θλιβερός ο γέρος χωρίς μεταφυσικό δεκανίκι

 …κάθε μυαλωμένος, έξυπνος και παρατηρητικός άνθρωπος, όταν περάσει τα πενήντα, είναι δύσκολο να μη δείξει κάποια στοιχεία μισανθρωπισμού. 

Γιατί, κρίνοντας απ’ τον εαυτό του, έχει καταλήξει στα συμπεράσματά του σχετικά με τους άλλους κι έχει     ανακαλύψει πως σε ό,τι αφορά το μυαλό αλλά και την καρδιά, πολλές φορές μάλιστα και τα δύο, έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο που οι άλλοι αδυνατούν κατανοήσουν γι’ αυτό και αποφεύγει τις πολλές σχέσεις μαζί τους. 

Για τον ίδιο λόγο,  αγαπάει ή μισεί τη μοναξιά του, με άλλα λόγια την παρέα με τον εαυτό του, ανάλογα με το πόσο έχει ψυχολογικά εξελιχθεί  ο ίδιος. 

Όσο είμαστε νέοι, θεωρούμε πως η ζωή είναι ατέλειωτη και χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας απερίσκεπτα…

….όσο μεγαλώνουμε όμως, αρχίζουμε να κάνουμε οικονομία γιατί, προς τα τέλη της ζωής μας, κάθε μέρα που ζούμε μας προκαλεί μια αίσθηση που μοιάζει μ’ αυτήν που έχει σε κάθε του βήμα ο εγκληματίας, όταν τον πάνε στο ικρίωμα. 

Όσο γερνάμε, τόσο λιγότερα γεγονότα μάς φαίνονται σημαντικά για να θέλουμε να τα θυμόμαστε αργότερα… να τα κρατήσουμε δηλαδή σταθερά στη μνήμη μας.

….γι’ αυτό και μόλις περάσουν, τα ξεχνάμε. 

Περνάει λοιπόν ο χρόνος έτσι, χωρίς ν’ αφήνει ίχνη. 

Τελικά , όταν γερνάμε, τα πράγματα έρχονται και παρέρχονται χωρίς να μας κάνουν εντύπωση… μοιάζουν σαν ένα έργο τέχνης που το έχουμε δει χιλιάδες φορές.

Έτσι, καθώς η ζωή γίνεται όλο και πιό γκρίζα και αδιάφορη, περνάει όλο και πιο γρήγορα… ιδιαίτερα  αν δεν έχει δημιουργικό και μεταφυσικό στήριγμα.

Τα πρώτα πενήντα χρό­νια της ζωής μάς δίνουν το κείμενο, τα επόμενα τριάντα τα σχόλια πάνω στο κείμενο…σχόλια που  μας επιτρέπουν να καταλάβουμε για πρώτη φορά σωστά το νόημα, τις ανα­φορές, τα ηθικά διδάγματα και τις λεπτές έννοιες του κει­μένου. 

Τελικά , συμβαίνει κάτι ανάλογο μ’ αυτό που γίνεται στο τέλος ενός χορού μεταμφιεσμένων: 

πέφτουν οι μάσκες. 

Τότε βλέπεις καθαρά ποιους ακρι­βώς είχες συναναστραφεί στη διάρκεια της ζωής σου. 

Γιατί τότε βγαίνουν οι χαρακτήρες των ανθρώπων πραγματικά στο φως, οι πράξεις έχουν επιτέλους καρποφορή­σει, τα επιτεύγματα έχουν σωστά εκτιμηθεί και καθετί το ψεύτικο έχει γκρεμιστεί. 

Γενικά η νιότη χαρακτηρίζεται από άγχος και ανυπομονησία κατανάλωσης χαράς , ενώ τα γηρατειά αντίθετα χαρακτηρίζονται από μια σχε­τική γαλήνη και μετριοπάθεια…αν στον γέρο έχει μείνει ένα κουκούτσι μυαλό.

….και ο λόγος γι’ αυτό δεν είναι άλλος απ’ το γεγονός ότι ο νέος κυνηγάει την διαρκή ερωτική και σεξουαλική πληρότητα και τελειότητα - που είναι άπιαστο όνειρο-  και που δεν τον αφήνει ούτε στιγμή ήσυχο. 

