα τον είχαν πάρει χαμπάρι πόσο απατεώνας είναι.

Σαν άτομο με κληρονομικό χάρισμα,  μπορώ να μπω και να δω μέσα στο κεφάλι των πολιτικών, σήμερα. 

Βλέπω συνεχείς υπολογισμούς με εκλογικά ποσοστά.

Βλέπω να υπολογίζουν συνεχώς τις πιθανότητες που έχει ο καθένας τους γιά να εκλεγεί στην περιφέρεια του,  ανάλογα με την μεταβολή των ποσοστών και την κατανομή των εδρών.

Γίνεται ένας μαθηματικός οργασμός εκεί μέσα που δεν έχει αντίστοιχο παρά μόνο με τον μαθηματικό οργασμό που  συμβαίνει στο κεφάλι των χρηματιστών που υπολογίζουν την μεταβολή των τιμών των μετοχών τους.

Αγχος, αγωνία, μαθηματικά και υποσχέσεις.

….φαίνεται εύκολο αλλά δεν είναι : όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα, γαμώτο.

Μέχρι να εκλεγούν, έχουν καταπονηθεί  ψυχολογικά τόσο πολύ,  που, όταν πραγματικά μπουν μέσα στη Βουλή, δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα από την εξάντληση. 

Χώρια που έχουν  να προετοιμάσουν το έδαφος για τις επόμενες εκλογές. 

Κούραση.

Τώρα αν αρχίσουν οι μαλάκες τα παράπονα και τις απαιτήσεις, οι δρόμοι είναι δύο: ή τους υπόσχεσαι τα ίδια απ´την αρχή ή τους λές να πάνε να γαμηθούν.

ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΤΑΣΣΟΥΝ ΤΑ ΣΟΣΙΑΛ

 …αμφιβάλλω για την αξία των διαδικτυακών αλγόριθμων  αξιολόγησης  προσωπικότητας των σοσιαλ μήντια: 

…συνεχώς μου παρουσιάζουν προτάσεις να γίνω «φίλος» ή να «ακολουθήσω» κάτι σεξοβόμβες με τεράστια ντεκολτέ, μαυρισμένα μπούτια  και προκλητικές πόζες που δηλώνουν «ελεύθερες». 

Μα αγαπητά σόσιαλ, εγώ ουδέποτε δήλωσα  «ελεύθερος» η «σκλάβος», ουδέποτε δήλωσα ξέφρενος γλετζές σε μπαράκια, παραλίες και μπουζούκια, ουδέποτε έψαξα μεγάλα ντεκολτέ και σιλικονάτη πρόκληση.

Νιώθω σχεδόν προσβεβλημένος.

….ναι, νιώθω θιγμένος! 

…πως  διάλο,  το διαβολικό ίντερνετ με κατέταξε σε αυτήν την μπανάλ συνομοταξία?

….φαίνεται πως τα επιστημονικά, λογοτεχνικά και λοιπά κουλτουροενδιαφέροντά μου,  δεν επεισαν τους αλγόριθμους για την αυθεντικότητά τους: 

…σα να μου λένε… «ασε μας ρε φίλε τώρα με την κουλτούρα…σκυλάς είσαι και γερομπισμπίκης γλετζές και τα υπόλοιπα είναι  μούφα και βιτρίνα».

Αρχίζω σχεδόν και ο ίδιος να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου…

….λέω, «ρε μπας και είμαι σκυλάς και δεν το ξέρω?»

«…μήπως αυτή είναι η βαθύτερη επιθυμία και φύση μου?»

Θα ήταν καταπληκτικό,  ένας σατανικός αλγόριθμος μέσα στο διαδίκτυο να είναι  καλύτερος ψυχολόγος από τους ψυχολόγους ή να σε ξέρει  καλύτερα απ´ ό,τι γνωρίζεις ο ίδιος τον εαυτό σου.

Ο απόλυτος μπιγκ μπράδερ.

