woke παραλήρημα

 «Τα ζώα είναι καλά, οι άνθρωποι  κακοί».

«οι τρανς γυναίκες, είναι γυναίκες»

«το πέος δεν μετράει…είναι πατριαρχικό κριτήριο», 

«τα χρωμοσώματα δεν προσδιορίζουν, παραπληροφορούν»

«οι γυναίκες δεν πρέπει να λέγονται γυναίκες αλλά άτομα με περίοδο»

«ομοφοβία και ρατσισμός δολοφονούν την μαύρη τρανς προσφύγισσα εργάτρια του σεξ απο την ομοφοβική Κούβα».

«..ναι, μου φταίει ο καπιταλισμός που  είμαι χοντρός γιατί είναι το σύστημα που δημιουργεί χοντρούς».

« το κοινωνικο-οικονομικο σύστημα φταίει: με αγχώνει, με καταπιέζει και μου δημιουργεί αναφάλεια»

«το σύστημα με βάζει να τρώγω σαβούρες από τα Λιντλ».

«Τα πάχη μου τα κάλλη μου…άλλαξαν τα κριτήρια στα καλλιστεία»  

«είναι το αποτέλεσμα, ο καπιταλισμός είναι το αίτιο».

«Οι γενικεύσεις με βοηθάνε?…απλά στηρίζω τον συλλογισμό μου».

«Τα ζώα είναι καλά, οι άνθρωποι κακοί»

«Όποιος λέει ότι τα ζώα δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά και απλά επιβιώνουν, είναι φασίστας»

«η τρανς εργάτρια του σεξ έχει εργοδότη τον πελάτη που είναι και βιαστής της».

«Ο Κάστρο και ο Τσε ήταν ομοφοβικά καθήκια».

«Κανένα δεν είναι μόνο του»

«Είμαι το εαυτό μου»

«γενικεύσεις, παρερμηνείες, σύγχιση, νεολογισμοί, εξιδανίκευση?.

Μηχανισμοί ιδεολογικοποίησης ψυχολογικών φορτίσεων?

Αποενοχοποίηση?

….Βρε αντε παράτα μας, φασίστα».

«θέλω να νιώσω θύμα?

…είναι ανακουφιστικό και μου δίνει δύναμη?.

Χρειάζομαι ιδανικά, αγίους και μάρτυρες?.

Αγίους και μάρτυρες?.

…ουστ φασισταριά!»

«…ναι, η Τζάκυ Ο πρέπει να αγιοποιηθεί!

….τι λέω?

Είναι ήδη μιά Αγία».

«Το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη να καταστραφεί!

…οοόχι… λάθος!

…πρέπει να αντικατασταθεί:

 να γίνει το μνημείο του Άγνωστου βασανισμένου σκύλου. 

Να μπουν  τα πράγματα στη θέση τους».

Εδώ μιά ενδιαφέρουσα ακρόαση στην γερουσία πάνω στα θέματα γένος/ gender , φύλο/sex, και την μυική ισχύ του βιολογικώς άρρρενος και θήλεος που δεν είναι γνωστό ακόμη(!) ποιος είναι πιο δυνατός…

Άρα καλώς παίρνουν οι μασκαρεμένοι άνδρες/trans όλα τα μετάλλια στην κολύμβηση γυναικών κλπ

…επίσης η εξεταζόμενη ακτιβίστρια , δέχθηκε, μετά από πίεση, ότι υπάρχουν τρία φύλα (αρσενικό, θηλυκό και ενδιάμεσο/intersex και …άπειρα γένη/genders  ανάλογα με το πως αυτοπροσδιορίζεται έκαστος…

https://youtu.be/UE0L92lZM58

…εδώ η ίδια εξεταζόμενη, στο ίδιο θέμα,  σε ακρόαση από τον γερουσιαστή Τεντ  Κρουζ καθώς και μιά αθλήτρια που λέει το αυτονόητο ότι οι τρανς δεν δικαιούνται να διαγωνίζονται ως γυναίκες γιατί βιολογικά υπερέχουν:

https://youtu.be/VrhYd9mF_tg

Οι καλοί άνθρωποι αλλάζουν εύκολα, οι κακοί άνθρωποι δύσκολα, οι μαλάκες ποτέ.

