η σωστή υπομονή δεν είναι η γαιδουρινή

 ...δεν αντέχω τα 30...μου λέει η μία στο νοσοκομείο.

Περασαν τα χρόνια, μεγάλωσα. (είναι «μεγάλη»...ναι... 31 και εχει άγχος που είναι ανύπαντρη).

Δεν αντέχω τα πενήντα...μου λέει η άλλη κυρία που είναι μιά χαρά πενηντάρα , βιολογικά και επαγγελματικά.

Η «Υπομονή» είναι μεγάλη αρετή, μας μάθαιναν στο κατηχητικό.

...το άκουγα μεν, δεν το καταλάβαινα δε, εκνευριζόμουν: 

«μα τί έννοούν υπομονή?»...έλεγα από μέσα μου.

«Αν έχω ένα πρόβλημα, πρέπει να κάνω κάτι να το λύσω...έτσι δεν είναι?

...τι ...υπομονή να κάνω?

....να το αφήσω να ...ωριμάσει, υπομένοντας?»

Και όμως.

Πάλι βλακείες έλεγα...(ως συνήθως).

Η έννοια της Χριστιανικής «υπομονής» δεν έχει την έννοια της ...γαιδουρινής υπομονής... αλλά την έννοια της αποδοχής.

Δεν σου λέει να υπομένεις δυσάρεστα πράγματα... σαν μοιρολάτρης σκλάβος.

Σου λέει να «αποδέχεσαι».

Τι να αποδέχεσαι?

Κατ´ αρχήν την πραγματικότητα των άλλων.

Σέβεσαι και συζητάς τις απόψεις τους...

(τι δηλαδη...παντογνώστης είσαι? ...έχεις πάντα δίκιο?)

Αλλά δεν αποδέχεσαι μόνο απόψεις άλλων ως πιθανά σωστές.

Αποδέχεσαι και γεγονότα.

Αυτά που βλέπεις.

Εδώ είναι το κουμπί: πολύς κοσμάκης ταλαιπωρείται γιατί δεν αποδέχεται τα γεγονότα...ακόμη και τα πιό οφθαλμοφανή.

Στρουθοκάμηλοι.

Κεφάλι στην άμμο.

..πχ...

....Γέρασες κύριε...πάρτο απόφαση.

Τέρμα τα γκομενιλίκια εφηβικού τύπου.

....Εισαι αγύμναστος κοντοστούπης κύριε...ασε την μπασκετική καριέρα στην άκρη.

...Είσαι μπάζο κυρία μου...πάψε να έχεις ύφος Μόνικας Μπελούτσι.

Αυτά.. και ούτω καθ εξής.

Αποδοχή της πραγματικότητας και συμβιβασμός με τα όρια σου.

Αυτό σου λέει όταν σε συμβουλευλει να είσαι «ταπεινός».

Ταπεινός είναι ο λογικός , ο ρεαλιστής, ο μετρημένος.

Ο αποδοχεύς των ορίων.

Έτσι τα έλεγαν πριν δυο χιλιάδες χρόνια: να είσαι «ταπεινός» και να έχεις «υπομονή».

Τωρα τα διατυπώνουμε λίγο διαφορετικά...λέμε:

«σταμάτα να είσαι καβαλημένος μαλάκας, ρε»

«Παρτο απόφαση, ρε: το πάρτυ τελειώνει.

Πέρασε η ώρα.

Τράβα σπίτι σου να πιείς κανα τσαγάκι και να διαβάσεις κανα παραμύθι  να πεις στα εγγόνια σου».

και μικρός Θεός και αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων, δεν γίνεται

 …στην Αρχαία εποχή, οι βασιλιάδες συχνά σκότωναν τους αγγελιαφόρους κακών  ειδήσεων.

