άλλο πράγμα η διασκέδαση, άλλο η ευτυχία και άλλο η ευδαιμονία

 «Διασκέδαση!».

Γουάου!

«Να περνάτε καλά!»

 Ζήλεψα με τόσους διασκεδασμένους γύρω μου και αποφάσισα να το παίξω και εγώ γλεντζές .

Βασικά,  είπα να γράψω ένα καταπληκτικό Ποστ για να ζηλέψουν οι γνωστοί μου και, από απλοί κακομοίρηδες,  να νιώσουν εντελώς άθλιοι. 

Έτσι  και εγώ να σπάσω   πλάκα και να κάνω το κομμάτι μου. 

Να γράψω πόσο γαμάτα πέρασα σήμερα, πόσο καταπληκτικό μπάνιο έκανα, σε τι γαμάτη παραλία λιάστηκα, σε τι γαμάτο εστιατόριο ντερλίκωσα - θα έβαζα και φωτό με  τα σχετικά αποφάγια- με τι γαμάτη παρέα ήμουνα, και γενικά πόσο γαμάτα ευτυχισμένη ήταν η μέρα μου. 

Αλλά βαρέθηκα… γιατί μου φάνηκαν αρκετά βαρετά και κουραστικά όλα αυτά.

Έτσι, άρχισα να φιλοσοφώ.

Το ρήμα "διασκεδάζω" αναφέρεται σε μιά κατάσταση τάχα ευχάριστη που θα αντικαταστήσει μια άλλη δυσάρεστη.

Προφανώς,  ένας που θέλει να διασκεδάσει, δεν είναι ευχαριστημένος:

θέλει να αντικαταστήσει την φάση της ενόχλησης και πλήξης με μια κατάσταση ευχαρίστησης, δηλαδή διασκέδασης.

Εξάλλου, και ετυμολογικά να δούμε την λέξη διασκέδαση, έχει ακριβώς αυτήν την έννοια: 

η λέξη διασκέδαση προέρχεται από το ρήμα  "σκεδάννυμι" το οποίο στην αρχαία ελληνική σημαίνει διασκορπίζομαι. 

Άρα η αρχαιοελληνική σημασία του διασκεδάζω είναι ότι διασκορπίζομαι… δηλαδή διασκορπίζω τις δυσάρεστες σκέψεις μου  με ευχάριστες εικόνες , τραγούδια κλπ.

Από την λέξη  «διασκέδαση», μετά μου κατέβηκε  η έννοια της «ευτυχίας» η οποία προφανώς έχει σχέση με την καλή τύχη .

…το λέει και η λέξη :

ευ+ τύχη, δηλαδή καλή τύχη.

Ευτυχισμένος είναι ο καλότυχος.

Αλλά, ρε παιδί μου, είναι δυνατόν συνέχεια να έχεις καλή τύχη; 

Άρα,  και η ευτυχία,  δεν μπορεί να είναι μία κατάσταση διαρκούς μακαριότητας: 

κάπως προσωρινή θα είναι και  η ευτυχία.

Τελικά,  θυμήθηκα και την αρχαία λέξη «ευδαιμονία» η οποία στην αρχαία εποχή εξέφραζε αυτό που σήμερα λέμε "ευτυχία".

Η λέξη "ευδαιμονία" , προέρχεται από τις λέξεις "ευ" και "δαίμων" : 

ευδαίμων είναι αυτός που έχει μαζί του ένα καλό δαίμονα...π.χ  έναν άγιο  που τον υποστηρίζει, μια θεϊκή υποστήριξη δηλαδή.

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η "διασκέδαση" έχει σχέση με νευρωσικούς και ψιλοκακομοίρηδες που προσπαθούν να ξεχάσουν την πλήξη και την κακομοιριά τους, η "ευτυχία" είναι κάτι ανέφικτο  που αναφέρεται σε τζογαδόρους που θέλουν να έχουν συνέχεια καλή τύχη, και η "ευδαιμονία" είναι ιστορία που σχετίζεται με μιά ελπίδα υποστήριξης από το υπερπέραν. 

Παρ´ το αυγό και κούρευτο δηλαδή.

Μπερδεμένα πράγματα .

Απογοητεύτηκα.

Θα κάνω ό,τι κάνουν όλοι .

Θα ποστάρω μια αστακομακαρονάδα , μια παραλία  και μία σέλφι που θα έχω κατουρηθεί στα γέλια..

Και οποίος ζηλέψει , ζήλεψε .

Καλά να πάθει.

…πρόβλημά του.

Η σοφία είναι προιόν πόνου

 Παράξενο πράγμα η μνήμη.