 Οι καλοί άνθρωποι αλλάζουν εύκολα, οι κακοί άνθρωποι δύσκολα, οι μαλάκες ποτέ.

…ο καλός άνθρωπος μπορεί να γίνει κακός σχετικά εύκολα γιατί,  σε κάθε άνθρωπο, ακόμα και στον πιο καλό,  ενυπάρχει το κακό μέσα του από την εποχή του προπατορικού αμαρτήματος και ως εκ τούτου ρέπει προς το κακό…

Ο κακός άνθρωπος δύσκολα γίνεται καλός… 

Διότι έχει διαφθαρεί εν τω μεταξύ και  είναι σα να προσπαθείς να κάνεις μία σάπια ντομάτα να γίνει φρέσκια. Η διαδικασία κάθαρσης των ψυχικών ανωμαλιών από την ψυχολογία και την θρησκεία, γενικά έχει φτωχά αποτελέσματα και, όταν έχει , δεν διαρκούν πολύ .

Γι’ αυτό εξάλλου και στην  θρησκευτική ζωή  αυτοί που προσπαθούν είναι  πολλοί και οι άγιοι είναι λίγοι.

Οι «μαλάκες» είναι η πιο δύσκολη περίπτωση. 

Λέγοντας μαλάκες, φυσικά  δεν εννοώ τους κατά κυριολεξίαν  αλλά μιλάω μεταφορικώς: 

εννοώ αυτούς οι οποίοι είναι ανόητοι , πεισματάρηδες,  εγωκεντρικοί και μικρόνοες.

Έχω πάψει να ελπίζω ότι μπορούν να αλλάξουν αυτοί οι τύποι και γι’ αυτό όταν συναντήσω κάποιον, δεν προσπαθώ να τον αλλάξω. 

Απλά τον δέχομαι σαν μια φυσική καταστροφή όπως το χαλάζι, τη  βροχή , τον σεισμό και την πλημμύρα.

Ο Ινντιάνα Τζόουνς γέρασε αλλά τα καταφέρνει ακόμα

 …με «παρέσυραν» και πήγα να δώ την νέα ταινία με τον Ιντιάνα Τζόουνς,  γερασμένο…

…αυτό απο μόνο του έχει κάποιο ενδιαφέρον: 

ο γερο-καθηγητής αρχαιολόγος,  με το περιπετειώδες και τυχοδιωκτικό παρελθόν, δεν είναι ούτε σπουδαίος ούτε πλούσιος: 

ζεί μόνος -και εγκαταλειμμένος απο την σύζυγό του- σε ένα βρωμοδιαμέρισμά και ενοχλείται απο τα νέα ζευγάρια που κάνουν πάρτυ δίπλα του με ροκ εντ ρολ…είναι πλέον το 1968… η μαγική δεκαετία του εξήντα και η μέρα που ο άνθρωπος πάτησε στην Σελήνη.

Δεν είναι γκλαμουράτος, δεν είναι πλούσιος,  δεν αναγνωρίστηκε η αξία του…

…αλλά και ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται πλέον για το παρελθόν :

τα μυστήρια του παρελθόντος είναι οδυνηρά,  στο κυνήγι τους.

…όμως…όλα αυτά είναι καλά για φιλμ του Μπέργκμαν και όχι για το Χόλλυγουντ που θέλει να κονομήσει…και πως θα γίνει αυτό? 

…με τον γνωστο τρόπο: 

περιπέτεια, κυνηγητά θησαυρών σε ανταγωνισμό με γερασμένους ναζί που έγιναν επιστημονικοί υπηρέτες της Αμέρικας, CIA, χρονομηχανή, πυροβολισμοί, σμέρνες στο νερό, φιδια στην στεριά, κλωτσοπατινάδες… και ο …Αρχιμήδης καπάκι,  να πολεμάει τους Ρωμαίους στις Συρακούσες και να μιλάει αρχαία Ελληνικά με τον Ιντιάνα Τζόουνς.

