«Ακόμη και οι πιο ψόφιες πουτάνες, στην χιλιοστή σφαλιάρα του νταβά, αγαναχτούν.
Γι αυτό, χαίρομαι.
Μας κανουν καλό τα κωλοδάχτυλα.
Ειδικά όταν πονάνε και δεν λένε να σταματήσουν».
Αυτό μου έλεγε ένας φίλος μου και με κοίταζε με ένα ύφος θριαμβευτικό, λες και είπε καμιά μεγάλη εξυπνάδα.
Και ποια είναι η υποτιθέμενη εξυπνάδα;
Ότι ο καταπιεσμένος, στο τέλος, όσο βλάκας και καρπαζοεισπράκτορας και αν είναι, στο τέλος, θα νικήσει την δειλία του η ανάγκη για ελευθερία.
Αυτό εννοεί και αυτό του δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να έχει θριαμβευτικό ύφος.
Μου την δίνουν όλες αυτές οι μπαναλαρίες.
…μπαναλαρίες, διότι πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει - η μάλλον δεν μπορεί να θέτει- τα σωστά ερωτήματα:
….διότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο να επαναστατήσει η πουτάνα να είναι τέτοια…
….Το σωστό ερώτημα είναι:
….γιατί έγινε πουτάνα, γιατί δέχτηκε να είναι πουτάνα, γιατί δραστηριοποιήθηκε ως πουτάνα συνεργαζόμενη με τον νταβατζή της και, γιατί, τελικά, μετά από μιά άθλια πορεία, επαναστάτησε.
Η ερμηνεία της πορείας μετράει περισσότερο από την ίδια την πορεία.
