Οι αυταπάτες, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο: ο περισσότερος κόσμος έχει άπειρες αυταπάτες.
Οι Αριστεροί έχουν αυταπάτες ότι, με μαρξιστικές και λενινιστικές παπαρολογίες, θα θεραπεύσουν πάσαν κοινωνικήν και οικονομικήν νόσον.
Οι Δεξιοί έχουν αυταπάτες ότι όλα θα τα ρυθμίσει η «σοφή αγορά» και πως «η αγορά» θα βάλει στην θέση τους τους πλούσιους και ισχυρούς και θα τους αναγκάσει να μήν κλέβουν και να μην ξεζουμίζουν τους φτωχούς.
Οι Χριστιανοί -και γενικά οι θρησκευόμενοι- έχουν την αυταπάτη ότι πιστεύοντας μπορούν να κάνουν μιά προσωπική συμφωνία με τον Θεό, ο οποίος έχει ανάγκη από καλά παιδιά και, όταν αυτά είναι καλά και υπάκουα, τους κάνει τα χατήρια.
Οι άθεοι έχουν την αυταπάτη ότι αυτοί ξέρουν τα πάντα και πως, ό,τι δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους, δεν υπάρχει.
Οι Καπιτάλες έχουν την αυταπάτη ότι το χρήμα λύνει κάθε πρόβλημα και το πιστεύουν απόλυτα μέχρι να αρρωστήσουν σοβαρά ή μέχρι λίγο πρίν πεθάνουν.
Ο λαουτζίκος, εμείς, έχουμε επίσης μπόλικες αυταπάτες.
Πιστεύουμε ότι με το λαχείο μπορεί να γίνουμε πλούσιοι, ότι η γυναίκα που παντρευόμαστε θα μας λατρεύει για πάντα και πως οι τέλειοι οργασμοί του πρώτου ερωτικού τριμήνου θα συνεχιστούν και την επόμενη πεντηκονταετία κοινής ζωής.
Πιστεύουμε επίσης όλοι ότι είμαστε πολύ σπέσιαλ τύποι, που αξίζουμε σπέσιαλ μεταχείριση και, άρα, μπορούμε να κλέψουμε τα προνόμια που δεν μας αναγνωρίζει η μαλακοπλέμπα .
Όταν , μετά από τις μαλακίες, τις μικροαθλιότητες και τις ανοησίες που κάναμε, εισπράξουμε τις αναλογούσες φάπες, δεν παραδεχόμαστε πως φταίμε ποτέ εμείς:
απλά έχουμε εύκολη την ρήση του Σαρτρ πως «η κόλασή μας είναι οι άλλοι».
Βέβαια η συχνότερη και πιό μυθοποιημένη αυταπάτη, είναι ο έρωτας:
δυό μαλάκες νομίζουν ο ένας τον άλλο υπέροχο.
Το πιστεύουν ακράδαντα και εκπλήσσοντα τρομερά όταν ξεφουσκώσει και, τελικά, ξανανιώσουν πάλι το ίδιο -αν όχι περισσότερο- μαλάκες από πριν.