…αααα ξέχασα!….η χρονομηχανή είναι ο …μηχανισμός των Αντικυθήρων και είναι εφεύρεση του Αρχιμήδη!!!

Αρες μάρες κουκουνάρες, δηλαδή.

Μπλέκει μέσα και η Γραμμική Β που ήταν χίλια χρόνια -και βάλε- πιό πριν.

Έχει κάποιο μήνυμα όλο αυτό?

…αυθόρμητα  πας να πεις  όχι….είναι απλά μιά μπούρδα γιά κονόμα.

….τελικά, όμως, νομίζω πως έχει κάποια μηνύματα:

1) οι Γερμανοί είναι ναζί και είναι κακοί και δεν αλλάζουν με τίποτε..

σαν το γερο λύκο με την προβιά του την ίδια, πάντα.

2) οι άραβες είναι κακοί, απατεώνες και σεξιστές και άμα τους εγκαταλείψει η γκόμενα πάνε να την σκοτώσουν.

Εξαίρεση… πάντα, ένα μικρό αραβάκι, είναι καλό και σε βοηθάει.

3) οι σύγχρονοι Έλληνες είναι πάντα βρωμιάρηδες,  λίγδηδες και αξύριστοι ψαράδες , πρωτόγονοι μεν αλλά με κάποια λεβεντιά και τόλμη.

Στις καλές τους έχουν πλάκα και χορεύουν στην πρώτη ευκαιρία.

4) η επιστήμη είναι καλή αλλά κοντόφθαλμη και δεν προσεγγίζει τα μεγάλα μυστικά του σύμπαντος που μόνο κάποιες προικισμένες διάνοιες , διαισθητικά(?) , μπορούν να προσεγγίσουν.

5) Πάμε σαν κοινωνία στο φεγγάρι, με την γνώση των τρελλών πρώην ναζί,  αλλά χορεύουμε με μαζορέτες και αγνοούμε τους πραγματικούς ήρωες που σαπίζουν σαν αλκοολικοί γέροι.

6) όλες οι μαλακισμένες που παράτησαν  τους άντρες  τους , όταν γεράσουν το μετανιώνουν και γυρίζουν πίσω και ξαναζούν μιά δεύτερη νιότη με  έρωτα, με τον γέρο τους, που και αυτός τις θέλει τρελλά.

(γύρισε πίσω η γριά πρώην σύζυγος του Ιντιάνα).

7) Το ποπ κορν είναι μαλακία… μου πέφτει βαρύ στο στομάχι.

Ιντιάνα, τέρμα…πάει , πέθανες.

…τώρα μάλιστα που γύρισε πίσω η γριά σου, τα τέλη σου θα είναι αργά και βασανιστικά…

ο αριστερός και ο δεξιός είναι κατάπληκτοι και άναυδοι

Τι διαφορά έχει ένας αριστερός από ένα δεξιό; 

Έχουν διαφορετική ψυχολογία; 

Εγώ το πιστεύω. 

Ο δεξιός δέχεται τη ζωή σαν ένα πάρτι το οποίο στο οποίο πρέπει να συμμετέχει.… 

Αν μάλιστα είναι θρησκευόμενος την βλέπει σαν δώρο από τον Θεό. 

Αν δεν περνάει καλά, είναι θέμα τύχης.

Εξάλλου ελπίζει και ο ίδιος ότι θα γίνει πλούσιος μιά μέρα… είτε με δουλειά, είτε με κομπίνα, είτε με ξυστό, είτε με  στοίχημα.

Ο αριστερός έχει άλλη ψυχολογία. 

Βασικά εχει  τα νεύρα του γιατί δεν τον κάλεσαν στο πάρτι. 

Διότι νιώθει ότι υπάρχει ένα πάρτι… στο οποίο όμως συμμετέχουν κάποιοι άλλοι οι οποίοι δεν θα τον καλέσουν ποτέ.

…εκτός και αν τους απειλήσει  για να πάει με το ζόρι η τελικά να τους κόψει το λαρύγγι για να κάτσει στην  θέση τους.

Η ζωή δεν είναι δώρο κατά τη γνώμη του: 

ακόμα και αν είναι βολεμένος, δεν την νιώθει έτσι.

