Καμιά φορά σκέφτομαι ότι και ο Ουελμπέκ και ο Μπουκόφσκι , οφείλουν την ευφυία , το χιούμορ, την παρατηρητικότητα και την μισανθρωπία τους, στο γεγονός ότι ήταν ασκημομούρηδες…
…ιδίως όταν ήταν νέοι.
Ένας νέος ασχημομούρης, με πολλά σπυριά στο πρόσωπο, σίγουρα κάνει αγώνα για να αρέσει στα κορίτσια…
… και σίγουρα εισπράττει πολλές απορρίψεις.
Το ξέρω ότι είναι άδικο… αλλά πότε η ζωή ήταν δίκαιη;
Η φύση διδάσκει τους νόμους της βίας και της κυριαρχίας και όχι της ισότητας και της Δημοκρατίας:
…από τα έντομα και τα πουλιά, μέχρι τα ελάφια και τα λιοντάρια.
Όπως τα ελάφια αναπτύσσουν περιμετρική όραση και γρήγορα πόδια για να μπορέσουν να επιβιώσουν, έτσι και οι ασχημομούρηδες ασκούνται στην ευφυολογία, στο χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό και τον κυνισμό.
Όσοι αναπτύσσουν αισθήματα καλοσύνης και ευγένειας νιώθοντας ταυτόχρονα τον πόνο που τους δίνει η κοινωνική απόρριψη, είναι οι πιό αξιοθαύμαστοι.
Γι’ αυτό θαυμάζω τον Ουελμπέκ: ο Ουελμπέκ δεν είναι κακός… είναι μόνο κυνικός.
…ο Μπουκόφσκι όμως είναι κακός… βγάζει κακία με την κακομοιριά του. Γι’ αυτό τον έχω απορρίψει.
Ο Ουελμπέκ είναι πολύ πιο έξυπνος… Κάνει πιό βαθιές και πιό σύνθετες σκέψεις.
Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι έξυπνοι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι κακοί : τους φαίνεται απλούστερο και αξιοπρεπέστερο να είναι καλοί.
Οι πονηροί άνθρωποι μπορεί να είναι οξυδερκείς αλλά δεν είναι πραγματικά έξυπνοι… είναι επιφανειακοί.
Το βλέπεις πχ σε τύπους σαν τον Κοντομηνά:
έγιναν πλούσιοι κοροϊδεύοντας τον λαουτζίκο, πουλώντας σαβουρο-ασφάλειες, αλλά κατέληξαν στα νύχια της κάθε ηλίθιας και εκμεταλλεύτριας χαζογκόμενας
