γιατρός, κάτι μεταξύ ηλεκτρολόγου και κομμώτριας

 ...τελικά, η σχέση του γιατρού με τον άρρωστο, είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και αντιφατική: ο γιατρός είναι ένας «σωτήρας της υγείας και της ζωής».

...έχει ένα ιερό χαρακτήρα που στην αρχαιότητα ήταν επίσημος και καθιερωμένος.

Ο γιατρός ήταν και ιερέας : μόνο ο Ιπποκράτης ανέτρεψε αυτή την αποψη... 

Ο Ιπποκράτης έγινε ένας γιατρός- επιστήμονας, δηλαδή ένας άνθρωπος με παρατηρητικότητα, μέθοδο  και λογική.

Σήμερα, στην εποχή μας, η έννοια του ιερού είναι υπό διωγμόν ενώ η έννοια του μεταφυσικού είναι της μόδας.

...θέλουμε αόρατες δυνάμεις να κυβερνούν την ζωή μας αλλά, Θεό, όχι: 

ο Θεός  σήμερα θεωρείται μπανάλ...παλιομοδίτικος και ενοχλητικός.

Έχει και πολλές παραξενιές και απαιτήσεις: 

πότε παραδίνει δέκα εντολές πάνω σ´ ένα βουνό, πότε βάζει «εκλεκτούς» και «μεσολαβητές» να γράφουν βιβλία με τις απόψεις του...

Βιβλία που τα παραδίδουν σαν νομοθεσία που δεν αλλάζει με τίποτα αλλά που επιδέχεται ένα σωρό ερμηνευτικές εγκυκλίους.

Δεν βγάζεις άκρη.

Καμμιά φορά, ο Θεός γίνεται πιό μαλακός και τα λέει απλά.

…τα λέει έμμεσα και απλά, σε κάτι ταπεινά ανθρωπάκια που τα συμπαθεί ο Θεός.

….τους βάζει στο μυαλό απλά λόγια , συμπαθητικά, και τα λένε στον κοσμάκη και ανακουφίζεται από τα βάσανα.

Μερικά από αυτά τα ανθρωπάκια, είναι γιατροί.

Γιατροί και κρυπτοιερείς.

Ταυτόχρονα.

Αυτοί είναι οι πιό σπάνιοι και είναι  οι καλύτεροι: 

έχουν μιά αίσθηση αποστολής που μοιάζει να τους την ανέθεσαν ανώτερα κλιμάκια. 

Ποια ακριβώς δεν ξέρουμε, αλλά πάντως κάποια αόρατα και σεβαστά.

Αυτοί οι «ιερογιατροί», είναι δημοφιλείς μόνο στους σοβαρά αρρώστους που αρχίζουν να διερωτώνται για το υπερπέραν.

Σε ασθενείς που καταφεύγουν  σε κάποιον που ξέρει να επισκευάζει την πρίζα αλλά γνωρίζει κάπως  και την  δύναμη του ηλεκτρισμού και ίσως την φύση και την σημασία του.

Έστω και διαισθητικά.

Όσοι ασθενείς είναι τελείως υλιστές,   δηλαδή έχουν απωθήσει κάθε  έννοια ιερού από την ζωή τους, έχουν αντικαταστήσει τον «ιερογιατρό» με τον «καθηγητο-γιατρό»: 

και αυτός βέβαια ο καθηγητογιατρός,  έχει  ένα έμμεσο μεταφυσικό χαρακτήρα... αλλά αντί για ιερότητα, έχει αυθεντία: 

ιερουργεί στα μυστικά του σύμπαντος -και της ασθένειας - αλλά χωρίς Θεό.

Ισχυρίζεται ότι  έχει τα μέσα να βιδώσει καλά την πρίζα - γιατί έχει ήδη βιδώσει πολλές δύσκολες πρίζες -  αλλά λέει ότι ξέρει καλά και απο ηλεκτρόνια.

Αυτόν τον πληρώνεις όσο -όσο γιατί τα ραντεβού του είναι κλεισμένα μέχρι τέσσερις μήνες μετά.

Με αρρώστους, όχι με ηλεκτρόνια.

