κακορίζικος λαός?

…όταν ήμουνα στο δημοτικό, πίστευα πως είμαστε σπουδαίος λαός: 

διάβαζα αρχαία ιστορία με ήρωες…με Μαραθώνες Σαλαμίνες , Μεγαλέξανδρους  κλπ…

…συν φιλοσόφους , μαθηματικούς και άλλους σπουδαίους…

…άρα υπήρχε υλικό να υποστηρίξει την υπερηφάνεια μου.

Μετά άρχισαν τα προβλήματα.

…στις πρωτες τάξεις του γυμνασίου έγινα Θεούσος: 

κατηχητικό, Βυζάντιο, ταπεινοφροσύνη, χριστιανικές αρετές.

Πράγματα και αξίες  κάπως ασύμβατες με τους αρχαίους υπερήρωες και πανεπιστήμονες.

Στα δεκαπέντε μου, έγινα άθεος… ή μάλλον αγνωστικιστής: 

ήθελα αποδείξεις.

Λες και  ο Θεός προκύπτει σαν λύση αλγεβρικής εξίσωσης.

Όμως συνέχισα να πιστεύω ότι οι έλληνες είμαστε σπέσιαλ τύποι.

Έχουμε ιστορία …όχι αστεία… λίγοι λαοί έχουν τόσο σπουδαίο πολιτισμό κλπ.

Ασε την γλώσσα μας που είναι, από μόνη της, αθάνατο μνημείο κλπ κλπ.

«Είμαστε κακορίζικος λαός» έλεγε ο πατέρας μου με περιφρόνηση και τσαντιζόμουνα.

…και τί δηλαδή σημαίνει «κακορίζικος»? σκεφτόμουνα.

…τι βλακείες είναι αυτές? ´έλεγα (απο μέσα μου).

Το πρόβλημα ήταν ότι παράλληλα σεβόμουν την γνώμη του και τις γνώσεις του…ήταν μορφωμένος τύπος και έξυπνος.

Άρα? 

…που την έβλεπε την κακομοιριά και τον «κακορίζικο» χαρακτήρα του Έλληνα?

Η κακομοιριά υπήρχε και υπάρχει : απλά δεν την έβλεπα εγώ.

Προφανώς, ένας  χαζοβιόλης άσχετος ήμουνα… που έκανα τον έξυπνο.

Τώρα όμως την βλέπω την ελληνική κακομοιριά.

Πέρασαν πενήντα χρόνια για να την δώ.

…άργησα λίγο, δεν αντιλέγω.

Και που την βλέπω?

Σε ένα σωρό… θα πω ένα,  για να μην γράψω δοκίμιο.

Η προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων είναι μιά κακομοιριά.

Κακομοιριά, υπανάπτυξη, προσβολή και εμπαιγμός των πολιτών.

Από όλα τα κόμματα.

Είχε δίκιο  ο πατέρας  μου: είμαστε κακορίζικοι.

Κακό ριζικό..

Ααα ρε πατέρα…πάλι δίκιο είχες.

τι βλέπει ο μέσος άνθρωπος κάθε πρωί?

 ...ο μέσος άνθρωπος όταν πάει το πρωΐ να κατουρήσει, ρίχνει μιά κλεφτή ματιά στον καθρέφτη... 

...και τι βλέπει?

Έναν μαλάκα.

Ο μαλάκας, έχει μιά δουλειά που δεν του αρέσει, μια δουλειά και μιά γυναίκα που τον καταπιέζουν και, που, αμφότερες, του δίνουν  κάμποσα  υλικά ή ψυχολογικά ψιχουλάκια, ίσα να επιβιώσει και να εκπληρώσει «τις υποχρεώσεις του».

Υποχρεώσεις? 

Υποχρεώσεις είναι οι κρίκοι της αλυσίδας που τον έχει δέσει χειροπόδαρα.

Κατ´ αρχήν, οι φόροι: τα σκληρά δουλεμένα λεφτουδάκια του που τα διαχειρίζονται εκλεγμένοι απατεώνες.