πχ πήγαινε, τρέχοντας,  ο δύστυχος αγγελιαφόρος μέσα από ποτάμια , βουνά και λαγκάδια, ξεγλωσσιασμένος, στον Ξέρξη ή στον Κύρο και του έλεγε «πολυχρονεμένε και δοξασμένε Βασιλιά , ο στρατός σου καταστράφηκε από τους Έλληνες» και, ο πολυχρονεμένος, γινόταν έξαλλος και διέταζε να του κόψουν το κεφάλι.

Μάλλον ανώριμη αντιμετώπιση της δυσάρεστης πραγματικότητας…μιά ηλίθια ναρκισσιστική άρνηση.

Η «άρνηση» είναι, λένε οι ψυχαναλυτικοί, μηχανισμός άμυνας του Εγώ: 

ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας από ένα πόνο που δεν αντέχεις να διαχειριστείς. 

Τον βλέπουμε συχνά σε καρκινοπαθείς… πχ βλέπεις μιά γυναίκα που έχει υποστεί μαστεκτομή, που με τη χημειοθεραπεία της έχουν πέσει  τα μαλλιά και η ακτινοβολία της έχει κάψει το δέρμα και , η ίδια, δεν έχει επίγνωση της κατάστασης: 

απλά σου λέει «γιατρέ, ένα γρομπαλάκι είχα… που το βγάλαμε προληπτικά».

Το πιστεύει.

Το πρόβλημα είναι ότι και ο αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων και σήμερα έχει πρόβλημα και όχι μόνο στην αρχαία εποχή. 

Ο γιατρός είναι συχνά αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων… 

…Και δυστυχώς,  κανένας δεν τον έχει μάθει πως γίνεται αυτή η δουλειά. 

Κανείς δε μας έμαθε ποτέ τι κάνουμε και πως λέμε κάτι τρομερό σε έναν άλλο άνθρωπο.

Δεν τολμάνε οι δάσκαλοι -γιατροί  να ακουμπήσουν τέτοια μεταφυσικά ερωτήματα γιατί δεν θεωρούνται «επιστημονικά»… 

Θεωρούνται μεταφυσικά, θρησκευτικά, συναισθηματικά, ανθρωπιστικά και, όλα αυτά,  τελοσπάντων,  θεωρούνται λίγο μπανάλ και δευτερεύοντα,  σε σχέση με τα σπουδαία «ορθολογικά επιστημονικά».

Οι αριστεροί δάσκαλοί μας  δεν πιστεύουν σε Θεό, ούτε ζωή με ιερότητα, ούτε ότι ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από μόρια άνθρακα, υδρογόνου και αζώτου που μπλέχτηκαν τυχαία και έφτιαξαν ένα κόσμο και έναν άνθρωπο.

Αν πουν κάτι παραπάνω για τέτοια θέματα ζωής, θανάτου και υπαρξιακής αγωνίας,  θα θεωρηθούν ότι είναι αδύναμοι , ανορθολογικοί και ότι δεν είναι πραγματικοί,  αριστεροί  μαρξιστές.

Οι δεξιοί Δάσκαλοι μας από την  άλλη, συνήθως ήταν  κάτι τύποι που προσπαθούσαν  να ξεχάσουν την θρησκεία γιατί την περιφρονούσαν  ως μισοανοησία,  αφού εκτιμούσαν  υπερβολικά τα αγαθά της επίγειας ζωής.

Τελικά, μας άφησαν ορφανά. 

Γεράσαμε και δεν καταφέραμε ποτέ να διαχειριστούμε  με ένα επαρκή τυφλοσούρτη ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας την γυμνή απελπισία που παρουσιάζεται μπροστά μας με πολύ τρόμο και ελάχιστη ελπίδα.

Οι Γιατροί δεν παθαίνουν εργασιακή εξουθένωση (burnout), μόνο επειδή κάνουν ατελείωτες ώρες εφημερίας, παίρνουν ελάχιστες άδειες και στριφογυρίζουν  σε άθλιους διάδρομους νοσοκομείων, όταν έξω ο  ήλιος λάμπει.