Ακούει τραγούδια που είναι γεμάτα κλάψα και επιβεβαιώνουν την μαυρίλα της ζωής και την διαρκή αδικία που υφίσταται. 

Ο άλλος, ο δεξιός, είναι χαζοχαρούμενος:  

πίνει  το κρασάκι του, τρώει τα κοντοσούβλια του και μετά πάει ευχαριστημένος να πηδήξει  την κυρά του.

Ο δεξιός και ο αριστερός έχουν διαφορετική κοσμοαντίληψη: 

ο δεξιός αντιλαμβάνεται τον κόσμο σαν κάτι δεδομένο που αλλάζει δύσκολα και κάθε προσπάθεια αλλαγής του εμπεριέχει κινδύνους να γίνει χειρότερος.

Άρα,  καλά καθόμαστε σ’ αυτά που πήραμε από τους πατεράδες μας και τους παππούδες μας… και πρέπει να τα σεβόμαστε όλα αυτά γιατί μας παρέχουν ασφάλεια. 

Είναι συντηρητικός: δεν του αρέσουν οι κοινωνικές αλλαγές. 

Ο αριστερός απ’την άλλη μεριά,  θεωρεί ότι ο κόσμος πρέπει να αλλάξει και οι άνθρωποι πρέπει να αλλάξουν γιά να γίνει ο κόσμος καλύτερος με  βάση «το πλάνο» που μέσα στο κεφάλι του. 

Όποιος έχει διαφορετικό «πλάνο», είναι αντιδραστικός, κατακριτέος ή ακόμα και φασίστας.

Ο δεξιός, δεν πιστεύει σε Παράδεισο, τον επίγειο τουλάχιστον.

Ο αριστερός πιστεύει πω υπάρχει επίγειος  παράδεισος που είναι ο δικός του, ο σοσιαλιστικός παράδεισος.

 Εκεί όλοι είναι χαρούμενοι και  ασφαλείς  σαν μωρά που τα φροντίζει η μαμά τους,  το Κόμμα.

Το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο είναι  αρκετά απλοικοί στην  προσέγγισή τους.

Η άτιμη η ζωή είναι απρόβλεπτη και έχει τόσες οδυνηρές αλλά και τόσες θετικές εξελίξεις που όλοι εκπλήσσονται με το πως διάλο αλλαξε η ζωή τους, μέσα σε λίγες δεκαετίες.

Ξεφυτρώνουν συνεχώς νέα προβλήματα και ερωτήματα… που και οι δεξιοί και οι  αριστεροί τα βλέπουν και μένουν άναυδοι.

Οι δεξιοί της Δύσης,  όπως οι αγγλοσάξονες, οι Γερμαναράδες και οι λοιποί, νόμιζαν ότι θα είναι πάντα αφεντικά και καβάλα στα άλογα και πως όλος ο κόσμος θα τους ακολουθάει και θα τους προσκυνάει.

Βλέπουν ότι οι πρώην υπηρέτες τους, οι κακοπαθημένοι και χτικιάρηδες, ξύπνησαν, δυνάμωσαν και θέριεψαν…. και κοντεύουν  να τους καταπιούν.

….μέσα σε ελάχιστα χρόνια έφτιαξαν καλά πανεπιστήμια  και μορφωθήκανε  γρήγορα και αρχίζουν να  βάζουν τα γυαλιά σε όλους τους «πολιτισμένους» των κυριλάτων «πανεπιστημίων του κισσού».

Χώρια που αυτοί οι πρώην φτωχοδιάβολοι έβγαλαν λεφτά με το τσουβάλι και κοντεύουν να αγοράσουν τα πάντα στις δυτικές μητροπόλεις… από επιχειρήσεις μέχρι αμερικανικά ομόλογα και ακίνητα.

Οι αριστεροί επίσης έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια γιατί δεν ξέρουν πού είναι ο κακός καπιταλιστής.

Φαντάζονταν  ένα μεγαλοβιομήχανο με εργοστάσια στο Ντητρόιτ που τον λένε Φορντ και ένα μεγαλοτρατραπεζίτη που έχει έδρα τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο και τον λένε Ρότσιλντ.