Βγάλε άκρη που πάνε και αν πιάνουν τόπο.

Προφανώς, τα περισσότερα πάνε σε τσέπες, σε πολιτικάντικα πυροτεχνήματα ή σε διορισμούς αργόσχολων.

Αλλά , ο μαλάκας , θα πληρώσει και άλλες «απαραίτητες υποχρεώσεις»: 

ασφάλειες, δασκάλους, γιατρούς, κομμώτριες, ψυχολόγους, παπάδες, φιλανθρώπους, κτηνιάτρους και συζύγους  η χαζογκόμενες.

(Ως γνωστόν οι ερωμένες  κοστίζουν πιο  πολύ χρήμα, χρόνο και ψυχική ενέργεια από τις συζύγους και αυτός είναι ο κύριος λόγος που παντρεύονται οι νοικοκυραίοι.

Ασε που και η προσφορά τους είναι πρόσκαιρη και αρκετά αμφισβητήσιμη).

Αλλά,  ο μαλάκας,  θα πληρώσει και τις διακοπές…

…διακοπές  που πρέπει να κάνει (αφού κοντεύει να τα παίξει), αλλά και τα είδη ψευτοπολυτελείας (για να νιώσει ξεχωριστός) και τις λοιπές μαλακίες που  του επιβάλλουν οι μόδες των κερδοσκόπων.

Όλα αυτά είναι τζάμπα έξοδα αφού ανακουφίζουν ελάχιστα.

Είναι σαν ληγμένα αντιβιοτικά γιά μιά χρόνια λοίμωξη.

Την χρόνια λοίμωξη που  που ονομάζεται «επιβίωση του μικρομεσαίου».

Ο μικρομεσαίος μαλάκας είναι σαν φθισικός: υποφέρει και ελπίζει να ανακάμψει.

Σιγά μην ανακάμψει.

Πέφτει όλο και πιό βαθειά στο αδιέξοδο των «υποχρεώσεων».

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο μαλάκας έχει επίγνωση :

ξέρει ότι είναι μαλάκας και ότι όλα αυτά τα τρωκτικά τον δουλεύουν.

Απλά, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Είναι αδύναμος χαρακτήρας: 

δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις γιά να απελευθερωθεί,  όπως ο χοντρός διαβητικός δεν σταματάει να τρώει γλυκά ενώ τον βλάπτουν.

Παρηγοριέται λίγο ότι  πολλοί από αυτούς που τον δουλεύουν, είναι και αυτοί εξ ίσου - ή και περισσότερο - μαλάκες από αυτόν.

Και αυτοί,  προσπαθούν να επιβιώσουν σαν μικρά, ηλίθια πιράνχας:

κόβουν μικρές μπουκίτσες από την σάρκα των διπλανών τους.

Έτσι επικρατεί μιά στοιχειώδης δικαιοσύνη αλληλοβασανιζόμενων θυτοθυμάτων.

η μεγαλομανία προκαλεί δυσπροσαρμοστία

 Γιατί οι Αλβανοί έμαθαν γρήγορα καλά ελληνικά ενώ οι Ρωσοπόντιοι όχι; 

Εγώ μεγάλωσα στην Καλλιθέα που είναι γεμάτη Ρωσοπόντιους και,  θυμάμαι,  ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι οποίοι είχαν κάτσει 20 και  30 χρόνια στην Ελλάδα και,  ελληνικά της προκοπής,  δεν είχαν μάθει. 

Από την άλλη, οι Αλβανοί οποία είχαν έρθει, έμαθαν , πολύ  πιο γρήγορα, καλά ελληνικά. 

Καμία διαφορά δεν είχαν Αλβανοί και Ρωσσοπόντιοι όσον αφορά το μορφωτικό επίπεδο: 

χαμηλής μόρφωσης  ήταν οι περισσότεροι… και από τους μεν και από τους δε.

Αναφέρομαι στις λαϊκές εργατικές τάξεις οι οποίες είχαν έρθει στην Καλλιθέα. 