Τους έχει ανατεθεί ένας ρόλος μικρού Θεού «που κάνει θαύματα» και ενός αγγελιοφόρου κακών ειδήσεων που είναι αναπόφευκτες. 

Τραγικός συνδυασμός που δεν αντέχεται εύκολα.

ευτυχείτε ιδιωτικώς

 …κάποτε ο Μπουκόφσκι, σε μια από τις πολλές προκλητικές του δηλώσεις, είχε πει ότι δεν του αρέσουν οι όμορφοι,  έξυπνοι και επιτυχημένοι άνθρωποι αλλά οι άσχημοι, οι ξεδοντιάρηδες και οι αποτυχημένοι.

Προφανώς ήθελε να πει ότι ο κόσμος είναι γεμάτος περισσότερο από δυστυχία και λιγότερο γεμάτος από λάμψη, εξυπνάδα και χαμόγελα Κολγκέιτ.

«Ο κόσμος» δεν είναι μόνο οι  αυτάρεσκοι χαμογελαστοί μπρατσάδες αλλά και οι αδύναμοι, οι «χτικιάρηδες» και οι απελπισμένοι: 

πως να τα αγνοήσουμε όλα αυτά αφού κολυμπάμε μέσα τους;

Η δημόσια εγωκεντρική απόλαυση έχει μιά χυδαιότητα.

Χυδαίος δεν είναι μόνο όποιος βγάζει το τσουτσούνι του σε δημόσια θέα .

Χυδαίος είναι και όποιος επιδεικνύει χυδαία τα λεφτά, την υγεία, την αστακομακαρονάδα.

Ακόμα και τον έρωτα.

Γέμισαν τα social media με «ευτυχισμένους» που «περνάνε γαμάτα».

Επειδή δουλειά μου είναι και η «διαχείριση της δυστυχίας»,  είμαι πάντα επιφυλακτικός προς όλους όσους δηλώνουν πολύ ευτυχισμένοι.

Εντάξει, ας χαλαρώσουν οι άνθρωποι -όπως το δικαιούνται- αλλά ας το κάνουν ιδιωτικώς.

Δεν χρειάζονται και  βούκινο.

Γιωτ, Λεφτά και βυζιά, είναι καλά πράγματα αν δεν προκαλούν όσους δεν έχουν ούτε λεφτά ούτε βυζιά.

Εξ άλλου, πρόσκαιρα είναι όλα αυτά και αμφίβολης ανθεκτικότητας. 

Και τα λεφτά και τα βυζιά.

…”the temporary relief of loneliness

🙂

by a blonde”

“I've never been lonely. I've been in a room -- I've felt suicidal. I've been depressed. I've felt awful -- awful beyond all -- but I never felt that one other person could enter that room and cure what was bothering me...or that any number of people could enter that room. In other words, loneliness is something I've never been bothered with because I've always had this terrible itch for solitude. It's being at a party, or at a stadium full of people cheering for something, that I might feel loneliness. I'll quote Ibsen, "The strongest men are the most alone." I've never thought, "Well, some beautiful blonde will come in here and give me a fuck-job, rub my balls, and I'll feel good." No, that won't help. You know the typical crowd, "Wow, it's Friday night, what are you going to do? Just sit there?" Well, yeah. Because there's nothing out there. It's stupidity. Stupid people mingling with stupid people. Let them stupidify themselves. I've never been bothered with the need to rush out into the night. I hid in bars, because I didn't want to hide in factories. That's all. Sorry for all the millions, but I've never been lonely. I like myself. I'm the best form of entertainment I have. Let's drink more wine!"

• Charles Bukowski

η επίδραση της μηχανής μεγάλου κυβισμού στα αθηρωματικά αγγεία

 ...το πρόβλημα με τις μορφωμένες νέες κοπέλλες, αυτές που τρέχουν σε πρωτοπορειακά θέατρα και ποιοτικά μουσικά σύνολα με κάτι καλά παιδιά με μεταπτυχιακό, είναι πως κατά βάθος θα προτιμούσαν έναν μπρατσωμένο τύπο με τατουάζ και μηχανή μεγάλου κυβισμού.