Επιλέγει τι της αρέσει και το εγγράφει...ενώ τα πολλά, βέβαια, τα σβήνει.

...πχ εμένα  έχουν μείνει στην μνήμη σκόρπιες «διδαχές» από κάποιες  ταλαιπωρημένες ιατρικές φάτσες.

Θυμάμαι, ήμουνα φοιτητής ακόμα...αρχές δεκαετίας ογδόντα: 

είχα ένα γεροεπιμελητή πενηντάρη - τους πενηντάρηδες τους βλέπαμε γέρους τότε- που πρέπει να ήταν καλός γιατρός, συμπαθητικούλης...και μας έλεγε και πέντε πράγματα πέραν των ασθενών : 

χρόνια στα νοσοκομεία, είχε φάει σκατό με το κουτάλι.

Μιά ταλαιπωρημένη φάτσα... καραφλός, Πασόκος.

Φορούσε και ζιβάγκο μεσα από την μπλούζα, όπως ο «Πρόεδρος».

Γραβάτα, φορούσαν από υφηγητές και πάνω.

Μιά μέρα, δεν ξέρω πως, τό ´φερε η κουβέντα στο θέμα των «ιατρικών  ελιτ»...δηλαδή των ξενοσπουδαγμένων γιατρών που ερχόταν με εντυπωσιακό βιογραφικό -απο νοσοκομεία του εξωτερικού- και έπιαναν καλές θέσεις, μπαίνοντας μπροστά από τους άλλους, τους «πληβείους», που σταδιακά γερνούσαν στα ελληνικά νοσοκομεία μη φτάνοντας στις ανώτερες και ανώτατες βαθμίδες.

Συχνά αυτοί οι ουρανοκατέβατοι, ήταν  παιδιά ήδη καθηγητών ή γενικά κυριλέ τύποι από εύπορες , μορφωμένες οικογένειες.

Παιδιά των ελίτ που  προορίζονταν για τις ελίτ.

Ο καραφλοπενηντάρης πασόκος δεν ήταν κακός γιατρός...το αντίθετο: ήταν πολύ καλός κλινικός...αλλά του έλειπε το λούστρο και το CV.

Ήταν και Πασοκ: τότε που το Πασοκ ήταν πιο αγνό και πιό ανατρεπτικό.

Μας έλεγε: « το πρόβλημα με αυτούς τους γκλαμουράτους -κάποια άλλη λέξη είχε χρησιμοποιήσει που δεν θυμάμαι αλλά με αυτό το νόημα- δεν είναι ότι έρχονται φυτευτοί αυτοί και μας το παίζουν καθηγητές και αφεντικά: είναι ότι, γενικά,  είναι και καλοί...

....δυστυχώς είναι καλύτεροι απο μας τους υπόλοιπους τις πιό πολλές φορές».

Ήταν θυμωμένος αλλά αναγνώριζε και τις αξίες. Και συνέχιζε: 

«Και ξέρετε γιατί είναι καλύτεροι? όχι γιατί είναι πιό έξυπνοι...

...αλλά επειδή τους δόθηκαν περισσότερες ευκαιρίες: δούλεψαν σε καλύτερο  και διδακτικότερο νοσοκομειακό περιβάλλον, έκαναν έρευνα, απέκτησαν εμπειρίες και δεν αναγκάστηκαν να κάνουν λάτζα, όπως εμείς,  για την επιβίωση»

«Είναι τύποι που δεν ανησύχησαν ποτέ πως θα βγάλουν το ψωμάκι τους».

Σε μιά εποχή σαν την σημερινή που όλοι κομπάζουν κάνοντας τους ειδήμονες, ο απλός, αγνός, αυθεντικός Πασόκος του ογδόντα , κέρδησε μιά θεσούλα στην μνήμη μου: 

να κρίνεις δίκαια τον εαυτό σου και τους άλλους.

Ένας άλλος, ταλαιπωρημένος και αυτός - επίσης καραφλός...σύμπτωση?- ήταν ένας τύπος στο Ιπποκράτειο , σαρανταπεντάρης, «ειδικευμένος βοηθός».

Βασανισμένος οικογενειάρχης, που τα έφερνε δύσκολα βόλτα.

Μας έλεγε: 

«ακούστε παιδιά...ένα μυστικό: καλή η κουλτούρα, δεν λέω...καλή η έρευνα  και η επιστήμη... αλλά στην Ιατρική , υπάρχουν δύο ειδών  γιατροί...οι  έξυπνοι και οι βλάκες. 

Έξυπνοι, είναι αυτοί που τα κονομάνε».