Πουν τος?

…αμ δε…ο Φόρντ πέθανε και η εταιρεία του παραπαίει…ασε που  το Ντιτρόιτ έγινε μία πόλη φάντασμα με εργοστάσια ξεπατωμένα και χορταριασμένα ερείπια.

Όσο για τους Ρότσιλντ… κρατάνε ακόμη… αλλά υπάρχουν πλέον κι άλλοι πολλοί χοντροί λεφτάδες από αλλού και μπορούν και κάνουν και αυτοί το δικό τους παιχνίδι.

Τώρα  ο αριστερός δεν ξέρει καν ποιος είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης όλων αυτών των κολοσσιαίων εταιρειών: 

ο ιδιοκτήτης μπορεί να είναι από τα συνταξιοδοτικά ταμεία των  Ολλανδών δασκάλων,  οι μικρομέτοχοι   απ´όλο τον κόσμο,  μέχρι τα κρατικά ταμεία της Σαουδικής Αραβίας και της Νορβηγίας.

Βγάλε άκρη: ο χοντρός τραπεζίτης με το πούρο δεν μπορεί να εντοπιστεί πουθενά. 

Άσε που τα μέσα παραγωγής πλέον δεν είναι μόνο εργοστάσια με μεγάλα φουγάρα που ξερνούν καπνούς αλλά μπορεί να είναι και άυλα μέσα παραγωγής όπως  απλές εφευρέσεις η επινοήσεις. 

Η Google και η Apple δεν έχουν εργοστάσια με χιλιάδες εργάτες μουτζούρηδες,  αλλά κομπιουτεράδες που φτιάχνουν λογισμικά και η περιουσία των εταιρειών  είναι τα λογισμικά αυτά.

Αν επινοηθεί  άλλο λογισμικό, καλύτερο,  πάει η Google και το facebook. 

Πριν 20 χρόνια η  Yahoo! ήτανε πρώτη και καλύτερη και τώρα δεν την χρησιμοποιεί  σχεδόν κανείς πιτσιρικάς.

Οι κινέζοι έβγαλαν το τικ τοκ και κοντεύει να φαλιρίσει το Facebook και το Instagram.

Και ο αριστερός και ο δεξιός κοιτάνε  έκπληκτοι και αμήχανοι .

Οι εξελίξεις τους ξεπέρασαν.

Ένας ΛΟΑΤ ΚΙ ξεφυτρώνει από την γωνία και τους επιτίθεται.

 Αυτός είναι τώρα το αφεντικό και ο γνώστης της αλήθειας…

…μάλιςτα προσπαθεί να τους κάνει αδερφές με το ζόρι…γιατί εκεί είναι το μέλλον, λέει. 

«Δεν είναι κακό»….επιμένει.

«Πίσω μου σ’ έχω σατανά» μουρμουρίζουν κλεφτά και οι δύο και γουρλώνουν τα μάτια.

Αλήθεια , πως διάλο έγινε έτσι ο κόσμος?

αυταπάτες, τα τέλεια ναρκωτικά

 Οι αυταπάτες, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο: ο περισσότερος κόσμος έχει άπειρες αυταπάτες.

Οι Αριστεροί έχουν αυταπάτες ότι, με μαρξιστικές και λενινιστικές παπαρολογίες,  θα θεραπεύσουν πάσαν κοινωνικήν και οικονομικήν νόσον.

Οι Δεξιοί έχουν αυταπάτες ότι όλα θα τα ρυθμίσει η «σοφή αγορά» και πως  «η αγορά» θα βάλει στην θέση τους τους πλούσιους και ισχυρούς και θα τους αναγκάσει να μήν κλέβουν και να  μην ξεζουμίζουν τους φτωχούς.

Οι Χριστιανοί -και γενικά οι θρησκευόμενοι- έχουν την αυταπάτη ότι πιστεύοντας μπορούν να κάνουν μιά προσωπική συμφωνία με τον Θεό,  ο οποίος έχει ανάγκη από καλά παιδιά και, όταν αυτά είναι καλά και υπάκουα, τους κάνει τα χατήρια.