Διαπίστωσα επίσης,  αργότερα στην Σαουδική Αραβία ότι οι Ιταλοί  και Ισπανοί γιατροί στην πλειοψηφία τους δεν ήξεραν αγγλικά της προκοπής ενώ οι Σύροι και Αιγύπτιοι  γιατροί με τους οποίους είχα έρθει σε επαφή,  ήξεραν καλά  αγγλικά . 

Η εντύπωση μου είναι ότι η αιτία αυτής της διαφοράς στην γλωσσομάθεια είναι ψυχολογική:

έχει σχέση με το πόσο μεγάλη ιδέα έχει ο καθένας για τον εαυτό του και τον τόπο του. 

Οι Ρωσοπόντιοι πίστευαν ότι έρχονται από μια μεγάλη χώρα, μια υπερδύναμη, και μιλούσαν μία γλώσσα σπουδαία και φυσικά δεν είχαν ανάγκη να μάθουν μία γλώσσα που την μιλάει μόνο ένας μικρός λαός, εστω και ιστορικός . 

Οι Αλβανοί  από την άλλη , ήρθαν στην Ελλάδα χωρίς μεγάλη ιδέα για τη γλώσσα τους ή την χώρα  τους:  

ήρθαν  χωρίς ιδέες ξεπεσμένου μεγαλείου και ήθελαν να ενταχθούν πραγματικά.

Δεν ήθελαν να διαφέρουν…ενώ τους Ρωσσοπόντιους δεν τους ενοιαζε να διαφέρουν.

Το ίδιο συνέβαινε και με τους άραβες και αφρικανούς γιατρούς: 

ήθελαν να είναι διεθνείς τύποι και να κινούνται και να εργάζονται  με ευκολία ανάμεσα σε διάφορες χώρες ανάλογα με τα συμφέροντα τους.

Οι Ιταλοί και Ισπανοί είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και πίστευαν ότι έρχονται από χώρες σπουδαίες και ότι η γλώσσα τους είναι επίσης  σπουδαία και ότι δεν είχαν ανάγκη γλωσσομάθειας για να γίνουν αποδεκτοί.

Διαπιστώνω λοιπόν ότι αυτοί που είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους δεν προσπάθησαν τόσο πολύ να προοδεύσουν και να γίνουν αποδεκτοί από τις άλλες ράτσες και από τους συναδέλφους τους: τους αρκούσε που ήταν  Ιταλοί, Ισπανοί, Γάλλοι  η Ρώσσοι. 

Και τελικά,  έμειναν επικοινωνιακά  καθυστερημένοι,  μιλώντας φτωχά αγγλικά, αδυνατώντας να επικοινωνήσουν επαρκώς και σε βάθος  με το επαγγελματικό τους περιβάλλον και χάνοντας επαγγελματικές ευκαιρίες. 

Τελικά, είναι μάλλον κακό  πράμα να έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου και για την ράτσα σου. 

Ίσως σου δίνει λίγο παραπάνω αυτοπεποίθηση, αλλά πολύ συχνά σε κάνει και ένα μεγαλομανή ιδιότροπο  τύπο που προσπαθεί λιγότερο από το μέσο όρο και προφανώς δεν πετυχαίνει το στόχο του το ίδιο  συχνά με τους πιό μετριόφρονες.

Οι αμερικανοί δεν εντάσσονται στην ανωτέρω κατηγορία…διότι , στην Αμερική , δε μετράει τόσο η καταγωγή  όσο τα ατομικά επιτεύγματα: 

στην Αμέρικα το άτομο έχει αξία και όχι η ράτσα. 

Άρα, ένας αμερικανός θα μάθει ισπανικά ή κινέζικα για να ξεχωρίσει και να αρπάξει ευκαιρίες.

Οι άλλοι, οι Αγγλοι, Γάλλοι, Βραζιλιάνοι, Ρώσοι, ζουν με το μεγαλείο το παρελθόντος ή του - φανταστικού - παρόντος.