Οι περισσότεροι ασθενείς όμως, με κοινές ασθένειες , τελικά, δεν θέλουν ούτε ιερογιατρό ούτε καθηγητογιατρό : 

θέλουν «κουμπαρογιατρό».

Κάτι μεταξύ κουμπάρας και γιατρού.

Κάποιον που να τους βιδώνει τη βίδα, να τους επισκευάζει την πρίζα,  αλλά να κάθεται  πρόθυμα να πιεί  καφέ μαζί τους και να συζητάνε γκομενικά και συνταγές για γιουβαρλάκια.

Αυτούς τους κουμπαρογιατρούς τους πληρώνουν λίγο... γιατί, φυσικά,  δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις στην κουμπάρα σου.

Άμα δε σε τσαντίσει,  ή άμα σου πει και καμιά κουβέντα παραπάνω, της τραβάς και κανα βρίσιμο ή καμμιά φωνή.

Γιατί...με την Κουμπάρα έχεις στενές σχέσεις, είσαι κώλος και βρακί... αλλά δεν την πολυεμπιστεύεσαι κιόλας.

Βασικά, την δουλειά σου κάνεις, φτηνά.

η σωτηρία είναι προσωπική υπόθεση

 

Αυτός ο τύπος δεν πρόκοψε ποτέ του,  βασικά,  γιατί είχε στραβές ιδέες. 

Παρά το ότι είχε κάποιο ταλέντο στο γράψιμο, περιγράφοντας με ειλικρίνεια και τόλμη, γλαφυρά,  τα βάσανα του σαν κακοπληρωμένος μικροϋπάλληλος και σαν εραστής της κακιάς ώρας με διάφορα περιθωριακά και αλκοολικά μπάζα, τελικά δεν κατάφερε να βρει την  ηρεμία στα γεράματα.

Κακές επιλογές .

Παρά την συγγραφική και σχετική οικονομική επιτυχία, πήγε και παντρεύτηκε μια πολύ νεότερη του θρασεία ασχημομούρα η οποία του έβγαλε το λάδι στην γκρίνια και στο κέρατο. 

Το βασικό του πρόβλημα νομίζω ήταν ακριβώς αυτό που περιγράφει παρακάτω: 

πάντα ήθελε μια γυναίκα να τον σώσει από μια άλλη. 

Εντελώς λάθος προσέγγιση. 

Δεν διορθώνεις ένα κακό με κάποιο άλλο χειρότερο.

Το πρόβλημα του ήταν ότι ήθελε να έρθει η σωτηρία,  έξωθεν. 

Η σωτηρία δεν έρχεται ποτέ, έξωθεν. 

Η σωτηρία έρχεται πάντα, έσωθεν.

Η σωτηρία είναι μιά εσωτερική ανακάλυψη.

Αυτό είναι το μυστικό.

άντε γειά, influencers

 ...επειδή θέλω  να μάθω τι σκέφτεται η  κοινωνία -ώστε να μην καταντήσω κάνας γεροπαράξενος κλεισμένος  στην κοσμάρα μου- αποφάσισα να ακολουθήσω (δηλαδή να διαβάζω)  διάφορους επιτυχημένους facebookάδες.

Να γίνω «follower».

Να δω, ρε παιδί μου, τι γράφουν όλοι αυτοί και έχουν τόση πολλή  «αποδοχή».

Λοιπόν... το πρώτο που αποκόμισα, είναι ότι πρέπει να παραδεχτώ πως υπάρχει αιώνια Αγάπη.

Και φυσικά,  ισοβιος Έρωτας:

Όλοι οι facebookάδες και οι facebookούδες,  έχουν εμμονή με την «αιώνια αγάπη».

Ανακουφιστικό.

Έχουν ακλόνητη πίστη στην αιώνια αγάπη...πως όχι μόνο υπάρχει, όχι μόνο δεν είναι εξαίρεση για λίγους, αλλά είναι πανεύκολη και «εδώ και τώρα» για όλους: και για λιγνούς  και για χοντρούς και για φτωχούς και για λεφτάδες και για νέους και γέρους,  για ωραίους και γιά ασκημομούρηδες και για ευθυτενείς και γιά  καμπούρηδες.