Κάποιον λιγομίλητο μπρατσά που θα  πάει την κοπελιά βολίδα μέχρι την Βάρκιζα - κολλημένη πάνω του-  μέσα σε ένα μίγμα φόβου και ενθουσιασμού.

Αυτο το κατάλαβαν τώρα  και κάτι σαρανταπενηντάρηδες, που επένδυσαν σε μεγάλη μηχανή έστω και με σημαντική χρονική  καθυστέρηση και με σαφώς λιγότερο στιβαρά μπράτσα.

Πάντως είναι  έλπιδοφόρο φαινόμενο για όλους.

Στην εποχή μου, οι σαραντάρηδες κολλούσαν αφίσσες του ΠΑΣΟΚ τα βράδυα, σε τοίχους και κολώνες, με ατλακόλ , για να διοριστούν σε  ΔΕΚΟ.

Χαίρομαι που ωριμάζουμε ως κοινωνία.

η δυστυχία του να είσαι μεσοαστός

 ...αρχίζω να πιστεύω πως οι μορφωμένοι μεσοαστοί με κάμποση περιουσία βγάζουν τα πιό άχρηστα παιδιά.

Δεν έννοώ, αγράμματα ή ανίκανα: εννοώ ψυχολογικά αδύναμα.

Είναι ένα φαινόμενο που παρατηρώ εδώ και κάμποσα χρόνια: μορφωμένοι γονείς, δραστήριοι, που τα κονόμησαν σαν ελεύθεροι επαγγελματίες, βγάζουν παιδιά που τα προετοιμάζουν σε κάτι ανάλογο με την δική τους καρριέρα.

Ή για να τους διαδεχτούν στην «δουλειά».

Η γιά να πάρουν αξιοζήλευτη θέση σε κάποιο «καλό πλαίσιο».

Το υποστηρίζουν το «παιδί».

Το σπρώχνουν σε «καλές σπουδές».

Σε καλά πανεπιστήμια... ή, αν δεν μπορέσει , σε δεύτεροκλασάτα μεν, αλλά μετά,  σε «καλά μεταπτυχιακά».

Το παιδιά κάνουν ότι λένε οι γονείς.

...δεν τους αμφισβητούν.

Δεν θέλουν συγκρούσεις.

...λένε ναί σε όλα.

Θέλουν την γονική επιβράβευση.

Νιώθουν ασφαλή: ο μπαμπάς ή η μαμά, θα καθαρίσουν σε ό,τι δυσκολία προκύψει.

Η πατρική περιουσία, ακόμη και αν δεν είναι πολύ μεγάλη , είναι  αρκετή γιά  να νιώθουν κάποια «ασφάλεια».

Και τα χρόνια περνάνε.

Οι «αξιόλογοι γονείς»  παρακμάζουν και γερνάνε.

...και τα παιδιά παλεύουν ακόμη με τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά.

Συχνά σε κλάδους χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα.

Κουλτούρα ή μισοκουλτούρα.

Και, εκεί που «οι γέροι» περιμένουν να καμαρώσουν τα βλαστάρια τους να σταδιοδρομούν, αυτά κάνουν πίσω: 

δεν τολμούν θέσεις , ευθύνες και καριερρες αντίστοιχες με τα προσόντα τους.

Πάνε και τρυπώνουν σε ασφαλείς θεσούλες.

Σε θεσούλες  χωρίς κινδύνους αλλά και χωρίς πολύ μέλλον.

Σίγουρα σε θέσεις κατώτερες από τις σπουδές και τις ικανότητές τους.

Γιατί τα παιδιά αυτά, δεν είναι κουτά.

Δεν είναι καθόλου κουτά...είναι έξυπνα...