Είναι φοβερό εσύ  να είσαι το πρόβατο και,  ένα μηχάνημα, να είναι ο τσοπάνης , ο κτηνίατρος και το μαντρόσκυλο, μαζί.

Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΘΝΗΤΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ

 

...πριν τρεις μέρες πέθανε ένας συγγενής μου - εξ αγχιστείας- και παρακολούθησα την κηδεία. 

Τον ήξερα από τότε που ήταν νέος,  ωραίος και ξέγνοιαστος.

Οι γονείς του τον είχαν στα ώπα ώπα, καθότι μοναχοπαίδι.

Στο επίκεντρο της αγάπης και της προσοχής.

Καθόμουν μπροστά στο φέρετρο και η ζωή του παρήλαυνε μπροστά μου  σε εικόνες και μνήμες μισού αιώνα.

Ο Θάνατος είναι ένα από τα λίγα γεγονότα στην χαμοζωή μας,   που δεν μπορείς να παίξεις μαζί τους.

Αμετάκλητο γεγονός.

Έτσι και συμβεί, τέρμα : δεν αλλάζει με τίποτα.

Ένας το άλλαξε αλλά δεν μετράει: ήταν Θεός.

Το πρόβλημα στην σύγχρονη μαλακοκοινωνία μας , είναι ότι απωθούμε με επιτυχία την ιδέα του θανάτου.

Καταφέρνουμε να τον ξεχνάμε.

Αδιέξοδη διαδικασία.

Συμπεριφερόμαστε σαν αθάνατοι: ακόμα και οι πολύ γέροι κάνουν σχέδια , όνειρα  και φαντασιώνονται γκομενιλίκια.

Ένα από τα καλά της κλινικής ιατρικής, της ιατρικής με την τσάντα και το ακουστικό,  που μπαίνει στα σπίτια του κοσμάκη, είναι πως αυτόν τον κοσμάκη, τον σπουδάζεις καλά.

Τον μαθαίνεις απο την καλή και από την ανάποδη.

Σχολείο ζωής, είναι η άσκηση της ιατρικής.

Δεν είναι, βέβαια, πολύ ευχάριστο το μάθημα... αλλά, σίγουρα, βγαίνεις σοφότερος.

Ένα πρόβλημα είναι ότι και η σοφία δεν συνεπάγεται ευτυχία.

Αν είσαι  σοφός , γλυτώνεις από διάφορες μαλακίες και ταλαιπωρίες που βασανίζουν   τον λαουτζίκο, αλλά, η συνολική εικόνα που αποκομίζεις για την ανθρώπινη μοίρα, είναι τραγική.

Λίγοι σοφοί γελάνε.

Προφανώς κάτι λέει αυτό.

Οι περισσότεροι, απλά κάθονται και κοιτάνε τον ορίζοντα σαν χάνοι.

Λοιπόν... καταλήγω ότι η μνήμη του θανάτου , δηλαδή η συνεχής επίγνωση ότι είμαστε θνητοί, τουτέστιν απλά περαστικοί από τον αυτόν  τον κόσμο, είναι κάτι που δεν πρέπει να μας διαφεύγει.

Από την σκοπιά της αιωνιότητας, το πολυτελές εξοχικό, η βυζαρού γκόμενα και ο χοντρός τραπεζικός λογαριασμός, ελάχιστα συμβάλλουν στην ανακάλυψη νοήματος του βίου.

Υποψιάζομαι ότι ο Κουφοντίνας περνάει υπαρξιακή κρίση.

Ανακάλυψε ότι ο δικός του τραπεζικός λογαριασμός - η ανατροπή  του καπιταλισμού μέσω δολοφονιών- ήταν μιά τόσο αποτελεσματική  προσπάθεια όσο και η δική μου προσπάθεια να γίνω αθάνατος παριστάνοντας τον γεροέφηβο με μιά μετακλιμακτηριακή απελπισμένη.