Οι άθεοι έχουν την αυταπάτη ότι  αυτοί ξέρουν τα πάντα και πως,  ό,τι δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους, δεν υπάρχει.

Οι Καπιτάλες έχουν την αυταπάτη ότι το χρήμα λύνει κάθε πρόβλημα και το πιστεύουν απόλυτα μέχρι να αρρωστήσουν σοβαρά ή μέχρι λίγο  πρίν πεθάνουν.

Ο λαουτζίκος, εμείς, έχουμε επίσης μπόλικες αυταπάτες.

Πιστεύουμε ότι με το λαχείο μπορεί να γίνουμε πλούσιοι, ότι η γυναίκα που παντρευόμαστε θα μας λατρεύει για πάντα και πως οι τέλειοι οργασμοί του πρώτου ερωτικού τριμήνου θα συνεχιστούν και την επόμενη πεντηκονταετία κοινής ζωής.

Πιστεύουμε επίσης όλοι ότι είμαστε πολύ σπέσιαλ τύποι, που αξίζουμε σπέσιαλ μεταχείριση και, άρα, μπορούμε να κλέψουμε τα προνόμια  που δεν μας αναγνωρίζει η μαλακοπλέμπα .

Όταν , μετά από τις μαλακίες, τις μικροαθλιότητες και τις ανοησίες που κάναμε, εισπράξουμε τις αναλογούσες φάπες, δεν παραδεχόμαστε πως φταίμε ποτέ εμείς: 

απλά έχουμε εύκολη την ρήση του Σαρτρ πως «η κόλασή μας είναι οι άλλοι».

Βέβαια η συχνότερη και πιό μυθοποιημένη αυταπάτη, είναι ο έρωτας:

δυό μαλάκες νομίζουν  ο ένας τον άλλο υπέροχο.

Το πιστεύουν  ακράδαντα και εκπλήσσοντα τρομερά όταν ξεφουσκώσει και, τελικά, ξανανιώσουν  πάλι το ίδιο -αν όχι περισσότερο- μαλάκες από πριν.

γιατρός αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;

 Ένας γιατρός πρέπει να είναι αισιόδοξος ή  απαισιόδοξος; 

Ένας στρατηγός πρέπει να είναι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; 

Ένας πολιτικός πρέπει να είναι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; 

Ένας μπακάλης πρέπει να είναι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;

Για τον μπακάλη,  θα έλεγα, ότι δεν έχει σημασία, όταν πουλάει σαρδέλες, να είναι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος.

Για τον πολιτικό θα έλεγα  ότι καλύτερα είναι να είναι αισιόδοξος… διότι ο αισιόδοξος παίρνει πρωτοβουλίες, έχει όραμα, κάνει σχέδια, δρα. 

Αρκεί να μην κοροιδεύει.

Αν ο πολιτικός είναι απαισιόδοξος, θα κάθεται να κλαίει την μοίρα του και, στο τέλος,  δεν θα κάνει τίποτα.

Άσε που θα μεταδώσει την απαισιοδοξία και τους πολίτες που θα αδρανοποιηθούν και αυτοί.

Για το στρατηγό, θα έλεγα ότι, καλό είναι να είναι από μέσα του ρεαλιστής και απ´ έξω αισιόδοξος: 

 …ρεαλιστής, ώστε να κάνει σωστή εκτίμηση των συνθηκών του στρατεύματος και του επικείμενου πολέμου… αλλά καλό είναι να δείχνει αισιόδοξος,  ούτως ώστε να κρατάει υψηλό το ηθικό των στρατιωτών του.

Το ίδιο θα έλεγα και για το γιατρό: καλό είναι να είναι ρεαλιστής αλλά πρέπει να δείχνει και κάποια ελαφριά αισιοδοξία γιατί, αλλιώς, θα πιάσει απελπισία τον ασθενή.

Δυστυχώς είναι πολύ λεπτό το όριο ανάμεσα στην αισιοδοξία και στο παραμύθιασμα: 

αν η πρόγνωση είναι κακή,  το σωστό είναι ο γιατρός να περιγράψει την κατάσταση ως έχει. 