...αλλά είναι φοβισμένα.

Έχουν ένα είδος κοινωνικής φοβίας: ένα βαθύτερο φόβο  που δεν είναι εμφανής στην πρώτη ματιά.

Δεν μπορούν να αναλάβουν ρίσκο.

Φοβούνται τις ευθύνες.

Φοβούνται την αποτυχία.

Φοβούνται την κριτική γονιών και φίλων.

Φοβούνται τον αγώνα επιβίωσης, τον αγώνα διάκρισης, τον ανταγωνισμό.

Το προστατευμένο περιβάλλον που μεγάλωσαν έγινε ψυχολογική παγίδα.

Δεν τολμούν να εγκαταλείψουν την γονεική φωλιά: 

ψευτοπετάνε γύρω της.

Οι μεσοαστοι γονείς, σπάνε το κεφάλι τους να βρούν τι φταίει...

...δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που φταίει, είναι  αυτό που είναι αυτοί : που είναι «μεσοαστοί».

Αν ήταν άφραγκοι εργάτες ή μικροαστοί, τα παιδιά δεν θα αισθάνονταν ασφαλή: θα τολμούσαν  να πετάξουν από τη ετοιμόρροπη και ανασφαλή, στις βροχές και τους ανέμους, γονεική φωλιά.

Αν πάλι ήταν κατεστημένο και μεγαλοαστοί, τα παιδιά τους θα είχαν  την αντίστοιχη ψυχολογία του μεγαλοαστού: ότι «δικαιούνται» τα πάντα... γιατί είναι «ανώτεροι».

Το πιστεύω ακράδαντα: η αίσθηση ασφάλειας βλάπτει.

Ο Μπιλ Γκέιτς και ο Γουώρεν Μπάφφετ, δεν θα κληροδοτήσουν φράγκο στα παιδιά τους.

Δεν θέλουν να γίνουν αλαζονικοί τενεκέδες.

Δεν τα θέλουν  γόνους  εκατομμυριούχων.

Οι φτωχοί θα τα πετάξουν στον ωκεανό να κολυμπήσουν.

Αναγκαστικά.

Ή θα κολυμπήσουν...

...ή θα πνιγούν.

Οι μεσοαστοί είναι οι πιό ταλαίπωροι.

...θα δουν τα παιδιά τους ψιλοκακόμοιρους ευνούχους  με κληρονομημένη μαιζονέτα και εξοχικό.

Θα Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου συνεχώς

 

…καμμιά φορά όταν πέφτει η ψυχολογία μου, φαντάζομαι ότι είμαι κάτι σαν την ...Αρβελέρ: 

να κοντεύω τα εκατό και να παίρνω μιά γερή  συνταξάρα -η συνταξάρες - που να κοντεύουν να φαλιρίσουν το ασφαλιστικό μου ταμείο.

Καλό να είσαι ο τελευταίος προνομιούχος!

Να το παίζω σοφός γέρος που συμβουλεύει πρόθυμα τους χαζονέους.

Όταν πλήττω , θα θυμώνω και θα «κρούω τον κώδωνα του κινδύνου» για την «έκπτωση των πολιτικών και ηθικών αξιών».

Αν θέλω να διασκεδάσω,  θα αρχίσω την κινδυνολογία για την «επερχόμενη καταστροφή»: οικολογική, οικονομική , πανδημία.

…η θα καταγγέλλω την «φασιστική - αυταρχική λαίλαπα» που κολλάει παντού .

Ένα σωρό μπαμπούλες υπάρχουν: 

ένας κάθε φορά,  κατά την μόδα και την περίσταση.

Προφανώς η καλύτερη πλάκα του κακού γέρου είναι να τρομοκρατεί τους νέους:  

να τους δηλητηριάζει την ξεγνοιασιά και την φυσική ροπή τους προς την διασκέδαση.

Είναι φοβερό να βλέπεις όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες να μεθάνε στα μπαράκια και να πηδιούνται στις παραλίες.