Ευτυχώς ο ηλικιωμένος είναι χαρούμενος και γαλήνιος γιατί  έχει απαλλαγεί από τα ερωτικά δεσμά του και κινείται πια ελεύθερα. 

Από την άλλη μεριά ωστόσο πρέ­πει να παραδεχτούμε  ότι, όταν σβήνει το σεξουαλικό ένστικτο, χάνεται ο πραγματικός πυρήνας της ζωής, και το μόνο που μένει είναι το κέλυφος· 

….η ζωή δηλαδή μοιάζει με μια κωμωδία, που ξεκινάει με κανονικούς ηθοποιούς και μετά συνεχίζει να παίζεται μέχρι το τέλος από κούκλες που έχουν φορέσει τα ρούχα των ανθρώπων.

Γέρος χωρίς μεταφυσικό δεκανίκι, δηλαδή χωρίς αίσθηση δεσμού με το υπερπέραν, είναι φτερό στον άνεμο που τρέμει η ψυχούλα του όσο στροβιλίζεται πέρα δώθε.

χέστε μας με την αισιοδοξία σας

Ο ποντικομούρης γιατρός θέλει να λέω τα τρία πράγματα που με κάνουν περήφανο… 

Ο άλλος,  ένας γερο-φίτνες τύπος, θέλει να κάνει «σοφό» και, τελικά, βρίσκεται φυλακή για ακάλυπτες  επιταγές και αδυνατεί να συνεχίσει την «επιμόρφωσή» μου… 

…ένας  χοντρός παππάς, θέλει να με κάνει  να αγιάσω για να ευτυχήσω και ένας νευρωσικός ψυχολόγος προσπαθεί να με κάνει να ευτυχήσω χωρίς να χρειαστεί να αγιάσω.

Η μάστιγα της ψευδοαισιοδοξίας και θετικής σκέψης.

Εμπρός όλοι να καβαλήσουμε το ροζ σύννεφο!..

Εγώ πάντως δεν είμαι «υπερήφανος για τρία πράγματα» και αν είμαι, εστω και γιά ένα, δεν θα κάτσω  να το διακηρύξω αυτοβιντεαζόμενος μοιράζοντας «θετική ενέργεια».

Εντάξει... η γκρίνεια δεν βοηθάει συνήθως... αλλά και η μαλακία του αυτοντοπαρίσματος ευτυχίας, πάει πολύ...

Δεν θέλω φέικ αισιοδοξία αγορασμένη από λαμόγια. 

Προτιμώ τη δική μου, αυθεντική και ορίτζιναλ, απαισιοδοξία.

Τουλάχιστον να ξέρω τι μου γίνεται.

…κακός και στριμμένος γέρος? …ναι, το προτιμώ.

 κοινωνικο-πολιτικός προβληματισμός

...όσο γερνάω, τόσο πιό στριμμένος γίνομαι.

 Και όχι μόνο στριμμένος, αλλά και δύσπιστος και καχύποπτος. 

Βασικά η κατάστασή μου αυτή, με στενοχωρεί πολύ : μου θυμίζει τον καιρό που ήμουν παιδί και διαβαζα νεανικά μυθιστορήματα, στα οποία πάντα υπήρχε ένας κακός και μοχθηρός γέρος.

Όταν τα διάβαζα, σκεφτόμουν: «μα γιατί αυτός ο σκατόγερος να είναι τόσο κακός? τι κερδίζει με όλη αυτή την προβληματική και μισάνθρωπη συμπεριφορά? Δεν θα ήταν καλύτερα -και για  αυτόν, και γιά τους άλλους- να είναι καλός? 

Θα τον αγαπούσαν όλοι  και θα τους αγαπούσε και αυτός...και , καθώς ο γέρος ήταν  πάντα και φραγκάτος - όλοι οι κακοί γέροι είναι φραγκάτοι στα μυθιστορήματα- θα μοίραζε τα λεφτά του  δεξιά  και αριστερά, στην φτωχολογιά.

Έτσι, θα γινόταν ένας αξιαγάπητος λαϊκός ήρωας. 

Ένας αξιολάτρευτος παπούς».

Αυτές τις απλοικές μαλακίες σκεφτόμουν, όσο ήμουν παιδί, και ήταν  αναμενόμενο να μην προκόψω καθόλου, οικονομικά τουλάχιστον.