Αν ο γιατρός δείχνει πολύ παραπάνω αισιόδοξος απ´ ό,τι επιτρέπει η κατάσταση του ασθενούς, απομακρύνεται απο την αισιοδοξία και πλησιάζει το παραμύθιασμα αφού πουλάει μη ρεαλιστικές ελπίδες.

Κακό πράγμα.

Σήμερα θεωρείται ανήθικο αυτό  και μπορεί να έχει και νομικές συνέπειες.

Παλιότερα όμως, οι γιατροί έλεγαν παραμύθια στον άρρωστο.

…από ανθρωπιστικούς λόγους: εθεωρείτο επιτρεπτο.

…πχ αν είχαν ένα καρκινοπαθή τελικού σταδίου, δεν του έλεγαν ότι δεν έχει ελπίδα.

Του έλεγαν ότι πάντα υπάρχει ελπίδα,  ότι ο Θεός είναι μεγάλος και ότι η επιστήμη συχνά  βρίσκει λύσεις, έστω και την τελευταία στιγμή.

Ακόμη και σήμερα στο διεθνή τύπο -ακόμα και το ιατρικό- βλέπω συνεντεύξεις διακεκριμένων γιατρών που συνεχώς λένε ότι «γίνονται έρευνες» που «σύντομα» θα δώσουν λύση σε τρομερές, ανίατες παθήσεις.

Και δώστου βλαστοκύτταρα… και δώστου μονοκλωνικά αντισώματα…( διά πάσαν νόσον) και δώστου πρωτοποριακά χειρουργεία και δεν ξέρω τι άλλο.

Και μετά, στην πράξη, συνήθως οι ελπίδες περιορίζονται ή ξεφουσκώνουν τελείως. 

Στην πραγματικότητα από την μιά θαυμάζω και από την άλλη αηδιάζω με τους γιατρούς που βρίσκουν την άνεση να λένε αισιόδοξες εκφράσεις χωρίς να λένε ακριβώς ψέματα. 

Σαν τους πολιτικούς, και αυτοί  παρουσιάζουν μιά φτιασιδωμένη  πραγματικότητα με φράσεις και λέξεις σοφά μελετημένες.

Λέξεις ειδικά διαλέγμένες και τοποθετημένες στις ομιλίες τους,  για να διακινούν το συναίσθημα.

Από την άποψη αυτή , η ιατρική είναι ένα είδος πολιτικής: 

πολιτικής με ένα άτομο αντί με ένα πλήθος. 

Αλλά, έτσι, μαθαίνουν σιγά σιγά στην πολιτική υποσχεσιολογία και οι γιατροί, τους γίνεται συνήθεια… και καταλήγουν  δήμαρχοι, περιφερειάρχες  και βουλευτές.

Είναι πιό εύκολο , αντί να ιδρώνουν απο την αγωνία στα ΤΕΠ, να βγάζουν το ψωμί τους μιλώντας… 

Συνήθως, λίγες δεκάδες φράσεις-κλισέ, αρκούν.

θλιβερός ο γέρος χωρίς μεταφυσικό δεκανίκι

 …κάθε μυαλωμένος, έξυπνος και παρατηρητικός άνθρωπος, όταν περάσει τα πενήντα, είναι δύσκολο να μη δείξει κάποια στοιχεία μισανθρωπισμού. 

Γιατί, κρίνοντας απ’ τον εαυτό του, έχει καταλήξει στα συμπεράσματά του σχετικά με τους άλλους κι έχει     ανακαλύψει πως σε ό,τι αφορά το μυαλό αλλά και την καρδιά, πολλές φορές μάλιστα και τα δύο, έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο που οι άλλοι αδυνατούν κατανοήσουν γι’ αυτό και αποφεύγει τις πολλές σχέσεις μαζί τους. 

Για τον ίδιο λόγο,  αγαπάει ή μισεί τη μοναξιά του, με άλλα λόγια την παρέα με τον εαυτό του, ανάλογα με το πόσο έχει ψυχολογικά εξελιχθεί  ο ίδιος. 