Και κυρίως γι αυτούς... τους μη προνομιούχους: 

για να μπορούν να φαντασιώνονται.

Ένα δεύτερο σημείο, στο οποίο επιμένουν οι επιτυχημένοι facebookάδες,  είναι επίσης, ενθαρρυντικό:

είναι πως η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας.

Πως αρκεί να «σκάψουμε μέσα μας» και θα την βρούμε. 

Τώρα που διάλο πρέπει να σκάψουμε, δεν ξέρω...

Αλλά για να το λένε κάπως έτσι θα’ναι.

Ένα τρίτο σημείο είναι κολακευτικό:  ότι όλοι άνθρωποι είναι καλοί και κρύβουν απέραντο «Ψυχικό πλούτο» μέσα τους... 

...τον οποίο πρέπει να «ανακαλύψεις» δίνοντας απεριόριστη κατανόηση και αγάπη: 

αυτό ακούγεται κάπως χριστιανικό, αλλά δεν επιβεβαιώνεται από την συμπεριφορά τους... διότι οι περισσότεροι είναι μεγάλες ψωνάρες και, αν δεν πηγαίνεις με τα νερά τους, σου  κάνουν μπλοκάρισμα, σε διαγράφουν ή τελοσπάντων σου κάνουν επίθεση.

Ένα, κοινό επίσης, χαρακτηριστικό, είναι κρυφοερωτικό:

είναι  ότι βάζουν σαν εικόνα προφίλ κάτι παθιάρικες φωτογραφίες από εικοσαετίας -τότε  που ήτανε πιο φρέσκοι στην μάπα - η βάζουνε ένα λουλούδι ένα ηλιοβασίλεμα, ένα κρίνο,  ένα τριαντάφυλλο ή ένα λωτό.

Το μήνυμα είναι ότι παραμένουν ερωτικοί,  δοτικοί και επιτέλους έτοιμοι να αναπτύξουν μία υπόγεια - ή και επίγεια, δεν ξέρω-  σχέση με τους «ακόλουθους»/ followers.

Ακολούθησα κάμποσους και κάμποσες αλλά μπερδεύτηκα: ούτε ενθάρρυνση θέλω, ούτε αποδοχή, ούτε αγάπη.

...και ούτε ψάχνω την ευτυχία μέσα μου.

Πλήρης αποτυχία.

Ομολογώ πως γράφτηκα follower σε διάφορες ξανθιές σαρανταπεντάρες, κάποιες μισόξανθιές τριανταπεντάρες που δείχνουν μόνο την πλάτη τους (προφανώς είναι το δυνατό τους σημείο) και κάτι «τριανταφυλλάκια»  απροσδιορίστου ηλικίας.

Επίσης κάτι γερογκουρού που έχουν φάει τα λυσσακά τους με την αρχαιολατρεία, τις θερμίδες , τις βιταμίνες , το σοσιαλισμό και τους εξωγήινους.

Βαρέθηκα.

Μπάστα, παιδιά...λυπάμαι ...

....θα σας εγκαταλείψω από follower.

Ούτε οι ξανθιές πλάτες με ενδιαφέρουν, ούτε οι επίπεδοι κοιλιακοί,  ούτε οι βιταμίνες, ούτε οι εξωγήινοι.

Για την διαχρονική πορεία του έρωτα και του σοσιαλισμού, έχω άποψη και δεν πρόκειται να την αλλάξω. 

Άντε γειά.

Ακούνε μόνο τα ανοιχτά αυτιά

 Αν μιλάς με διάφορους ανθρώπους ανοιχτά, ειλικρινά,απλά, χωρίς προσποίηση, άμυνα ή έπαρση , βγάζεις ένα σωρό «λαβράκια»: 

η πραγματική ζωή αναδεικνύεται πολύ αλλιώτικη από ό,τι φανταζόσουν. 

Συνήθως πιο σκληρή, πιό επίπονη και πιό επώδυνη από την πρώτη εντύπωση.

Οι άνθρωποι μιλούν... αν έχεις αυτιά, πρόθυμα να ακούσουν.

Δυστυχώς τα κλειστά αυτιά και τα τυφλά μάτια, είναι πολύ συχνός μηχανισμός άμυνας: 

οι μύθοι βολεύουν. 