Το πρόβλημα είναι πως αν είσαι φτωχός , στριμμένος και γέρος, είσαι στο όριο  της κοινωνικής απόρριψης και δεν καλοπερνάς.

Τέλος πάντων.

Όλα αυτά τα λέω , όχι για να δικαιολογηθώ -δεν έχω καμμιά ανάγκη δικαιολογιών αφού τις γνώμες των πολλών τις έχω χεσμένες- ούτε σαν μιά προσπάθεια αυτοδικαίωσης.

Θέλω απλά να περιγράψω ένα ψυχολογικό και κοινωνικό φαινόμενο: 

στην σύγχρονη κοινωνία, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να είναι καλός. 

Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι κακοί, γιατί αναπόφευκτα θυμώνουν  με τον σκατόλακκο που τους έχουν πετάξει. 

Μόλις ενηλικιωθούν, αρχίζουν να κολυμπάνε  στο σκατό, χωρίς να καταλάβουν  πως παραπάτησαν και έπεσαν εκεί.

Έπεσαν...πώς? ...να...απλά, εκεί που διάβαζαν τα μαθήματά τους - ήταν πάντα εξαιρετικοί μαθητές- κάποια παλιοτόμαρα τους έσπρωξαν στον σκατόλακκο.

Ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί που τους έσπρωξαν, δεν το ξέρουν..

Ίσως γιατί εκείνη την ώρα ήταν σκοτεινά.

 Ισως γιατί το μυαλό τους ήταν προσηλωμένο στα βιβλία του Λυκείου και του Πανεπιστημίου και δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γίνεται γύρω τους.

Μου είναι οδυνηρό να αποδεχτώ την ιδέα ότι καλοί, γενναιόδωροι, ανοχτοχέρηδες και καλοπροαίρετοι άνθρωποι   γίνονται μόνο οι μαλάκες: οι εύπιστοι και αγαθιάρηδες  που πιάνονται εύκολα  κορόϊδα.

Είχα αποφασίσει πως εγώ θα γίνω ένας αξιαγάπητος, χοντρός , χαμογελαστός και χουβαρντάς παππούς.

Ένας χοντροπαππούς που θα μοιράζει παντού ευχές, χαρτζηλίκια και κουλούρια.

Δυστυχώς, απ´,όλα αυτά, μόνος χοντρός έγινα.

Μέσα σε όλα τα βάσανά   μου, ένα κάρο λαμογιόφατσες προσπαθούν να με πείσουν   να τους ψηφίσω: δηλαδή να τους εξουσιοδοτήσω να κλέβουν και να ρημάζουν τον κοσμάκη.

Να πάνε να γαμηθούν όλοι τους.

Ως γνωστόν, οι πουτάνες  και οι πολιτικοί, κάνουν την ίδια δουλειά: πουλάνε ψεύτικη αγάπη. 

Εγώ όμως, δεν  θέλω αγάπη: θέλω μόνο δικαιοσύνη.

Αλλά... που δικαιοσύνη... με όλα αυτά τα πολιτικά λαμόγια να κάνουν κουμάντο? Μόνο πουλάνε αγάπη και κοροιδεύουν.

Και οι πολιτικάντηδες και οι πουτάνες. 

Η διαφορά είναι ότι τις πουτάνες τις πηδάς, ενώ οι πολιτικοί σε πηδάνε.

Ευγνωμονώ τον Θεό που έγινα στριμμένος , δύσπιστος και κακός.

Αυτό, το αντέχω.

Μαλάκας, χαζιοβόλης γέρος, δεν το αντέχω.

Ευχαριστώ Θεούλη μου.

τα εύκολα συμπεράσματα βλάπτουν

 Η κακή λογοτεχνία συνήθως  είναι απλουστευτική: 

από τη μία είναι οι  πολύ καλοί άνθρωποι, από την άλλη είναι οι  πολύ κακοί άνθρωποι, θα είναι σαφές πιο είναι το  σωστό και πιο είναι το λάθος, και, γενικά,  θα υπάρχει μία τάση διδασκαλίας, κηρύγματος και σωτηρίας.

Μαθήματα δημοτικού από τον ιδεολόγο, τον αγωνιστή, τον πολεμιστή , τον επαναστάτη, τον εραστή, τον άγιο. 

Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ κανένας δεν είναι αμιγώς ενάρετος, αμιγώς άγιος, ξεκάθαρα λιοντάρι  και ποτέ ποντίκι, ούτε  και ιδεολόγος  η πιστός, χωρίς αμφιβολίες.

Η καλή λογοτεχνία έχει πιό σύνθετους χαρακτήρες: 

ο καλός είναι  συνηθως καλός αλλά, σπάνια,  γίνεται και κακός…ή αδιάφορος ή εγωκεντρικός, ή ευτελής.

Ο γενναίος έχει στιγμές αδυναμίας,  ο Άγιος έχει -σπάνια- ροπή στην αμαρτία και ο πιστός στην αμφιβολία.

Η κακή λογοτεχνία συνήθως δίνει απαντήσεις ενώ η καλή λογοτεχνία θέτει ερωτήματα. 

Ο Ντοστογιέφσκι θέτει  ερωτήματα ενώ η Λένα Μαντά δίνει απαντήσεις.

Το ίδιο γίνεται και στη ζωή: υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα πάντα απλουστευτικά και έχουν έτοιμες τις  «σοφές» απαντήσεις…

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που βλέπουν τα πράγματα πιο σύνθετα και δεν δίνουν εύκολα απαντήσεις αλλά θέτουν κατάλληλα ερωτήματα. 

Τα σωστά ερωτήματα είναι που διαμορφώνουν ενδιαφέρον πλαίσιο σκέψης.

Μ´αρέσουν οι άνθρωποι που δεν απαντάνε αμέσως, όταν τους ρωτάω.

Όταν  ο Χριστός λέει «να μην κρίνουμε»,  δεν το λέει μόνο γιατί είμαστε αμαρτωλοί  και πρέπει να κοιταμε την καμπούρα μας…

…ούτε πως πρέπει να είμαστε μαλάκες,   χωρίς γνώμη.

Νομίζω ότι εννοούσε να μην είμαστε μαλάκες που βγάζουν εύκολα συμπεράσματα. 

Γιατί απέτυχα στην ζωή μου

 …όλα λάθος τα έκανα στην ζωή μου: 

..κατ αρχήν, στην φοιτητική μου ζωή, ήμουνα προβληματισμένος απολίτικος και ψιλοθεούσος…

…ΛΑΘΟΣ!

….το σωστό θα ήταν  να γίνω  Κνίτης ή Ρηγάς και, μετά, να μεταγραφώ στο ΠΑΣΟΚ γιά να μασήσω Ευρωπαικά προγράμματα, ΠΑΚΕΤΑ ΝΤΕΛΟΡ και να πάρω ζεστές θεσάρες με «κοινωνική προσφορά και δράση».

Στις περιόδους ΝΔ /Καραμανλή κλπ θα τόπαιζα σοσιαλδημοκράτης με «οικονομικό ρεαλισμό» και «κοινωνικό πρόσημο».

Οι μαλάκες οι δεξιοί γουστάρουν μετανοημένους αριστερούς.

Αν είχα φύγει εξωτερικό  - ΗΠΑ , Βρετανία κλπ - θα έκανα καριέρα εκεί όσο με έπαιρνε,  γλείφοντας και υπηρετώντας τα σωστά αφεντικά και φυσικά κάνοντας την πάπια για το αριστερό παρελθόν μου.

Εκεί, μούγγα…δεν σηκώνει να λες  για κομμουνισμούς και Μαρξισμούς.

Θα ήμουν το καλό παιδί.

Όταν θα γύριζε η φάση στην Ελλάδα - με Τσίπρα κλπ - θα έβρισκα τους παλιούς καθοδηγητές μου που πλέον θα ήταν υπουργοί και θα ξαναγινόμουν ψιλοαγριεμένος αριστερός με φινέτσα εξωτερικού.

Τα ευρωπαικά προγράμματα φυσικά δεν θα τα περιφρονούσα…έτερον εκάτερον…ο απαίσιος καπιταλισμός  έχει και τα καλά του.

Αυτά σκέφτομαι και μελαγχολώ….

Γενικά τα έκανα όλα λάθος γιατί και λεφτα δεν μάσησα και δεν πούλησα μούρη με αγωνιστιλίκι και αριστεριλίκι.

Δεν το χα ρε παιδάκι μου….αφελής μέχρι το κόκκαλο…τι προκοπή να κάνω?