Όσο είμαστε νέοι, θεωρούμε πως η ζωή είναι ατέλειωτη και χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας απερίσκεπτα…

….όσο μεγαλώνουμε όμως, αρχίζουμε να κάνουμε οικονομία γιατί, προς τα τέλη της ζωής μας, κάθε μέρα που ζούμε μας προκαλεί μια αίσθηση που μοιάζει μ’ αυτήν που έχει σε κάθε του βήμα ο εγκληματίας, όταν τον πάνε στο ικρίωμα. 

Όσο γερνάμε, τόσο λιγότερα γεγονότα μάς φαίνονται σημαντικά για να θέλουμε να τα θυμόμαστε αργότερα… να τα κρατήσουμε δηλαδή σταθερά στη μνήμη μας.

….γι’ αυτό και μόλις περάσουν, τα ξεχνάμε. 

Περνάει λοιπόν ο χρόνος έτσι, χωρίς ν’ αφήνει ίχνη. 

Τελικά , όταν γερνάμε, τα πράγματα έρχονται και παρέρχονται χωρίς να μας κάνουν εντύπωση… μοιάζουν σαν ένα έργο τέχνης που το έχουμε δει χιλιάδες φορές.

Έτσι, καθώς η ζωή γίνεται όλο και πιό γκρίζα και αδιάφορη, περνάει όλο και πιο γρήγορα… ιδιαίτερα  αν δεν έχει δημιουργικό και μεταφυσικό στήριγμα.

Τα πρώτα πενήντα χρό­νια της ζωής μάς δίνουν το κείμενο, τα επόμενα τριάντα τα σχόλια πάνω στο κείμενο…σχόλια που  μας επιτρέπουν να καταλάβουμε για πρώτη φορά σωστά το νόημα, τις ανα­φορές, τα ηθικά διδάγματα και τις λεπτές έννοιες του κει­μένου. 

Τελικά , συμβαίνει κάτι ανάλογο μ’ αυτό που γίνεται στο τέλος ενός χορού μεταμφιεσμένων: 

πέφτουν οι μάσκες. 

Τότε βλέπεις καθαρά ποιους ακρι­βώς είχες συναναστραφεί στη διάρκεια της ζωής σου. 

Γιατί τότε βγαίνουν οι χαρακτήρες των ανθρώπων πραγματικά στο φως, οι πράξεις έχουν επιτέλους καρποφορή­σει, τα επιτεύγματα έχουν σωστά εκτιμηθεί και καθετί το ψεύτικο έχει γκρεμιστεί. 

Γενικά η νιότη χαρακτηρίζεται από άγχος και ανυπομονησία κατανάλωσης χαράς , ενώ τα γηρατειά αντίθετα χαρακτηρίζονται από μια σχε­τική γαλήνη και μετριοπάθεια…αν στον γέρο έχει μείνει ένα κουκούτσι μυαλό.

….και ο λόγος γι’ αυτό δεν είναι άλλος απ’ το γεγονός ότι ο νέος κυνηγάει την διαρκή ερωτική και σεξουαλική πληρότητα και τελειότητα - που είναι άπιαστο όνειρο-  και που δεν τον αφήνει ούτε στιγμή ήσυχο. 

Ευτυχώς ο ηλικιωμένος είναι χαρούμενος και γαλήνιος γιατί  έχει απαλλαγεί από τα ερωτικά δεσμά του και κινείται πια ελεύθερα. 

Από την άλλη μεριά ωστόσο πρέ­πει να παραδεχτούμε  ότι, όταν σβήνει το σεξουαλικό ένστικτο, χάνεται ο πραγματικός πυρήνας της ζωής, και το μόνο που μένει είναι το κέλυφος· 

….η ζωή δηλαδή μοιάζει με μια κωμωδία, που ξεκινάει με κανονικούς ηθοποιούς και μετά συνεχίζει να παίζεται μέχρι το τέλος από κούκλες που έχουν φορέσει τα ρούχα των ανθρώπων.

Γέρος χωρίς μεταφυσικό δεκανίκι, δηλαδή χωρίς αίσθηση δεσμού με το υπερπέραν, είναι φτερό στον άνεμο που τρέμει η ψυχούλα του όσο στροβιλίζεται πέρα δώθε.