Δεν  ήταν φραγκοφονιάς ο καημένος...πονεμένος ήταν:  θυμάμαι, ότι η δήλωση του μου φάνηκε προιόν πόνου και όχι απληστίας.

Η ιδρωμένη, αγχωμένη  φάτσα του, ήταν από αυτές σε πείθουν  ότι αποκαλύπτουν μιά αλήθεια.

Αλλά, ήμουν πιτσιρίκι. 

Τον ξέχασα αμέσως και τον ξαναθυμήθηκα στα πενήντα.

Καταραμένη μνήμη...ενεργοποιείσαι όταν δεν σε χρειάζομαι.

Ποτέ εγκαίρως.

:)

παιδεία της πλάκας γιά την φτωχολογιά…δεν χρειάζεται κουλτούρα, της αρκεί να δουλεύει

 …ο Ινδικής καταγωγής υπουργός οικονομικών στην Βρετανία και υποψηφιος για πρωθυπουργός, Σουνακ, δήλωσε ότι «οι πανεπιστημιακοί τιτλοι σπουδών έχουν καταντήσει άχρηστοι».

Ο ιδιος βέβαια, έμαθε γράμματα στην Οξφόρδη και είχε ευκαιρίες μόρφωσης σαν φραγκάτος που ήταν και σε περιβάλλον φραγκάτων .

Παντρευτηκε και μια Ινδοεγγλέζα εκατομυριούχα.

Ωραίος!

Μιά χαρά τα λέει με την οξφορδιανή προφορά του.

Σιγά μην μιλήσει σαν τους βλαχοεγγλέζους που πίνουν μπύρες στα Μάλια!

Τί ωραίος κόσμος!

Αφού ο λαικισμός έκανε τα πανεπιστήμια μπουρδέλα , όπως  και η υποχρηματοδότηση, η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και ο καιροσκοπισμός των ακαδημαικών και των πολιτικών και, αφού τα επιτρέψαμε όλα αυτά να συμβούν, φταίνε μετά τα παιδιά του λαουτζίκου που έμειναν μισοαγράμματα.

Τα ίδια και εδώ, στα Μπάλκανς… και ακόμη χειρότερα: 

τελειώνουν το λύκειο αγνοώντας την προπαίδεια και μετά το πολυτεχνείο μπερδεύοντας τις 180 με τις 360 μοίρες… σαν τον αθεόφοβο που μας κυβέρνησε κιόλας.

Αν δεν μπορέσουν να μπουν στην Ελλαδίτσα, πάνε στα λοιπά Μπάλκανς όπου,  ως γνωστόν,  γινόσουν  ξεφτέρι με χίλια δολλάρια το μάθημα.

ας κάνω σωστά την δουλειά μου και βλέπουμε

 Αρνούμαι να συμμετάσχω, ακόμη και διαβάζοντας, σε όλη αυτή την αισχρή αντιπαράθεση φιλοκυβερνητικών - αντικυβερνητικών πότε γιά το ένα και πότε γιά το άλλο ψευτοπρόβλημα η θέμα αποπροσανατολισμού.

Τόση κακία, τόσος φθόνος, τόση μεροληψία, τόση συκοφαντία, τόση στενοκεφαλιά…

…τόσα δηλητηριώδη αισθήματα, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Αθλιότητα.

Νιώθω ότι εξαθλιώνομαι και μόνο διαβάζοντας.

Προσπαθώ να διατηρώ το κεφάλι μου καθαρό από σκουπίδια. 

Είναι ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας: 

δεν θέλω το σπιτάκι  μου γεμάτο μικρόβια και ψοφίμια. 

….έχω πάρει απόφαση να μην ελπίζω πολλά πράγματα , γενικά:  

ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από τα κόμματα, ούτε από  σωτήρες, ούτε καν από τους φίλους .

Δεν ελπίζω πολλά από τους ανθρώπους, γενικά.

Αν δεν ελπίζεις, δεν απογοητεύεσαι.

Είναι όπως με τον έρωτα :  έχοντας χαμηλά τον πήχη,  δεν περιμένεις ότι θα έρθει η Μόνικα Μπελούτσι να σου αλλάξει τη  ζωή,

Πάρε απόφαση πως δεν υπάρχει ένας ερωτικός ταξιτζής να σε πάει να ζήσεις μέσα στο ροζ σύννεφο.

…εντάξει…συχνά οι άνθρωποι νιώθουμε κακομοίρηδες και δυστυχισμένοι, αλλά η μίζερη αίσθηση της ζωής,   είναι κυρίως δική μας κατασκευή. 