...σκέτη  κατάθλιψη.

Το πήρα απόφαση...θα γίνω Αρβελέρ : 

ψευτοκαλοκάγαθος σοφός.

...και αμα μου κολλήσει κανείς , θα τον υποχρεώσω να ακούσει πως έγινα Πρύτανης στην Σορβόνη...

...ή δήμαρχος στο Λιδωρίκι...

ή  πρόεδρος της επιτροπής κατανόησης και αποδοχής των μειονοτήτων Τάδε και Δείνα…

…κάτι τέλος πάντων....

οι μπανιστηρτζήδες του διαδικτύου έχουν μικρή ελπίδα θεραπείας

 Ένα είδος  ανθρώπων που με εκνευρίζει, ειναι οι ...μπανιστηρτζήδες: 

οι κοινωνικοί μπανιστηρτζήδες.

Θέλουν  να βλέπουν  τι κάνουν οι άλλοι... 

....έτσι, θέλουν να συμμετέχουν στα κοινωνικά δίκτυα....

Φτιάχνουν λοιπόν  ένα προφίλ -άλλοτε ψεύτικο και άλλοτε πραγματικό- αλλά ποτέ δεν εκτίθενται:

 ποτέ δεν αποκαλύπτουν κάτι από τον εαυτό τους, ποτέ δεν αποκαλύπτουν έστω και μία συνηθισμένη σκέψη τους.

Το μόνο που κάνουν, είναι να παρατηρούν τους άλλους: 

 προσπαθούν να βγάλουν συμπεράσματα για το αν οι γνωστοί, φίλοι ή και οι συγγενείς ακόμη, εξακολουθούν να ζουν καλά...

...εάν έχουν λεφτά, εάν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση, εάν άλλαξαν γκόμενο/γκόμενα, αν έγινε κάποια σημαντική αλλαγή στη ζωή τους.

 Και τι πολιτικά ή αλλα πιστεύω έχουν για να τους ρουφιανέψουν..

Ρουφιανιά και μπανιστήρι είναι αδέρφια.

οι αυθεντικοί μπανιστηρτζήδες, κάθονται  στην σκιά . 

Και παρατηρούν.

Όλα είναι σημαντικά: κάθε τί είναι σημαντικό για να βγάλουν συμπέρασμα για την ζωή του άλλου.

Το πιό σημαντικό είναι βέβαια ο άλλος να δυστυχεί:

 νιώθουν υπέροχα με τις κακοτυχίες των άλλων γιατί οι ίδιοι είναι δυστυχισμένοι .

Η πλάκα είναι ότι η συμπεριφορά- μπανιστηρτζή, αποκαλύπτει πάρα πολλά για τον χαρακτήρα: προφανώς είναι ένας ανασφαλής τύπος, κρυψίνους...

...αντικοινωνικός κατ´ ουσίαν.

Γιατί ψευτοκοινωνικός μπορεί να είναι.. αλλά πραγματικά κοινωνικός - με την έννοια της προσωπικής κοινωνίας- δεν είναι.

Ο μπανιστηρτζής θα πάει στο καφενείο... δεν θα πεί όμως σε κανένα τα βάσανα και τις σκέψεις του.

Γι αυτό, αγαπητοί «μπανιστηρτζήδες», επιτρέψτε μου να σας δώσω μιά φιλική συμβουλή: 

ή πάψτε να είστε μπανιστηρτζήδες, που είναι και το καλύτερο, ή τουλάχιστον προσπαθειστε σε μιά προοδευτική αυτοέκθεση: 

π.χ βάλτε φωτογραφία με τον σκύλο σας, η δίπλα στο χρυσόψαρο, στην γυάλα.

Μετά, πέστε ένα ρητό του Νίτσε που σας άρεσε.

Μετα από δέκα χρόνια, ίσως πείτε και μιά σκέψη σας.

Σιγά - σιγά.