Όταν είσαι γέρος, συμφέρει να είσαι χαζός

Όταν είσαι νέος, συμφέρει να είσαι έξυπνος.

 Θα τα καταφέρεις καλύτερα στη ζωή. 

Όταν είσαι γέρος, συμφερει να είσαι ελαφρώς ανοικός.

Λίγο αλτσχάιμερ δε βλάπτει: 

 η πολλή εξυπνάδα στα γεράματα φέρνει κατάθλιψη.

Η περιθωριοποίηση των γέρων είναι απαίσιο πράγμα: 

τους κάνει να νιώθουν ανεπιθύμητοι, βαρετοί, κουραστικοί, ενοχλητικοί, αηδιαστικοί, και χαραμοφάηδες.

Ο ανοικός γέρος την γλιτώνει : δεν τα καταλαβαίνει όλα αυτά. 

Ο έξυπνος γέρος τα καταλαβαίνει όλα... 

....στο φτερό: βλέπει τα πρόσωπα των συγγενών του.

Με στενοχωρεί η καταθλιπτική φάτσα των έξυπνων γέρων.

Γέρων παγιδευμένων μέσα στο αδιέξοδο του χρόνου και στο αδιέξοδο των συγγενών. 

Τους αφιερώνω χρόνο και σεβασμό  πέραν του συνήθους.

Γιά  να δώσω το σχετικό μήνυμα στο περιβάλλον τους.

Μια μικρή δοση σεβασμού κάθε τόσο, είναι φάρμακο για τον γέρο.

....είναι ένα παγωμένο αναψυκτικό κατά την εξαντλητική πορεία του στην άνυδρη έρημο.

Μια καυτερή έρημο  στην οποία ξέρει ότι δεν υπάρχει όαση.

μιλάμε γιά όλα τα θέματα εκτός από τα πολύ ευαίσθητα

 ...πλάκα έχουν κάποιοι πολιτικοί - άρρενες και θήλεις - της νέας Δημοκρατίας που κάνουν τους « προοδευτικούς» σε δευτερεύοντα θέματα: 

βία κατα των γυναικών, πολιτική ορθότητα, τρανς, μειονότητες.

Κάποιοι από αυτούς,  πιθανώς πνευματικά καθυστερημένοι,  «τιμούν και τους αγώνες της αριστεράς» ακόμη και αν τους έχουν σκοτώσει τον πατέρα.

Από καιροσκοπισμό το κάνουν, όχι από χριστιανική αγάπη.

Είναι μιά απόδειξη της πνευματικής ρηχότητας της νεοφιλελεύθερης προσέγγισης του βίου: 

την δουλειά μας να κάνουμε, να τα κονομάμε,  και, ας φιλήσουμε και κατουρημένες ποδιές.

Και του Ερντογάν , αμα λάχει..τι βλάπτει?

«Να περνάμε καλά».

Ένα μόνο ταμπού έχουν οι δεξιοί καιροσκόποι: 

μην θίξουν κανένα πραγματικό αφεντικό.

Αμα τους πείς για φοροαποφυγή των πλουσίων, εξωχώριες εταιρείες , χαρισμένα φορολογικά πρόστιμα και παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων σκλάβων των αφεντικών, γίνονται κουφοί και βλάκες: 

τους μιλάς και σε κυττάνε σαν χαζοί.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

 …γιορτή του πατέρα σήμερα.

Ό,τι πρέπει για όσους σε έχουν γραμμένο 364 μέρες τον χρόνο ως πατέρα…για να σε πάρουν τηλέφωνο και να βγάλουν την υποχρέωση ότι σε θυμήθηκαν.

Προτιμώ τους τελείως αδιάφορους…

πόσο ειλικρινή είναι τα γαιδούρια!

Σε έχουν χεσμένο και τα έχεις και εσύ.

Τίμια πράγματα…όπως οι σχέσεις με τον περιπτερά: 

ουδείς προσποιείται.

Οι οικογενειακές σχέσεις έχουν μεταλλαχθεί , όπως και οι ερωτικές:  

όταν όλοι είναι απόλυτα εγωκεντρικοί, οι ανθρώπινες σχέσεις αποκτούν υποκατάστατα.