η μαύρη βίβλος της ψυχανάλυσης

Διαβάζοντας την «Μαύρη Βίβλο της ψυχανάλυσης», όπου διακεκριμένοι ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές και άλλοι ιστορικοί της ιατρικής, αμφισβητούν την αντικειμενικότητα και αυθεντικότητα των ψυχαναλυτικών θεωριών και των σχετικών μαρτυριών των ασθενών, κάνω …μαύρες σκέψεις .

🙂

Πολλές καταγγελίες κακοποίησης, ήταν καθαρές φαντασιώσεις...

Πολλές τις είχε υποβάλλει ο ψυχαναλυτής στον αναλυόμενο…

Αν ζούσαν σήμερα όλοι αυτοί , με το MeToo θα είχαν μπει φυλακή…

η σχέση εμπιστοσύνης με τον Παθολόγο είναι το κλειδί στην πρωτοβάθμια

 …όλα τα νομοσχέδια που αφορούν την πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι σχεδιασμοί επί χάρτου από λογιότατους καθηγητάδες που δεν έχουν αντιμετωπίσει κανένα πραγματικό άρρωστο στην ζωή τους στα επείγοντα,  τα τελευταία τριάντα χρόνια. 

Φιλολογικούρες μεταφρασμένες απο τα αγγλικά…δηλαδή από άλλους λαούς με άλλες συνήθειες και , κυρίως , με άλλη σχέση γιατρού -ασθενή.

Πολιτική της Υγείας και λοιπές παπαρολογίες.

Νομοσχέδια που συνεχώς αλλάζουν,  γιατί είναι προορισμένα να αποτύχουν.

Η αποτυχία είναι εγγενές στοιχείο τους, είναι μέσα στο DNA τους.

Για να μην μακρυγορώ, γιατί είναι και κουραστικό και βαρετό να λέω πολλά,  πιστεύω  πως το κλειδί για μιά σωστη πρωτοβάθμια είναι ένα: 

σωστοί Παθολόγοι και σωστοί γενικοί γιατροί.

Γιατροί  με γερή παθολογική παιδεία (και προφανώς να μην κάνουν τα πάντα…από τον γυναικολόγο μεχρι τον παιδίατρο και τον ωρλ…) και οικοδόμηση εμπιστοσύνης του κόσμου σε αυτούς.

Ο κόσμος, ο λαός, οι ασθενείς, πρέπει να ξαναμάθουν να πιστεύουν τον γιατρό τους .

Να χτίσουν σχέση μαζί του.

Και αυτός ο γιατρός θα είναι ένας….

….ένας και σταθερός: ο Παθολόγος τους ή ο Γενικός γιατρός τους.

Σε αυτόν θα πηγαίνουν, αυτόν θα συμβουλεύονται και αυτόν θα πιστεύουν.

Θα είναι πρόσωπο εμπιστοσύνης και κύρους, ακέραιος και άρχοντας, όχι κακόμοιρος και ψιλικατζής.

Αυτός θα συζητάει, θα ξέρει το ιστορικό, θα ξέρει την οικογένεια.

Αυτός θα κατευθύνει στις άλλες ειδικότητες: με παραπεμπτικό -ενημερωτικό σημείωμα και θα παίρνει έγγραφη απάντηση.

Με Μαίηλ.

Ολα γραπτά… και για νομική κατοχύρωση.

Τέρμα τα λόγια του αέρα: όλα με υπογραφές.

Διαφάνεια και κυριλίκι…όχι συναλλαγές και κακομοιριά.

Παθολόγος: η τοπ ιατρική ειδικότητα για να γίνει κάποιος σωστός διαγνωστής και θεραπευτής.

Μα αυτόν θα σπάσει η πολυφαρμακία και η ηλίθια κατάχρηση παρακλινικών εξετάσεων.

Με αυτόν θα μπεί τάξη στο σύστημα και θα γίνει οικονομία πόρων.

Αλλά ο παθολόγος χρειάζεται αναβάθμιση και εμπιστοσύνη.

Δηλαδή καταλήγουμε πάλι ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό και κοινωνικό.

Πολιτικάντηδες, σοβαρευτείτε.

Χωρίς σωστούς γιατρούς κύρους, όλα σας τα σχέδια είναι πεθαμένα.