Αρνούμαι να συμμετάσχω, ακόμη και διαβάζοντας, σε όλη αυτή την αισχρή αντιπαράθεση φιλοκυβερνητικών - αντικυβερνητικών πότε γιά το ένα και πότε γιά το άλλο ψευτοπρόβλημα η θέμα αποπροσανατολισμού.
Τόση κακία, τόσος φθόνος, τόση μεροληψία, τόση συκοφαντία, τόση στενοκεφαλιά…
…τόσα δηλητηριώδη αισθήματα, προς όλες τις κατευθύνσεις.
Αθλιότητα.
Νιώθω ότι εξαθλιώνομαι και μόνο διαβάζοντας.
Προσπαθώ να διατηρώ το κεφάλι μου καθαρό από σκουπίδια.
Είναι ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας:
δεν θέλω το σπιτάκι μου γεμάτο μικρόβια και ψοφίμια.
….έχω πάρει απόφαση να μην ελπίζω πολλά πράγματα , γενικά:
ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από τα κόμματα, ούτε από σωτήρες, ούτε καν από τους φίλους .
Δεν ελπίζω πολλά από τους ανθρώπους, γενικά.
Αν δεν ελπίζεις, δεν απογοητεύεσαι.
Είναι όπως με τον έρωτα : έχοντας χαμηλά τον πήχη, δεν περιμένεις ότι θα έρθει η Μόνικα Μπελούτσι να σου αλλάξει τη ζωή,
Πάρε απόφαση πως δεν υπάρχει ένας ερωτικός ταξιτζής να σε πάει να ζήσεις μέσα στο ροζ σύννεφο.
…εντάξει…συχνά οι άνθρωποι νιώθουμε κακομοίρηδες και δυστυχισμένοι, αλλά η μίζερη αίσθηση της ζωής, είναι κυρίως δική μας κατασκευή.
Νοητική κατασκευή.
Παύει να είναι μίζερη, όταν εσύ ο ίδιος αλλάξεις μυαλό, αξίες και προτεραιότητες.
Αλλά, δυστυχώς, είναι μια δουλειά που κάνει ο καθένας μόνος του.
Κανείς γκόμενος με αλογοουρά και καμπριολέ δεν θα σου αλλάξει την ζωή.
…ούτε ο Μητσοτάκης , ούτε ο Τσίπρας ούτε η «αντικαπιταλιστική πάλη».
Κακόγουστο θέατρο και δεν θα πάρω εισιτήριο.
Θα πάω να χαζεύω την αυγή και το ηλιοβασίλεμα.
Μου αρκούν.
Στο μεταξύ θα προσπαθώ να κάνω σωστά και αξιοπρεπώς την δουλειά μου.
Αν τύχει, θα περάσω και καμμιά γριά στο απέναντι πεζοδρόμιο.