Όλοι θέλουν να βαδίζουν ξένοιαστα σε λιβάδια με μυρωδάτα λουλουδάκια. Υπάρχουν και αυτά, δεν λέω.

Αλλά υπάρχει και αρκετό σκατό, ανάμεσα.

η πορεία και η ερμηνεία της πορείας

 «Ακόμη και οι πιο ψόφιες πουτάνες, στην χιλιοστή σφαλιάρα του νταβά, αγαναχτούν.

Γι αυτό,  χαίρομαι.

Μας κανουν καλό τα κωλοδάχτυλα.

Ειδικά όταν πονάνε και δεν λένε να σταματήσουν».

Αυτό μου έλεγε ένας φίλος μου και με κοίταζε με ένα ύφος θριαμβευτικό,  λες και είπε καμιά μεγάλη εξυπνάδα. 

Και ποια είναι η υποτιθέμενη εξυπνάδα; 

Ότι ο καταπιεσμένος, στο τέλος, όσο βλάκας και καρπαζοεισπράκτορας και αν είναι, στο τέλος, θα νικήσει την δειλία του η ανάγκη για ελευθερία.

Αυτό εννοεί και αυτό του δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να έχει θριαμβευτικό ύφος. 

Μου την δίνουν όλες αυτές οι μπαναλαρίες.

 …μπαναλαρίες,  διότι πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει - η μάλλον δεν μπορεί να θέτει- τα σωστά ερωτήματα: 

….διότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο  να επαναστατήσει η πουτάνα να είναι τέτοια… 

….Το σωστό ερώτημα είναι:

….γιατί έγινε πουτάνα, γιατί  δέχτηκε να είναι πουτάνα, γιατί δραστηριοποιήθηκε ως πουτάνα συνεργαζόμενη με τον νταβατζή της  και, γιατί, τελικά, μετά από μιά άθλια πορεία, επαναστάτησε.

Η ερμηνεία της πορείας μετράει περισσότερο από την ίδια την πορεία.

οι κοτζαμπάσηδες, σήμερα

 …οι άνθρωποι είναι πολύπλοκα όντα και αυτό αποδεικνύεται από το μεγάλο πλήθος των ψυχολόγων και από την μεγάλη διάρκεια των ψυχοθεραπειών.

Αν χρειάζεσαι δέκα χρόνια ψυχανάλυση , πληρώνοντας εκατομμύρια , μπας και καταλάβεις, τι γίνεται μέσα στην ψυχούλα σου, προφανώς σημαίνει  ότι αυτή είναι πολύ «μπουρδουκλωμένη» και πως μάλλον κρύβει μπόλικα, καλά κρυμμένα, μυστικά.

Κυκλοφορεί πολύς λαικισμός σχετικά με τους ανθρώπους και την ψυχούλα τους: 

πολιτικοί, δημοσιογράφοι και έμποροι βγάζουν λεφτά κολακεύοντας το κοινό.

…πχ «ο λαός είναι σοφός», «ο λαός έχει μνήμη και κρίση», ο λαός είναι «γενναίος», «μεγαλόψυχος», «πονόψυχος», «κιμπάρης» και άλλα πολλά.

Δεν λέω ότι δεν είναι τίποτε από τα παραπάνω… και ποτέ.

Λέω ότι, κάποτε είναι και, κάποτε, όχι.

…όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και οι λαοί, άλλοτε αναδεικνύουν αρετές και, άλλοτε, κακία και ευτέλεια.

Δεν με εντυπωσιάζει αυτό.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση στους ανθρώπους, είναι πόσο εύκολα θυσιάζουν την ελευθερία τους για μικροπαροχές.

Σχεδόν κάθε  μισθωτός το ξέρει αυτό.

Στον ιδωτικό τομέα έχεις ένα εργοδότη - επιχειρηματία -αφεντικό και στο δημόσιο ένα πολιτικάντη- τενεκέ- ψευτομάνατζερ.

Ειδικά στην Ελλάδα που έχει μηδενική παράδοση εργασιακής και εργοδοτικής κουλτούρας και αξιοπρέπειας.