Νοητική κατασκευή.

Παύει να είναι μίζερη,  όταν εσύ ο ίδιος αλλάξεις μυαλό, αξίες και προτεραιότητες.

Αλλά, δυστυχώς, είναι  μια δουλειά που κάνει ο καθένας μόνος του.

 Κανείς  γκόμενος με  αλογοουρά και  καμπριολέ  δεν θα σου αλλάξει την ζωή.

…ούτε ο Μητσοτάκης , ούτε ο Τσίπρας ούτε  η «αντικαπιταλιστική πάλη».

Κακόγουστο θέατρο και δεν θα πάρω εισιτήριο.

Θα πάω να χαζεύω την αυγή και το ηλιοβασίλεμα.

Μου αρκούν.

Στο μεταξύ θα προσπαθώ να κάνω σωστά και αξιοπρεπώς  την δουλειά μου.

Αν τύχει, θα περάσω και καμμιά γριά στο απέναντι πεζοδρόμιο.

η κακομοιριά των οπαδών

 Το ποδόσφαιρο ως θέαμα και οπαδισμός δεν είναι παιχνίδι αλλά ψυχολογική εκτόνωση του καταπιεσμένου νέου και μεσήλικα άνδρα… 

…του κακομοίρη που θέλει να τρέξει, να παίξει, να διακριθεί , να τον θαυμάσουν…και δεν μπορεί.

Δεν τον αφήνει η κακομοιριά του, το σώμα του, η αδυναμία του, τα κυκλώματα, η σκατοδουλειά  του, τα ωράριά του, οι υποχρεώσεις του. 

Πρέπει να μισθώσει κάποιο ίνδαλμα, να τρέξει και να ντριπλάρει,  αντ’ αυτού.

Οι σκλάβοι έχουν περιορισμένες δυνατότητες πραγματικής ψυχαγωγίας και αρκούνται στα υποκατάστατα. 

Θεάματα, αλκοόλ, ουσίες, τσόντες, μηχανές, σαβουροσχέσεις.

Και επιθετικότητα. 

Κατασκευασμένοι εχθροί από την άλλοι «ομάδα»- συμμορία.

Οι νονοί πληρώνουν ψίχουλα και προνόμια και καμαρώνουν επιρροή και ιδιωτικό στρατό . 

Τώρα αν πεθάνει και κάποιος πάνω στον τσαμπουκά, εεεε τι να κάνουμε?

….παράπλευρη απώλεια. 

Τα δημοσιογραφάκια και τα βουλευτάκια θα κλάψουν αντί ημών στα τηλεπαράθυρα.

Πικάσο απατεώνα 2

 Το φοβερό είναι να ζωγραφίζεις τη γκόμενά σου σαν γαϊδούρι και μετά, για να της την σπάσεις ακόμη περισσότερο, να ξεφορτώνεσαι το «έργο» αφιερώνοντας το στον ελληνικό λαό -ο οποίος το εκτιμά ως αριστούργημα ενώ του φαίνεται αηδία: 

είναι η καλύτερη πλάκα που θα μπορούσε να κάνει , ο Πικάσσο.

Χώρια που είναι και η μεγαλύτερη καταξίωση: « έχω τέτοια φήμη που, ακόμη και την μεγαλύτερη μαλακία να ζωγραφίσω, θα την δεχτούν ως αριστούργημα….»

πως να προκόψετε στην πολιτική

 ....στην Ελλάδα , πολιτικά, προκόβεις εύκολα με δύο τρόπους: 

...αν είσαι δεξιός, γλύφεις την αριστερά - για τους «αγώνες» της και την «συνέπειά» της- και κάνεις  ρουσφέτια σε αριστερούς.

Ετσι δεν θα σε ενοχλούν καθόλου και θα έχεις την ησυχία σου να κάνεις τις δουλίτσες σου.

Αν είσαι «αριστερός», καλό είναι να βγάζεις επαναστατικούς   λόγους αλλά να κάνεις ό,τι θέλει  το δεξιό αφεντικό σου.

Θα σε εκτιμά πολύ και θα σε προωθήσει…ούτως ώστε  να σε έχει ασπίδα από την αριστερά και να τα κονομάει από την δεξιά.

…αλλά και εσύ θα έχεις την ησυχία σου από την λαομίσητη δεξιά… κάνοντας καριέρα κοντά στο δεξιό αφεντικό σου…

….ενώ  θα κάνεις παράλληλη πολιτική καριέρα στην αριστερά.

Απλή και μεγαλοφυής συνταγή που δουλεύει τέλεια στην πράξη.