Υποκατάστατα που δεν σε αμφισβητούν: σχέσεις με ζώα, με αντικείμενα, με καταθέσεις και με ιδέες.

Οι ιδέες είναι ό,τι καλύτερο υποκατάστατο σχέσης: 

ο Λένιν δεν θα  σε προδώσει ποτέ…πρόλαβε και πέθανε ένδοξα και έγκαιρα. 

Ο Τσε το ίδιο.

Ο Χριστός επίσης: για φαντάσου να είχε  παντρευτεί και να μάλωνε με τα παιδιά του στην εφηβεία… μάλλον θα τον εύρισκαν  καταπιεστικό.

Ουδείς έφηβος ανησυχεί για την μετά θάνατον ζωή: 

θέλει  την παρούσα ζωή… εδώ και τώρα και, συνήθως, σε σάρκινη εκδοχή.

Ο Στάλιν μας την  έκανε αφού κυβέρνησε τριάντα χρόνια: 

είχε τόσες δυσκολίες με τους εσωκομματικούς αντιπάλους που έπρεπε να ξεπαστρέψει… που έχασε και  τον λογαριασμό και την λάμψη.

Τα δικά μου υποκατάστατα είναι απλά: 

τώρα το καλοκαίρι βασικά μια στριφτή σπανακόπιτα με ένα  παγωμένο φραπέ.

…τον χειμώνα αλλάζω: σπανακόπιτα με καπουτσίνο ή ελληνικό.

Οι κοινωνικές σχέσεις πλέον μου  φαίνονται κουραστικές  και οι ερωτικές αστείες. 

Διασκεδάζω διαβάζοντας αποτυχημένες η επιτυχημένες ερωτικές ιστορίες. 

Το δραματικό αποτέλεσμα είναι δεδομένο και στις δύο περιπτώσεις.

🙂

Χαίρομαι όταν βοηθάω κανένα φτωχό, άρρωστο ή κακόμοιρο.

Αν είναι καλός άνθρωπος, χαίρομαι διπλά που τον βοήθησα. 

Αν είναι κακός, προσπαθώ να τον ξεχάσω.

Ο Χριστός είπε ότι το να βοηθάμε τους κακούς,  μας δίνει διπλό ηθικό μισθό. 

Αλλά, ξέχασα:

 η διπλοί μισθοί   καταργήθηκαν όπως και τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ ΜΕΣΗΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕ

…αγαπητοί νεάζοντες μεσήλικες και γερομπισπίκηδες,

συμπάσχω με το υπαρξιακό σας άγχος που προφανώς σχετίζεται με τον φόβο της σωματικής  φθοράς και του θανάτου.

Επίσης κατανοώ και σας συμπονώ γιά την προιούσα έκπτωση των σωματικών, νοητικών και σεξουαλικών λειτουργιών σας που, επίσης προφανώς,  επιφέρουν έτι περαιτέρω επιδείνωση του υπαρξιακού άγχους.

Όλα αυτά είναι ανθρώπινα και τα κατανοώ. 

Αυτό που δεν κατανοώ είναι ότι επιμένετε να μου κοτσάρετε συνεχώς φωτογραφίες της ρυτιδιασμένης φάτσας σας και του γκριζομάλλικου δασύτριχου στήθους σας,  στην παραλία.

Χεστήκαμεν όλοι αν κάνατε το πρώτο σας μπάνιο, φέτος.

Ουδείς ενδιαφέρεται για τα πλατσουρίσματά σας.

Πεστε κάτι ενδιαφέρον, κάτι χρήσιμο, κάτι να ωφεληθούμε.

…και προσοχή: ούτε οι φωτογραφίες με τις μισοφαγωμένες αστακομακαρονάδες  στην ταβέρνα μετά, έχουν ενδιαφέρον γιά κάποιον άλλον εκτός από την αφεντιά σας που την έφαγε.

Χλαπακιάστε σεμνά.