Ο πολιτικός πρωτογονισμός εν Ελλάδι έχει τις ρίζες του στον κοτζαμπασισμό της Τουρκοκρατίας: 

ό προεστός-κοτζάμπασης ήταν ένας ισορροπιστής συμφερόντων: υποτίθεται ότι ήταν ο τοπικός χριστιανός ηγέτης που υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των ομοεθνών του αλλά παράλληλα ήταν και φοροσυλλέκτης των Τούρκων.

…έπρεπε να κρατάει και τους Ρωμιούς υποταγμένους και τους Τούρκους ευχαριστημένους.

Κάτι αντίστοιχο προσπαθούν να κάνουν και τα  πολιτικά στελέχη του κρατικού μηχανισμού στην σύγχρονη Ελλάδα:

να κρατάνε  ευχαριστημένους  και τους ψηφοφόρους και τους πολιτικούς προισταμένους.

….οι ψηφοφόροι  να ψηφίζουν τα «σωστά» αφεντικά…ώστε αυτά  να εκλέγονται και, μετά, τα εκλεγμένα αφεντικά  να διορίζουν τα μικροστελέχη - κοτζαμπάσηδες.

Είναι σημαντικό για όλους…

….αλλιώς, ο μικρός πολιτικός κοτζάμπασης- στέλεχος, θα χάσει την θεσούλα του και θα μείνει στην ανεργία.

Δεν είναι δα και πολύ ανταγωνιστικός στην ιδιωτική πιάτσα.

Εκεί , απαιτούνται πραγματικές ικανότητες και όχι μόνο κομματική σύσταση.

γερολιγούρια και δεσποινάρια, σημειώσατε 2

 
 …η ζωή συνεχίζει να με εκπλήσσει  αν και, στην ηλικία μου,  θα έπρεπε να μην εκπλήσσομαι τόσο εύκολα.

Το γεγονός αυτό,  της εύκολης έκπληξης , σηκώνει δύο ερμηνείες…μία καλή και μία κακή:

…η καλή  είναι ότι έχω ακόμη «νεανική  ψυχή» και γιαυτό εκπλήσσομαι…. 

….αφού ακόμη νιώθω την ζωή ως «ένα δώρο που πρέπει να ανακαλύψω» κλπ.

Όλες αυτές οι  μπούρδες που λένε όσοι τα κονομάνε κολακεύοντας τον κοσμάκη.

Η κακή ερμηνεία είναι ότι μάλλον …ξεμωράθηκα και μού φαίνονται όλα παράξενα, περίεργα και νέα….

….δηλαδή σαν να ανακαλύπτω ξανά τον τροχό.

Καθόλου ενθαρρυντικό.

Τελος πάντων, για να μην φλυαρώ, μπαίνω στο θέαμα - θέμα:

εκπλήσσομαι συνεχώς με κάτι κωλόγερους λιγούρηδες που αφήνονται να γίνονται «μπαίγνιο» στα χέρια - και τα ματόκλαδα και τα νύχια- κάποιων δεσποιναρίων….

….αλλά  και όχι και τόσο δεσποιναρίων…δηλαδή έως και ώριμων ψευδοδεσποιναρίων.

Κάτι νεαρές καρακάξες ανάμεσα στα 25 και τα …45 με άφθονο ναρκισσισμό, παίζουν παιγνιδάκια γοητείας και εξουσίας με μεσήλικες και γέρους…

…παντρεμμένους και «ελεύθερους», μορφωμένους και αγράμματους, λεφτάδες και ψιλικατζήδες, καλοστεκούμενους και ξεχαρβαλωμένους.

Το ζητούμενο είναι η προσοχή και το χειροκρότημα.

Και δόστου σάλια τα γερολιγούρια… δόστου ποιήματα της συμφοράς, δόστου χιλιοειπωμένα κοπλιμέντα, δόστου υπερβολές που βγάζουν μάτι.

…κάνω τον σταυρό μου εκατό φορές την ημέρα μην καταντήσω ένα τέτοιο μπαίγνιο- παιχνιδάκι.

…και παράλληλα προσεύχομαι ακριβώς αυτό να πάθουν οι εχθροί μου.